ΕΥΩΔΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ

Σὲ παλιὸ Μοναστήρι, ἴσως τοῦ 11ου αἰῶνος, ἐφημέρευε λευΐτης ποὺ προερχόταν ἀπὸ τόπο μακρινό. Αἰσθανόταν «ξένος καὶ ἔπηλυς», ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἐνθυμεῖτο τοὺς δικούς του τόπους, ἰδιαίτερα τὸν πνευματικό του πατέρα, ἦταν ἀπαρηγόρητος. Οὔτε τὸ πανέμορφο Καθολικό, οὔτε τὰ σκιερὰ δάση, οὔτε τὰ κατάφορτα ἐλαιόδενδρα, οὔτε τὰ εὐωδιαστὰ περιβόλια μὲ τὰ καλλικέλαδα ἀηδόνια, μήτε ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶδαν τὸ Μοναστήρι ἀνοιχτό, μποροῦσαν νὰ γεμίσουν τὴν καρδιά του. Ποτὲ δὲν αἰσθάνθηκε πληρότητα. Πάντοτε μέσα του ἔνιωθε κενό. Αὐτὸ τὸ κενὸ ποὺ ἔνιωσαν οἱ Ἑβραῖοι στὶς ὄχθες τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνας. Γι’ αὐτὸ κάθε ἀπόβραδο σιγόψαλλε: «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών».

Ἡ Παναγία μας ὅμως, ποὺ εἶναι ἡ παράκληση πάντων τῶν καταποντουμένων καὶ χειμαζομένων, ἐξέχεε τὶς μεσημβρινὲς ὧρες μὲσα στὸν ναό Της εὐωδία ξένη γιὰ τὰ δικά μας δεδομένα, στὴν μικρὴ ἀπόσταση μεταξὺ Ἁγίας Τραπέζης καὶ Προθέσεως. Ὁσάκις ὁ κατατρεγμένος ἱερομόναχος εἰσήρχετο στὸ Ἱερὸ ἐν ἁπλότητι καρδίας καὶ ἀπερίεργα, νὰ ἐλέγξει τὴν κανδήλα τῆς παρακαταθήκης, ἂν εἶναι ἀναμμένη, παρηγορεῖτο ἡ ψυχή του ἀπὸ ἄῤῥητη εὐωδία.

***

Μοναχός, τὸν ἀσκητικὸν βίον διερχόμενος στὰ Κελλία τοῦ Ὄρους, μᾶς οωμολόγησε σὲ μία καλὴ ωρα: «Ἂν οἱ μοναχοὶ ἀγωνίζονται σὲ ἕνα Μοναστήρι, ὅταν εἰσέρχομαι στὸ Καθολικό, ὀσφραίνομαι εὐωδία. Ἂν ὅμως διάγουν ἀμελῶς, ὅσο καὶ εὐωδιαστὰ θυμιάματα καὶ ἀρώματα νὰ χρησιμοποιοῦν, αἰσθάνομαι μπόχα ποὺ μὲ διώχνει».

ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Ἡγουμένου Δοχειαρίου π. Γρηγορίου, 2010)

http://periagiouorous.blogspot.com.eg/