Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
"Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον",[1] (Αυτός δεν της απάντησε ούτε λέξη). Φαντασθείτε αγαπητοί μου αδελφοί, μια μητέρα η οποία με σπαραγμό, με φωνή δυνατή, με έκδηλο τον πόνο παρακαλεί τον Κύριο να θεραπεύσει την κόρη της. Και αυτός, ο γνωστός ως μεγάλος ευεργέτης, αυτός που δεν δυσκολεύτηκε να αναστήσει νεκρούς, να θεραπεύσει τυφλούς, να αποκαταστήσει υγιείς χωλούς, να ορθώσει παραλύτους και πολλές φορές μάλιστα χωρίς παρακάλια, στο δράμα αυτής της μάνας μένει αδιάφορος. Θέλει μήπως ο Χριστός να δείξει και το σκληρό του πρόσωπο ως άνθρωπος; Όχι βέβαια, διότι ως άνθρωπος ήταν τέλειος, δεν είχε τις δικές μας αδυναμίες και πάθη. Επομένως, γιατί αυτή η στάση; Τι θέλει να μας πει ο Κύριος με αυτήν του την σιωπή;
Συμβαίνει αγαπητοί μου, κάτι το οποίο και σήμερα το βιώνουμε. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν ότι έχουν το μονοπώλιο στη σχέση τους με τον Χριστό. Δεν είναι Χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος; Ε, δεν μπορεί, δεν έχει δικαίωμα ευεργεσίας από τον Χριστό. Η Χάρη του Θεού αφορά αποκλειστικώς εμάς τους Ορθοδόξους. Την ίδια αυτή κατάσταση αντιμετώπιζε και ο ίδιος ο Χριστός. Αλίμονο αν συνομιλούσε, πολύ δε περισσότερο αν ευεργετούσε αλλόθρησκους. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πρώτοι απ΄ όλους, περίμεναν τέτοιες ευκαιρίες για να τον κατηγορήσουν. Τι κι αν προσπαθούσε με διάφορες παραβολές να πει ότι υπάρχει "χώρος" για όλους, υπό διάφορες προϋποθέσεις βεβαίως.
Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στην διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου. Η γυναίκα που με τόσο σπαραγμό παρακαλεί τον Χριστό να θεραπεύσει την κόρη της, ήταν Χαναναία, δηλαδή αλλόθρησκη και αλλογενής. Για να μην κατηγορηθεί λοιπόν ο Χριστός προτιμά να μην της δώσει σημασία; Ο εύσπλαχνος και οικτίρμον Θεός δεν αδιαφορεί, αντιθέτως με την στάση του αυτή ωθεί, σπρώχνει την πονεμένη μάνα να εκφράσει όλη της την πίστη, να ξεδιπλώσει και να παρουσιάσει όλες τις αρετές της.[2]
Ακολουθεί ένας συγκλονιστικός διάλογος. Εκεί φαίνεται ότι η Χαναναία "δεν το βάζει κάτω". Πιστεύει ότι ο Χριστός μπορεί να κάνει το θαύμα και επιμένει να διεκδικεί την ευεργεσία. Ο Χριστός θαυμάζει την επιμονή της, την πίστη της και την αρετή της. Γνωρίζει ότι μέσα στο πλήθος που τον περιβάλει εκείνη την στιγμή, βρίσκονται και οι επίδοξοι κατήγοροί του που είναι έτοιμοι να πιαστούν από ένα παραμικρό λόγο του, μια του λέξη. Και όμως ο Χριστός μεγαλοφώνως την επαινεί: "Ω γύναι", ξεφώνισε, "μεγάλη σου η πίστις".[3] Καμιά αμφιβολία λοιπόν δεν έχουμε για την πίστη και την αρετή αυτής της θαυμάσιας γυναίκας. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος.
Συμβαίνει πολλές φορές, εκείνος που εγκωμιάζει να ξεπερνά το μέτρο και τους όρους του επαίνου με αποτέλεσμα την υπερβολή και την νόθευση της αλήθειας. Αυτό ισχύει στους επαίνους μεταξύ των ανθρώπων. Όταν όμως επαινετής είναι ο ίδιος ο Χριστός, τότε τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, γιατί ο επαινέτης Θεός είναι αλάνθαστος και απαθής και υπερτέλειος.[4]
Βλέπετε η Χαναναία ενώ συνεχώς "κράζει" ο Χριστός "σιωπά". Και όμως η Χαναναία δεν παραπονιέται, ούτε αισθάνεται προσβεβλημένη από το Χριστό. Αναγνωρίζει ταπεινά την εθνική της καταγωγή και περισσότερο "κράζει", φωνάζει πιο δυνατά και παρακαλεί το Χριστό, με πίστη σταθερά. Τα εμπόδια που παρουσιάζονται δεν την απογοητεύουν, αλλά αντιθέτως γίνονται αφορμή για να φανερωθεί η πίστη της. Και ακριβώς, αυτή η πίστη εγκωμιάζεται, επαινείται από τον Χριστό.
Τελικά η Χαναναία νίκησε το Χριστό. Το κατάφερε με την επιμονή της, την σταθερότητά της και με την αναγνώριση της αναξιότητάς της. Πόση διαφορά υπάρχει με την δική μας συμπεριφορά! Αν ο Χριστός δεν απαντήσει αμέσως στα αιτήματά μας τον λοιδορούμε, τον μαλώνουμε, τα βάζουμε μαζί του και στο τέλος τον εγκαταλείπουμε για να καταφύγουμε σε άλλους "σωτήρες".[5] Δεν είναι λίγες βέβαια οι φορές που συμβαίνει και το αντίθετο. Αφού καταφύγουμε σε διάφορους "σωτήρες" όπως αστρολόγους, μάγους, καφεμάντεις, χαρτορίχτρες και άλλους και δεν δούμε αποτέλεσμα, στο τέλος μπορεί να θυμηθούμε ότι υπάρχει και Θεός και δειλά-δειλά θα πάμε στην εκκλησία, θα πλησιάσουμε τον ιερέα, τον οποίο θεωρούμε και αυτόν μάγο, τον αντιμετωπίζουμε ωσάν να είναι γκουρού που με τα μαγικά του θα λύσει τα προβλήματά μας, και θα του ζητήσουμε αγιασμούς και ευχέλαια και πολλές φορές και εξορκισμούς, γιατί έχουμε την βεβαιότητα, ότι κάποιοι άλλοι, κακοί, μας επιβουλεύονται και μπορεί να μας έχουν κάνει ακόμα και μάγια!
Δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι με την απιστία ή την ολιγοπιστία μας, με την ασυνέπειά μας αφήνουμε ορθάνοιχτες πόρτες στον χαιρέκακο, για να μας ταλαιπωρήσει. Δεν βλέπουμε ότι με την αδιαφορία μας απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Είμαστε πολύ, μα πάρα πολύ τυχεροί που τελικά ο Θεός δείχνει αγάπη, έλεος και ευσπλαχνία στον αμαρτωλό άνθρωπο. Αγαπά τα παιδιά του. Δικαιώνει τους αδικημένους, τρέφει τους πεινασμένους, ελευθερώνει αιχμαλώτους, αποκαθιστά κατεστραμμένους, αγαπά τους δίκαιους, αναλαμβάνει υπό την προστασία του τον ορφανό και την χήρα.[6] Ενδιαφέρεται για τους ασθενείς, τους πονεμένους και τους εμπερίστατους. Ο Θεός δεν στερεί το έλεος του από κανένα άνθρωπο, όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε: "Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν."[7] (Δεν ήρθα για να καλέσω τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια).
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, ίσως κάποτε ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας για να δοκιμάσει την πίστη μας. Αν επιμείνουμε στην προσευχή, αυτό είναι μια απόδειξη ότι την πίστη και την ελπίδα μας την στηρίζουμε στον παντοδύναμο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει: "Και πάντα όσα εάν αιτήσηται εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε."[8] (Κι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε). Αυτό έπραξε η Χαναναία του σημερινού Ευαγγελίου. Ενώ ο Κύριος δεν της απαντούσε αυτή συνέχιζε να τον παρακαλεί. Δεν παραιτήθηκε από την προσπάθεια ούτε και όταν άκουσε να αρνείται ουσιαστικά κάθε βοήθεια. Με την επιμονή της κατάφερε να κερδίσει αυτό που ζητούσε και παράλληλα να αποσπάσει το σπουδαίο εγκώμιο από τον Κύριο: "ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις!". Με την φαινομενική αδιαφορία του Κυρίου δοκιμάστηκε η πίστη της Χαναναίας και έλαμψε σαν αστραφτερό διαμάντι, για να γίνει υπόδειγμα για όλους μας.
Εμείς άραγε έχουμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια ή είμαστε εύκολοι να παραιτηθούμε με την πρώτη δυσκολία; Ο Κύριος μας ζητά πίστη σταθερή και αταλάντευτη. Και όταν δεν απαντά στις προσευχές μας, θέλει να μας δοκιμάσει και να μας βοηθήσει να καλλιεργήσουμε αυτήν την αξιοθαύμαστη πίστη της Χαναναίας. Αμήν!
[1] Μτθ. 15, 23
[2] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ. 225
[3] Μτθ. 15, 18
[4] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, σ. 185
[5] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 124-127
[6] Ψαλμ. 145, 7-9
[7] Μτθ. 9, 13
[8] Ό.π. 21, 22
http://hannover-orthodoxie.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου