Αρχίσαμε να κλαίμε γιατί ο Άγιος ήταν μαζί μας!

~ Μία γυναίκα πήρε τηλέφωνο και ρώτησε στο μοναστήρι αν αυτή και ο αυτιστικός γιος της θα μπορούσαν να έρθουν να προσκυνήσουν το βράδυ.
Το παιδί ήταν συγκρατημένο, δεν μιλούσε…
Οδηγήθηκαν στην εικόνα και στα ιερά λείψανα του Γέροντα Γαβριήλ και μάνα και γιος προσκύνησαν..
Τους έβαλαν αμέσως ένα κομμάτι από το μανδύα του Γέροντα Γαβριήλ στο κεφάλι του μικρού και ζήτησαν από τον ιερέα να τον ευλογήσει..
Το αγόρι ηρέμησε και κοίταξε την εικόνα του Γέροντα Γαβριήλ με μεγάλο ενδιαφέρον, μετά γύρισε, κοίταξε προς την άλλη κατεύθυνση και, δείχνοντας με το δάχτυλό του στο κενό, είπε:
– Αυτός ο παππούς είναι ευγενικός.
Δείχνοντας το κενό, το αγόρι είπε ξεκάθαρα: «Αυτός ο παππούς είναι εδώ. Είναι τόσο ευγενικός…”
Μετά κοίταξε ξανά το εικονίδιο, μετά προς την άλλη κατεύθυνση και είπε:
– Είναι εδώ. Ποιο είναι το όνομα του; Είναι τόσο ευγενικός…
Ένα ρίγος μας διαπέρασε και ξεσπάσαμε σε κλάματα από χαρά. Αρχίσαμε να κλαίμε γιατί ο Άγιος ήταν μαζί μας.
Φεύγοντας, το παιδί κούνησε το χέρι του, αποχαιρετώντας, και, μη μπορώντας να προφέρει τις λέξεις σωστά και καθαρά, ξαφνικά πρόφερε με μια εντελώς αναδιπλούμενη, κατανοητή, καθαρή παιδική φωνή:
– Τίποτα, παιδί μου, όλα θα πάνε καλά. Ολα θα πάνε καλά…
Υπήρχε η αίσθηση ότι επαναλάμβανε τα λόγια του Γέροντα Γαβριήλ. Η αίσθηση που με έπιασε τότε ήταν απερίγραπτη… Δόξα και ευχαριστία στον Θεό για όλα!

https://simeiakairwn.wordpress.com/