Ο Ιερέας μέσα στη θεία Λειτουργία, με τρόπο πνευματικό και σε χρόνο λειτουργικό και τόπο νοητό, ζει ως πνευματικές αλλαγές ηλικίας όλη τη ζωή του Χριστού. Όντως μπροστά από την ιερά Πρόθεση βιώνει τη Γέννηση, λέει τα αντίστοιχα λόγια και βρίσκεται προ του Σπηλαίου. Σπαργανώνει τον Χριστό με τα πολύτιμα καλύμματα και τον αέρα, έχοντας μνημονεύσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων, αισθανόμενος πατέρας τους, όλων όσοι υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρις ότου η Αγάπη «κλείσει» τους αιώνες, ως Κύριος προϋπάρχων, ερχόμενος, ελθών και μέλλων έρχεσθαι. Συνοδοιπόρος του καθίσταται και ο Ιερέας σε αυτή την πορεία. Και γίνεται σύλληψη ξένη μέσα στην καρδιά του Ιερέα. Αισθάνεται η δόξα του Φωτός να έρχεται από το μέλλον, από τα έσχατα: ζει τα έσχατα. Αδιαφορεί πλήρως για όλες τις ιδιωτικές εσχατολογίες που τώρα τελευταία ταλαιπωρούν και βασανίζουν τον λαό του Θεού. Συμβαίνει αυτό διότι μια ιδιωτική εσχατολογία προέρχεται από μια ιδιωτική θεολογία, συχνά με τρομοκρατικό χαρακτήρα, ξένη προς το εκκλησιαστικό γεγονός που μάς καθιστά πρόσωπα σχετιζόμενα μεταξύ μας «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» και όχι νευρόσπαστα άτομα που γυρνούν μόνο γύρω από τον εαυτό τους χορεύοντας τον χορό του θανάτου ήδη από τα εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου