Η ενανθρώπηση του Χριστού λέγεται ακόμη και κένωση. Είναι καταπληκτικός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: “ός εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” (Φιλ. β΄, 6-8).
Η κένωση του Χριστού δεν συνίσταται στο ότι γεννήθηκε πτωχός, ότι έζησε σε μια πτωχική οικογένεια, ότι έζησε από μικρή ηλικία την προσφυγιά, τον διωγμό και την ταλαιπωρία, αντιμετώπισε το μίσος των ανθρώπων κλπ., αλλά κυρίως στο ότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, και μάλιστα θνητή και παθητή. Το ότι ο άκτιστος Θεός προσέλαβε το κτιστό της ανθρωπίνης φύσεως, και το κτιστό ενώθηκε με το άκτιστο, αυτό είναι και λέγεται κένωση και πτωχεία του Χριστού.
Χωρίς την κένωση δεν θα μπορούσε να γίνη η πλήρωση – θέωση του ανθρώπου. Άλλωστε, η θεία κένωση δείχνει και το τί ακριβώς είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι κένωση, θυσία, προσφορά, πρόσληψη του άλλου. Γι' αυτό όσο ο άνθρωπος ελλάμπεται και θεούται τόσο κενούται και το αντίστροφο.
(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, Δεσποτικές Εορτές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου