Το γιατρικό του φόβου

Όποιος αγαπά τον Χριστό 

δεν φοβάται κανέναν και τίποτα!

Αγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Άβυσσος ο φόβος. Πλημμυρισμένη από το άδηλο, το σκοτεινό , το ταραχώδες. Βυθός απύθμενος, αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …

Κι η θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …

Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις; γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου! –Φοβάμαι Κύριε, τόσα πολλά είναι αυτά που φοβάμαι, που με ζυγώνουν κάθε στιγμή! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει …Του Θανάτου ο φόβος Κύριε! Η ιδέα του, συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή! 

Λένε οι γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …

Δεν έχουν αισθανθεί ούτε αυτοί, ούτε εγώ, πρώτος εγώ Κύριε, τη νίκη της Ζωής! 

Δεν ακούσαμε με τον αμετάστρεπτο νου μας την αλήθεια της πίστης μας … 

Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας… Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …

-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ; ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …

Κι η μάνα του δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια γρήγορη πειστική απάντηση -Γιατί ήταν παππούς και ήταν άρρωστος του είπε …

Δεν απάντησε σωστά Κύριε! Η σωστή απάντηση στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς, είναι μια και μόνη: Για να ζήσει! Ζωή αιώνια! Και το εφόδιό της: Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού! Το γιατρικό του φόβου! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε, να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε. Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του. Η αγάπη του Χριστού μας, αυτή που έξω βάλλει τον φόβο… Είναι ύπουλο βουνό ο φόβος, ακανθόσπαρτο με γλιστερές αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη… 

Εμπόδιο στην αληθινή χαρά, την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας 

Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις. Αδύνατο φαίνεται σε κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί και ολιγόπιστοι, έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με αμετασάλευτη πίστη …

Δυνατό για το Θεό όμως! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια. Ο φόβος για το άγνωστο, σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής. Ο φοβισμένος άνθρωπος, χαριτωμένος θεραπευμένος απ της ψυχής τα τραύματα. Αυτά που ο φόβος ολοένα αφορμίζει. Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν και επουλώνουν για πάντα.

Βαθιά ανάσα, ανοίγω τα μάτια, μπαίνει αέρας, ολόδροσος φρέσκος αέρας μέσα μου. Στην εκπνοή εκβάλλονται μαύρες μνήμες σκοτεινές και συνειρμοί αισθήσεων που σαν να είχαν φωλιάσει ακλόνητοι στα κατάβαθά μου και έσπερναν πανικό σε κάθε μου λογισμό, σε κάθε βαρύ μου βήμα. Ανασαίνω και πάλι το καθάριο αεράκι. Στέλνω ψηλά τα όμματα της καρδίας μου και ένα ατρόμητο δυνατό ελέησον! Μια στιγμή κράτησε η αφοβιά μου. Βοήθησε Κύριε να την ξαναζήσω και έτσι να τελειωθώ! Κλείνω ξανά τα μάτια. Ηχεί η φωνή Σου μέσα μου: Μη φοβού, μόνο πίστευε!

ΥΓ: Να θυμόμαστε πάντα αυτό που ένας σοφός Γέροντας των ημερών μας λέει: Οι Έλληνες δεν έχουν προδιάθεση κατάθλιψης! Μόνο μετανοίας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/