Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ αὐτὴν

 «Αὐτὴ πρὸ πάντων εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἀπωλείας, ὅταν ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτάνουσα ψυχὴ διώξει τὸ φόβο καὶ ἐπινοεῖ ὁρισμένες δικαιολογίες ποῦ προέρχονται ἀπὸ ἀδιαφορία, ἢ ὅταν διαπράττοντας κάποιος μοιχεία θέλοντας ἄλλος νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν συντριβὴ τῆς καρδίας του, τοῦ λέγει· μὰ μήπως σὺ εἶσαι αἴτιος; Ἡ ἐπιθυμία εἶναι αἰτία.

Εἶναι κακὸ βέβαιά το ἂν ἁμαρτάνει κάποιος, φοβερότερο ὅμως εἶναι αὐτό, τὸ νὰ ἀρνεῖται αὐτὸς νὰ μετανοήσει μετὰ τὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ πρὸ πάντων εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ διαβόλου.

Αὐτὸ συνέβηκε καὶ στὴν περίπτωση τῶν πρωτοπλάστων. Διότι ἐνῶ ἔπρεπε ὁ Ἀδὰμ νὰ ὁμολογήσει τὰ πλημμελήματά του, ἐκεῖνος ὅμως μεταφέρει τὴν αἰτία στὴν Εὕα καὶ ἡ Εὕα πάλι στὸ διάβολο. Ἐνῶ ἔπρεπε νὰ ποῦν «ἁμαρτήσαμε, παρανομήσαμε», ἐκεῖνοι ὅμως ὄχι μόνο δὲν ὁμολογοῦν, ἀλλὰ καὶ μηχανεύονται δικαιολογία.

Διότι ὁ διάβολος γνωρίζοντας ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, πείθει τὴν ψυχὴ νὰ γίνει ἀδιάντροπη. Ἀλλὰ ἐσύ, ἀγαπητέ, ὅταν ἁμαρτήσεις, πὲς ὅτι ἁμάρτησα, δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ποὺ νὰ δικαιώνει περισσότερο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπολογία.

Ἔτσι κάμνεις τὸ Θεὸ εὐσπλαχνικό, ἔτσι κάμνεις καὶ τὸν ἑαυτό σου πιὸ ἀπρόθυμο στὸ νὰ ὑποπέσει στὰ ἴδια ἁμαρτήματα. Ὅταν ὅμως φροντίζεις νὰ βρεῖς δικαιολογίες ἀνύπαρκτες καὶ νὰ ἀπαλλάξεις τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὸ φόβο, θὰ τὴν κάνεις προθυμότερη πρὸς τὸ νὰ ὑποπέσει πάλι στὰ ἴδια ἁμαρτήματα καὶ θὰ παροργίσεις περισσότερό το θεό. Διότι ἀπὸ κανέναν ἁμαρτωλὸ δὲν λείπει ἡ ἀδιάντροπη δικαιολογία.

Καθόσον ὁ ἀνθρωποκτόνος ἔχει νὰ κατηγορήσει τὸ θύμα, ὁ κλέφτης τὴ φτώχεια, ὁ μοιχὸς τὴν ἐπιθυμία, καὶ ἄλλος τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι δικαιολογίες παράλογες, ποὺ δὲν ἔχουν καμία λογικὴ δικαιολογία.

Διότι δὲν κάμνουν ἐκεῖνα τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ οἱ γνῶμες ἐκείνων ποὺ ἁμαρτάνουν. Πρόσεχε τὸν Δαβὶδ ποὺ δὲν δικαιολογεῖται ὅταν ἁμάρτησε ἀλλὰ λέγει «Ἁμάρτησα ἀπέναντι στὸν Κύριο».

Ἂν καὶ βέβαια μποροῦσε νὰ πεῖ «Γιατί γυμνώνονταν ἡ γυναίκα; Γιατί λουζόταν μπροστὰ στὰ μάτια μου;». Ἀλλὰ γνώριζε ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν παράλογη δικαιολογία, καὶ γιὰ αὐτὸ προχώρησε στὴν ὁλοκάθαρη ἀπολογία μὲ τὸ νὰ πεῖ «ἁμάρτησα»….».

(Πνευματικὰ Μαργαριτάρια, σὲλ 56-57, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος).

http://salpismata.blogspot.com.eg/