Μόλις είχα τελειώσει το στρατιωτικό μου – διηγείται ο κ. Ιωάννης Μακρυγιάννης –, αμέσως βρήκα εργασία, και μάλιστα μου δώσανε πολύ υπεύθυνη θέση από την πρώτη στιγμή και σε λίγο θα γινόμουν προϊστάμενος. Είχα τρομερό άγχος για να μπορέσω να μάθω σε λίγο διάστημα τόσα πολλά πράγματα.
Πήγα στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου για πρώτη φορά. Ο Γέροντας ήταν τυφλός και πάρα πολύ άρρωστος. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήση. Έπρεπε να μπούμε βιαστικά, να πάρουμε την ευχή του και να φύγουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου, μόλις πήρα την ευχή του, γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε, αν και τυφλός και μου είπε: «Όταν έχουμε άγχος, τι κάνουμε; Σηκώνουμε τα χέρια μας και ζητάμε βοήθεια από τον Θεό. Το άγχος κάνει πολύ κακό, παθαίνεις καρκίνο, καρδιά…». Με σταύρωσε και έφυγα.
Μπήκα στο κελλί του χωρίς να πω μια λέξη. Πήρα απάντηση για το πρόβλημά μου, χωρίς να προλάβω να ρωτήσω. Με την ευχή του μου έφυγε και το μεγάλο άγχος. Αναρωτιέμαι «Πώς μια επίσκεψη σε έναν ‘Αγιο, που μπορεί να διαρκέση 2 με 3 λεπτά, μπορεί να σου αλλάξη την ζωή;».
Ο Γέροντας – διηγείται Ανώνυμη – παρηγορούσε με τον λόγο του, το βλέμμα του, μια του κίνηση, ένα τηλέφωνο, με όλα. Είχα κάποιες στενοχώριες που με ταλαιπωρούσαν και δεν άντεχα να τις υποφέρω. Αισθανόμουν απελπισία και κατάθλιψη. Κάποιος μου έδωσε το τηλέφωνο του Γέροντα. Δεν ήξερα από αυτά, δεν γνώριζα για χαρίσματα, είχα και δυσπιστίες – φοιτήτρια ήμουν τότε – αλλά πήρα δειλά-δειλά το τηλέφωνο.
– Ορίστεεε, ακούστηκε μια βαθειά φωνή από το υπερπέραν.
– Είστε ο γέροντας Πορφύριος;
– Ναι, παιδάκι μου …
– Τι κάνετε, Γέροντα; Δεν μπόρεσα να πω τίποτε άλλο για μένα.
– Πεθαίνω, μαννούλα μου, πονάω πολύ.
Ήταν η εποχή που ο Γέροντας ήταν άρρωστος και πονούσε πολύ. Με το που άκουσα την φωνή του κι αυτό που είπε ότι υποφέρει ο ίδιος τόσο, παρηγορήθηκα αυτόματα. «Αν ο Γέροντας, ο άγιος αυτός άνθρωπος, υποφέρη και πονάη, σκέφτηκα, εμείς οι άλλοι τι περιμένουμε;». Παρηγορήθηκα μ’ αυτό, αυτόματα παραμέρισε η μυλόπετρα απ’ το στέρνο και απόκτησα μια αισιοδοξία και μια χαρά που δεν ήταν ανθρώπινη. Ο Γέροντας σαν βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, είδε την κατάστασή μου από το τηλέφωνο και με παρηγόρησε αυτόματα.
Ας είναι η ευχή του Αγίου μας πια μαζί μας!
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 193, 191.
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου