Για ένα γινάτι χάνουμε τόσα πολλά…

Όσο μένεις στον εγωισμό και δεν συγχωρείσαι με τον άλλον, τόσο και η καρδιά σου ψυχραίνεται απέναντί του.
Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας προτρέπουν να μην μας πιάσει το βράδυ χωρίς να συγχωρεθούμε.
Δυστυχώς όμως διστάζουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Διστάζουμε να ταπεινωθούμε και να τα βρούμε με τον άλλον.
Προτιμούμε την μοναξιά του εγωισμού μας, παρά την ομόνοια της ταπείνωσης.
Και περνά ο καιρός και παραμένουμε χώρια.
Και περνά ο καιρός και καταλήγουμε ξένοι.
Και τότε ίσως σαν φευγαλέος λογισμός περάσει από το νου μας, το πόσο τελικά αδικήσαμε τον εαυτό μας και τον άλλον· επειδή στερηθήκαμε και στερήσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την χαρά και την ευτυχία της αποδοχής, της συγχώρεσης, της αλληλοκατανόησης, της αγάπης…
Όσο πιο πολύς καιρός περνάει χωρίς συγχώρεση, τόσο πιο δύσκολο είναι και να επιτευχθεί στο μέλλον.
Όχι, δεν είναι αδύνατον, αλλά είναι δύσκολο. Γιατί δυστυχώς ο χωρισμός και η παραμονή μας στην σκληρότητα γίνεται συνήθεια. Και είναι τραγικό να συνηθίζεται η απουσία του άλλου από την ζωή μας…
Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά σίγουρα σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάποιος που πονά περισσότερο από τον άλλον, που προσπάθησε περισσότερο…που ακόμα ελπίζει και προσμένει….
Για ένα γινάτι χάνουμε τόσα πολλά…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
https://simeiakairwn.wordpress.com/