Φωτοστιγμές....πριν λίγες ημέρες...

Οι τρεις κατηγορίες μεταξύ των πιστών

Εντός του πνευματικού χώρου της Εκκλησίας δεν υπάρχουν φυλετικές, ταξικές και λοιπές διαφορές, διότι ο απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες: «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» (3:28). Δηλαδή, διαφορές που έχουν την αρχή τους στα εξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, είτε είναι επίκτητα ή μη, και τα οποία αποτελούν για κάποιους κριτήρια διαχωρισμού των ανθρώπων δήθεν σε «ανώτερους» και «κατώτερους». Διότι εν Χριστώ, όλοι οι πιστοί είμαστε ένας άνθρωπος, διατηρώντας βέβαια τα εξωτερικά αυτά γνωρίσματα, όπως και την προσωπικότητά μας. Ακριβώς όπως στο ανθρώπινο σώμα, το οποίο είναι μεν ένα, αλλά κάθε μέλος του έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προς ιδιαίτερη εργασία.

Διότι το να είμαστε οι πιστοί «εις» γίνεται στα πλαίσια «εν Χριστώ», που δεν είναι άλλο από την ομοίωσή μας με τον Θεό.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαφορετικές «ποιότητες» μεταξύ των πιστών. Αυτές οι «ποιότητες» διαμορφώνονται από την στάση των ίδιων των πιστών και από το είδος της σχέσης τους με τον Θεό. Είναι δηλαδή, κάτι το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από τον άνθρωπο. Ανάλογα με την πνευματική του ηλικία, διαμορφώνει την σχέση του με τον Θεό. Παρακάτω, θα δούμε πως το αναλύει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ο όρος «τάξη» που χρησιμοποιεί, εκφράζει όχι την τάξη με την εξωτερική έννοια, αλλά με την εσωτερική διάθεση του πιστού που βασίζεται αποκλειστικά στις επιλογές του, όπως άλλωστε προκύπτει από τα γραφόμενα παρακάτω.

«Πιστούς και ενάρετους και γνωστικούς ονόμαζε εκείνους που πρωτοέμπαιναν στην πίστη, εκείνους που προχωρούσαν και στους τέλειους· με άλλες λέξεις τους δούλους, τους μισθωτούς και τους υιούς, τις τρεις τάξεις εκείνων που σώζονται. Δούλοι είναι οι πιστοί που από φόβο των απειλών εκτελούν τις προσταγές του Κυρίου και παιδεύονται καλοδιάθετα σε ό,τι τους έχει ο Κύριος εμπιστευθεί. Μισθωτοί, όσοι από τον πόθο των υποσχεμένων αγαθών σηκώνουν με υπομονή το βάρος και την κάψα της ημέρας, δηλαδή τη θλίψη την έμφυτη και στον ίδιο ζυγό δεμένη με τη ζωή αυτή εξαιτίας της προπατορικής καταδίκης, και τους πειρασμούς της για χάρη της αρετής· είναι ακόμη όσοι με δική τους σοφή γνώμη αλλάζουν ζωή με ζωή, την τωρινή με τη μελλοντική. Και είναι υιοί, εκείνοι που μήτε από το φόβο των απειλών μήτε από τον πόθο των υποσχεμένων, αλλά με τον τρόπο και την έξη της αυτόγνωμης ψυχικής ροπής και διάθεσης προς το αγαθό δεν χωρίζονται από τον Θεό ποτέ. Είναι η περίπτωση του γιού εκείνου, που άκουσε το λόγο· «Παιδί μου, συ είσαι πάντα μαζί μου και τα δικά μου όλα είναι δικά σου». Αυτό το αποχτούμε εμείς ενδεχόμενα, κατά τη θέση μας μέσα στη χάρη· ο Θεός το έχει και το πιστεύουμε από τη φύση του και κατά λογική συνέπεια. Ας μη λείψομε λοιπόν από την αγία Εκκλησία του Θεού, αφού παρέχει τόσο πλήθος μυστηρίων για την σωτηρία μας κατά την τάξη των Θεϊκών συμβόλων που ζωντανεύουν σε αυτή. Με αυτά καθέναν από μας, όταν μάλιστα ζει σωστά, τον ολοκληρώνει ανάλογα με το χαρακτήρα του σύμφωνα με το πρότυπο του Χριστού και – αποτέλεσμα ζωής χριστιανικής- οδηγεί στη φανέρωση το δώρο της υιοθεσίας που δόθηκε με το άγιο Βάπτισμα και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Ας παρουσιάσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας με όλη τη δύναμη και την προθυμία μας άξιους των θεϊκών δωρεών κι ας ευχαριστήσομε το Θεό με τα καλά μας έργα».

(Απόσπασμα από την «Μυσταγωγία», Φ. ΕΠΕ 14, σελ. 151-153).

http://exprotestant.blogspot.gr/

Περί κατακρίσεως

«Από την ρίζα της φιλαυτίας, την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές, δηλαδή από την υπερβολική αγάπη και τιμή που έχουμε για τον εαυτό μας, προέρχεται μια άλλη κακία που μας προξενεί πάρα πολύ μεγάλη ζημιά. Αυτή είναι η αυθάδης κρίσις και κατάκρισης που κάνουμε σε βάρος του πλησίον μας. Από την κατάκριση αυτή φθάνουμε στο σημείο να εξευτελίζουμε τους αδελφούς, να τους καταφρονούμε και να τους ταπεινώνουμε. Αυτό το ελάττωμα όμως προέρχεται από την υπερηφάνεια, έτσι και από αυτήν θάλπεται και τρέφεται με προθυμία. Γιατί αυτή η υπερηφάνεια μαζί με τη κατάκριση, αυξάνεται συνέχεια, ανεπαίσθητα αρέσκεται η μία με την άλλη και πλανάται συγχρόνως. Όση μεγαλύτερη ιδέα και τιμή έχουμε για τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο παρακινούμαστε να κατακρίνουμε και να καταφρονούμε τους άλλους, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε μακριά από εκείνες τις ατέλειες και τα ελαττώματα που νομίζουν ότι έχουν αυτοί. Και ο πανούργος διάβολος που βλέπει μέσα μας μία τόση κακή διάθεση, παραμένει πάντοτε άγρυπνος για να μας ανοίγει τα μάτια και να μας κρατά ξάγρυπνους για να βλέπουμε και να εξετάζουμε και να μεγαλοποιούμε τα ελαττώματα των άλλων. 

Αλλά οι αμελείς δεν το πιστεύουν και δεν γνωρίζουν πόσο φροντίζει και πόσο συνεργεί ο εχθρός αυτός να τυπώσει στο νου μας αυτά τα μικρά ελαττώματα του ενός και του άλλου. Γι’ αυτό, εάν αδελφέ μου, αγρυπνεί αυτός για να σε ζημιώσει, στάσου και συ άγρυπνος για να μην πέσεις στις παγίδες του. Και αμέσως μόλις σου παρουσιάσει κάποιο σφάλμα του πλησίον σου, γύρισε πίσω από τον λογισμό αυτόν. Κι αν ακόμη αισθάνεσαι ότι παρακινείσαι να τον κρίνεις, σκέψου ότι η εξουσία αυτή δεν δόθηκε σε σένα. Αλλά κι αν σου είχε δοθεί, δεν θα μπορούσες να κρίνεις σωστά, όντας εσύ ο ίδιος περικυκλωμένος από χίλιους λογισμούς και πάθη και πολύ εύκολος να έχεις κακή ιδέα για τους άλλους, χωρίς δίκαιη αιτία. Το δραστικότερο φάρμακο της κακίας αυτής, είναι το να ασχολείσαι πάντοτε να ερευνάς με τον λογισμό σου τα δικά σου πάθη και τις δικές σου κακίες, τα οποία είναι τόσα πολλά και τόσο απόκρυφα, που μόνον για να τα γνωρίσεις και να τα θεραπεύσεις, δεν θα σου φθάσουν όλες οι ημέρες της ζωής σου, και όχι να σου περισσέψει καιρός για να εξετάζεις τις πράξεις των άλλων. Εάν έτσι ερευνάς και κρίνεις μόνον τα δικά σου πάθη, θα καθαρίσεις τους εσωτερικούς οφθαλμούς του νου σου από εκείνους τους κακούς χυμούς και τα μεγάλα δοκάρια που βρίσκονται μέσα από τα οποία παρακινείσαι να βλέπεις τα μικρά ξυλαράκια, που έχουν οι άλλοι στα μάτια τους, όπως είπε ο Κύριος.

Γνώριζε, ότι όπως εξετάζεις με κακή διάθεση κάποιο πάθος του αδελφού σου, κάποια ρίζα του ιδίου πάθους βρίσκεται και μέσα στην καρδια σου, που σύμφωνα με τη διάθεση και το πάθος που έχει, έτσι με εμπάθεια κρίνει και τα των άλλων. Γιατί και με άλλον τρόπο, ένας καθαρός και απαθής οφθαλμός, με απάθεια βλέπει τα πράγματα και όχι με πονηριά. Έτσι όταν σου έλθει κάποιος λογισμός για να κρίνεις άλλους για κάποιο παράπτωμα, αγανάκτησε κατά του εαυτού σου ως φταίχτη και εργάτου του ιδίου σφάλματος, και πες στην καρδιά σου· Και έτσι τα όπλα που θα μεταχειριστείς για τα σφάλματα των άλλων, χρησιμοποίησε τα κατά του εαυτού σου, για να θεραπεύσεις τις πληγές σου.

Κι αν ακόμη το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησε το με αγάπη και φιλαδελφία και πες στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέσει στο σφάλμα αυτό ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του. Και ακόμη με την περιφρόνηση των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήσει τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του θα είναι μεγαλύτερο από την ζημία του. 

Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μη τον κατακρίνεις· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δεις εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στη παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φτάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητας με την μετάνοια· και άλλους, πάλι, ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητος, να έχουν πέσει σε αθλιότατο γκρεμό.

Γι’ αυτό να στέκεσαι πάντα με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανέναν άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πεις για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσεις γι’ αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα, κάθε καταφρόνησις και αυθάδης κρίσις και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνηση. Έτσι αν κάποιο ελάττωμα του αδελφού σου σε σκανδαλίσει, μην αναπαύθεις ποτέ, ούτε να δώσεις ύπνο στους οφθαλμούς σου, μέχρις ότου το διώξει από την καρδιά σου με όλη σου τη δύναμη.

(Άγιος Νικόδημος, απόσπασμα από το βιβλίο «Αόρατος Πόλεμος»).

http://exprotestant.blogspot.gr/

Προσέχετε πως ακούτε, προσέχετε τι ακούτε (Ιησούς Χριστός).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μέσα από την διδασκαλία του, μας διδάσκει ότι οφείλουμε να προσέχουμε τι ακούμε («Κατά Μάρκο ευαγγέλιο», 4:24), αλλά και πως ακούμε («Κατά Λουκά ευαγγέλιο», 8:18). Το πρώτο αναφέρεται στο αντικείμενο, δηλαδή στο τι πράγματα ακούμε, και το δεύτερο στο υποκείμενο, που είμαστε οι ίδιοι, δηλαδή την διάθεση με την οποία ακούμε κάτι. Ο άνθρωπος οφείλει να κρίνει. Η κρίση είναι δώρο του Θεού. Όχι βεβαίως για να κατακρίνει, αλλά για να διακρίνει. Για αυτό, ο Κύριος είπε «Μη κρίνετε δια να μη κριθήτε» («Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο», 7:1), αλλά είπε επίσης και το «Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαία κρίσιν κρίνατε» (Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο», 7:24).  Για να γίνει αυτό όμως, δεν πρέπει να είμαστε πρόχειροι στις κρίσεις. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, προκειμένου να μην πέσουμε σε πλάνη, τις οποίες εξηγεί ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο παρακάτω απόσπασμα.

«Γι’ αυτό μεγάλη προσοχή πρέπει να έχουν όλοι εκείνοι που δέχονται αυτούς τους συκοφάντες και τους προδότες και τους ψευδομάρτυρες και περισσότερο μάλιστα οι δικαστές και οι κριτές, στους οποίους λένε αυτοί τις συκοφαντίες, τις προδοσίες και τις ψευδομαρτυρίες τους· και  να μη πιστεύουν εύκολα στα λόγια τους χωρίς να κάνουν πριν ακριβή έρευνα και να εξακριβώσουν, εάν είναι αληθινοί και αξιόπιστοι μάρτυρες.  Αυτοί πρέπει να μιμούνται τον μεγάλο βασιλιά Αλέξανδρο, και όταν ακούν καμία συκοφαντία το μεν ένα αυτί να το έχουν ανοιχτό, για να ακούνε το κατήγορο και ενάγοντα, το δε άλλο να το κλείνουν με το χέρι τους, για να το φυλάξουν καθαρό, ώστε να ακούσουν τον εναγόμενο και κατηγορούμενο. Αυτοί, όταν γνωρίσουν πως μερικοί είναι διαβολείς και συκοφάντες και ψευδομάρτυρες, πρέπει να τους αποστρέφονται και να τους διώχνουν μακριά από το πρόσωπό τους και καθόλου να μην θέλουν να τους ακούνε, καθώς τέτοια εντολή δίνει ο Σολομώντας· «Μην αφήσεις το στόμα σου διεστραμμένα να πει λόγια, ποτέ σου ψέματα μην πεις» (Παροιμίες, 4:24). Μάλλον πρέπει να τους τιμωρούν και να τους βάζουν ποινές, όπως προστάζει ο ίδιος ο Σολομώντας λέγοντας· «Δεν θα μείνει ατιμώρητος ο ψευδομάρτυρας και αυτός που λέει ψέματα δεν θα γλυτώσει» (Παροιμίες, 19:5)· και όπως προστάζουν οι θείοι Απόστολοι στις «Διαταγές» τους (Βιβλ. Β’ κεφ. Ν’), να μην τους δέχονται με ευμένεια και να τους δίνουν θάρρος να λένε και να διαβάλουν τον ένα και τον άλλο με την κατήγορο γλώσσα τους, καθώς είναι γραμμένο· «Όπως ο βόρειος άνεμος φέρνει βροχή, το ίδιο και η συκοφαντία φέρνει την αγανάκτηση» (Παροιμίες, 25:23) Διότι, εάν οι κριτές και οι δικαστές δεχθούν τα ψεύτικα λόγια των συκοφαντών και των ψευδομαρτύρων και κάνουν άδικη κρίση και ζημιώσουν ή τιμωρήσουν κάποιον αθώο, θα έχουν και αυτοί την ίδια αμαρτία και την κόλαση με τους συκοφάντες και τους ψευδομάρτυρες· διότι λέει ο Μέγας Βασίλειος, ότι όποιος άλλον καταλαλεί και όποιος δεχθεί και ακούσει την καταλαλιά, και οι δύο είναι άξιοι να αφορισθούν από την Εκκλησία· «Όποιος καταλαλεί αδελφό και όποιος ακούει τον κατάλαλο, είναι και οι δύο άξιοι αφορισμού» (Όροι Κατ’ επιτομή, ΚΣ). Και ο Θεός μάλιστα λέει ότι είναι άδικοι οι δικαστές εκείνοι, που συγκατατίθενται στις διαβολές και στις ψευδομαρτυρίες των αδίκων, και ότι γίνονται συγκοινωνοί της κακίας εκείνων, έστω και αν είναι πολλοί· «Μη διαδίδεις φήμες ψεύτικες. Μη δίνεις για χάρη ενός ανθρώπου αδίκου μαρτυρία αναληθή. Να μην ακολουθείς τους πολλούς στο κακό και σε περίπτωση δίκης να μην καταθέτεις, παίρνοντας το μέρος των πολλών, για να διαστρέφεις το δίκαιο» (Έξοδος, 23:1-2). Απορεί μάλιστα και ένας διδάσκαλος της Εκκλησίας, ποιος άραγε έχει περισσότερη αμαρτία, εκείνος που καταλαλεί ή εκείνος που με χαρά ακούει την καταλαλιά; Και λύνει ο ίδιος την απορία λέγοντας, ότι εκείνος που καταλαλεί έχει το διάβολο στην γλώσσα του, αυτός όμως που ακούει με χαρά έχει το διάβολο στα αυτιά του· διότι εάν έδειχνε αυτός το πρόσωπό του σκυθρωπό και θυμωμένο, ο κατάλαλος δεν θα τολμούσε ούτε το στόμα του να ανοίξει».

(Απόσπασμα από τον 4ο λόγο του αγίου Νικοδήμου, ότι «Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνονται διαβολείς και προδότες, συκοφάντες και ψευδομάρτυρες», από το βιβλίο «Χρηστοήθεια Χριστιανών», σελ. 75-78).

http://exprotestant.blogspot.gr/

Η πρόοδος η πνευματική είναι ανάλογη του μέτρου της πίστεως

«Η ανάσταση των νεκρών ψυχών γίνεται τώρα, η ανάσταση όμως των σωμάτων θα γίνει κατά την ημέρα εκείνη της κρίσεως. Όπως στον ουρανό τα άστρα που είναι στερεωμένα δεν είναι όλα ίσα μεταξύ τους, αλλά διαφέρει το ένα από το άλλο στη λαμπρότητα και στη μεγαλειότητα, έτσι και στα πνευματικά θέματα ανάλογα με το μέτρο της πίστεως υπάρχει διαφορετική πρόοδος κάτω από το φωτισμό του ιδίου Πνεύματος· ο ένας είναι πιο πλούσιος από τον άλλο. Και η Αγία Γραφή λέγει· «αυτός που μιλάει γλώσσες τις μιλάει με τη καθοδήγηση του Θεού». Αυτός είναι πνευματικός, «επειδή μιλάει στο Θεό, εκείνος όμως που διδάσκει τις αλήθειες της πίστεως οικοδομεί όλο το πλήθος των πιστών»· αυτός δέχτηκε πλουσιότερη τη χάρη του Θεού. Διότι ο πρώτος «μόνο τον εαυτό του οικοδομεί», ενώ ο άλλος και τον εαυτό του και τον πλησίον. Αυτό μοιάζει σαν το σπυρί του σιταριού που σπέρνεται στη γη που από μια καρδιά βγάζει πολλά σπυριά. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα στάχυα άλλα είναι μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα, όλα όμως μαζεύονται σ’ ένα αλώνι, σε μία αποθήκη· και ενώ διαφέρουν μεταξύ τους, ίδιο ψωμί φτιάχνεται απ’ όλα. Ή όπως ακριβώς μέσα σε μία πόλη υπάρχουν πλήθη ανθρώπων, και άλλοι απ’ αυτούς είναι παιδιά μικρά, άλλοι άνδρες ή έφηβοι, όλοι όμως πίνουν νερό από μια πηγή, τρέφονται από τον ίδιο άρτο, και αναπνέουν τον ίδιο αέρα· ή όπως υπάρχουν πολλά λυχνάρια και το ένα έχει δύο άκρα με οπές, το άλλο επτά, αλλά όπου υπάρχει περίσσευμα φωτός υπάρχει και διαφορετικό φως, έτσι ακριβώς όσοι βρίσκονται κάτω από πνευματική φωτιά και το φως, δεν μπορούν να βρίσκονται στο σκοτάδι, αλλά υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Όπως επίσης κάποιος πατέρας που έχει δύο παιδιά και το ένα μικρό ενώ το άλλο έφηβος, και στέλνει σε διάφορες πόλεις και χώρες τον έφηβο για να κάνει τις δουλειές του, το μικρό παιδί όμως το κρατάει κοντά του, γιατί δεν μπορεί να κάνει ακόμα καμία εξωτερική δουλειά, όμως και τα δύο είναι παιδιά του γνήσια. Ας δοξάζουμε το Θεό. Αμήν».

(Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Φ. ΕΠΕ 7, σελ. 529). 

http://exprotestant.blogspot.gr/

Περί αυτογνωσίας (Άγιος Μάξιμος).

Η αυτογνωσία, δηλαδή η γνώση του εαυτού μας, είναι σπουδαία και απαραίτητη. Είναι ένα μέτρο που αποκτά σταδιακά ο άνθρωπος, χάριτι Θεού και υπακοής ανθρώπου, το οποίο του επιτρέπει να διακρίνει κάποια πράγματα, πρώτα στον εαυτό του, και κατόπιν στους συνανθρώπους του. Μαθαίνει στην πράξη αυτό που λέει ο Κύριος: «χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Κατά Ιωάννη, 15:5). Μαθαίνει τις αδυναμίες του, μαθαίνει να δίδει την δόξα στον Θεό. Γεύεται εμπειρικά την μακροθυμία του Θεού στην ζωή του, το έλεός του, την συγχωρητικότητά του. Σταματά να έχει καύχημα στον εαυτό του, και βιώνει το γεγονός ότι ο Θεός δεν τον αγαπά επειδή ο άνθρωπος είναι «καλός» και τα κάνει όλα «τέλεια», αλλά επειδή απλά «ο Θεός αγάπη εστί» (Ά Ιωάννου, 4:16). Τότε καταλαβαίνει όχι απλά εγκεφαλικά και στείρα, αλλά βιωματικά με όλη την ύπαρξή του, ότι είναι πολύτιμος μπροστά στα «μάτια» του Θεού. Τότε παύει να είναι αυστηρός με τα λάθη των άλλων, και προσπαθεί να συμπεριφερθεί σε αυτούς, όπως ο Θεός σε εκείνον. Η αυτογνωσία δεν είναι κάτι που αποκτάται σε μια στιγμή. Κτίζεται αενάως, και είναι ανάλογη με την επίγνωση του Θεού. Όσο πιο κοντά στον Θεό πάει κανείς, τόσο περισσότερο γνωρίζει τον εαυτό του. Ακολουθεί σύντομο απόσπασμα από την εμπειρία του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή.

«Εκείνος που έχει γνωρίσει την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, αυτός έλαβε γνώση και της θείας δυνάμεως, και ο άνθρωπος αυτός, γνωρίζοντας ότι όλα τα κατορθώματα τα πραγματοποίησε με τη δύναμη του Θεού, και ότι προχωρεί στην πραγματοποίηση άλλων πιστεύοντας και πάλι σε αυτήν, δεν περιφρονεί ποτέ κανένα από τους ανθρώπους. Διότι γνωρίζει, ότι, όπως ακριβώς βοήθησε αυτόν και τον ελευθέρωσε από πολλά φοβερά πάθη, έτσι έχει τη δύναμη να βοηθήσει όλους όταν θέλει, και προ πάντων εκείνους που αγωνίζονται γι’ αυτόν, αν και βέβαια για ορισμένους λόγους ανεξερεύνητους δεν απαλλάσσει όλους τους ανθρώπους από τα πάθη με τη μία, αλλά σαν αγαθός και φιλάνθρωπος γιατρός θεραπεύει τον καθένα που καταφεύγει προς αυτόν στον κατάλληλο καιρό».

(Φ. ΕΠΕ 14, Έργα αγίου Μάξιμου Ομολογητή, σελ. 233).

http://exprotestant.blogspot.gr/

Μακρυά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν!

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία. Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. Σε κείνο πού η ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις. 

Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί. Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.

Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό. Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ' αυτόν θα φυλαχτείς. 

Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;

Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού. Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; 

Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ' αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. 

Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Η θεία χάρις για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη. Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. 

Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.

Η θεία χάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος. Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα. Η χάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα.

Η αγάπη αρκεί, για να μας φέρει σε κατάλληλη «φόρμα» για προσευχή.

Μόνος Του θα έλθει ο Χριστός και θα εγκύψει στην ψυχή μας, αρκεί να βρει ορισμένα πραγματάκια που να Τον ευχαριστούν· αγαθή προαίρεση, ταπείνωση και αγάπη.

Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Περί ἡδονῆς

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης

Ἤ φεύγων φεῦγε, ἤ ἐμπαίζων ἔμπαιζε

τόν μάταιον καί ἀπατεῶνα κόσμον.

Δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρότεροι μαγνῆτες καὶ θελκτικότεροι ἐξουσιαστὲς καὶ ποθεινότερες ἁλυσίδες γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων. Πόσο ἀρεστὲς καὶ πόσο βλαβερὲς εἶναι! Καὶ ὁ καλύτερος ρήτορας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρουσιάσει ποτὲ τὴν κακία τους καὶ τὴν βλάβη ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή. Ἂν ὁ διάβολος μᾶς ἔδινε τὸ φαρμάκι του μὲ κάποιο πικρὸ βότανο, δὲν θὰ τὸ πίναμε. Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς τὸ δίνει μὲ τὸ μέλι τῶν ἡδονῶν, τὸ παίρνουμε εὐχάριστα.

Ἀπὸ τὶς ἡδονές, οἱ σαρκικὲς – δηλαδὴ ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ πάθη – τυφλώνουν τὴν καρδιὰ καὶ κολλᾶνε τὴν καρδιά μας στὰ παρόντα πράγματα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια της σωτηρίας μας. Καὶ ἀληθεύει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας ἅγιος, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στὸν παράδεισο, ἐξαιτίας τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἄλλες μορφὲς ἡδονῶν εἶναι ὁ πολὺς ὕπνος, τὰ καλὰ φαγητά, τὰ ὡραῖα φορέματα, τὰ μαλακὰ στρώματα καὶ γενικὰ ὅλες οἱ ἱκανοποιήσεις τῶν αἰσθήσεων.

Οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡδονῶν, ἀφοῦ χορτάσουν τὸν ὕπνο καὶ τὴν ἀνάπαυση, τρέχουν στὰ συμπόσια καὶ στὰ ξεφαντώματα, στὰ τραγούδια τὰ ἄσεμνα, στὶς κακὲς συναναστροφές, στὶς κωμῳδίες καὶ στὰ πανηγύρια. Γενικά, δὲν ἀφήνουν ποτὲ νὰ τοὺς ξεφύγει καμία εὐκαιρία ἀπολαύσεως. Κι ἐνῷ ἡ ζωή τους εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσωτίες καὶ ματαιότητες, αὐτὴ τὴν θεωροῦν καλὴ καὶ ἀθῴα.

Ἂν μάλιστα κατακρίνει τὴν πολιτεία τους, τὸν κατηγοροῦν σὰν ἄξεστο καὶ χωριάτη, καὶ λένε πὼς θέλει νὰ μεταβάλλει τὶς πόλεις σὲ ἐρήμους καὶ τοὺς κοσμικοὺς σὲ καλόγερους. Αὐτὰ ὅμως τὰ λένε γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν. «Μετὰ γὰρ κιθάρας καὶ ψαλτηρίου καὶ τυμπάνων καὶ αὐλῶν τὸν οἶνον πίνουσι, τὰ δὲ ἔργα Κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι», κατὰ τὸν προφήτη (Ἡσ.5:12). Τὸ μόνο ποὺ γνωρίζουν καλά, εἶναι νὰ ξοδεύουν τὸν καιρό τους σὲ ξεφαντώματα. Ἀπὸ τὸ κρεβάτι πηγαίνουν στὸ τραπέζι, ἀπὸ τὸ τραπέζι στὶς παρέες, ἀπὸ τὶς παρέες στὰ σεργιάνια, καὶ γίνεται ἡ ζωή τους σὰν μία ἁλυσίδα, ὅπου ἡ μία ἀπόλαυση εἶναι δεμένη μὲ τὴν ἄλλη, ὅπως οἱ κρίκοι μεταξύ τους.

Τὸ πανάγιο Πνεῦμα δὲν μᾶς λέει ὅτι ὅποιος κυνηγάει τὶς κοσμικὲς ἡδονὲς γκρεμίζεται ἀμέσως στὸν Ἅδη. Ἀλλὰ τί λέει μὲ τὸ στόμα τοῦ Δαβίδ; Ὅτι κατεβαίνει στὸν ᾅδη, πλησιάζει δηλαδὴ σιγὰ-σιγά: «πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου» (Ψαλμ.113:25). Γιατὶ ἡ μαλθακὴ καὶ ἡδονικὴ ζωὴ ποὺ ζεῖ, τὸν προετοιμάζει ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ γιὰ τὴν ἀπώλεια.

Οἱ τρυφὲς καὶ οἱ ἡδονὲς φθείρουν καὶ ἀδυνατίζουν καὶ τοὺς πιὸ δυνατούς. Γι᾿ αὐτὸ μερικοὶ καταντοῦν σὲ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ καὶ ὁ ἴσκιος ἀκόμα τῶν πειρασμῶν εἶναι ἀρκετὸς γιὰ νὰ τοὺς ρίξει. Κι ἀφοῦ, ἐξομολογηθοῦν, μὲ τὸν πρῶτο πειρασμὸ ξεχνοῦν τὴν καλή τους ἀπόφαση νὰ μὴν ξαναμαρτήσουν, καὶ πέφτουν ἀμέσως πάλι στὴν ἁμαρτία. 

Λοιπόν, μὲ τὸ νὰ λὲς ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτίες ὁ πολὺς ὕπνος καὶ τὰ φαγοπότια καὶ οἱ διασκεδάσεις καὶ τὰ ξεφαντώματα, προσπαθεῖς ἁπλὰ νὰ δικαιολογηθεῖς. Γιατὶ μπορεῖ αὐτὰ καθεαυτὰ νὰ μὴν εἶναι ἁμαρτίες, ἀλλὰ προετοιμάζουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ σ᾿ ἐμποδίζουν νὰ γευθεῖς τὰ πνευματικὰ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ. 

Καὶ θὰ πάθεις κάτι ἀνάλογο, μ᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθε ὁ Σολομῶν: Νομίζοντας πὼς μποροῦσε ν᾿ ἀπολαμβάνει χωρὶς κίνδυνο τὶς ἡδονές, κατάντησε στὴν εἰδωλολατρία. Καὶ μ᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθαν οἱ Σοδομῖτες: Γιὰ νὰ τρῶνε καὶ νὰ πίνουν μὲ τρυφὲς καὶ ξεφαντώματα, ἔφτασαν νὰ πέσουν σὲ παρὰ φύση πάθη καὶ ἀσέλγειες. Πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ Τερτυλλιανός, ὅτι οἱ χριστιανοὶ πρέπει ν᾿ ἀποφεύγουν τὶς τρυφές, γιατὶ αὐτὲς ἀδυνατίζουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετή τους.

Ἡ χαυνότητα καὶ ἡ ἀδυναμία, ποὺ προξενοῦνται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς ἡδονές, δὲν ταιριάζουν στὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι νὰ μοιάσουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος, ὁ Θεός μᾶς «προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ» (Ρωμ. 8:29). 

Καὶ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ φτάσει στὴν δόξα, πέρασε στὴν ἐπίγεια ζωὴ Του μέσα στὴν φτώχεια, τὴ θλίψη καὶ τὴν καταφρόνηση. Οἱ τρυφηλοὶ ἄνθρωποι ὅμως φοβοῦνται τὴ σκληραγωγία καὶ τὴν μετάνοια. Μήπως βρῆκαν ἄλλο Εὐαγγέλιο ἢ μήπως κατέβηκε γι᾿ αὐτοὺς κανένας ἄλλος Χριστός, ποὺ νὰ τοὺς ὑπόσχεται ἀνέσεις, ὡραῖα ἐνδύματα, ἀπολαύσεις, διασκεδάσεις καὶ δόξες; Ξεχνοῦν ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14:22), καὶ ὅτι «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. 7:14)

Ἄκου καὶ τοῦτο τὸ ὠφέλιμο: Κάποτε ἕνας εὐγενὴς καὶ πλούσιος ἄρχοντας, παραδομένος στὶς ἡδονές, ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὴν ἀρετὴ ἑνὸς πνευματικοῦ ἀνθρώπου, καὶ πῆγε νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Ὁ πνευματικὸς ἐκεῖνος ἄνδρας τοῦ εἶπε τοῦτα μόνο: «Ὁ Χριστὸς ἦταν φτωχός, ἐνῷ ἐσὺ πλούσιος. Ὁ Χριστὸς ἦταν νηστικός, ἐνῷ ἐσὺ χορτασμένος. Ὁ Χριστὸς ἦταν σχεδὸν γυμνός, ἐνῷ ἐσὺ καλὰ ντυμένος. Ὁ Χριστὸς ὑπέμεινε θλίψεις καὶ πάθη, ἐνῷ ἐσὺ ἀπολαμβάνεις τρυφές, ἀναπαύσεις καὶ μαλακὰ στρώματα». Ὅταν τ᾿ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἄρχοντας, ἦρθε σὲ κατάνυξη, μετανόησε, ζήτησε μὲ δάκρυα συγνώμη ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ἔκανε, καὶ ἀποφάσισε νὰ ζήσει πιὰ μὲ μετάνοια.

Κατάλαβε καλά, πὼς ὅποιος ἔχει ἀνάπαυση σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν θὰ γευθεῖ τὴν αἰώνια ἀνάπαυση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν μὴ ἐλπιζέτω λαβεῖν· ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐκ ἔστι τῶν ἀναπαυομένων ἐνθάδε, ἀλλ᾿ ἐκείνων ἐστι τῶν ἐν θλίψει πολλῇ καὶ στεναχωρίᾳ διαγόντων τὸν βίο τοῦτον»(λόγ. περὶ παρθενίας). Πρόσεξε λοιπὸν μὴν ἀκούσεις τότε τὸ φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου» (Λουκ. 16:25).

Τέλος πάντων, μάθε πὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν κερδίζεται μὲ τὴν ἀργία καὶ τὴν ἄνεση, ἀλλὰ μὲ τὸν κόπο καὶ τὴν βία, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιαστὲς ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11:12).

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Οι έπαινοι, η υπερηφάνεια και η ταπείνωση

Φοβηθείτε τους επαίνους εκ μέρους των ανθρώπων, εξακολούθησε ο στάρετς απευθυνόμενος προς όλους, και προπάντων όταν σας επαινούν παρά την αξία σας. 

Σιωπήστε, μην απαντήσετε εκείνη τη στιγμή. Μόνο μέσα σας συναισθανθείτε ότι σας επαινούν περισσότερο απ’ ό,τι αξίζετε. Μα αν αρχίσετε να αντιλέγετε, τότε γεννιέται η υποκρισία. 

Πράγματι, το λεπτό αίσθημα της ικανοποιήσεως από τους επαίνους υπάρχει στον καθένα. Όλοι βρισκόμαστε σε πλάνη δίνοντας μεγάλη αξία στον εαυτό μας. Υπερηφανευόμαστε, ματαιοδοξούμε και μετά πρέπει κάθε μέρα να παρακαλούμε τον Κύριο: «Κύριε, στείλε το έλεός Σου, λύτρωσέ μας από την πλάνη, από την έπαρση, φώτισέ με με το φως της χάριτός Σου». 

Είναι φοβερή συμφορά όταν ο άνθρωπος χάνοντας την ταπείνωση, απατά τον εαυτό του και φαντάζεται ότι μόλις που δεν είναι άγιος. Φοβερή κατάσταση η έπαρση, η σατανική υπερηφάνεια! 

Κάποιους τους σώζει ο Κύριος απ’ αυτή την κατάσταση με βαρειά τιμωρία. Στέλνει κάποια ψυχική ασθένεια ή παραχωρεί να πέσουν σε επαίσχυντες αμαρτίες, από το βάρος των οποίων, σαν να συνέρχονται, έρχονται στον εαυτό τους, αναγνωρίζουν τη μηδαμινότητά τους, μετανοούν και διορθώνονται. Αλλά πολλοί απ’ αυτούς τους δυστυχείς χάνονται, ειδικά αν δεν υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει να συνέρθουν. 

Φύλαξέ μας, Κύριε, όλους από μια τέτοια δαιμονική απάτη. Ποτέ δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε για τις ικανότητες, τα χαρίσματά μας και για τα άλλα φυσικά μας πλεονεκτήματα. Ο Κύριος θα μας τα αφαιρέσει σαν τιμωρία για την υπερηφάνειά μας.

Κάποτε έλεγε κατά την εξομολόγηση:

- Με τι θα εξολοθρεύσουμε την υπερηφάνεια και θα αποκτήσουμε την ταπείνωση; Ο όσιος Σεραφείμ διδάσκει: Με τη σιωπή. Με τη σιωπή οι περισσότερες αμαρτίες νικώνται. «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Όντας ο στάρετς πρότυπο ταπεινώσεως με όλες του τις δυνάμεις και τα χαρίσματά του προσπαθούσε να εμφυτεύσει αυτή την πολύτιμη αρετή σε όλους τους ανθρώπους. Έλεγε:

- Την ταπείνωση τη χαίρεται και ο ίδιος ο Θεός: «Επί τίνα επιβλέψω αλλ' ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου.» (Ησ. 66, 2). Αλλά σε τι συνίσταται η ταπείνωση; Ο ταπεινός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλότερο όλων μέσα στην καρδιά του, κανένα δεν εξουδενώνει, κανένα δεν κρίνει, δεν αναζητεί τον πλούτο, τη δόξα και τις τιμές, ανδρείως υπομένει τους εξευτελισμούς, τις ύβρεις, τις επιπλήξεις, γιατί αναγνωρίζει ότι αυτά του αξίζουν.

Σε όλους συμπεριφέρεται χαρούμενα, είναι έτοιμος να υπηρετήσει τον καθένα, δεν βλέπει σαν καλά τα έργα του και δεν λέγει τίποτε γι’ αυτά, αν δεν υπάρχει ανάγκη. 

Η ταπείνωση είναι ο στέφανος και η ωραιότης όλων των αρετών. 

Ό,τι είναι για τη διψασμένη γη η βροχή, είναι για την ανθρώπινη ψυχή η ταπείνωση. 

Να κρατάτε μέσα στην καρδιά σας τα λόγια του Σωτήρος: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινὸς τη καρδίᾳ, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11,29). 

Πηγή: Από το βιβλίο: "Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής".

Εκδόσεις Άθως

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ (31 ΙΟΥΛΙΟΥ)

"Αυτός ο μακάριος έζησε επί της βασιλείας του Θεοφίλου του μισόχριστου, τον ένατο μ.Χ. αι.Οι γονείς του ήταν πατρίκιοι, καταγόταν δηλαδή ο άγιος από αρχοντική οικογένεια, κι ήταν γνωστοί ορθόδοξοι, Βασίλειος και Ευδοκία στο όνομα και Καππαδόκες στο γένος. Γι’ αυτό και ο Ευδόκιμος ανατράφηκε με πολύ ενάρετο τρόπο, παίρνοντας το τιμητικό αξίωμα του κανδιδάτου από τον Θεόφιλο, γενόμενος στρατοπεδάρχης πρώτα της γης των Καππαδοκών, κι έπειτα ολόκληρης της γης των Ρωμαίων. Ήταν εξαιρετικά δίκαιος, διαφυλάττοντας την ισότητα απέναντι σε όλους και κάνοντας πολλές ελεημοσύνες καθημερινά. Ζούσε έντονα την εκκλησιαστική ζωή, φροντίζοντας τις χήρες και τα ορφανά και ενεργοποιώντας κάθε είδος αρετής. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο μακάριος πολιτεύτηκε κατά Θεόν, μέχρις ότου αρρώστησε βαριά και παρέθεσε έτσι το πνεύμα του σ’ Εκείνον. Μετά την τελευτή του, κατόπιν εντολής που είχε δώσει όσο ζούσε, έθαψαν το τίμιο σώμα του με τα ενδύματα και τα υποδήματά του, το οποίο σώμα του δοξάσθηκε από τον Θεό με θαύματα πολλά, τα οποία τώρα αδυνατούμε να τα διηγηθούμε λεπτομερώς. Η μετακομιδή του λειψάνου του προς το Βυζάντιο έγινε στις 6 Ιουνίου, η δε αγία κοίμησή του, στις 31 Ιουλίου».

     Το τέλος του μηνός Ιουλίου καταυγάζεται από τη φωτεινή μνήμη, όπως λάμπει ο ήλιος που ανατέλλει, του αγίου και δικαίου Ευδοκίμου. «Ως όρθρος, ως ήλιος ανέτειλε η μνήμη σου», διατρανώνει ο υμνογράφος της εορτής του. Ο ίδιος διαρκώς τονίζει το πόσο ο άγιος ευδοκίμησε πνευματικά στη ζωή του, τόσο που τον θεωρεί ως τύπο του ορθοδόξου πιστού. Στο πρόσωπο και τη ζωή δηλαδή του αγίου Ευδοκίμου κατανοούμε το τι σημαίνει να είναι κανείς αληθινά ορθόδοξος, κάτι που μας δίνει το δικαίωμα να κρίνουμε με ορθά κριτήρια τις διάφορες «εκδόσεις» ορθοδοξίας που προβάλλονται σήμερα, με την απαίτηση μάλιστα από ορισμένες να θεωρούνται και οι μοναδικά αυθεντικές. Τι τονίζει λοιπόν εν προκειμένω ο υμνογράφος; «Τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα, ορθόδοξον φρόνημα συ εκ νεότητος έσχηκας, βίον ακηλίδωτον και ευσυμπάθητον γνώμην, αξιάγαστε». Δηλαδή: Φύλαξες τα δόγματα (την πίστη) των Πατέρων καθαρά και ανόθευτα, αξιοθαύμαστε Ευδόκιμε, γι’ αυτό και απέκτησες από τη νεότητά σου ορθόδοξο φρόνημα, βίο αγνό και ακηλίδωτο και διάθεση γεμάτη αγάπη στους συνανθρώπους σου.

    

     Ο άγιος Ευδόκιμος λοιπόν από τη νεότητά του είχε ορθόδοξο φρόνημα. Σπεύδει αμέσως όμως ο ποιητής να μας πει ότι η ορθοδοξία του δεν ήταν ένα είδος ιδεολογίας: μία αποδοχή προτάσεων πίστεως, έστω και αληθινών, αλλά εμψυχωνόταν από την ίδια τη ζωή του, την οποία ζούσε καθημερινώς με αγνότητα και αγάπη. Με άλλα λόγια, η ορθοδοξία του αγίου ναι μεν είχε όλα τα στοιχεία της ορθής στον Χριστό πίστεως – ό,τι τελικώς ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως – αλλά την πίστη αυτή τη ζούσε στο εκάστοτε παρόν με έλεγχο των επιθυμιών του, ώστε η εγκράτεια και η σωφροσύνη να τον καθοδηγούν, και με πλήρωση της καρδιάς του από αγάπη. Διότι μία πίστη που δεν ζωντανεύει με την αγάπη, μέσα στα πλαίσια της εγκρατείας, σταματάει να είναι χριστιανική και μπορεί μάλιστα να θεωρείται και δαιμονική: Διότι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι».

     

     Ο υμνογράφος όμως με τον λιτό κι επιγραμματικό του τρόπο, μας λέει το πώς ο άνθρωπος, όπως το βλέπουμε στον άγιο Ευδόκιμο, μπορεί να λειτουργεί έτσι ορθόδοξα: «τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα». Μόνον εκείνος που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, δηλαδή κρατάει καθαρή τη δική τους παράδοση, συνεπώς και τη δική τους αγιασμένη ζωή, μπορεί τελικώς να είναι ορθόδοξος. Εκείνος που θα πιστέψει ότι είναι ορθόδοξος, διαγράφοντας την Πατερική παράδοση και στήνοντας μία δική του κατανόηση της χριστιανικής πίστεως, πλανάται πλάνην οικτράν. Και τούτο γιατί η ακολουθία των Πατέρων συνιστά ακολουθία του ίδιου του Χριστού, δεδομένου ότι αυτοί έζησαν με τον πιο δυνατό και αυθεντικό τρόπο, και μάλιστα τις περισσότερες φορές δίνοντας και την ίδια τη ζωή τους, τη ζωή Εκείνου. Γι’ αυτό και τονίζεται ποικιλοτρόπως ότι η Εκκλησία μας είναι μεταξύ των άλλων Πατερική, άρα και ορθά αποστολική. Ο άγιος Ευδόκιμος λοιπόν αναδείχθηκε άγιος και δίκαιος, γιατί έζησε σωστά ως ορθόδοξος: πατερικά και εκκλησιαστικά. Κι αυτό μας προτρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν επιθυμούμε τον αγιασμό μας.

http://pgdorbas.blogspot.gr/

Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας

Kήδευσιν ευρών νεκρικήν κρύπτη τάφω,

Kηδευτά νεκρού του κενώσαντος τάφους.

Βιογραφία

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου της Ιερουσαλήμ (βουλευτής), φίλος και κρυφός μαθητής του Ιησού Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Αριμαθαία, μια μικρή πόλη ΒΔ΄ της Ιερουσαλήμ.

Ο Ιωσήφ πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε να κηδέψει το σώμα του Ιησού Χριστού. Αφού έλαβε την άδεια του, μαζί με τον Νικόδημο το κατέβασαν από το σταυρό το σώμα του Κυρίου, το περιέβαλαν σε σινδόνια μαζί με εκλεκτά αρώματα, το τοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι' έβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου (Ματθ. κζ' 57 - 60, Μαρ. ιε' 42 - 46, Λουκ. κγ' 50 - 53 και Ιω. ιθ' 38 - 42).

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας απεβίωσε ειρηνικά (κατά πάσα πιθανότητα στην Αγγλία).

http://www.saint.gr/

Όσιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

Τὸν θεῖον Εὐδόκιμον, ᾧ βίος γέλως,

Τὸ θεῖον εὐδόκησεν ἐκστῆναι βίου.

Δέχνυται Εὐδόκιμον πρώτῃ τάφος ἐν τριακοστῇ.

Βιογραφία

Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 - 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του.

Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.

Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς.

Κατά την Ανακομιδή το Ιερό Λείψανο του Οσίου Ευδοκίμου βρέθηκε «φαιδρόν καί ἀνθηρόν, χαριέστατον μέ ὅλους τούς χαρακτῆρας, μέ τά ἐνδύματα ἀνέπαφα» και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, την 6η Ιουλίου 831 μ.Χ. Δεν είναι γνωστό πότε και κάτω από ποιες συνθήκες το Λείψανο διαλύθηκε.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς αἰωνίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ σῶμά σου, Ἅγιε, σὺ γὰρ ἐν σωφροσύνῃ, καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ, μάκαρ ἐπολιτεύσω, μὴ μολύνας τὴν σάρκα· διὸ ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ σεπτή σου σήμερον, ἡμᾶς συνήθροισε μνήμη, ἐν τῇ θείᾳ λάρνακι, τῶν ἱερῶν σου λειψάνων· πάντες οὖν, οἱ προσιόντες καὶ προσκυνοῦντες, ἅπασαν, δαιμόνων βλάβην ἀποσοβοῦνται, καὶ ποικίλων νοσημάτων, λυτροῦνται τάχος μάκαρ Εὐδόκιμε.

Μεγαλυνάριον

Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ, τὸν σὸν βίον διαδραμών· ὃ λαθὼν γὰρ ἔσχες, ἐγνώσθη μετὰ τέλος, Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν.

http://www.saint.gr/

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Εκείνος που έχει γνωρίσει την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, αυτός έλαβε γνώση και της θείας δυνάμεως, και ο άνθρωπος αυτός, γνωρίζοντας ότι όλα τα κατορθώματα τα πραγματοποίησε με τη δύναμη του Θεού, και ότι προχωρεί στην πραγματοποίηση άλλων πιστεύοντας και πάλι σε αυτήν, δεν περιφρονεί ποτέ κανένα από τους ανθρώπους. Διότι γνωρίζει, ότι, όπως ακριβώς βοήθησε αυτόν και τον ελευθέρωσε από πολλά φοβερά πάθη, έτσι έχει τη δύναμη να βοηθήσει όλους όταν θέλει, και προ πάντων εκείνους που αγωνίζονται γι’ αυτόν, αν και βέβαια για ορισμένους λόγους ανεξερεύνητους δεν απαλλάσσει όλους τους ανθρώπους από τα πάθη με τη μία, αλλά σαν αγαθός και φιλάνθρωπος γιατρός θεραπεύει τον καθένα που καταφεύγει προς αυτόν στον κατάλληλο καιρό».

Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ (Φώτο)

Οσμή ευωδίας (αγίου Γρηγορίου Νύσσης).

Ο απόστολος Παύλος γράφει στην «προς Εβραίους» επιστολή του ότι ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τύπος και σκιά και όχι η εικόνα των πραγμάτων. «Διότι ο Νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων [..]» (Εβραίους, 10:1). Τα μέλλοντα αγαθά, είναι τα αγαθά που φανέρωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην εποχή μετά τον Νόμο. Μία τέτοια σκιά, ήταν και τα αρώματα που πρόσταζε ο Νόμος. Ο ίδιος απόστολος, αναφέρει ότι οι αληθινοί Χριστιανοί είναι «Χριστού ευωδία προς τον Θεό» (Β’ Κορινθίους, 2:15). Η ευωδία αυτή είναι το αποτέλεσμα της σχέσης του πιστού με τον Χριστό δια της Εκκλησίας. Άλλωστε στο κέντρο της ζωής του Χριστιανού, δεν είναι κάποιος άνθρωπος έστω και ενάρετος, αλλά ο θεάνθρωπος Χριστός. Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα από σχόλια του αγίου Γρηγορίου Νύσσης στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα των Ασμάτων», που περιλαμβάνει ο πατέρας Π. Μπρούσαλης στην «Μυστική Θεολογία».   

«Όταν, λοιπόν, ακούμε ότι το μύρο της νύμφης είναι άξιο μεγαλύτερης αναγνωρίσεως από όλα τα άλλα αρώματα, δια του λόγου διδασκόμαστε τούτο· ότι δηλαδή το μυστήριο της αλήθειας, που προσφέρεται με το ευαγγελικό κήρυγμα, είναι το μόνο ευωδιαστό για τον Θεό και προτιμάται από όλα τα αρώματα του Νόμου, επειδή αφ’ ενός μεν δεν καλύπτεται από κανέναν τύπο και καμία σκιά, αφ’ ετέρου δε γιατί με τη φανέρωση της αλήθειας είναι ευώδες. Γιατί αν οσφράνθηκε  ο Κύριος κάποιο από τα προηγούμενα αρώματα, καθένα από αυτά κρίθηκε άξιο αποδοχής, για τη μυρωδιά της ευωδίας, σύμφωνα με τον λόγο που φανερωνόταν με αυτά, τα οποία γίνονταν  και όχι με την εξωτερική και υλική μορφή των τελετών. Και αυτό φαίνεται από τον αυστηρό λόγο του Προφήτη, που λέγει ότι «δεν θα δεχτώ από την οικογένειά σου θυσίες μοσχαριών ούτε από τα κοπάδια σου ερίφια. Γιατί δεν πρόκειται να φάγω κρέατα ταύρων ούτε να πιω αίμα τράγων» (Ψαλμός 49:9.13), μολονότι, παλαιά, πολλές φορές προσφέρονταν οι ζωοθυσίες. Αλλά ακόμη και αν γίνονταν αυτά, άλλο είναι αυτό που γίνεται νόμος για σένα με αυτά, δια συμβόλων· το ότι δηλαδή πρέπει να σφαγιάζεις τα πάθη που υπάρχουν μέσα σου. Γιατί λέγει· «για τον Θεό θυσία είναι το πνεύμα της συντριβής και ο Θεός δεν εξουθενώνει την καρδιά που έχει ταπεινωθεί και έχει συντριβεί» (Ψαλμός 50:19). Έτσι προσφέρεται η θυσία της ανύμνησής μας που δοξάζει εκείνον, ο οποίος οσφραίνεται αυτή την οσμή. Επειδή, λοιπόν, η ψυχή, που ευωδιάζει πνευματικά, σύμφωνα με το λόγο του Παύλου, ο οποίος ήταν ευωδία Χριστού, ξεπερνώντας όλα τα τυπικά αρώματα του Νόμου, γίνεται αυτή δια του βίου και του μύρου της ιεροσύνης και το θυμίαμα το προερχόμενο από τη σύνθεση διαφόρων ειδών με την παντοειδή συνεισφορά και ανάμιξη των αρετών, και αποκτά καλή ευωδία. Και αυτής της ψυχής ο βίος φάνηκε στην όσφρηση του Νυμφίου, ως οσμή ευωδίας. Γι’ αυτό η θεία αίσθηση, όπως την αποκαλεί ο Σολομών, αντί για τα υλικά αρώματα του Νόμου προτιμά εκείνη την άυλη και καθαρή ευωδία, που γίνεται άρωμα δια των αρετών. Και ο Νυμφίος της λέγει: «και η οσμή των μύρων σου είναι ανώτερη από όλα τα αρώματα» (Άσμα Ασμάτων, 1:3). 

http://exprotestant.blogspot.gr/

Η αγάπη, πλήρωμα των εντολών του Θεού (Άγιος Μάξιμος).

Και ο αδελφός είπε:

- Όμως, πάτερ, είναι πολλές οι εντολές του Κυρίου· και ποιος μπορεί να γνωρίζει όλες αυτές, για να αγωνισθεί για όλες; Μάλιστα εγώ που έχω λίγο μυαλό; Θα ήθελα να ακούσω σύντομο λόγο, ώστε κρατώντας αυτόν στο νου μου, να μπορούσα με αυτόν να σωθώ.

Και αποκρίθηκε ο γέροντας:

-Αν και είναι πολλές, αδελφέ, όμως συνοψίζονται σε ένα λόγο, στο «Να αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου με όλη τη δύναμή σου και όλη τη διάνοιά σου, και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Και εκείνος που αγωνίζεται για να τηρεί αυτόν τον λόγο, κατορθώνει όλες μαζί τις εντολές. Δεν μπορεί όμως κάποιος που δεν απομάκρυνε τον εαυτό του, όπως προλέχθηκε, από την προσπάθεια των υλικών, ούτε τον Θεό να αγαπήσει γνήσια, ούτε τον πλησίον· γιατί είναι αδύνατο να είναι συγχρόνως και αφοσιωμένος στην ύλη, και τον Θεό να αγαπά. Και αυτό είναι εκείνο που λέγει ο Κύριος· «Κανένας δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους», και «κανένας δεν μπορεί να δουλεύει  στον Θεό και στον μαμωμά». Γιατί, εφόσον ο νους μας είναι προσηλωμένος στα πράγματα του κόσμου, υποδουλώνεται σ’ αυτά και περιφρονεί τον Θεό, παραβαίνοντας την εντολή του.

-Και ο αδελφός είπε:

Ποια πράγματα εννοείς πάτερ;

Και ο γέροντας αποκρίθηκε:

-Τις τροφές, τα χρήματα, τα κτήματα, τη δόξα, τους συγγενείς και τα παρόμοια.

Και ο αδελφός είπε:

-Πες μου πάτερ, δεν τα δημιούργησε αυτά ο Θεός και τα έδωσε στους ανθρώπους να τα χρησιμοποιούν, και πως προστάζει να μη προσηλωνόμαστε σε αυτά;

Και αποκρίθηκε ο γέροντας:

-Είναι φανερό ότι ο Θεός δημιούργησε αυτά και τα έδωσε στους ανθρώπους να τα χρησιμοποιούν, και όλα όσα έχουν γίνει από το Θεό είναι καλά, ώστε αφού χρησιμοποιήσουμε αυτά ορθά, να ευαρεστήσουμε τον Θεό· όμως εμείς, επειδή είμαστε πνευματικά αδύνατοι και η διάνοιά μας είναι προσηλωμένη στην ύλη, προτιμήσαμε τα υλικά αντί της εντολής της αγάπης, και ενώ είμαστε προσηλωμένοι σε αυτά, πολεμούμε τους ανθρώπους· πρέπει να προτιμήσουμε, από όλα τα ορατά και από αυτό το σώμα ακόμα, την αγάπη προς κάθε άνθρωπο, η οποία είναι γνώρισμα της αγάπης προς τον Θεό,  όπως ο ίδιος ο Κύριος δείχνει αυτά στα Ευαγγέλια: «Εκείνος», λέγει, «που μ’ αγαπά θα φυλάξει τις εντολές μου».Και ποια είναι η εντολή, που, αν την τηρήσουμε θα αγαπήσουμε αυτόν, άκουσε τον ίδιο που λέγει· «Αυτή είναι η δική μου εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Βλέπεις ότι η μεταξύ μας αγάπη συνιστά αγάπη προς τον Θεό, η οποία είναι το πλήρωμα κάθε εντολής του Θεού; Για αυτό λοιπόν και δίνει εντολή να μην είναι κανείς προσηλωμένος σε αυτά, αλλά και να απαλλαγεί από όλα τα υλικά υπάρχοντά του, και ο κάθε μαθητής αυτού να έχει μόνο τα ψυχικά πλούτη.

(Έργα αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, Φ. ΕΠΕ 14, σελ. 363-367, «Λόγος Ασκητικός»).

http://exprotestant.blogspot.gr/

Ελπίδα στην πτώση σου.

Η Ελπίδα Θεοδώροβνα Οστρόφσκυ διηγείται τα εξής:

«Ο αδελφός μου, αντισυνταγματάρχης Β. Θ Οστρόφσκυ έμενε συχνά στο Νίζνι Νόβγκοροντ, στη θεία μας πριγκίπισσα Γρουζήνσκυ, η οποία έτρεφε μεγάλη εμπιστοσύνη στον πατέρα Σεραφείμ. Κάποτε τον έστειλε στο Σάρωφ στον προορατικό στάρετς. Εκείνος δέχτηκε τον αδελφό μου με πολύ καλοσύνη και τον συμβούλευσε. Ξαφνικά του είπε:

-  Αχ, αδελφέ Βλαδίμηρε, θα γίνεις μεγάλος μέθυσος.

Αυτά τα λόγια τον πίκραναν πολύ. Ήταν προικισμένος με πολλά και υπέροχα χαρίσματα, τα οποία χρησιμοποιούσε πάντοτε προς δόξαν Θεού. Στον πατέρα Σεραφείμ έτρεφε μεγάλη αφοσίωση, ενώ για τους κατωτέρους του ήταν ένας φιλόστοργος πατέρας. Πίστευε λοιπόν ότι βρισκόταν πολύ μακριά από έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, αταίριαστο για την τάξη και το επίπεδο της ζωής του. Ο στάρετς κατάλαβε την ταραχή του και είπε:

- Μην ταράζεσαι και μη θλίβεσαι. Ο Θεός επιτρέπει κάποτε να πέσουν και οι ζηλωταί Του σε σοβαρά πάθη, για να μην πέσουν στην ύψιστη αμαρτία της υψηλοφροσύνης. Η δοκιμασία σου θα περάσει με το έλεος του Θεού και θα ζήσεις ταπεινά το υπόλοιπο της ζωής σου. Μόνο μη λησμονήσεις το αμάρτημά σου.

Πράγματι, εξ αφορμής ορισμένων περιστατικών υποδουλώθηκε για αρκετά χρόνια στο άθλιο πάθος της μέθης, προς γενική θλίψη της οικογένειάς μας. Τέλος, με τις προσευχές του πατρός Σεραφείμ και επειδή ο αδελφός μου είχε απλή καρδιά, ελεήθηκε από τον Κύριο. Και όχι μόνο ελευθερώθηκε από το πάθος, αλλά στο εξής αγωνιζόταν με θαυμαστό ζήλο, για να είναι συνεπής Χριστιανός».

(«Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ», Ι. Μ Παρακλήτου, σελ. 214-215).
http://exprotestant.blogspot.gr/

Αν δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο… (Μ. Φώτιος).

Παρακάτω θα δούμε την ερμηνεία του ιερού Φωτίου στο εδάφιο του απ. Παύλου που γράφει στην επιστολή του προς τις εκκλησίες της Γαλατίας «ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» (Γαλάτας 5,15).

«Επειδή ο Παύλος, του οποίου η γλώσσα είναι όργανο του παναγίου Πνεύματος, είπε, «Εσείς αδελφοί, έχετε κληθεί για την ελευθερία», και δίδαξε ότι δεν υπόκειται στη δουλεία της περιτομής ούτε σπαταλά τον καιρό του κάτω από το ζυγό του νόμου, για να μην νομίσουν ότι τους χαρίζει την ελευθερία και όσα δεν μπορούν να πράττουν, και την αφορμή της ελευθερίας την μετατρέψουν σε ύβρη της ελευθερίας, υποτασσόμενοι στην σάρκα, πρόσθεσε· «Αλλά με την αγάπη να γίνετε δούλοι ο ένας στον άλλο». Κληθήκατε, λέγει, για ελευθερία· αποφύγετε τη δουλεία της σάρκας· η δουλεία της σάρκας και άλλα πάθη προξενεί και την κακία, αλλά βέβαια απωθεί και την αγάπη. Για να αφήσω λοιπόν τώρα τα άλλα, αυτό το πλήγμα που μας έρχεται από τη σάρκα, αυτό δηλαδή που νεκρώνει την αγάπη, μην υποχωρήσετε καθόλου και μη του δώσετε την αφορμή να σας πλήξει. Και αυτό θα γίνει πως; Αν είστε με την αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, γιατί η δουλεία μέσω της αγάπης είναι η εγγύηση της ουράνιας καθαρής ελευθερίας και εγκαθιστά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την ειρήνη.

Έπειτα, δείχνοντας ότι το να αγαπά κανείς τον πλησίον του όπως τον εαυτό του είναι το αποκορύφωμα και του νόμου, και αφού έτσι παρουσίασε το ύψος και την ωφέλεια της αγάπης από αυτά που συμβαίνουν ακολουθώντας τον ανθρώπινο βίο, περισφίγγει τη διδασκαλία. Επειδή δηλαδή οι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τόσο πολύ να σωφρονίζονται με τους νόμους και τις εντολές που απειλούν με τις τελευταίες τιμωρίες, όσο από την τιμωρία από τα πρόσκαιρα και άμεσα, προσθέτει τη συμβουλή από αυτά. Εάν δεν σας συγκινεί ούτε η ελευθερία, ούτε το ότι έπρεπε να είστε από αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, ούτε ότι το πλήρωμα του νόμου είναι η αγάπη, αλλά θεωρώντας τα όλα αυτά ασήμαντα, «δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο», τουλάχιστο, αν όχι κάτι άλλο, κατανοήστε αυτό, ότι η συμπεριφορά σας αυτή θα καταλήξει στην κατασφαγή και τον αφανισμό σας. Προφυλαχθείτε λοιπόν να μη ξεπέσετε από την αγάπη, γιατί το να ξεπέσετε από αυτήν σας σπρώχνει σε διαμάχες και φιλονικίες και σας κάνει να οπλίζεστε  ο ένας εναντίον του άλλου, και αυτά από κοινού προετοιμάζουν την καταστροφή και την απώλειά σας. Εδώ παρενέβαλε την κατάλληλη στιγμή την αγάπη, αν και βέβαια προηγουμένως πρότεινε την απόρριψη της περιτομής και όλη η φροντίδα του ήταν συγκεντρωμένη σ’ αυτό το θέμα, για να μη συμβεί, αφού διαιρεθούν μεταξύ τους όσοι θεωρούσαν καύχημά τους την περιτομή και όσοι αποδέχονταν με θέρμη τα όσα νομοθετούσαν τα λόγια του Παύλου, να παραδώσουν τους εαυτούς τους σε στάσεις και ταραχές και διαμάχες, με τα οποία προξενείται και η αλληλοκαταστροφή που συνήθως βλέπουμε να ακολουθεί αργότερα».

(Έργα Μ. Φωτίου, ΕΠΕ 3, σελ. 23-27).  

http://exprotestant.blogspot.gr/

Διάκριση κι όχι υπερβολές

Από το Γεροντικό

Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε.

Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη που και που να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, του λέγει: «Βάλε μία σαΐτα στο τόξο σου και τέντωσέ το».

Το έκαμε εκείνος. Του λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε.

Και πάλι του λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Του απαντά τότε ο κυνηγός: Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο».

Και ο γέροντας του λέει: «Έτσι και το έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί.

Πρέπει, λοιπόν, που και που να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς».

Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.

Πηγή: isagiastriados.com

Οι 238 Αρετές και τα 298 Πάθη που αναφέρονται στις Θείες Γραφές

Οσίου Πέτρου Δαμασκηνού

Οι αρετές λοιπόν είναι οι εξής: 

Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια, γνώση, βουλή, ισχύς, σύνεση, σοφία, συντριβή, πένθος, πραότητα, έρευνα των θείων Γραφών, ελεημοσύνη, καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, στήριξη στο Θεό, θέρμη, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια, επιστροφή στο Θεό, σύνταξη με το Χριστό, απάρνηση του διαβόλου, τήρηση των εντολών, φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή... ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ξηροφαγία, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, μωρία για το Χριστό, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, παρθενία, αγιασμός, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, ανάγνωση για το Χριστό, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ψαλμωδία, προσευχή, ευχαριστία, εξομολόγηση, ικεσία, γονυκλισία, παράκληση, δέηση, αίτηση, συνομιλία με το Θεό, υμνωδία, δοξολογία, εξαγόρευση, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού.

Θρηνητική κραυγή, αμεριμνία για όλα, ανεξικακία, ακενοδοξία, αφιλοδοξία, απλότητα της ψυχής, συμπάθεια, αποφυγή επιδείξεως, χρηστοήθεια, τα κατά φύση έργα, τα υπέρ φύση έργα, φιλαδελφία, ομόνοια, κατά Θεόν συναναστροφή, γλυκύτητα, πνευματική διάθεση, ημερότητα, ευθύτητα, ακακία, ηπιότητα, ακεραιότητα, απλότητα, έπαινος του πλησίον, καλολογία, καλοεργία, προτίμηση του πλησίον, κατά Θεόν στοργή, ενάρετη έξη, επιμονή στην αρετή, στερέωση την αρετή, ευγνωμοσύνη, ταπείνωση, απουσία εμπαθών κλίσεων, μεγαλοσύνη, ανοχή, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθότητα, διάκριση, προσιτότητα, καταδεκτικότητα, αταραξία, θεωρία, οδηγία, σταθερότητα, διόραση, απάθεια, πνευματική χαρά, έλλειψη σφαλμάτων, δάκρυα της συνέσεως, ψυχικό δάκρυ, θείος πόθος, οικτιρμός, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα του νου, προόραση, καθαρή προσευχή, λογισμός που δεν αιχμαλωτίζεται, αντοχή, δραστηριότητα ψυχής και σώματος, φωτισμός, ανόρθωση της ψυχής, μίσος της ζωής, ορθή διδασκαλία, αγαθός πόθος θανάτου, νηπιότητα εν Χριστώ, εδραίωση, νουθεσία και παρακίνηση, άσκηση με μέτρο αλλά και βία, αξιέπαινη αλλοίωση, έκσταση προς το Θεό, τελειότητα εν Χριστώ, γνήσια έλλαμψη, θείος έρωτας, αρπαγή του νου, ενοίκηση Θεού, φιλοθεΐα, εσωτερική φιλοσοφία, θεολογία, ομολογία, καταφρόνηση του θανάτου, αγιοσύνη, επίτευξη του σκοπού, τέλεια υγεία της ψυχής, αρετή, έπαινος από το Θεό, χάρη, θεία βασιλεία και υιοθεσία·

[ όλες μαζί 238 ].

Κατάλογος των παθών 

Το να γίνει κανείς θέσει θεός επιτυγχάνεται με τη χάρη του Θεού που μας δίνει τη νίκη κατά των παθών, των οποίων τα ονόματα, όπως νομίζω, είναι τα εξής:

Αγριότητα, πανουργία, πονηρία, κακή διάθεση, αλογία, ακολασία, δελεασμός, αφυΐα, ανεπιστημοσύνη, αεργία, πνευματική ψυχρότητα, ηλιθιότητα, κολακεία, μωρία, παραλογία, απώλεια φρενών, παραφροσύνη, αγένεια, θράσος, δειλία, νάρκη, αργία των καλών, πλημμέλημα, πλεονεξία, μειονεξία, άγνοια, άνοια, ψεύτικη γνώση, λησμοσύνη, αδιακρισία, αναισθησία, αδικία, κακή προαίρεση, ασυνείδητη ψυχή, νωθρότητα, φλυαρία, υπαναχώρηση, σφάλμα, αμαρτία, ανομία, παρανομία, πάθος, αιχμαλωσία, κακή συγκατάθεση, παράλογος συνδυασμός με τους κακούς λογισμούς, δαιμονική προσβολή, καθυστέρηση στο κακό, υπερβολική ανάπαυση του σώματος, κακία, φταίξιμο, ασθένεια ψυχής, ατονία, αδυναμία του νου, αμέλεια, ραθυμία, αξιόμεμπτη αθυμία, καταφρόνηση του Θεού, παραστράτημα, παράβαση, απιστία, δυσπιστία, κακοπιστία, ολιγοπιστία, αίρεση, συμφωνία με αιρετικούς, πολυθεΐα, ειδωλολατρία, αγνωσία Θεού, ασέβεια, μαγεία, παρατήρηση οιωνών, μαντεία, γήτευμα, άρνηση, συμμετοχή σε μανιώδεις ειδωλολατρικές τελετές, ακράτεια, σπατάλη, ρητορισμός, οκνηρία.

Φιλαυτία, απροσεξία, έλλειψη προκοπής, απάτη, πλάνη, τόλμη, χρήση μαγικών φαρμάκων, μιαρότητα, κατανάλωση μιαρών τροφών, τρυφή, ασωτία, γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, λύπη, ακηδία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, μεγάλη ιδέα, έπαρση, αλαζονεία, ύβρη του θείου, αισχρότητα, κόρος, ματαιοδοξία, νυσταγμός, ηδονή, απληστία, λαιμαργία, αχορτασιά, λαθροφαγία, πολυφαγία, αποφυγή του κοινοβιακού γεύματος, αδιαφορία, ευκολία στο κακό, αυτοβουλία, αβουλία, αυταρέσκεια, ανθρωπαρέσκεια, απειρία του καλού, απαιδευσία, ανεπιτηδειότητα, ελαφρότητα γνώμης, αμάθεια, χωριατιά, αντιλογία, φιλονεικία, κακολογία, κραυγή, ταραχή, μάχη, θυμός, άλογη επιθυμία, χολή, παροξυσμός, σκάνδαλο, έχθρα, πολυπραγμοσύνη, συκοφαντία, πικρία, καταλαλιά, ψόγος, διαβολή, κατάκριση, κατηγορία, μίσος, λοιδορία, υβρεολόγια, ατιμία, αγριότητα, μανία, αυστηρότητα, αψιθυμία, επιορκία, όρκος, ανελεημοσύνη, μισαδελφία, ανισότητα, πατροκτονία, μητροκτονία, φαγοπότι, παραλυσία, δωροληψία, κλοπή, αρπαγή, ζήλεια, εριστικότητα, φθόνος, απρέπεια, χλευασμός, ονειδισμός, μυκτηρισμός, περιγέλασμα, επινόηση τρόπων για βλάβη του άλλου, καταδυνάστευση, καταφρόνηση του πλησίον, μαστίγωση, εμπαιγμός, αγχόνη, πνιγμός, αστοργία, αδιαλλαξία, παράβαση των συνθηκών, βασκανία, απανθρωπιά, αναίδεια, αναισχυντία, αιχμαλωσία, σκοτισμός των λογισμών, αβλεψία, τύφλωση, εμπαθής προσκόλληση στα πρόσκαιρα, εμπάθεια, ματαιότητα, απείθεια, ζάλη, νυσταγμός ψυχής, πολυυπνία, φαντασία, πολυποσία, μέθη, αχρηστία, χαυνότητα, παράλογη τέρψη, φιληδονία, λαγνεία, αισχρολογία, θηλυπρέπεια, ακόλαστος οίστρος, πύρωση, μαλθακότητα, εκμαύλιση, μοιχεία, αρσενοκοιτία, κτηνοβασία, μολυσμός, ασέλγεια.

Κηλίδωση της ψυχής, αιμομιξία, ακαθαρσία, μαγαρισμός, μιασμός, ιδιαίτερη φιλία, γέλιο, παιχνιδισμοί, χορός, χτυπήματα χεριών και ποδιών, άπρεπα τραγούδια, χορευτικές κινήσεις, μουσική, παρρησία, συχνή αλλαγή μονής, ανυποταξία, ακαταστασία, αξιόμεμπτη ομόνοια, επιβουλή, πόλεμος, φόνος, λησταρχία, ιεροσυλία, αισχροκέρδεια, τόκος, δόλος, τυμβωρυχία, σκληροκαρδία, δυσφήμηση, γογγυσμός, βλασφημία, μεμψιμοιρία, αχαριστία, κακοβουλία, ολιγωρία, μικροψυχία, σύγχυση, ψευδολογία, αργολογία, ματαιολογία, άλογη χαρά, μετεωρισμός, άλογη φιλία, κακοήθεια, κενολογία, μωρολογία, πολυλογία, τσιγγουνιά, μοχθηρία, ακαταδεξία, αγανάκτηση, πολυκτημοσύνη, μνησικακία, κακή χρησιμοποίηση των πραγμάτων, διαφθορά, φιλοζωία, κομπασμός, φαντασιοπληξία, φιλαρχία, υποκρισία, ειρωνεία, υπουλότητα, ευτραπελία, ήττα, σατανικός έρωτας, περιέργεια, αφορμές δυσαρέσκειας, αφοβία Θεού, παρακοή, αγνωμοσύνη, υψηλοφροσύνη, καύχηση, φυσίωση, εξουδένωση του πλησίον, ασπλαχνία, αναλγησία, έλλειψη ελπίδας, χαλάρωση, μίσος κατά του Θεού, απόγνωση, αυτοκτονία, και μέσω όλων αυτών η έκπτωση από το Θεό και η τέλεια απώλεια. 

[ Όλα τα παραπάνω είναι 298 ].

Αυτά λοιπόν τα πάθη βρήκα να αναφέρονται στις θείες Γραφές και τα παρέθεσα εδώ, όπως έκανα με τους τίτλους των βιβλίων στην αρχή του λόγου. 

Δεν μπόρεσα, μα ούτε και επιχείρησα να τα κατατάξω, γιατί αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις μου, για το λόγο που είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος: 

«Θα ζητήσεις, λέει η Γραφή, σύνεση στους κακούς και δε θα βρείς"(Παροιμ. 14, 6). Γιατί στους δαίμονες όλα είναι άτακτα.

Ένα μόνο σκοπό έχουν, στον οποίο συμφωνούν οι ασύμφωνοι και ανόσιοι: να οδηγήσουν στην απώλεια τις ψυχές εκείνων που δέχονται την ολέθρια συμβουλή τους. 

Αν και σε άλλους ανθρώπους προξενούν στεφάνια, όταν δηλαδή τους νικήσουν εκείνοι που ελπίζουν στον Κύριο με την πίστη και την υπομονή, και που με την εργασία των καλών και την αντίσταση στους λογισμούς αντιπράττουν και προσεύχονται εναντίον τους».

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!»

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Τα βάσανα σας είναι πολλά. 

Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε. 

Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας.

Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη. 

Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το εργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία.

Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας. 

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!». 

Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1). Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2). Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος. 

Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ενα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3). Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4). Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν.

trelogiannis.blogspot