Η προσευχή είναι εσωτερική πράξη του πνεύματός μας.

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Η προσευχή είναι εσωτερική πράξη του πνεύματός μας. Το πνεύμα μας μπορεί να εκφραστεί με τις πιο ποικίλες μορφές. Όχι σπάνια, και ενδεχομένως μάλιστα ιδιαίτερα συχνά, με τη σιωπή μας ενώπιον του Θεού. Σιωπούμε, γιατί ο Θεός γνωρίζει όλο το βάθος της σκέψεώς μας, όλες τις προσδοκίες της καρδιάς μας, αλλά δεν είμαστε πάντοτε ικανοί να τις εκφράσουμε με λόγια. Ο Θεός όμως κατανοεί τις μυστικές κινήσεις της καρδιάς μας και απαντά σε αυτές. 

Φοβούμαι λίγο ότι εσύ δεν υπολογίζεις αυτό ακριβώς που είπαμε πιο επάνω· ότι τείνεις να εκλάβεις την προσευχή ως στάση μπροστά στις εικόνες με την προφορά τυπικών εκφράσεων που θεσπίστηκαν από αιώνες (προσευχές Όρθρου και Εσπερινού ή Ψαλμών και τα παρόμοια). Βέβαια και στο είδος αυτό της προσευχής μπορεί κάποιος να συνηθίσει από τη νεότητά του και να το επιτελεί κάθε ημέρα. Αυτό όμως είναι τελείως ανεπαρκές, και η προσευχή αυτή δεν εξαντλεί καθόλου το θέμα της προσευχής. 

Παρατηρώ ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι γίνονται ολοένα και λιγότερο ικανοί γι’ αυτό ακριβώς το είδος της προσευχής. Το φαινόμενο αυτό το αποδίδω στην εντεινόμενη διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων. Ο νους μας βρίσκεται σε συνεχή σχεδόν διέγερση από το πλήθος των κάθε είδους εντυπώσεων που μας προσεγγίζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας· των εντυπώσεων της οράσεως και της ακοής. Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά. 

Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα. Σε αυτό θα επανέλθουμε πάλι κάποτε, αν ο Θεός ευδοκήσει, ενώ τώρα θα μεταφερθώ λίγο σε άλλο θέμα, στην προσωπική σου περίπτωση. 

Γράφεις ότι, όταν βλέπεις την ανικανότητά σου να βρεις την προσευχή, όταν σταθείς σε προσευχή, συναισθάνεσαι τη μηδαμινότητά σου. Και αυτό σε αποκαρδιώνει. Μην αποθαρρύνεσαι. Μην

ανησυχείς πολύ με αυτή την περίπτωση. Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. 

Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα. 

Οι παρατηρήσεις μου επάνω στους σύγχρονους ανθρώπους με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι βολικότερο γι’ αυτούς να προσεύχονται στους ναούς, ιδιαίτερα κατά τη Λειτουργία. Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα. Αλήθεια, για να πραγματοποιηθεί αυτό, είναι απαραίτητο να την ζει κάποιος και να την κατανοεί. Τότε αποκαλύπτεται ότι η Λειτουργία αγκαλιάζει με τη χάρη της όλη τη ζωή μας· σ’ αυτήν περικλείονται όλα τα επίπεδα του είναι μας κατά την αναφορά του προς τον Θεό. Η Λειτουργία, αν βεβαίως βιώνεται με όλο το είναι μας, επιτρέπει να τη ζήσουμε ως αληθινά Θεία Πράξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο αυτό τον ορατό κόσμο, αλλά και όλον εκείνον που άπειρα ξεπερνά τα όριά του. Μη εμβαθύνοντας στον χώρο αυτό ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να περιπέσει στη συνήθεια που τον ερημώνει και τον νεκρώνει. Είναι απαραίτητο να αυξάνει αδιάκοπα στη γνώση του Θεού και να μην επιτρέψει να μετατραπεί η Λειτουργία σε λεπτομέρεια της ευσεβούς βιοτής μας. Επειδή ακριβώς η ζωή μας έγινε φτωχότερος χώρος για τη Λειτουργία, ζήσαμε όλοι τη βαθειά κρίση. Οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφονται με μεγάλη ικανοποίηση σε κάθε είδους ανάγνωσμα ή διασκέδαση, προτιμώντας αυτά αντί της Λειτουργίας. Με αυτό τον τρόπο αναπαύονταν καλύτερα και μάλιστα ικανοποιούσαν την απαίτηση να αυξάνουν τις γνώσεις τους. Αυτό είναι πλήρως κατανοητό και δικαιολογημένο. Ο άνθρωπος κατά τη φύση του είναι όν που τείνει προς την τελειότητα, προς τη γνώση, και ακόμη προς την απόλυτη γνώση και το πλήρωμα του Είναι. Να λοιπόν το παράδοξο: Εξαιτίας της τάσεως αυτής προς την απόλυτη τελειότητα, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, οι άνθρωποι απομακρύνονται από εκείνο τον «χώρο», ο οποίος δόθηκε από τον Θεό ακριβώς για την απόκτηση της γνώσεως και της ζωής αυτής. 

Θα σου πω λίγα λόγια και για ένα επιπλέον πρόβλημα της εποχής μας. Δυστυχώς οι μορφές της εκκλησιαστικής ζωής και των ακολουθιών που θεσπίστηκαν δια μέσου των αιώνων δεν ανταποκρίνονται εντελώς στις αναζητήσεις και τις ανάγκες των συγχρόνων ανθρώπων. Και αυτό είναι κατανοητό. Οι μορφές αυτές δεν σχηματίστηκαν σε δικές μας εποχές, αλλά για ανθρώπους άλλης διανοητικής και ψυχολογικής αναπτύξεως και άλλης εμπειρίας της ζωής. Το πρόβλημα όμως αυτό στην Εκκλησία είναι εξαιρετικά περίπλοκο, και ως εκ τούτου η επίλυσή του προς το παρόν για ιδιαίτερες περιπτώσεις επιτυγχάνεται με αυτό τον τρόπο: Μερικοί άνθρωποι μη αποκομίζοντας από τις μορφές των εκκλησιαστικών ακολουθιών απαντήσεις για όλες τις ανάγκες τους, αισθάνονται επιπλέον την ανάγκη να αναπληρώσουν αυτή την έλλειψη στο σπίτι τους με μεγάλο τίμημα απώλειας δυνάμεως και χρόνου. 

Ο επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ πριν από εκατό περίπου χρόνια έργραφε ότι ήδη στον καιρό του ακόμη και οι μοναχοί στα μοναστήρια, μη αποκομίζοντας από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και την προσωπική χειραγώγηση όλα όσα τους χρειάζονται, είχαν την ανάγκη να διαβάζουν εντατικά τη Γραφή και τα έργα των Πατέρων. Χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να προοδεύσουν [1]. Ακόμη περισσότερο ισχύουν όλα αυτά για τους συγχρόνους μας που ζουν στον κόσμο, και μάλιστα στον κόσμο που δεν προσεύχεται και έχει λησμονήσει τον Θεό.

Έτσι λοιπόν, μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή.Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις. 

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή: 

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα … Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου … Δίδαξέ με να σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες … Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου … Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια … Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα … Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού … Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι … αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ώ Φως του κόσμου». 

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου, και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος. Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.

http://amartolon-sotiria.blogspot.com.eg/

Θυμήσου ότι από μόνη την υπερηφάνεια ένας άγγελος έπεσε από τον ουρανό. Και από άγγελος έγινε διάβολος.

Θυμήσου ότι από μόνη την υπερηφάνεια ένας άγγελος έπεσε από τον ουρανό. Και από άγγελος έγινε διάβολος.

Μην είσαι κι εσύ υπερήφανος και υψηλόφρων, για να μη γίνης όμοιος με τους δαίμονες. Να είσαι ταπεινός και πράος, και θα γίνης όμοιος με τους αγγέλους. Τότε θα ευλογηθής από τον Κύριο: «Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντά μου τους λόγους;» (Ησ. 66. 2).

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

http://amartolon-sotiria.blogspot.com.eg/

Η ἀρχὴ τῆς ἀποστασίας βρίσκεται στὴν ἔλλειψη τῆς διδαχῆς ...

Ὁ ἀββᾶς Παλλάδιος εἶπε:

- Ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγωνίζεται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἢ νὰ μαθαίνει σωστὰ ὅσα δὲν ξέρει ἢ νὰ διδάσκει μὲ σαφήνεια ὅσα ἔμαθε. Ἂν δὲν θέλει νὰ κάνει τίποτε ἀπὸ τὰ δυό, τότε δὲν εἶναι καλά. Γιατὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀποστασίας βρίσκεται στὴν ἔλλειψη τῆς διδαχῆς καὶ στὴν ἀνορεξία τοῦ θείου λόγου, ποὺ τὸν πεινάει πάντα ἡ φιλόθεη ψυχή.

Μικρός Ευεργετινός  

http://amartolon-sotiria.blogspot.com.eg/

Ο Θεός κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής.

π. Ανδρέας Κονάνος 

… Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να ‘ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. 

 Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς . Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών. Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. 

  Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα. Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη βιάζεσαι.

    Μάθε στη ζωή σου, να μη θες να μπαίνει ο Θεός στο δικό σου άγχος άλλωστε να αγχώνεις ακόμα και το Θεό, αλλά προσπάθησε εσύ να μπαίνεις στο κλίμα του Θεού. Στο κλίμα ακριβώς αυτής της υπομονής, της απαντοχής, της ηρεμίας, ώστε να μοιάζεις εσύ στο Θεό κι όχι αυτός σε σένα.

  Η προσευχή θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Δεν είναι εύκολο να το νιώσεις. Αν θες, κάνε προσευχή να το καταλάβω κι εγώ αυτό και να το ζήσω. Δεν μπαίνει ο Θεός στον τρελό ρυθμό μας. Κι ευτυχώς. Διότι αυτό που ζούμε εμείς είναι κάτι σπασμωδικό κι αρρωστημένο. Πώς αλλιώς να ονομάσεις αυτό το τρεχαλητό που μας πιάνει. Ο Κύριος όμως έχει το δικό του ρυθμό. Δεν είναι σαν κι εμάς. Εργάζεται, αλλά όχι όπως θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε εδώ και τώρα. Κι ο Θεός μας λέει :

«Γιατί δεν κοιτάτε να διδαχτείτε απ’ τον εαυτό σας; Γιατί δεν κοιτάτε την κατασκευή σας, τη φύση σας, ώστε να κατανοήσετε πώς σας έχω πλάσει; Δεν καταλαβαίνετε ότι σας έχω δώσει αφορμές να θυμάστε την υπομονή; Πότε έμεινες έγκυος; Πριν μήνες. Και πότε θα γεννήσεις το παιδάκι σου; Μετά από εννέα μήνες. Γιατί; Εφόσον το παιδί σου αυτό υπάρχει μέσα από την ίδια στιγμή της σύλληψης, γιατί δεν γεννιέται την άλλη μέρα; Δε θα μπορούσα Εγώ, ο Θεός να κάνω το παιδί να γεννιέται την άλλη μέρα; Ναι, αλλά σε διδάσκω και μ’ αυτόν τον τρόπο, εσένα που θα γίνεις μάνα, να περιμένεις. Και εσένα που θα γίνεις πατέρας, επίσης. Να περιμένεις κι εσύ». Μαθαίνεις την υπομονή….... 

Από το βιβλίο «Αγάπη για πάντα - Αθέατα Περάσματα 2»

http://proskynitis.blogspot.com.eg/

Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν

  Ὁ κάθε Μακαρισμὸς τοῦ Χριστοῦ ἔχει καὶ τὰ ἰδιαίτερα θεολογικά του χαρακτηριστικά. Ὁ πρῶτος ὅμως ἐκ τῶν Μακαρισμῶν ἔχει κάτι ποὺ δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι. Ὅτι δηλαδή, ἐνῶ στοὺς ἄλλους ὅλα τὰ ρήματα εὑρίσκονται στὸν μέλλοντα χρόνο, στὸν πρῶτο μακαρισμό, τὸ ρῆμα εὑρίσκεται στὸν ἐνεστώτα. Αὐτὸ γίνεται, διότι, ὅπως σημειώνουν καὶ οἱ ἑρμηνευτές, ἡ Βασιλεία στὴν ὁποία θὰ εἰσέλθουν οἱ "πτωχοὶ τῷ πνεύματι", ἠφίσταται ἤδη γι΄ αὐτούς.

  Ἀλλὰ περὶ ποίων πτωχῶν γίνεται ἐδῶ λόγος ἀπὸ τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ; Γι΄αὐτοὺς πού δὲν διαθέτουν χρήματα; Ὄχι φυσικά. Δὲν περιλαμβάνεται ὁ κάθε πτωχὸς στὰ λόγια ποὺ ὁ Χριστὸς ἐκφράζει στὸν πρῶτο ἀπὸ τοὺς Μακαρισμούς. 

Ἐδῶ ἀναφέρεται στὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχει ὁ πιστὸς ἄνθρωπος στὴν ψυχή του. 

"Πνεῦμα γὰρ ἐνταύθα, τὴν ψυχὴν καὶ προαίρεσιν εἴρηκε", ἑρμηνεύει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ ''πτωχός τῷ πνεύματι'' εἶναι ἐκεῖνος ποὺ αἰσθάνεται τὶς μεγάλες πνευματικὲς ἀνάγκες τὶς ὁποῖες ἔχει καὶ μὲ ταπεινὸ βεβαίως φρόνημα ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τὸν εὐλογήσει σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ νὰ τοῦ ἐκπληρώσει τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα. 

Ἄλλωστε καὶ στοὺς Ψαλμοὺς οἱ ὄροι "πτωχὸς" καὶ "πιστὸς-εὐσεβὴς" ταυτίζονται.

Οἱ πτωχοὶ-ταπεινοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ τὴν καταφρόνηση...ἐκ μέρους τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν δική τους ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μὲ ἀποτέλεσμα συνεχῶς νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια.

Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς πνευματικὰ πτωχούς, ποὺ ἀναγνωρίζουν τὴν πνευματική τους φτώχεια καὶ τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τους, ἐλεεῖ ὁ Χριστός. Σ΄ αὐτοὺς ἦλθε γιὰ νὰ κηρύξει τὴν Βασιλεία Του, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας στὴν ἀρχὴ τοῦ ξα' Κεφαλαίου τοῦ Βιβλίου του καὶ ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἑρμήνευσε ἐντός τῆς Συναγωγῆς.

Ἑπομένως, μακάριοι καὶ πανευτυχεῖς εἶναι ὅσοι αἰσθάνονται τὶς πνευματικές τους ἀνάγκες καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸν Θεό, διότι δική τους εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

http://proskynitis.blogspot.com.eg/

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τρία πράγματα που φυλάσσουν τις αρετές.

Τρία πράγματα δυσκολεύεται ο άνθρωπος να αποκτήση, όχι επειδή αυτά καθ’ εαυτά είναι δύσκολα, αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι τα κάνομε δύσκολα, διότι συγκρούονται με το εγώ μας.

 Αυτά όμως φυλάσσουν τις αρετές και είναι: το πένθος, το δάκρυ για τις αμαρτίες και η μνήμη του θανάτου.

Το πένθος είναι το βάθρο της καρδιάς, είναι η χαρμολύπη που δημιουργείται από την ενδοστρέφεια και την ενότητα του νου και από την αίσθηση του ποιος είμαι ενώπιον του Κυρίου. Το πένθος είναι η φυσική γαλήνη της ψυχής, στην οποία ο Θεός μπορεί να δη τον εαυτό του. Οι πενθούντες μακαρίζονται από τον ίδιο τον Κύριον.

Το “κλαίειν επί ταις αμαρτίαις” είναι πιο εξωτερική ενέργεια του ανθρώπου, αλλά αδιάλειπτη ασχολία του, διότι πάντοτε αμαρτάνομε. Και όταν το γνωρίζωμε και όταν δεν το γνωρίζωμε, και όταν πιστεύωμε ότι αμαρτήσαμε, και όταν πιστεύωμε ότι δεν αμαρτήσαμε, το αληθές είναι ότι αμαρτήσαμε και ότι αμαρτάνομε. Επομένως, το αποφασιστικώτερο που έχομε να κάνωμε, για να γνωρίσωμε τον Θεόν, είναι να κλαίμε τις αμαρτίες μας.

Και “το έχειν πορ οφθαλμών τον εαυτού θάνατον”, να έχης μπορστά στα μάτια σου τον θάνατο. Όταν έχης κάποιον πλάι σου και τον βλέπης πως βασανίζεται, πως χαροπαλεύει, ξέρεις ότι θα πεθάνη. Έτσι και εσύ να ξέρης ότι θα πεθάνεις οπωσδήποτε. Όλοι οι Πατέρες τονίζουν με χίλιους δύο τρόπους ότι όποιος δεν σκέπτεται ότι θα πεθάνη, είναι ένας ψεύτης έναντι του εαυτού του, διότι αγνοεί την πραγματική γέννησι η οποία τον αναμένει. Μοιάζει με το έμβρυο που δεν σκέπτεται ότι πρέπει να γεννηθή ή που δεν θα γεννηθή ποτέ.

“Το έχεις προ οφθαλμών τον εαυτόν” είναι η ανάπτυξις και η ολοκλήρωσις του εμβρύου. Όταν δεν σκέπτωμαι τον θάνατο, είναι σαν να αρνούμαι την έξοδό μου από την μήτρα και την είσοδό μου στον χώρο του φωτός, στον χώρο του Θεού.

πηγή: από το βιβλίο "Λόγοι Ασκητικοί"

ερμηνεία στον αββά Ησαΐα

εκδ. Ίνδικτος

σελ 202-204

http://imverias.blogspot.com.eg/

Η ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΓΝΟΗΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ένας μοναχός μία ημέρα μ’ ερώτησε όταν ήμουν στα Καυσοκαλύβια: «Πώς είναι η δικαιοσύνη του Θεού;». Του απάντησα καθώς ήξερα. Και πάλι αυτός με τη σειρά του, μου είπε ένα παράδειγμα: «Ας πούμε ότι έχουμε μια πιατέλα με αχλάδια που έχει και καλά και χαλασμένα μέσα. Όταν θα μοιραστούνε στους ανθρώπους, τότε αυτός που έχει τη δικαιοσύνη του Θεού, θα πάρει για τον εαυτό του το χειρότερο». Έμεινα έκπληκτος· ήταν φώτιση Θεού, γιατί αυτό ακριβώς το περιστατικό το έζησα με κάποιον στα Καυσοκαλύβια όταν πρωτοπήγα. Τόσο εύκολα μπορεί να κατοικήσει ο Θεός μέσα μας, ζητώντας για μας τα τελευταία. Το δένδρο γνωρίζεται από τους καρπούς. Σήμερα, γιατί ο κόσμος έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά; Γιατί δεν αγαπούμε τη δικαιοσύνη του Θεού.

Αξίζει να αναφερθώ σ’ ένα ζωντανό παράδειγμα, όταν πρωτογνώρισα τον Χριστό. Ήμουν νεαρό παιδί. Μία μέρα πήγα να λειτουργηθώ στο μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που βρίσκεται μέσα στο Μητροπολιτικό μέγαρο. Θυμάμαι ότι λειτούργησε ο σεβασμιώτατος κ.κ. Αλέξιος. Τελειώνοντας γνωρίσθηκα με κάποιον ανθυπολοχαγό με τ’ όνομα Κωνσταντίνος. Μου πρότεινε να με κεράσει ένα γλυκό και το δέχτηκα. Αφήνοντας όμως το μηχανάκι μου κάπου αλλού, μη μπορώντας να το πάρω μαζί μου, έγινε αυτό η αφορμή να μου το κλέψουν. Ο Κωνσταντίνος είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ, θεωρούσε τον εαυτό του ένοχο. Το πρώτο πράγμα που φρόντισα να κάνω ήταν να καθησυχάσω τον καινούργιο μου φίλο, να μη στενοχωριέται. Δεν τα κατάφερα και τόσο όμως. Φεύγοντας του είπα να είναι ήσυχος και ότι όλα θα πάνε καλά.

Γυρίζοντας για το σπίτι είχα να αντιμετωπίσω το δεύτερο πρόβλημα· τη μητέρα μου, που ήταν στενάχωρη και νευρική. Της το είπα με απλότητα, λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Η μητέρα μου εξοργίσθηκε με τη συμπεριφορά μου. Νόμισε ότι ήμουν αδιάφορος· όμως δεν ήταν έτσι. Απλώς δεν γνώριζε τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Μου είπε: «Μη κάθεσαι εδώ· τρέξε να το βρεις!». Πράγματι υπάκουσα και, παίρνοντας το ποδήλατό μου, πήγα σε κάποια πιθανά μέρη. Όμως γυρίζοντας, δεν ήμουν απογοητευμένος και είχα καλούς λογισμούς γι’ αυτόν που μου το πήρε. Έλεγα μέσα μου: «Θεέ μου, μη χρεώσεις αμαρτία σ’ αυτόν τον άνθρωπο, γιατί έχουμε ευθύνη πρώτα εμείς που έχουμε περισσότερα από κάποιους που δεν έχουν τίποτε και τους αναγκάζουμε εμείς να γίνονται κλέφτες».

Επέστρεψα στο σπίτι πάλι άπρακτος. Η μητέρα μου εκνευρισμένη μου μιλούσε άστοχα. Για λίγο πήγα στο δωμάτιό μου παίρνοντας ένα βιβλίο (το «Γεροντικό»), να διαβάσω για να ηρεμήσω περισσότερο. Όταν με βρήκε η μητέρα μου να διαβάζω εξοργίσθηκε πάρα πολύ μαζί μου. «Σου κλέψανε το μηχανάκι κι εσύ διαβάζεις βιβλία;». Και μού ’ριξε δυο χαστούκια στο πρόσωπο. Όταν με είδε να μην αντιδρώ, μου είπε φοβισμένη: «Τι σου κάνανε, παιδί μου, οι παπάδες;». Χαμογέλασα και της είπα: «Τίποτα, μητέρα!». Πόση άγνοια είχε τότε, η καημένη! «Τι θέλεις άλλο να κάνω, μητέρα;». Μου πρότεινε να πάω στην αστυνομία. Της απαντώ: «Ναι, θα πάω».

Βγαίνοντας στο δρόμο έξω, σκεφτόμουνα: «Τι να μου κάνουνε οι αστυνομικοί; Σε ταλαιπωρία θα βάλω τους ανθρώπους!». Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν έβρισκα για λύση την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Τότε αποφάσισα να πάω σε μία εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου εκεί στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου, βρισκόταν μία θαυματουργική εικόνα, η Παναγία η «Ελευθερώτρια», με πολλά τάματα επάνω. Κατέφυγα στη δικαιοσύνη του Θεού, γονάτισα με πίστη στη χάρη της Παναγίας, ζητώντας, όχι για μένα, να βρεθεί το μηχανάκι για τους γονείς μου και κυρίως για τη μητέρα μου, γιατί είχανε χάσει την πίστη τους στον Θεό. Μάλιστα, με μία αφέλεια είπα στην Παναγία να τρυπήσει τη ρόδα από το μηχανάκι, για να μη φύγει μακριά ο κλέφτης και να αναγκαστεί να το εγκαταλείψει.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, οι γονείς μου ήταν ήρεμοι λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Η μητέρα μού ζήτησε συγχώρεση, επίσης είχε ζητήσει συγχώρεση και από άλλους για την παράλογη συμπεριφορά της απέναντί μου. Όμως πολύ την βοήθησε η δική μου συμπεριφορά και η προσευχή χωρίς ιδιοτέλεια. Σε κάποιον Πνευματικό τού είπα ότι το απόγευμα μπορεί ο Θεός να μου έχει επιστρέψει το μηχανάκι στο σπίτι μου.

Όταν έφτασε το απόγευμα, ερχόμενος από έξω, βρήκα τον πατέρα μου μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, να είναι χαρούμενος και να μου χαμογελάει. Αφού τον χαιρέτησα, τον ρώτησα γιατί χαμογελάει. Πάντα χαμογελαστός, μου απάντησε: «Για πήγαινε να δεις στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας». Πηγαίνοντας και ανοίγοντας την πόρτα, έμεινα έκπληκτος όταν αντίκρισα στα μάτια μου το κλεμμένο μηχανάκι! Ήταν άθικτο, εκτός από το πίσω λάστιχο που ήταν ξεφούσκωτο, όπως ακριβώς το ζήτησα από την Παναγία! Όταν στράφηκα προς τον πατέρα μου, του είπα: «Πώς βρέθηκε;». Πάλι χαμογελαστός, μου απάντησε: «Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν εδώ!».

Στη συνέχεια, μου είπε πώς ακριβώς έγινε: «Ενώ πήγαινα, παιδί μου, έξω με το ποδήλατο, κάποιος φίλος μου με σταμάτησε με το αυτοκίνητό του, μου πρότεινε να με πάρει μαζί του αφήνοντας το ποδήλατο σε μια άκρη, κλειδώνοντάς το. Πηγαίνοντας στο δρόμο σε μια άκρη της πόλης, χωρίς να του έχω πει για το κλεμμένο μηχανάκι, σε μια στιγμή μου λέει: “Θωμά, σα να είδα πεταμένο το μηχανάκι σας σε μια άκρη”. Κατεβήκαμε και διαπιστώσαμε ότι όντως ήταν αυτό. Το φορτώσαμε στο αυτοκίνητο και το φέραμε στο σπίτι μας».

Εδώ βλέπουμε τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης του Θεού, όταν καταφεύγουμε σε αυτήν με πίστη.

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΥΡΑΣ

[Μοναχού (τώρα Ιερομονάχου)

Γεωργίου Αλευρά: «Πνευματική Ολυμπιάδα»,

κεφ. 17ο, σελ. 183–187,

εκδοτική παραγωγή «Επτάλοφος», Αθήνα 2004.]

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/

Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου

Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου. Δεν είναι δυνατόν, αλλά και συμφέρον σου δεν είναι, να γίνονται όλα κατά τη σκέψη σου, κατά την επιθυμία σου. Κατά το θέλημά σου. 

Η σκέψις σου πολύ συχνά είναι πλανεμένη, η επιθυμία σου εμπαθής, το θέλημα σου ολότελα εγωιστικό. Και ο Παντογνώστης Θεός φυσικά το γνωρίζει αυτό, έστω κι αν εσύ δεν το συνειδητοποιείς. 

Γι' αυτό και δεν επιτρέπει να εκπληρώνονται πάντα οι επιθυμίες σου, για να μήν βλαφθεί η ψυχή σου, ο πιο πολύτιμος θησαυρός, που διαθέτεις. 

"Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;" (Ματθαίος 16. 26).

Άγιος Δημήτριος του Ροστώβ

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/

Δια να μην αμαρτάνωμεν...

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

« … Δια να μην αμαρτάνης του λοιπού σου δίδω τας εξής πατρικάς συμβουλάς. 

1 ) Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως νοερώς, μετά προσοχής, επιμελείας και συναισθήσεως να λέγης διαφόρους προσευχάς, όσας γνωρίζης και ιδίως την σύντομον προσευχήν . Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, και το Δόξα σοι ο Θεός, Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς κ.λ.π. Να προσεύχεσαι και όταν περιπατής καθ’ οδόν, και όταν εργάζεσαι, και όταν πίπτης εις την κλίνην να αναπαυθής, και όταν εγείρεσαι και εν παντί καιρώ και πάση ώρα. Όταν, λοιπόν, προσεύχεσαι μετ’ ευλαβείας, επιμελείας, προσοχής και κατανύξεως ο εχθρός δεν πλησιάζει , αλλά και αν πλησιάση και όσας φοράς πλησιάση φεύγει, αναχωρεί άπρακτος… 

2 ) Να ενθυμήσθε πάντοτε τον Θεόν. Επειδή το αμαρτάνειν γίνεται , λέει ο Μ. Βασίλειος ,κατ’ απουσίαν Θεού. Όταν λησμονήσωμεν τον Θεόν , λησμονήσωμεν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, και μας βλέπει και τίποτε δεν τον λανθάνει ή καλόν ή κακόν. Τότε δεν θα αμαρτάνωμεν. Πώς ποιήσω το πονηρόν ενώπιον του Κυρίου μου και αμαρτήσομαι, είπεν ο νέος Ιωσήφ ο σώφρων, ο ανδρείος κατά την ψυχήν, ο ωραίος και πάγκαλος, εις την ασελγεστάτην κυρίαν του, η οποία τον παρεκίνει προς αμαρτίαν . Και ούτω έφυγε την αμαρτίαν , ο δε προφητάναξ Δαβίδ, ηλικιωμένος , υπανδρευμένος, με παιδιά , ελησμόνησε τον Θεόν , αμάρτησε , και αφού μετενόησε πικρά , επενθούσε, ενήστευε, ηγρύπνει και εστέναζε δια την αμαρτίαν. Δια να μην αμαρτήση εις το εξής εσκέπτετο πάντοτε ότι ο Θεός ήτο έμπροσθέν του. « Προωρώμην τον Κύριόν μου, ότι δια παντός ενώπιόν μου εστι, ίνα μη σαλευθώ » , έλεγε. 

3 ) Να ενθυμήσαι τον θάνατον. Μνήσθητι, τέκνον μου, των εσχάτων σου και ουχ αμαρτήσεις , μας συμβουλεύει ο Σοφός Σειράχ. Εκείνος που ενθυμείται διαρκώς τον θάνατον, λέγει ο Μ. Βασίλειος, ή τελείως ή ολίγον θέλει αμαρτήσει… 

4 ) Να αγαπήσης τον Θεόν με όλην σου την ψυχήν, την καρδίαν, την δύναμιν και την διάνοιαν, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Αγάπην όμως όχι ψευδή, με λόγια, αλλά πραγματικήν, και όταν αγαπά τις τον Θεόν ολοψύχως μένει μαζί με τον Θεόν μένει μαζί με αυτόν. Πού πλέον να πλησιάση ο πονηρός, η αμαρτία; … 

Αυτάς τας τέσσερας πατρικάς συμβουλάς , αγαπητόν μου τέκνον, σου δίδω και ως παρακαταθήκην σου αφήνω, και αν αυτάς φυλάξης μετά προσοχής και επιμελείας θα σωθής και θα κερδίσης την βασιλείαν των ουρανών , της οποίας είθε να αξιωθώμεν πάντες. 

Μετά πατρικής αγάπης και εγκαρδίων ευχών 

Φιλόθεος Ζερβάκος Αρχιμ. »

Από το βιβλίο « Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ 

( Ο ουρανοδρόμος οδοιπόρος ,1884-1980 ) 

Ένας σύγχρονος όσιος πατήρ της Ορθοδόξου Χριστού Εκκλησίας » 

http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Παιδιά και Εκκλησιασμός....

Τα παιδιά στην Εκκλησία μας είναι πλήρη μέλη του σώματος του Χριστού. Δεν έχουμε ειδικές ακολουθίες για παιδιά, επειδή γνωρίζουμε ότι η εμπειρία των λειτουργικών ακολουθιών δεν είναι αποκλειστικά και μόνον λογική.

Ακόμα κι ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει όλα όσα συμβαίνουν μπορεί να δει, να ακούσει, να οσφρανθεί, να γευθεί, να αγγίξει… και να αποκτήσει εμπειρία της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Δεν πρέπει να στερούμε τα παιδιά από αυτή την εμπειρία∙ πρέπει να τα προετοιμάζουμε ώστε να εκτιμήσουν την αξία της, να την περιμένουν με χαρά και να συμμετέχουν , σ’ αυτήν με την προσευχή και με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Οι γονείς δεν πρέπει να φορτώνουν υπερβολικά τα παιδιά με προσευχές μεγάλης διάρκειας στο σπίτι ή πηγαίνοντας τα σε όλες τις ακολουθίες, επειδή οι ίδιοι θέλουν να συμμετέχουν σ’ αυτές. Δε θα θέλαμε να κυριεύει τα παιδιά μας η τεμπελιά, όταν πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, αλλά, αν στα μάτια τους η εκκλησία δεν είναι παρά μια βαρετή υποχρέωση, είναι πιθανόν να επαναστατήσουν εναντίον της.

Όσον αφορά την καθημερινή πρωινή και βραδυνή προσευχή της οικογένειας, είναι δύσκολο να ορισθεί συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Οι ηλικίες και οι χαρακτήρες των παιδιών μπορεί να διαφέρουν και οι ψυχικές διαθέσεις τους να μεταβάλλονται από μέρα σε μέρα. Το βασικό είναι να δίνουν οι γονείς το παράδειγμα, χωρίς επίδειξη, της τακτικής προσευχής ως φυσικού τμήματος της ημέρας και τα παιδιά να βλέπουν πώς ωφελούνται απ’ αυτήν . Οι γονείς πρέπει να συμβουλεύονται τον πνευματικό τους πατέρα για κάθε παιδί τους και ακόμα να μοιράζονται τις εμπειρίες τους με άλλους γονείς. Όταν τα παιδιά ξέρουν να διαβάζουν, προτιμούν συχνά να λένε τις προσευχές τους μόνα τους, μπροστά στις δικές τους εικόνες ή στο οικογενειακό εικονοστάσι. Επίσης αρέσει στα παιδιά να συμμετέχουν στην ανάγνωση, όταν όλη η οικογένεια προσεύχεται μαζί. Είναι δυνατόν ακόμα να πάρουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές από τον πνευματικό τους, ίσως και έναν σύντομο κανόνα προσευχής ,αν μπορούν να τον «σηκώσουν». Η ειλικρινής και τακτική προσευχή είναι πιο σημαντική από την ποσοτικά μεγάλη προσευχή. Είναι καλύτερα για το παιδί να έχει έναν πολύ σύντομο «κανόνα» (έστω και λίγων λεπτών) ∙ μπορεί βέβαια, να αυξήσει το χρόνο της προσευχής μόνο του, ανάλογα με την έμπνευσή του. Οι υπενθυμίσεις για προσευχή δε θα είναι απαραίτητες, αν το παιδί έχει αποκτήσει τη συνήθεια να προσεύχεται και έχει αντιληφθεί πόσο αναγκαίο είναι να ζητούμε την ευλογία του Θεού.

Είναι σίγουρο πάντως πως, με το να είμαστε συνεχώς πάνω από το κεφάλι του παιδιού για να του υπενθυμίζουμε «το καθήκον της προσευχής», δε θα το βοηθήσουμε σε καμμιά περίπτωση. Για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας οι τακτικές προσευχές πρέπει να θεωρούνται ως στόχος αλλά οι γονείς δεν πρέπει να ανησυχούν, αν αυτός δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί καθημερινά. Μια σύντομη προσευχή δίπλα στο κρεβάτι με τον ένα ή και τους δύο γονείς είναι σε πολλές περιπτώσεις ευκολότερο να πραγματοποιηθεί , καθώς επίσης και οι προσευχές πριν και μετά το φαγητό. 

               

Είναι αδύνατον να δοθεί ένας γενικός κανόνας , όσον αφορά τον αριθμό των εκκλησιαστικών ακολουθιών, τις οποίες θα πρέπει να παρακολουθούν τα παιδιά. Κάθε περίπτωση απαιτεί σκέψη και προσευχή καθώς επίσης και την καθοδήγηση ενός πνευματικού πατέρα. Το βασικό είναι να γνωρίζουμε ότι οι χριστιανοί γονείς δεν θα πρέπει να αισθάνονται ένοχοι, αν για χάρη των παιδιών τους , τα οποία δεν έχουν τα ίδια πνευματικά μέτρα μ’ αυτούς, είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στην εκκλησία λιγότερο τακτικά απ’ ό,τι θα ήθελαν. Δεν πρέπει να κατηγορούμε ούτε να μνησικακούμε εναντίον των παιδιών μας∙ είναι προτιμότερο να το δεχθούμε, αφού αφορά ,μακροπρόθεσμα, το καλό των παιδιών και τη σωτηρία τους. Σε πολλές περιπτώσεις, γονείς που έχουν αποδεχθεί μία τέτοια κατάσταση, αισθάνονται πιο κοντά στο Θεό, γεύονται τη χάρη Του συχνότερα απ’ ότι πριν, όταν παραμελούσαν την οικογένειά τους για να παρακολουθήσουν πολλές φορές την εβδομάδα τις ακολουθίες ή έφερναν τα παιδιά τους πιο συχνά απ’ ό,τι έπρεπε στην εκκλησία. Η ζωή των παιδιών μας γίνεται και δική μας ζωή∙ αυτή είναι η κένωσή μας ως γονείς και αυτή θα μας φέρει τη χάρη του Θεού. «Κάθε τι στην ώρα του»∙ όταν τα παιδιά μας γίνουν ανεξάρτητα θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να παρακολουθούμε τις ακολουθίες της εκκλησίας όπως και όσο θέλουμε.

Σε κάθε ακολουθία «παρατιθέμεθα εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ». Αν δεν μπορούμε να νηστέψουμε ή να μελετήσουμε ή να πάμε στην εκκλησία, όσο θα θέλαμε, πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι η ζωή της προσευχής πρέπει να είναι γνήσια, όχι τεχνητή. Όταν ζούμε ρεαλιστικά και εμπιστευόμαστε ενεργά τη ζωή μας στον Θεό, μας χαρίζεται η εμπειρία της Θείας Πρόνοιας στη δική μας συγκεκριμένη κατάσταση.

Το χρόνο που αφιερώνουμε – και πρέπει να βρίσκουμε χρόνο – για κατά μόνας προσευχή και μελέτη της Αγίας Γραφής, δεν πρέπει να τον αφαιρούμε από το χρόνο που θα έπρεπε να περάσουμε με την οικογένειά μας. Ο,τιδήποτε κάνουμε έχει ως σκοπό την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος ∙ αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι συμφωνεί με το θέλημα του Θεού για μας στη δική μας συγκεκριμένη προσωπική περίπτωση. Αν έχουμε παιδιά, το ιερό έργο του γονέα θα μας αγιάσει τόσο, όσο και η νηστεία, η ατομική μας προσευχή και η μελέτη. Χρειαζόμαστε διάκριση για να βρούμε το μέτρο της καθημερινής μας προσευχής στην ησυχία- μόνοι με τον θεό- αποφεύγοντας τα άκρα. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε την οικογένειά μας ως δικαιολογία για να μη βρισκόμαστε ποτέ μόνοι με τον Θεό, αλλά ούτε και η ανάγκη μας για απομόνωση να χρησιμεύει ως δικαιολογία για να ξεφεύγουμε από τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις. 

Τα παιδιά που αισθάνονται πλήξη στην εκκλησία, θα την ξεπεράσουν ευκολότερα, αν δεν φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτήν. Μπορούμε να την αναφέρουμε ως πειρασμό , ο οποίος ενοχλεί και τους μεγάλους. ( Τα παιδιά τους βλέπουν να κοιτάζουν το ρολόι τους , να κουβεντιάζουν…) . Μπορούμε επίσης να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να μιλούν στο Χριστό για τα προβλήματα και τις χαρές τους κατά την διάρκεια της ακολουθίας , αν είναι κουρασμένα και δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν – κι ακόμη να του μιλούν για την πλήξη τους και να ζητούν από τον Θεό να τα βοηθήσει να αισθανθούν την ακολουθία. Όταν «δεν μπορούμε να προσευχηθούμε» πρέπει να το εξομολογούμαστε πρώτα στον Θεό, επειδή είναι σύμπτωμα πνευματικής ασθένειας. Τα μικρά παιδιά μπορούμε να τα βγάζουμε λίγο έξω , να τους δίνουμε κάτι να δουν ή να κρατήσουν, να τους εξηγούμε τι συμβαίνει ή να τους δείχνουμε κάτι μέσα στο ναό. Όταν η ακολουθία είναι πολύ μεγάλη, μπορούμε να τα φέρνουμε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουν μόνο ένα μέρος της. Οι ψάλτες , οι αναγνώστες, όσοι υπηρετούν στο ναό ή συμμετέχουν στην κοινή προσευχή πρέπει να εκτελούν το διακόνημά τους με τρόπο αντάξιο του Θεού, ώστε να εμπνέουν τους παρόντες και, πάνω απ’ όλα, να μη διώχνουν από την εκκλησία τα παιδιά ή τους άλλους παρόντες που δεν είναι σταθερά μέλη της εκκλησίας. «Ός δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης».

Από το βιβλίο « Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα »

ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ

ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ

1994

http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Τρία πράγματα μας χρειάζονται...

Τρία πράγματα μας χρειάζονται: 

το νου να τον έχουμε στον ουρανό, 

την καρδιά μας να την έχουμε θρόνο Θεού και 

το στόμα μας εκκλησία.

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Μοιάζουν μεταξύ τους

Όπως η ανάσα είναι απαραίτητη για το σώμα, όπως χωρίς την αναπνοή είναι αδύνατο στον άνθρωπο να ζήσει, έτσι και η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πνοή του πνεύματος του Θεού. 

Όπως ο αέρας είναι απαραίτητος για το σώμα, έτσι είναι και το Άγιο Πνεύμα για τη ψυχή. Ο αέρας και το Πνεύμα μοιάζουν μεταξύ τους.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Δε νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων

Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και ομολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο.

Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται εκμεταλλεύσεις, πονηρές επιθυμίες. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. 

Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις. Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.

Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του θολού άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Μη λυγίζει εύκολα, μη πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μη κυριεύεται από την απόγνωση. Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων. 

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόυλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα.

Έχει δυστυχώς επέλθει ένα τρομερό μπλοκάρισμα, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αντιστάσεως, αντιμετωπίσεως, μεταστροφής και μετάνοιας. Γι' αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αρπάζεται σαν μία σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Θεό. 

Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, τις δοκιμασίες, τις θύελλες φαίνεται η αληθινότητα του πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να του γίνει μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου. 

Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος ανυποχώρητα να αγωνίζεται συνεχώς. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.

+ μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα 

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ την 5 Ιουνίου 2011

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Το Συναξάρι της ημέρας

Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος οι Απόστολοι από τους Εβδομήκοντα
Άγιος Επίμαχος ο Αιγύπτιος
Άγιος Νικόλαος από τη Χίο ο Νεομάρτυρας
Άγιος Ιάκωβος επίσκοπος Μυγδονίας
Μνήμη ανώνυμου ομολογητού
Άγιοι Στέφανος, Bαρνάβας, Tρόφιμος, Δορυμέδων, Kοσμάς, Δαμιανός, Σάββας, Bάσης, Αβράμιος «και της συνοδίας αυτών»
Άγιος Παις ο μάρτυς
Άγιες Δώδεκα κόρες
Άγιοι Σέλευκος και Στρατονίκη οι σύζυγοι
Άγιοι Επίμαχος και Γορδιανός
Άγιοι Τρείς Μάρτυρες «οι εν Μελιτινή»
Ανάμνηση των εγκαινίων του Πατριάρχου Ευκτηρίων
Όσιοι Σπυρίδων και Νικόδημος «οι εν τω σπηλαίω»
Άγιος Ιωάννης Κοτσούρωφ ο πρωτομάρτυρας της νεότερης Ρωσίας

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο Σωτήρας ονόμασε "πολλές μονές"(Ιω. 14, 2) τις διάφορες αναβάσεις και προόδους της εκεί καταστάσεως. Η θεία βασιλεία είναι βέβαια μία, αλλά έχει πολλές εσωτερικές διαφορές, ώστε να υπάρχουν από ουράνιοι μέχρι γήινοι κατά την αρετή και τη γνώση και κατά το ποσό της θεώσεως. Γιατί άλλη είναι η δόξα του ηλίου και άλλη της σελήνης και άλλη των αστέρων, και το ένα αστέρι διαφέρει στη λάμψη από το άλλο, όπως λέει ο Απόστολος(Α΄ Κορ. 15, 41), αν και όλα λάμπουν στο ίδιο θείο στερέωμα.

Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

Η μνήμη του θανάτου είναι ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο

Ο Χριστός, μας προτρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία η οποία έχει ως συνέπεια το θάνατο. Ο θάνατος βέβαια είναι ένας ύπνος και γι’αυτό  άλλωστε, το νεκροταφείο ονομάζεται κοιμητήριο. Επιβάλλεται λοιπόν οι άνθρωποι να μην φοβούνται το θάνατο αλλά να φοβούνται την αμαρτία, γιατί μόνο η αμαρτία μπορεί να κόψει την σχέση του με τον Θεό, και να καταδικαστεί έτσι όχι μόνο  στο σωματικό αλλά και στον πνευματικό θάνατο. Η αμαρτία προσβάλλει κατάφορα το Θεό και επιφέρει πολλά βάσανα στον άνθρωπο τον οποίον έχει υποδουλώσει. Το παρήγορο όμως είναι ότι ο χριστιανός  γνωρίζει πώς να απαλλάσσεται από το φορτίο των αμαρτιών του όσο βαρύ και αν είναι αυτό. Χρειάζεται επίγνωση των αμαρτιών μας αλλά παράλληλα και μνήμη θανάτου.Η μνήμη του θανάτου είναι ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Όπως γράφει ο αββάς Ισαάκ «η πρώτη έννοια την οποία τοποθετεί μέσα στην καρδιά του ανθρώπου η θεία φιλανθρωπία και οδηγεί την ψυχή στην ζωή, είναι η ενθύμηση του θανάτου. Στον λογισμό αυτό ακολουθεί με φυσικό τρόπο η καταφρόνηση του κόσμου, και από το σημείο αυτό αρχίζει στον άνθρωπο κάθε αγαθή κίνηση που τον οδηγεί στην ζωή… Τούτο τον λογισμό πολύ τον μισεί ο σατανάς, και προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του να τον εκριζώσει από τον άνθρωπο. Αν ήταν δυνατόν, θα του έδιδε όλα τα βασίλεια του κόσμου, μόνο και μόνο για να εξαφανίσει από τον νου του, με τους περισπασμούς, αυτόν τον λογισμό… Διότι γνωρίζει ο δόλιος ότι, εάν ο λογισμός αυτός παραμείνει στον άνθρωπο, δεν στέκεται πια ο νους του σ’ αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, ούτε μπορούν να τον πλησιάσουν οι δαιμονικές πανουργίες».

Η μελέτη του θανάτου καθαρίζει τον νου από τα πάθη. Κατά τους αγίους Πατέρας «εκείνος που εμπορεύεται σωστά τον χρόνο της ζωής του και αφιερώνει όλο τον καιρό στην έννοια και τη μνήμη του θανάτου, κλέβοντας σοφά με την απασχόληση αυτή τον νου του από τα πάθη, αυτός και τις συνεχείς δαιμονικές προσβολές είναι φυσικό να τις βλέπει με περισσότερη οξυδέρκεια από εκείνον που θέλει να ζει χωρίς μνήμη θανάτου». Η μελέτη αυτή βοηθά και στην εκρίζωση των παθών. Ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει ότι «η ζωηρή μνήμη του θανάτου λιγοστεύει τα φαγητά. Και όταν περικόπτονται με ταπεινοφροσύνη τα φαγητά, κόπτονται μαζί και τα πάθη».

Τις  συνέπειες που προξενεί η αμαρτία είχαν κατά νου τους οι μάρτυρες της Εκκλησίας και έμειναν ακλόνητοι  στην πίστη τους και δεν υποχώρησαν μπροστά  στα φριχτά  βασανιστήρια των διωχτών τους .  Δεν παραδόθηκαν στην αμαρτία αλλά προχώρησαν με σταθερό βήμα προς το μαρτύριο. Το μαρτύριο αυτό ήταν η πύλη από την οποία θα έμπαιναν στην αιώνια ζωή, στη βασιλεία του Θεού. Η ζωή λοιπόν και ο θάνατος των ανθρώπων εξαρτάται από τη θέση την οποία παίρνουν από τη ζωή αυτή απέναντι στο Θεό. Εάν υπακούουν στο θέλημα  του Θεού θα αναστηθούν όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Γι’ αυτό όσοι επιθυμούν να ζήσουν αιώνια ας φροντίσουν να εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού στην καθημερινή ζωή τους, και τότε θα έχουν σταθερή την ελπίδα ότι θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού που θα τους καλεί στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.

Χρίστου Θεοδώρου, θεολόγου

https://lllazaros.wordpress.com/

Αγάπη και οδύνη

Ο καθηγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφήν, διατηρεί τον άνθρωπον φυσικώς και ηθικώς, ενώ πάσα άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως, έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ολόκληρον τον άνθρωπον ήτοι την ψυχήν και το σώμα»

Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής. Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση. Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή. Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος.

Η Χριστιανική διακονία συνεπάγεται ευσπλαχνία αγάπης. Είναι αναγκαίο ή να δεχθούμε μέσα στην καρδιά μας τις δυσκολίες και τη θλίψη αυτών που προσέρχονται σε εμάς ή αλλιώς να εισέλθουμε εμείς στην καρδιά, στα βάσανά τους, να ταυτισθούμε μαζί τους.

https://lllazaros.wordpress.com/

Να λές την ευχή με την καρδιά,ταπεινά,για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών

-Γέροντα, μόλις συγκεντρωθώ στην ευχή, σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο νούς μου μπορεί να φθάση μέχρι την Αμερική.

Πώς γίνεται αυτό;

– Πόσα χρήματα θέλεις για να πάς από εδώ στην Αμερική και να γυρίσης;

Έχεις να πληρώσης τα ναύλα;

Και βλέπεις, τώρα με τον νού φθάνεις αμέσως εκεί!

Κοίταξε να συμμαζέψης τον νού σου, γιατί στο τέλος θα χρεωκοπήσης και θα μου «κλείσης» τον συνεταιρισμό*, επειδή δεν θα έχω να πληρώσω τα χρέη σου.

Να λές την ευχή με την καρδιά, ταπεινά, για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών. Πολύ θα σε βοηθήση σʹ αυτήν την προσπάθειανα σκέφτεσαι τον θάνατο.

Αν σκεφτής: «Ο Θεός μου έδωσε διορία αυτήν την ώρα, για να προετοιμασθώ και να με πάρη», δεν μπορεί να σταθή κανένας λογισμός.

Όταν μπαίνη ο θάνατος στην μέση, ο νούς κάθεται στην μέση και δεν φεύγει στις άκρες και στην άκρη του κόσμου.

Ο Γέροντας συχνά μιλούσε για «συνεργείο προσευχής» και «συνεταιρισμό» για θέματα προσευχές.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/

“Το ισχυρότερο όπλο του πονηρού”

Τίποτε δεν είναι τόσο ισχυρό όπλο στο διάβολο, όσο η απόγνωση. Γι’ αυτό δεν τον ευχαριστούμε τόσο πολύ όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν κυριευόμαστε από απελπισία.

Άκουσε, λοιπόν, στην περίπτωση εκείνου που πόρνευσε πως ο Απόστολος Παύλος φοβάται πολύ περισσότερο από την αμαρτία την απόγνωση. Διότι γράφοντας στους Κορινθίους έλεγε τα εξής: “Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται”, “Και γενικά ακούγεται ανάμεσα σας ότι υπάρχει πορνεία και μάλιστα τέτοια πορνεία, η οποία ούτε μεταξύ των εθνών δεν υπάρχει” (Α’ Κορ. 5,1)…

Πρόσεχε, λοιπόν, πως ο Παύλος φοβάται την απόγνωση σαν μεγάλο όπλο του διαβόλου. Δίοτι αφού είπε, “κυρώσατε εις αυτόν αγάπην”, προσθέτει και την αιτία “μήπως ο άνθρωπος αυτός από υπεβολική λύπη καταποθεί από το διάβολο. (Β’ Κορ. 2,7). Μέσα στο φάρυγγα του λύκου. λέγει, βρίσκεται το πρόβατο. “Ας προλάβουμε, λοιπόν, να το αρπάξουμε, προτού καταστρέψει και καταπιεί το μέλος μας. Μέσα σε τρικυμία βρίσκεται τώρα το πλοίο. Ας προσπαθήσουμε να το σώσουμε προτού ναυαγήσει”.

Διότι, όπως όταν φουσκώνει η θάλασσα και τα κύματα υψώνονται από παντού, καταβυθίζεται το σκάφος, έτσι και η ψυχή, όταν την περιτυλίγει από παντού η λύπη, πνίγεται γρήγορα, εάν δεν έχει κάποιον να απλώσει το χέρι και να την βοηθήσει. Και η λύπη, που είναι σωτήρια για τα αμαρτήματα, γίνεται, εξ αιτίας της άμετρης χρήσεως, καταστρεπτική.

Και πρόσεχε πως ακριβολόγησε. Διότι, δεν είπε “μήπως τον καταστρέψει ο διάβολος”, αλλά τι; “μήπως μας τον αρπάξει με απάτη ο σατανάς”. Διότι, πλεονεξία είναι το να θέλει κάποιος να αρπάζει τα ξένα.

Για να δείξει, λοιπόν, ότι αυτός έγινε πια ξένος στο διάβολο και ότι με τη μετάνοιά του έκανε τον εαυτό του πάλι μέλος της ποίμνης του Χριστού, λέγει:“μη μας τον αρπάξει με απάτη ο σατανάς” (Β’ Κορ. 2,11). Διότι αν τον κυριεύσει στη συνέχεια, αρπάζει δικό μας μέλος, παίρνει το πρόβατο από το κοπάδι. Διότι απέβαλε την αμαρτία με τη μετάνοια.

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

από το βιβλίο: “Ο διάβολος και η μαγεία” – Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου (Έκδοση συνοδεία Σπυρίδωνος Ιερομόναχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους)

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/

Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἐνεργεῖ ὁ Θεός;

Στὴν παραβολή Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς τὴ σχετικὴ μὲ τὸν ­ἄδικο κρι­τὴ καὶ τὴ χήρα (βλ. Λουκ. ιη΄ 1-8) ἀφήνει νὰ διαφανεῖ μιὰ ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς στὶς περιπτώσεις τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων, τῶν ἀφοσιωμένων Του πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θλί­­βονται καὶ παρακαλοῦν συνεχῶς καὶ τεί­­νουν τὰ βλέμματά τους στὸν οὐρανό, ἀναμένοντας νὰ ἔλθει ἀπὸ ἐκεῖ ἡ θεϊκὴ ἀνταπόκριση στὸ αἴτημά τους.

Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν ὁ Θεὸς ­σπεύδει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὰ αἰτήματα τῶν πι­στῶν ἢ μήπως βραδύνει. Ἡ ­ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὸ ἐρώτημα εἶναι – θὰ ἔλεγε κανείς – παράδοξη καὶ φαινομενικὰ ἀν­τιφατική.

Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως λεπτομερῶς τὰ θεῖα λόγια Του, ἀφοῦ πρῶτα δοῦμε συν­οπτικὰ τὴν παραβολή, ὅπως τὴν ἐκ­θέτει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς:

Ἀδικοῦνταν κάποια χήρα, λέει ἡ παρα­βολή, καὶ γι’ αὐτὸ κατέφευγε συχνὰ σ’ ἕ­­­να δικαστή. Ὁ δικαστὴς αὐτὸς ὅμως οὔ­­τε τὸν Θεὸ φοβόταν, οὔτε ­ἄνθρωπο ντρεπόταν. Γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἀρνοῦνταν νὰ ἐκδώσει ἀπόφαση δικαστικὴ μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀπέδιδε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα. Μετὰ ὅ­­­μως ἀπὸ παρέλευση ἀρκετοῦ ­χρόνου, ἐνοχλημένος ποὺ ἡ γυναίκα συνεχῶς ἐρχόταν σ’ αὐτὸν καὶ τὸν πίεζε γιὰ τὴν ἔκδοση ἀποφάσεως, σκέφτηκε νὰ προβεῖ τελικὰ σ’ αὐτήν, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φορτικὴ παρουσία τῆς χήρας. Ἔτσι καὶ ἔγινε καὶ ­ἀποδόθηκε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα.

Αὐτὴ τὴν παραβολὴ εἶπε ὁ Κύριος καὶ ἔπειτα πρόσθεσε:

–Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἄδικος κριτής. Ἒ λοιπόν, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο καὶ δὲν θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιο­σύνη Του χάριν τῶν ἐκλεκτῶν Του, ποὺ μέρα καὶ νύχτα φωνάζουν σ’ Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους, καὶ ἐντούτοις Ἐκεῖνος ἀναβάλλει νὰ ἐνεργήσει γιὰ χάρη τους; «Λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει» (Λουκ. ιη΄ 7-8). Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιοσύνη Του καὶ θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ πολὺ γρήγορα.

Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ ­παράδοξο: Πῶς στὸν προηγούμενο στίχο λέει ὁ Κύ­ριος ὅτι ἀναβάλλει καὶ καθυστερεῖ τὴ δικαιοκρισία Του χάριν τῶν πιστῶν Του ποὺ φωνάζουν μέρα καὶ νύχτα πρὸς Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους (ἡ μετοχὴ «μακροθυμῶν» ποὺ χρησιμοποιεῖ ἔχει ἀκριβῶς τὴν ἔννοια τοῦ «ἀναβάλλειν») καὶ στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο διαβεβαιώνει πὼς θὰ τοὺς ἀποδώσει τὸ δίκαιό τους «ἐν τάχει»;

Τί ἀπὸ τὰ δύο ἰσχύει; Τὸ «ἀργὰ» ἢ τὸ «γρήγορα»; 

Γιὰ τὸν πιστό, ποὺ συχνὰ φλέγεται μέ­σα στὸ καμίνι τῶν πειρασμῶν καὶδοκι­μασιῶν τῆς ζωῆς, τὸ ζήτημα εἶναι καίριο. Μπορεῖ ὅμως νὰ λάβει ­ἀπάντηση, ὅταν σκεφθεῖ ὅτι ὁ Κύριος ­βραδύνει μὲν ἀρκετὲς φορὲς νὰ ἐπέμβει στὴ ζωή του, ὄχι ὅμως διότι ἀμελεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴ­­­­­διος δὲν εἶναι ἀκόμα σὲ θέση νὰ προσ­λάβει τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὴν ­ἐπέμβαση τοῦ ­Κυρίου. Δὲν ἔχουν ­ὡριμάσει ­ἀκόμα οἱ καταστάσεις προκειμένου νὰ ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θε­­οῦ στὴ ζωή του. Ὁ Κύριος, ­ἀντιθέτως, πα­­ρακολουθεῖ συνεχῶς τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, καὶ μόλις κρίνει ὅτι ἔφθασε πλέον ἡ ὥρα νὰ ἐπέμβει, θὰ τὸ κάνει «στὸ δευτερόλεπτο», «ἐν τάχει», μὲ ἀ­­καριαία ἐπέμβαση.

Ἐπιπλέον ἡ παραδοξότητα αὐτὴ στὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο: ἀπὸ τὴν αἴσθηση ποὺ ἔχει ὁ πιστὸς ὅταν πλέον ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν πειρασμό, στὸν ὁποῖο γιὰ καιρὸ βρισκόταν καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριο χωρὶς νὰ βλέπει ἀποτέλεσμα στὶς προσευχές του.

Ὅσο λοιπὸν εἶναι μέσα στὸν πειρασμὸ καὶ τὴ δοκιμασία, τὸ χρονικὸ ­διάστημα τοῦ φαίνεται ἀτελείωτο. Δυσφορεῖ, δὲν ἀν­­τέχει ἄλλο – ἔτσι λέει. Ὅταν ὅμως εὐ­­δοκήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐξαγάγει σὲ πλατυσμὸ καὶ εὐρυχωρία καὶ λάβουν τέλος τὰ δεινά του, τότε αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Χάρις ἔχει ἤδη ἐπιτελέσει τέτοια ἴαση μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τέτοια ἀποκατάσταση καὶ ἀναπλήρωση, ἀνανέωση τῶν δυνάμεών του, ξεκαινούργωμα πραγματικό, σωματικὸ καὶ ψυχικό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος λέει ἔπειτα: «Αὐτὸ ἦταν; Τελείωσε, λοιπόν, πάει». «Νεφύδριον ἦν καὶ θᾶττον παρῆλθε». Συννεφάκι ἦταν καὶ ἔφυγε. Δὲν τοῦ ἔχει ἀφήσει μέσα του κάποιο τραῦμα, πληγὴ ἀνεπανόρθωτη, τέτοια ποὺ νὰ τὸν συνοδεύει σ’ ὅλη του τὴ ζωή.

Ἡ Χάρις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἐπιτελέσει αὐτὰ τὰ θαυμάσια. Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ζητεῖ­ται νὰ συνεργήσει μαζί της, ὅσο βρίσκε­ται στὸν πειρασμό, γιὰ νὰ ἐπιφέρει ἐ­­­κείνη αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα μέσα του. Καὶ ἡ συνέργεια ἔγκειται στὴν ταπεινή, εὐχαριστιακὴ καὶ ἐν τελείᾳ ἐμπιστοσύνῃ ἀποδοχὴ τῆς παιδαγωγίας ἐκ μέρους τῆς χειρὸς τοῦ Κυρίου. Παι­­διά Του εἴμαστε. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Λίγο θὰ κουραστοῦμε ἐνδεχομένως, καὶ πολὺ θὰ ἀπολαύσουμε.

Ὧρες ὁλόκληρες ἦταν μέσα στὸ πλοῖο οἱ Μαθητὲς τὴ νύχτα ἐκείνη μὲ τὴ φοβερὴ τρικυμία ποὺ κινδύνευαν νὰ ­πνι­γοῦν. Ὁ Χριστὸς καθυστεροῦσε. Δὲν ­ἐρ­χόταν... Ὅταν ἦρθε καὶ μπῆκε στὸ πλοῖο, ξη­­μερώματα πιά, ἐκτὸς ποὺ ­ἀμέσως ἔγινε γαλήνη, τὸ πλοῖο «εὐθὺς ἐγένετο ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς ἣν ὑπῆγον» (Ἰω. ς΄ 21). ­Ἀμέσως βρέθηκε στὴν ξηρά! 

Τελικὰ ὁ Χριστὸς ἐνήργησε ἀργὰ ἢ γρή­γορα; 

Καὶ τὰ δύο. Ὅλα γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ἀγαπητῶν Του!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/

Όλα έχουν βαφτεί με τα χρώματα της αιωνιότητος.

Μέσα στο ιλαρό φως ενός κεριού, στην κάπνα του καμμένου θυμιάματος, στα χρώματα των αγιογραφιών, στις μελωδίες σε ήχους πλάγιους...

"Τα σα εκ των σων..." με ήρεμη φωνή λέγει ο ιερέας, και όλα γίνονται χορός, τα επιμέρους γίνονται ένα, και ο Ένας γίνεται τα πάντα.

Ιερουγείς και ιερουργήσε μέσα στο μυστήριο της Αγάπης.

Γνωρίζεις και γνωρίζεσαι.

Κοινωνείς και κοινωνήσε.

Συγχωρείς και συγχωρήσε μέχρι ότου γίνεις και εσύ μια αγκαλιά.

Στην Θεία Λειτουργία επιτελείται η καλλιτεχνία της σωτηρίας, η Τράπεζα των πεινασμένων για ουρανό...

Τότε που ο Χριστός μελίζεται χωρίς να διαιρείται. Δίδεται προς πόσιν και βρώσιν μα ποτέ δεν δαπανάται.

Όλα σε πληροφορούν ότι τα πάντα είναι ίδια μα και καινά. Όλα έχουν βαφτεί με τα χρώματα της αιωνιότητος...

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

http://imverias.blogspot.com.eg/

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ αὐτὴν

 «Αὐτὴ πρὸ πάντων εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἀπωλείας, ὅταν ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτάνουσα ψυχὴ διώξει τὸ φόβο καὶ ἐπινοεῖ ὁρισμένες δικαιολογίες ποῦ προέρχονται ἀπὸ ἀδιαφορία, ἢ ὅταν διαπράττοντας κάποιος μοιχεία θέλοντας ἄλλος νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν συντριβὴ τῆς καρδίας του, τοῦ λέγει· μὰ μήπως σὺ εἶσαι αἴτιος; Ἡ ἐπιθυμία εἶναι αἰτία.

Εἶναι κακὸ βέβαιά το ἂν ἁμαρτάνει κάποιος, φοβερότερο ὅμως εἶναι αὐτό, τὸ νὰ ἀρνεῖται αὐτὸς νὰ μετανοήσει μετὰ τὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ πρὸ πάντων εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ διαβόλου.

Αὐτὸ συνέβηκε καὶ στὴν περίπτωση τῶν πρωτοπλάστων. Διότι ἐνῶ ἔπρεπε ὁ Ἀδὰμ νὰ ὁμολογήσει τὰ πλημμελήματά του, ἐκεῖνος ὅμως μεταφέρει τὴν αἰτία στὴν Εὕα καὶ ἡ Εὕα πάλι στὸ διάβολο. Ἐνῶ ἔπρεπε νὰ ποῦν «ἁμαρτήσαμε, παρανομήσαμε», ἐκεῖνοι ὅμως ὄχι μόνο δὲν ὁμολογοῦν, ἀλλὰ καὶ μηχανεύονται δικαιολογία.

Διότι ὁ διάβολος γνωρίζοντας ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, πείθει τὴν ψυχὴ νὰ γίνει ἀδιάντροπη. Ἀλλὰ ἐσύ, ἀγαπητέ, ὅταν ἁμαρτήσεις, πὲς ὅτι ἁμάρτησα, δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ποὺ νὰ δικαιώνει περισσότερο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπολογία.

Ἔτσι κάμνεις τὸ Θεὸ εὐσπλαχνικό, ἔτσι κάμνεις καὶ τὸν ἑαυτό σου πιὸ ἀπρόθυμο στὸ νὰ ὑποπέσει στὰ ἴδια ἁμαρτήματα. Ὅταν ὅμως φροντίζεις νὰ βρεῖς δικαιολογίες ἀνύπαρκτες καὶ νὰ ἀπαλλάξεις τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὸ φόβο, θὰ τὴν κάνεις προθυμότερη πρὸς τὸ νὰ ὑποπέσει πάλι στὰ ἴδια ἁμαρτήματα καὶ θὰ παροργίσεις περισσότερό το θεό. Διότι ἀπὸ κανέναν ἁμαρτωλὸ δὲν λείπει ἡ ἀδιάντροπη δικαιολογία.

Καθόσον ὁ ἀνθρωποκτόνος ἔχει νὰ κατηγορήσει τὸ θύμα, ὁ κλέφτης τὴ φτώχεια, ὁ μοιχὸς τὴν ἐπιθυμία, καὶ ἄλλος τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι δικαιολογίες παράλογες, ποὺ δὲν ἔχουν καμία λογικὴ δικαιολογία.

Διότι δὲν κάμνουν ἐκεῖνα τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ οἱ γνῶμες ἐκείνων ποὺ ἁμαρτάνουν. Πρόσεχε τὸν Δαβὶδ ποὺ δὲν δικαιολογεῖται ὅταν ἁμάρτησε ἀλλὰ λέγει «Ἁμάρτησα ἀπέναντι στὸν Κύριο».

Ἂν καὶ βέβαια μποροῦσε νὰ πεῖ «Γιατί γυμνώνονταν ἡ γυναίκα; Γιατί λουζόταν μπροστὰ στὰ μάτια μου;». Ἀλλὰ γνώριζε ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν παράλογη δικαιολογία, καὶ γιὰ αὐτὸ προχώρησε στὴν ὁλοκάθαρη ἀπολογία μὲ τὸ νὰ πεῖ «ἁμάρτησα»….».

(Πνευματικὰ Μαργαριτάρια, σὲλ 56-57, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος).

http://salpismata.blogspot.com.eg/

Χωρίς διακρίσεις

Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Δεν λογαριάζει τι ήταν ο άνθρωπος, καλός ή κακός, ενάρετος ή αμαρτωλός, πριν επιθυμήσει τη Χάρη. 

Περιμένει μόνο την εκδήλωση της επιθυμίας απ’ τον καθένα μας και μόλις αυτή εκδηλωθεί, η Χάρη αρχίζει να ενεργεί.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Ας το 'βρει από το Θεό

Η έκφραση “ας το 'βρει από το Θεό” είναι κατάρα με ευγένεια. Δεν επιτρέπεται σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δε μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη. 

Όσοι είναι κοντά στο Θεό δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακία, αλλά όλο καλοσύνη. Έτσι, ό,τι κακό κι αν πετάξει κανείς σε αυτούς τούς αγιασμένους ανθρώπους, αγιάζεται κι αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/

Πραγματικά θυσιάζεται

Εκείνος, που αγαπά πραγματικά, θυσιάζεται για τον πλησίον. Να πως μπορεί να αποδείξει την υπέρ του πλησίον θυσία:

Εάν ακούσει από τον πλησίον του λόγους λυπηρούς, που τον έθλιψαν και ενώ μπορεί κι αυτός να εκστομίσει κατά του πλησίον του τέτοιους λόγους και επιβληθεί στον εαυτό του και δεν τους πει. 

Ή αν αδικηθεί από τον πλησίον του και έχει τη δύναμη και δεν ανταποδώσει το κακό στον αδικήσαντα. Αυτός πραγματικά θυσιάζεται υπέρ του πλησίον του.

Αββάς Ποιμήν

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/