Τι σημαίνει Εκκλησία;

Τι σημαίνει η λέξη εκκλησία, όχι ετυμολογικά αλλά οντολογικά και πραγματικά, στη ζωή μας;
Συνήθως όταν λέμε ότι θα πάμε εκκλησία έχουμε στο μυαλό μας το κτίσμα για να προσδιορίσουμε το προορισμό μας, ενώ αυτό είναι λάθος. Το κτίσμα ονομάζεται ναός, ενώ εκκλησία είναι κάτι άλλο βαθύτερο που θέλει καρδιά για να κατανοήσουμε.
Ο Ναός είναι ο χώρος όπου φανερώνεται η ένωση ουρανού και γης. «Εν τω Ναώ εστωτες της δόξης Σου, εν Ουρανώ εστάναι νομίζομεν». Η λέξη «ναός» προέρχεται από το ρήμα «ναίω» που σημαίνει «κατοικώ».
Ο χριστιανικός ναός θεωρείται σύμβολο του ουράνιου χώρου, ο τρούλος συμβολίζει τον ουρανό και γι’ αυτό εικονίζεται σ’ αυτόν ο Παντοκράτωρ Χριστός, το άγιο Βήμα συμβολίζει τον Παράδεισο, την άνω Ιερουσαλήμ (Αποκ.21,2), μέσα στο οποίο τελείται ακατάπαυτα η ουράνια θεία Λειτουργία με λειτουργούς τους αγγέλους.
Με τον όρο λοιπόν εκκλησία εννοούμε τον Ιερό Θεανθρώπινο οργανισμό που έχει σαν Δεσπότη, βασιλιά και κεφαλή τον Ιησού Χριστό και περιλαμβάνει το σύνολο των ανθρώπων που έχουν αποδεχτεί την Χριστιανική πίστη με το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος με σκοπό τη σωτηρία του.
Ο όρος Εκκλησία βγαίνει από το αρχαίο ελληνικό συνηρημένο ρήμα «εκ-καλέω-ω» που σημαίνει συνέλευση λαού. Ξεκινά από τη γη και καταλήγει στον Ουρανό για να διατηρηθεί αιώνια. Εκκλησία είναι «ο Χριστός παρατεινόμενους εις τους αιώνας».
Όπως ο λόγος του Κυρίου μας βεβαιώνει ότι η Εκκλησία είναι η αγαπημένη Του νύμφη, είναι το σώμα Του! Αυτός είναι η κεφαλή και οι πιστοί τα υπόλοιπα μέλη μέσα σε μια λειτουργική και αρμονική σχέση ενότητος, ισότητος και αγάπης.
Κανείς δεν είναι ανώτερος από τους άλλους διότι ο Κύριος δεν έχει ανάγκη αντιπροσώπων (όπως υποστηρίζει ο πάπας), αφού ο ίδιος είναι πάντοτε παρών σ’ Αυτήν. Η Εκκλησία είναι η κιβωτός της αγάπης και της ζωής.
Μέσα σ’ Αυτήν ο άνθρωπος εισέρχεται δια του αγίου Βαπτίσματος για να σωθεί, να ενωθεί με τον Θεό.
Διότι η Εκκλησία προέρχεται από τον Θεό και κατευθύνεται προς Αυτόν. Δεν πρέπει όμως να παραθεωρούμε το γεγονός ότι ο Κύριος ίδρυσε ΜΙΑ Εκκλησία της οποίας οι πιστοί συμφωνούν απολύτως με τα δόγματά Της.
Για να λειτουργήσει η Εκκλησία πρέπει να υπάρχει Εκκλησιαστικό δίκαιο και σημαντική ευθύνη για τη λειτουργία της Εκκλησίας φέρει ο επίσκοπος, οποίος πρέπει να αφιερώνεται και να επιβλέπει τους πιστούς ώστε να μην χαθεί ούτε ένας από την Εκκλησία και τη σωτηρία του θεού.
Οπότε όταν λέμε ότι πάμε στην εκκλησία, στην ουσία πηγαίνουμε να συναντήσουμε τον Χριστό και τον συνάνθρωπο με μια κοινή προσευχή και δοξολογία με αποκορύφωμα τη Θεία ευχαριστία από κοινή λαβίδα.
Ακόμη, για να μπούμε μέσα μας, να έρθει η ίαση της καρδιάς και να ανοίξει ο δρόμος της μετανοίας. Στην εκκλησία προσευχόμαστε για όλους και κυρίως για τους εχθρούς, ώστε η καρδιά μας να χτυπά σε παλμούς θυσιαστικής αγάπης.
Γι’ αυτό και ο ναός ως κτίσμα αλλά και η εκκλησία ως σύναξη έχουν και άλλους συμβολισμούς όπως νοσοκομείο ή πνευματικό γυμναστήριο Αγίων αθλητών και ασκητών. Νοσοκομείο, διότι η εκκλησία υπάρχει προς ίαση ψυχών και σωμάτων και για κανέναν άλλο λόγο.
Γυμναστήριο, διότι μέσα από τα μυστήρια και την πνευματική ζωή η εκκλησία βγάζει «Ολυμπιονίκες» αρετών που τους βλέπουμε δεξιά και αριστερά μπαίνοντας στον ναό. Θέσεις οι οποίες είναι σκοπός και αφορούν όλους τους ανθρώπους σε όλη την κτίση.
Είναι οι άγιοι που έλαβαν τη δόξα μέσα από το μαρτύριο της συνειδήσεως ή της ομολογίας. Η εκκλησία είναι ο χώρος προετοιμασίας στο δρόμο της Θέωσης και της εν Χριστώ πορείας.
Η Εκκλησία είναι το σώμα του Αναστάντος και Αναληφθέντος Χριστού. Κέντρο της Εκκλησίας είναι ο δοξασμένος Χριστός, όπως τον είδαν οι μαθητές στο όρος Θαβώρ και όπως απέκτησαν κοινωνία μαζί του, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, κατά την Πεντηκοστή.
Αυτό είναι το κλειδί της Εκκλησιαστικής ζωής. Αλλά η συμμετοχή σ’ αυτό το σώμα και η παραμονή σ’ αυτό γίνεται με τα μυστήρια και την άσκηση.
Προϋπόθεση δε της βιώσεως της Χάριτος του Θεού, είναι ο ιερός ησυχασμός. Δηλ. η κάθαρση της ψυχής από τα πάθη, ο φωτισμός και η θέωση. Οι απόψεις περί μεταπατερικής θεολογίας ανοίγουν το δρόμο για να εισέλθουν μέσα στη πατερική ορθόδοξη θεολογία και στην Εκκλησία, η σχολαστική και ηθικολογική θεολογία των παπικών και προτεσταντών.
Αυτή είναι στη πραγματικότητα, η εκκοσμίκευση στην Εκκλησία και την θεολογία. Γι αυτό η μεταπατερική θεολογία αποτελεί μια αίρεση μέσα στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας και θεολογίας. (π. Ιωάννης Ρωμανίδης)
Aς εστιάσουμε στο φρόνημα της μετοχής του σύγχρονου ανθρώπου, στα Μυστήρια του Θεού. Για ποιο λόγο να πάω στον ναό το πρωϊ ; Κι αν πάω το λέει η καρδιά μου; Η απλά για συναλλαγή, εξαναγκασμό ή παθογένεια.
Για ποιο λόγο δεν πάω στην εκκλησία : Δεν πάω στην εκκλησία για να πω ότι απλά έκανα το χρέος μου. Δηλαδή ότι με είδε ο Χριστός μέσα στο ναό και έδωσα παρουσία οπότε θα με σώσει.
Αυτό κάνουμε πολλοί πηγαίνοντας στον ναό πριν το τέλος του μυστηρίου απλά για να δώσουμε παρουσία μας, μήπως και κερδίσουμε καμιά θέση στον «παράδεισο».
Βάζουμε σε εισαγωγικά την λέξη διότι ο παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος ύπαρξης και μετοχής κατά Θεόν. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στους ανθρώπους που πηγαίνουν αργά επειδή έχουν δουλειά ή μωρά παιδιά κλπ, αλλά εστιάζουμε στο φρόνημα της συναλλαγής και της υποκρισίας.
Για ποιο λόγο να πάω εκκλησία αν δεν ακούσω το ευαγγέλιο και δεν το τοποθετήσω οντολογικά στην ζωή μου; Δηλαδή να βγω από τον ναό και να πω «Τι είπε ο Χριστός σε μένα σήμερα;».
Ποιο είναι το νόημα της Θείας Ευχαριστίας εάν γυρίσω την πλάτη μου στο Άγιο Ποτήριο ή απλά κοινωνήσω ανεξομολόγητος απλά για να πω ότι πήρα τη χάρι ή ένιωσα ωραία, ενώ στην ουσία πήρα φωτιά; (σύμφωνα και με τον Απόστολο Παύλο «ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου.
Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί.»
Κατά τον απόστολο Παύλο ένοχος είναι εκείνος, που περιφρονεί το σώμα και το Αίμα του Κυρίου και προσέρχεται ανάξια, χωρίς καμία προετοιμασία ).
Για ποιο λόγο να πάω εκκλησία ενώ δε μιλάω με τον αδερφό μου, τη γυναίκα μου ή τον γείτονα και απλά βλέπω στον ναό ένα Θεό που θέλω να υποστηρίξει την κακία και το μίσος που υπάρχουν στην καρδιά μου;
Εάν δε βυθιστώ μέσα μου στο συναξάρι του όρθρου ψελλίζοντας «Κύριε δώσε μου δύναμη να κουβαλήσω τον σταυρό στον δρόμο της συνάντησης».
Ντύνουμε το σώμα μας καλά και αυστηρά για να πάμε στο ναό με τη ματαιοδοξία και την κοσμικότητα, αντί να στολίσουμε την ψυχή μας με τα διαμάντια των αρετών που λαμποκοπούν σε όλη την κτίση.
Πιστεύουμε ότι αν δίνουμε το παρόν συνέχεια ή αν δίνουμε πολλά πρόσφορα και μάλιστα αγορασμένα από τον φούρνο θα κερδίσουμε την εύνοια για να πάρουμε το εισιτήριο της βασιλείας των ουρανών.
Ακόμα και εκεί δε θέλουμε να κοπιάσουμε, δηλαδή να ζυμώσουμε ένα πρόσφορο αλλά να το πάμε έτοιμο για να πούμε ότι ασκήσαμε το θρησκευτικό μας καθήκον, ενώ στην ουσία ασκήσαμε τον εγωισμό μας με τον ποιο άσχημο τρόπο. Μήπως οφείλουμε να αναρωτηθούμε μέσα μας ;
Πολλοί λένε πάω στην εκκλησία για να νιώσω ωραία. Όχι! Πάω στην εκκλησία για να δω τα χάλια μου σε σχέση με τους Αγίους και να μπω στον δρόμο της Θείας μετοχής και θεραπείας από την εγωιστική νόσο που τη θρέφω συνέχεια. Φυσικά δεν πάω στην εκκλησία από εξαναγκασμό ή πρέπει.
Το πρωινό ξύπνημα για να πάω στην εκκλησία λογίζεται ως δίψα Θεού, ως έρωτας Χριστού, ως συνείδηση θεραπείας και σωτηρίας, ως προορισμός συνάντησης και αγάπης άνευ όρων και προϋποθέσεων από χαρά πλήρους ελευθερίας.
Έχουμε, λοιπόν, αρκετή πορεία να κάνουμε στο δρόμο τού Θεού. Και ο δρόμος αυτός «ειναι καθημερινός σταυρός, επειδή κανείς δεν ανέβηκε στον ουρανό ανέτως», όπως λέγει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος.
Το να πας την Κυριακή στην Θεία Λειτουργία σημαίνει πραγματικά να βγεις από το σπίτι σου και να πας στον ουρανό. (V. Gheorghiu).
Την ώρα που ακούμε το «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» από τον Ιερέα, εκείνη την στιγμή ο χρόνος σταματά , οι ουρανοί ανοίγουν και γινόμαστε μέτοχοι στο μυστήριο των μυστηρίων.

http://theomitoros.blogspot.com/

Βιώματα Θείας μεταλήψεως

Αρχιμ. Ιάκωβου Κανάκη
Ιερωμένοι με πολλές δεκαετίες στο Ιερό Θυσιαστήριο μας περιγράφουν πολλά και θαυμαστά από το τι συμβαίνει την ώρα της Θείας Λειτουργίας,  όσα νιώθουν και βιώνουν οι ίδιοι, αλλά και όσα βιώνουν όσοι κοινωνούν με την προετοιμασία, στην  οποία μας προτρέπει η Εκκλησία. Η Θεία Λειτουργία είναι ύψος που ο καθένας ανεβαίνει ανάλογα με τις δυνάμεις του.
Άπειρα και θαυμαστά όσα συμβαίνουν και μετά την Θεία Μετάληψη, τότε που ο ιερέας καταλύει ότι έμεινε μετά την μετάληψη όλων των πιστών. Τότε, ο λειτουργός έχει την μοναδική εμπειρία να μένει μόνος του με τον Χριστό, που βρίσκεται στο Άγιο Ποτήριο, την ίδια στιγμή πού κάποιος αναγινώσκει την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Τότε καταλύει σιγά σιγά και με μεγάλη προσοχή όλο το Σώμα και το Αίμα Του. Δεν θα αφήσει ούτε ρανίδα, ούτε τον μικρότερο θείο μαργαρίτη, όλα θα τα κοινωνήσει. Είναι συγκλονιστική στιγμή, γιατί κοινωνά όχι μόνο τον Χριστό, αλλά και την Παναγία και τους αγίους και όλους τους πιστούς, που μνημόνευσε στην Προσκομιδή. Κοινωνάει τον καθένα ξεχωριστά και μαζί ολόκληρη την Εκκλησία.
Πού μπορεί να χωρέσει ασθένεια και φθορά σε μια τέτοια ιεροτελεστία;

http://www.isagiastriados.com/

Γιατί ο Γέροντας Παΐσιος χαστούκισε φοιτητή

Ναυπάκτου Ιερόθεου
Κάποτε επισκέφτηκα τον Πατέρα Παΐσιο με έναν φοιτητή της θεολογίας που βρισκόταν σε μια ηλικία κρίσιμη. Τον ρώτησε για τις σπουδές του. Ο φοιτητής με αφέλεια του είπε για μια εργασία του σχετικά με την δημιουργία του ανθρώπου. Σε κάποια στιγμή είπε στον Πατέρα Παΐσιο: «O Θεός κάποτε δεν ήξερε τι να κάνει και έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, για να περάσει τον καιρό του».
Είδα αστραπιαία τον Πατέρα Παΐσιο να σηκώνει το χέρι του και να του δίνει ένα γερό χαστούκι. Ο φοιτητής τα έχασε, ζαλίστηκε, έμεινε για λίγο με γουρλωμένα τα μάτια για να συνειδητοποιήσει τι έγινε και μετά άρχισε να κλαίει με αναφιλητά σα μικρό παιδί.
Ο Πάτερας Παΐσιος τον κοίταζε, δεν έλεγε τίποτα και τον άφησε να κλάψει. Μετά από πολύ κλάμα του είπε : «Ευλογημένε, τι είναι αυτό που είπες; Έλα μαζί μου». Τον πήρε από το χέρι, όπως η μάνα το μικρό παιδί, τον πήγε στον νιπτήρα και του είπε: «Πλύνε το πρόσωπό σου». Ύστερα του έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει το πρόσωπό του από τα δάκρια καιν τον έφερε στην προηγούμενη θέση, όποτε άρχισε με ιλαρότητα, με τρυφερότητα και με πολύ αγάπη να του υποδεικνύει το λάθος του και να του λέγει ότι δεν πρέπει να μιλάμε με απρέπεια για τον Θεό και το έργο Του. Μάλιστα του έγραψε και μια χαριτωμένη αφιέρωση σε ένα βιβλίο του και του το έδωσε. Περιττό δε να πω ότι εγώ παρακολουθούσα όλη αυτή τη σκηνή άφωνος και εκστατικός.
Όταν τον επισκεφτόμουν μετά από τις συμβουλές που του ζητούσα για θέματα της προσωπικής μου ζωής,τον ρωτούσα και για θέματα που αντιμετώπιζα με τα πνευματικά μου παιδιά. Του είπα για κάποιο παιδί που ήταν πολύ ζωηρό και αντιδραστικό και ζήτησα την γνώμη του πως να τον αντιμετωπίζω. Μου απάντησε αφοπλιστικά :
«Να κάνεις ότι ο αγωγιάτης με το ζώο. Να κρατάς γερά τα γκέμια και να κάθεσαι μακριά για να μην τρως τις κλωτσιές του».
Όταν επαναφέρω στην μνήμη μου την αγιασμένη αυτή μορφή, συγκινούμαι, δακρύζω και προσεύχομαι.
Να έχουμε τις άγιες ευχές του.

http://www.isagiastriados.com/

Ο Θεός προνοεί για όλα.

Από το βίο του αγίου Ιωάννη του ελεήμονος
Άλλοτε πάλι, καθώς ο άγιος πήγαινε στα πατριαρχεία, τον πλησιάζει ένας ευγενής, που είχε καταντήσει σε έσχατη φτώχεια, γιατί κλέφτες του είχαν αρπάξει όλα του τα υπάρχοντα. Πρόσταξε λοιπόν να του δώσουν ελεημοσύνη, για την ξαφνική εκείνη πτώχευση, δεκαπέντε λίτρες χρυσάφι.
Ο άνθρωπος όμως που πήρε τη σχετική εντολή – θες από δική του παρακοή, θες από υποκίνηση των υπαλλήλων της Εκκλησίας, επειδή δεν είχαν απομείνει πολλά χρήματα και ο μέγας Ιωάννης δεν φρόντιζε να μαζεύει θησαυρούς -, έδωσε πέντε μόνο λίτρες στο φτωχό.
Καθώς αργότερα ο μακάριος έβγαινε από το πατριαρχείο, μια χήρα γυναίκα, πολύ πλούσια, του έβαλε στο χέρι ένα έγγραφο δωρεάς με το οποίο πρόσφερε στην Εκκλησία πεντακόσιες λίτρες χρυσάφι.
Μόλις το πήρε στα χέρια του ο άγιος, πληροφορήθηκε από τη θεία χάρη, που κατοικούσε μέσα του, αυτό που είχε γίνει αντίθετα στην προσταγή του.
Κάλεσε λοιπόν εκείνους που το έκαναν και τους ρώτησε αν έδωσαν στον άνθρωπο τις δεκαπέντε λίτρες χρυσάφι. Επειδή όμως αυτοί ισχυρίζονταν ψέματα ότι τόσες είχαν δώσει, έστειλε ο μακάριος να φωνάξουν το φτωχό.
Και μαθαίνοντας από τον ίδιο πως είχε πάρει πέντε μόνο λίτρες χρυσάφι, τους έδειξε το χαρτί της γυναίκας και τους είπε:
– Από σας θα ζητήσει ο Κύριος τις υπόλοιπες χίλιες! Γιατί αν είχατε δώσει στο φτωχό, όπως σας είχα υποδείξει, τις δεκαπέντε λίτρες, η γυναικά θα πρόσφερε στο Θεό χίλιες πεντακόσιες! Και για ν’ αποδειχθεί στην πράξη η απιστία σας, φωνάξτε μου τη φιλόθεη αυτή γυναίκα.
Όταν εκείνη ήρθε, φέρνοντας μάλιστα και το χρυσάφι που είχε υποσχεθεί, τη ρώτησε ο πατριάρχης:
– Πες μου, τόσα χρήματα σκέφτηκες αρχικά να προσφέρεις στο Θεό;
Η γυναίκα κυριεύθηκε από μεγάλο φόβο, γιατί κατάλαβε πως ο άγιος γνώριζε αυτό που έκανε ολομόναχη, και ομολόγησε το μυστικό της.
– Η αλήθεια είναι, δέσποτα, πως είχα γράψει χίλιες πεντακόσιες λίτρες πάνω στο χαρτί που σου έδωσα.
Πριν από λίγες μέρες όμως το ξετύλιξα, και διαπίστωσα πως οι χίλιες είχαν σβηστεί μόνες τους, δεν ξέρω πως. Μετά απ’ αυτό, έκρινα πως δεν θα είναι οπωσδήποτε θέλημα Θεού να προσφέρω περισσότερες από πεντακόσιες.
Αυτά τα λόγια που άκουσαν, γέμισαν με πολύ φόβο τις ψυχές των υπαλλήλων της Εκκλησίας, που πρόσπεσαν στα πόδια του πατριάρχη και ζητούσαν να τους συγχωρέσει το αμάρτημα της παρακοής.
Όσο για τη φιλόχριστη γυναίκα, αφού ο μακάριος της ευχήθηκε να έχει πολλή την ευλογία του Θεού, την άφησε να φύγει.

https://www.askitikon.eu/

Πως και που ζει η ψυχή μετά θάνατον;

Τι είναι η μέση κατάσταση των ψυχών;
Όσοι λένε ότι η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος πλανάται στον αέρα, εμφανίζεται όπου θέλει ή μπαίνει σε άλλα σώματα για να εμφανισθεί πάλι και να ξαναζήσει στον κόσμο, κάνουν λάθος.
Οι ψυχές μετά θάνατο βρίσκονται κάπου, θα λέγαμε σ’ ένα ιδιότυπο χώρο, του οποίου δεν γνωρίζουμε τη φύση. Είναι συγκεντρωμένες όλες μαζί, στερούμενες της δυνατότητας για αυτοδιάθεση. Φυλάσσονται για τη μεγάλη ημέρα του Κυρίου, περιμένοντας την κρίση του Δεσπότη.
Ότι οι ψυχές μετά θάνατο πηγαίνουν σε ορισμένο τόπο όπου φυλάσσονται, βλέπουμε στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου (Λουκ. 16,19-31). Ο πλούσιος πέθανε και πήγε στον τόπο των βασανιστηρίων, ενώ ο φτωχός Λάζαρος οδηγήθηκε από τους αγγέλους στον κόλπο του Αβραάμ (Λουκ. 16,22).
Μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων ανοίγεται χάσμα μέγα και αγεφύρωτο. Ο πλούσιος είναι ριγμένος στη φωτιά, ζητώντας λίγες σταγόνες νερού να δροσίσει την καιόμενη γλώσσα του.
Θα ήθελε να γυρίσει στον κόσμο για να βάλει μυαλό στ’ αδέλφια του για να μην καταλήξουν, όπως κι αυτός, στα μεταθανάτια βασανιστήρια. Όμως δεν μπορούσε. Ζητούσε βοήθεια από τον Λάζαρο, ο οποίος ζούσε ευτυχισμένος στην ηρεμία και τη χαρά του Παραδείσου.
Το διάστημα ζωής που μεσολαβεί μεταξύ του θανάτου κάθε ανθρώπου και της δευτέρας παρουσίας και της καθολικής κρίσης λέγεται μέση κατάσταση των ψυχών. Είναι το μεσοδιάστημα μέχρι τον δεύτερο ερχομό του Χριστού στον κόσμο.
Η μερική κρίση δεν είναι λόγος κενός, κάτι που λέμε ρητορικά και σχηματικά, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Είναι κατάσταση πραγματικής ζωής, που εμείς που ζούμε εδώ δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Αλήθεια, πως ζει η ψυχή απαλλαγμένη από το σύνοικο σώμα με το οποίο πλάστηκε κι έζησε τόσα χρόνια στη γη; Αυτή μονάχα το γνωρίζει και ο Θεός. Θα το μάθουμε βέβαια κι εμείς, όταν έρθει η ώρα μας. Να μη βιαζόμαστε λοιπόν.
Εν πάση περιπτώσει η ζωή δεν θα είναι ίδια για όλες τις ψυχές. Όσες έζησαν καλά στην κάτω ζωή, αγάπησαν τον Θεό και τον συνάνθρωπο και πέθαναν ειρηνικά στους κόλπους της Εκκλησίας, θα πάνε στο φωτεινό μέρος της μέσης κατάστασης, τον παράδεισο, κοντά στον θεό, απολαμβάνοντας ένα μέρος της χαράς της θείας ευλογίας και περιμένοντας με λαχτάρα τη δεύτερη παρουσία του Χριστού για να λάβουν το πλήρες μέτρο της ευτυχίας του ουρανού, για το οποίο έζησαν στον μοχθηρό τόπο της επίγειας ζωής.
Αντίθετα, όσες έζησαν μακριά από τον Θεό, κομμένες από τη σωστική χάρη του, αδιάφορες για το τι έκανε ο Χριστός με το λυτρωτικό έργο της θείας του ενανθρώπισης, όσες έζησαν για την σάρκα μόνο και τις ορέξεις της και ήσαν σκληρές και απάνθρωπες για τον συνάνθρωπο, θα ριφθούν στην κόλαση, στο μέρος των κολαστηρίων (πάντοτε στην μέση κατάσταση), όπου θα τιμωρούνται μερικώς για την αντίθετη και απάνθρωπη διαγωγή τους, τρέμοντας την έλευση της δευτέρας παρουσίας του Κριτή.

Πηγή: «Απαντήσεις σε ερωτήματα Σωτηριολογικά», Ανδρέα Θεοδώρου, σελ. 224
https://www.askitikon.eu/

Υπάρχει ο τρόπος

Πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε εάν όντως υπάρχει ο Θεός και υπάρχει ο τρόπος. 
Οι πατέρες μας, οι άγιοι της εκκλησίας μας, μας έδειξαν ακόμα και το όργανο με το οποίο θα ανακαλύψουμε εάν υπάρχει Θεός. Ποιό είναι; 
Είναι η καρδία μας, το είπε ο Χριστός, “μακάριοι οι καθαροί την καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”, το οπτικό όργανον, το όργανο εκείνο με το οποίο θα εντοπίσουμε, θα δούμε τον Θεό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καρδία μας και μέθοδος είναι η κάθαρση της καρδίας.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
http://inpantanassis.blogspot.com/

Δεν είναι δεδομένο

Ο άνθρωπος προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις, ακόμη και στις καθημερινές δραστηριότητές του, να επιτύχει το τέλειο. 

Και αυτό αποτελεί μία μαρτυρία για την δυνατότητα που του έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο για την προσωπική του τελείωση και ολοκλήρωση ως ψυχοσωματική οντότητα και ύπαρξη. 

Αυτή η τελειότητα στην παρούσα ζωή δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά ζητούμενο, που για την επίτευξή της απαιτείται ένας αγώνας από την πλευρά του ανθρώπου.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

http://inpantanassis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

 

«Ο άγιος Ανδρέας ήταν από την πόλη της Βηθσαϊδά, υιός κάποιου Εβραίου Ιωνά και αδελφός του Πέτρου του αποστόλου και κορυφαίου των μαθητών του Χριστού. Αυτός προηγουμένως μαθήτευσε στον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη, κι έπειτα, όταν άκουσε από τον διδάσκαλό του, που δακτυλοδεικτούσε τον Ιησού,  το, Ίδε ο αμνός του Θεού, τον άφησε και ακολούθησε τον Χριστό. Είπε και στον Πέτρο το, Ευρήκαμεν Ιησούν τον από Ναζαρέτ, και αποσπάστηκε στην αγάπη του Χριστού. Και πολλά άλλα είναι γραμμένα γι’  αυτόν στη θεόπνευστη Γραφή. Αυτός λοιπόν με τον τρόπο αυτό  ακολούθησε τον Χριστό. Μετά την Ανάληψη Εκείνου, για τον κάθε απόστολο κληρώθηκε και διαφορετική χώρα. Στον πρωτόκλητο έτυχε η χώρα των Βιθυνών και ο Εύξεινος Πόντος, τα μέρη της Προποντίδας, μαζί με τη Χαλκηδόνα και το Βυζάντιο και τη Θράκη και τη Μακεδονία, που έφθαναν μέχρι τον Ίστρο ποταμό, η Θεσσαλία και η Ελλάδα και τα μέρη της Αχαΐας. Αλλά και η Αμινσός, η Τραπεζούντα, η Ηράκλεια και η Άμαστρις. Αυτές τις χώρες δεν τις πέρασε, σαν λόγια που χάνονται, αλλά σε κάθε πόλη υπέστη πολλές δυσκολίες, συνάντησε πολλές δυσχέρειες, μολονότι με τη βοήθεια του Χριστού τις ξεπερνούσε όλες. Θα θυμηθούμε το τι πέρασε σε μία πόλη, αφήνοντας τις άλλες στους γνώστες του έργου του.
Όταν ο Ανδρέας έφτασε στη Σινώπη και κήρυξε εκεί τον λόγο του ευαγγελίου, υπέστη πολλές θλίψεις. Δηλαδή τον έριξαν στη γη και τον τραβούσαν από τα χέρια και τα πόδια, τον κατασπάρασσαν με τα δόντια και τον κτυπούσαν με ξύλα, τον λιθοβολούσαν και τον τράβηξαν μακριά από την πόλη, αφού του έκοψαν το δάκτυλο με τα δόντια. Αλλά αυτός φάνηκε και πάλι άρτιος και υγιής από τις πληγές του, με επέμβαση του Σωτήρα και Διδασκάλου του. Από εκεί σηκώθηκε και επισκέφτηκε πολλές πόλεις και χώρες, όπως τη Νεοκαισάρεια, τα Σαμόσατα, τους Αλανούς, τους Αβασγούς, τους Ζήκχους, του Βοσποριανούς και τους Χερσωνίτας. Έπειτα διέπλευσε στο Βυζάντιο, χειροτόνησε τον Στάχυ επίσκοπο, πέρασε από τις υπόλοιπες χώρες, και έφτασε προς την ένδοξη Πελοπόννησο. Εκεί φιλοξενήθηκε από τον Σωσίο, τον οποίο, επειδή ήταν βαριά άρρωστος, τον θεράπευσε. Και αμέσως όλη η πόλη εκείνη των Πατρών προσήλθε στον Χριστό. Τότε ήταν που και η γυναίκα του ανθυπάτου Μαξιμίλλα λύθηκε από τα χαλεπά δεσμά της αρρώστιας της και έγινε γρήγορα καλά, οπότε πίστεψε και αυτή.  Και ο σοφότατος Στρατοκλής, ο αδελφός του ανθυπάτου Αιγέατου, και άλλοι πολλοί που ταλαιπωρούνταν από ποικίλα νοσήματα,  βρήκαν την υγεία τους με το ακούμπισμα των χεριών του αποστόλου.  Για όλα αυτά, περιέπεσε σε μανία ο Αιγεάτης και προσήλωσε σε σταυρό τον απόστολο, οπότε και ο απόστολος έφυγε από τη ζωή αυτή. Ο ίδιος δε, έπεσε στη γη από ψηλό γκρεμό και συνετρίβη. Το λείψανο του αποστόλου, μετά από πολύ χρόνο, μετατέθηκε στη Κωνσταντινούπολη, επί της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, με δική του διαταγή, από τον άγιο Αρτέμιο τον μάρτυρα. Και κατατέθηκε μαζί με τον άγιο Λουκά και τον άγιο Τιμόθεο στο περίβλεπτο τέμενος των Αγίων Αποστόλων».
Ο άγιος Ανδρέας ο πρωτόκλητος, ο πρώτος δηλαδή που κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του, δεν κλήθηκε απροϋπόθετα και ως έτυχε. Υπήρξε από εκείνους που είχαν αναζητήσεις σχετικά με τον Μεσσία, που ο πόθος τους για τον Θεό ήταν έντονος. Κι αυτό φάνηκε κ α ι  από το γεγονός ότι ανήκε στην ομάδα των μαθητών του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος προετοίμαζε τους ανθρώπους ακριβώς προς υποδοχή του Μεσσία, κ α ι  από το γεγονός ότι μετά την κλήση του ένιωσε την ανάγκη να καλέσει τον αδελφό του Πέτρο, με τη διαπίστωση ότι «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Ο υμνογράφος του, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επισημαίνει και τα δύο αυτά γεγονότα. «Ο τω Προδρόμου φωτί μεμορφωμένος, ότε το απαύγασμα το ενυπόστατον της πατρικής δόξης έφανεν…τότε πρώτος ένδοξε, τούτω προσέδραμες». (Συ που μορφώθηκες από το φως του Προδρόμου, όταν ο Χριστός, το ενυπόστατο απαύγασμα της δόξας του Θεού Πατέρα φάνηκε…τότε πρώτος, ένδοξε, έτρεξες σ’  αυτόν). Και: «Τον ποθούμενον Θεόν εν σαρκί κατιδών επί γης βαδίζοντα, θεόπτα Πρωτόκλητε, τω μεν ομαίμονι εβόας αγαλλόμενος∙ Ευρήκαμεν ω Σίμων τον ποθούμενον». (Όταν είδες τον Θεό που ποθούσες να βαδίζει ως άνθρωπος στη γη, θεόπτη πρωτόκλητε, φώναζες με χαρά στον αδελφό σου: Βρήκαμε, Σίμων, τον ποθούμενο».
Ο συναξαριστής του αυτήν την αναζήτηση, η 
οποία αποτέλεσε προφανώς και την προϋπόθεση για να γίνει άμεσος συνεργάτης του απολυτρωτικού στον κόσμο έργου του Κυρίου, την καταγράφει ως εξής: «Ένας από τους μαθητές  του Ιωάννη Προδρόμου ήταν και ο Ανδρέας, άνδρας κατά τα άλλα σεμνός και αξιοσέβαστος, που έψαχνε την αλήθεια πίσω από το γράμμα του νόμου με βαθύ φρόνημα, και που αναζητούσε στον λόγο, σαν πίσω από παραπέτασμα, τις κρυμμένες προφητείες για τον Χριστό, ακολουθώντας μέσω αυτών αυτό που δηλωνόταν». Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η αφελής πεποίθηση πολλών ότι οι μαθητές του Κυρίου ήταν απλοϊκοί άνθρωποι, διότι ήταν ψαράδες, δεν ισχύει. Ψαράδες ήταν, απλοί άνθρωποι μπορεί, όχι όμως απλοϊκοί, με την έννοια του απροβλημάτιστου και επιφανειακού ανθρώπου. Καθώς τα πράγματα φανερώνουν, η ύπαρξή τους φλεγόταν από το ερώτημα περί της αληθείας, περί του Θεού και των ενεργειών Του, περί των δηλουμένων από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Κι είναι φυσικό: ο Κύριος δεν θα μπορούσε να έχει ως αμέσους συνεργάτες Του ανθρώπους χωρίς πάθος για την αλήθεια. Ο ίδιος άλλωστε το είχε επισημάνει: Θα με ακολουθήσουν και θα με ακούσουν όσοι αγαπούν την αλήθεια. «Πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής». Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος, σοβαρός και σεβαστός, με βαθειά αναζήτηση ήταν και ο απόστολος Ανδρέας. Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας διαπιστώνουν και αυτοί την παραπάνω πραγματικότητα: «Εζήτησας Χριστόν την όντως ζωήν,  και ζητήσας πρώτος εύρες» (Ζήτησες τον Χριστό, που είναι η πραγματική ζωή, και επειδή την ζήτησες, πρώτος και την βρήκες).
Η βαθύτητα της αναζήτησης του Ανδρέα περί τα τίμια και αληθή της ζωής κάνει τον άγιο υμνογράφο να επικεντρώσει την προσοχή του και στο ιεραποστολικό πια έργο του αποστόλου. Όπως δηλαδή ο ίδιος στρεφόταν πάντα στο βάθος των πραγμάτων, εκεί που «η αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί», εκεί που αγαπά να κρύβεται η αλήθεια, κατά τον Έλληνα φιλόσοφο, έτσι και η δράση του ως αποστόλου λειτουργούσε στο βάθος της καρδιάς των ανθρώπων. Αυτό ήταν το ζητούμενο από τον άγιο Ανδρέα: πώς ο λόγος του θα κρούσει τις βαθειές χορδές της καρδιάς του ανθρώπου, πώς ο λόγος του σαν αγκίστρι θεϊκό θα σαγηνεύσει τον αληθινό άνθρωπο. «Ο τη τέχνη αλιεύς και τη πίστει μαθητής, ως βυθόν διερευνών τας καρδίας των πιστών, το άγκιστρον χαλά του λόγου, και σαγηνεύει ημάς». (Ο αλιέας κατά την τέχνη και μαθητής κατά την πίστη, διερευνώντας τις καρδιές των πιστών σαν να είναι βυθός, ρίχνει το αγκίστρι του λόγου και μας σαγηνεύει).
Κι αυτό βεβαίως επιτυγχανόταν με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος που είχε λάβει κατά την Πεντηκοστή ο άγιος Ανδρέας, με τη φλόγα που προσέλαβε και έγινε θεόληπτος. «Του Πνεύματος την φλόγα τη γλώσση προσλαβών, γέγονας, Απόστολε, θεόληπτος ανήρ, των ουρανίων τα κάλλη περιπολεύων». Ο σεμνός και αξιοσέβαστος από τη φύση του χαρακτήρας του αγίου, ενισχυόμενος από τη φλόγα της Πεντηκοστής τον έκανε, κατά τον υμνογράφο, σαν τεντωμένο βέλος, που τραυμάτιζε τους δαίμονες και θεράπευε τους τραυματισμένους από την απιστία ανθρώπους. «Εντείνας σε δυνατόν, ώσπερ βέλος, μακάριε, επαφήκεν εις τον σύμπαντα κόσμον ο Κύριος, τραυματίζων δαίμονας και δυσσεβεία τους ανθρώπους τραυματισθέντας ιώμενος».
Ο «αδίστακτος πόθος του να ακολουθεί θερμά τον Χριστό» έκανε τον άγιο Ανδρέα, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο υμνογράφος του, να προσθέτει πόθο πάνω στον πόθο αυτό, τόσο ώστε να  μιμηθεί τον Κύριό Του και στον τρόπο του διά Σταυρού θανάτου Του. Με σταυρικό θάνατο τελειώθηκε και ο απόστολος, διαβαίνοντας πια κοντά σ’  Εκείνον τον οποίο πράγματι επόθησε σαν αληθινός μαθητής και σοφός μιμητής Του. «Πόθω πόθον προσθείς, διά σταυρού διαβαίνεις προς ον επόθησας, ως αληθής μαθητής και σοφός μιμητής γενόμενος του διά Σταυρού αυτού πάθους». Μακάρι «η φωτιά της αγάπης του Χριστού που περιέφερε στην καρδιά του» ο άγιος Ανδρέας, να ανάψει λίγο και στη δική μας καρδιά. Θα είναι η απόδειξη ότι πράγματι ο ερχομός του Χριστού που ευαγγελίστηκαν οι απόστολοι, σαν τον άγιο Ανδρέα, βρήκε την εκπλήρωσή του και σε εμάς.

http://pgdorbas.blogspot.com/2014/11/blog-post_2

Αγιογραφικό ανάγνωσμα

Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 1:1-7
Παῦλος Ἀπόστολος Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ κατ᾽ ἐπιταγὴν Θεοῦ σωτῆρος ἡμῶν καὶ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ τῆς ἐλπίδος ἡμῶν Τιμοθέῳ γνησίῳ τέκνῳ ἐν πίστει· χάρις, ἔλεος, εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Καθὼς παρεκάλεσά σε προσμεῖναι ἐν ᾽Εφέσῳ πορευόμενος εἰς Μακεδονίαν, ἵνα παραγγείλῃς τισὶν μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν μηδὲ προσέχειν μύθοις καὶ γενεαλογίαις ἀπεράντοις, αἵτινες ἐκζητήσεις παρέχουσιν μᾶλλον ἢ οἰκονομίαν Θεοῦ τὴν ἐν πίστει· τὸ δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἐστὶν ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου, ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς ματαιολογίαν, θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσιν μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται.

Νεοελληνική απόδοση:
Ὁ Παῦλος, ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ τοῦ Σωτῆρός μας καὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, πρὸς τὸν Τιμόθεον, τὸ γνήσιο παιδί μου εἰς τὴν πίστιν· χάρις, ἔλεος, εἰρήνη ἀπὸ τὸν Θεόν, τὸν Πατέρα μας καὶ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, τὸν Κύριόν μας. Ὅταν ἐπήγαινα εἰς τὴν Μακεδονίαν, σὲ παρεκάλεσα νὰ παραμείνῃς εἰς τὴν Ἔφεσον, διὰ νὰ παραγγείλῃς εἰς μερικοὺς νὰ μὴ διδάσκουν ξένας διδασκαλίας, οὔτε νὰ δίνουν προσοχὴν εἰς ἀπέραντους μύθους καὶ γενεαλογίας, αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν μᾶλλον συζητήσεις καὶ δὲν ἐξυπηρετοῦν τὸ σχέδιον τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖον βασίζεται εἰς τὴν πίστιν. Ὁ σκοπὸς τῆς παραγγελίας εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ πηγάζει ἀπὸ καθαρὴ καρδιά, ἀπὸ καλὴν συνείδησιν καὶ ἀπὸ εἰλικρινῆ πίστιν. Μερικοὶ ἐξέκλιναν ἀπὸ τὴν γραμμὴν αὐτὴν καὶ παρεσύρθησαν εἰς ματαίας συζητήσεις, καὶ θέλουν νὰ εἶναι νομοδιδάσκαλοι, ἐνῷ δὲν καταλαβαίνουν οὔτε ὅσα λέγουν οὔτε ὅσα διαβεβαιοῦν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Στις συμφορές μας, ας καταφεύγουμε πάντοτε στο Θεό, ο Οποίος και μπορεί και θέλει να μας απαλλάξει απ' αυτές. Γιατί όταν χρειάζεται να παρακαλέσουμε ανθρώπους, πρέπει προηγουμένως και θυρωρούς να συναντήσουμε και παράσιτους και κόλακες να παρακαλέσουμε και πολύ δρόμο να βαδίσουμε, ενώ στην περίπτωση του Θεού, τίποτα παρόμοιο δεν χρειάζεται, αλλά παρακαλείται χωρίς μεσίτη, χωρίς χρήματα, χωρίς δαπάνη και αποδέχεται την παράκλησή μας. Αρκεί μόνο να φωνάξει κανείς με την καρδιά του και να χύσει δάκρυα και αμέσως θα σπεύσει να τον βοηθήσει. 

(Ιερός Χρυσόστομος)

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι…

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής.
Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.
Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).
Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατο του. Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ. 20:1-6).
Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).
Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.
“Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). “Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. “Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.
“Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: “Ελέησέ με!».
Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.
Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο πειρασμός της εσχάτης γενεάς

 

«Οι άγιοι πατέρες προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά. Λέγουν.Τί πράξαμε εμείς; Και αποκρινόμενος ένας από αυτούς μεγάλος, ο αββάς Ισχυρίων, είπε:
Εμείς εκτελέσαμε τις εντολές του Θεού. Και είπαν πάλι: Οι έπειτα από εμάς λοιπόν τί θα κάνουν; Και είπε: Πρόκειται να φθάσουν στο μισό του έργου μας. Και είπαν: Οι έπειτα από αυτούς τί; Είπε: Δεν θα έχουν καθόλου έργο οι άνθρωποι εκείνης της γενεάς∙ πρόκειται δε να τους έλθη πειρασμός, και όσοι ευρεθούν δόκιμοι τον καιρό εκείνο, θα ευρεθούν ανώτεροι και από εμάς και από τους πατέρες μας.»[1]
Δεν ξέρω αν βρισκόμαστε στην «εσχάτη γενεά». Ξέρω όμως ότι κάθε μέρα μάς φέρνει πιο κοντά στα έσχατα της ζωής μας στον κόσμο αυτό. Κι ακόμα, αν η πρώτη και κύρια εντολή που ο Κύριος έδωσε στους δικούς Του, όλων των αιώνων, για να τηρούν είναι η αγάπη προς Εκείνον και το συνάνθρωπο, ο πειρασμός της «έσχατης γενεάς» θα είναι ο εγωκεντρισμός. Γιατί, το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος. Αυτό είναι η άτσαλη ενασχόληση με τον πλησίον που μας απασχολεί αρνητικά. Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία, η εγωκεντρική συμπεριφορά, που, κατά τους Πατέρες, είναι η φιλαυτία – η αγάπη του εαυτού μας.
Ο «πειρασμός» της φιλαυτίας διαλύει τη σχέση, την κοινωνία των προσώπων, τη συνάντηση των καρδιών. Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά μόνος, αποκομμένος καρδιακά από τους γύρω του. Στην πραγματικότητα βιώνει την κόλαση που είναι, κατά τον Ντοστογιέφσκι, «η αδυναμία του να αγαπάς». Κι ας ζει και συναναστρέφεται με ανθρώπους.
Το ότι ο κόσμος έγινε «μια γειτονιά» με την τεχνολογία, δεν σημαίνει, βέβαια, ότι οι άνθρωποι ήλθαμε πιο κοντά καρδιακά. Απεναντίας, αυξήθηκε η ψευδαίσθηση της σχέσης, της φιλίας, της επικοινωνίας. Συναντάς τόσους ανθρώπους στο internet, έχεις τόσους φίλους στο Facebook, στέλνεις και παίρνεις τόσα emails, κι όμως νιώθεις μόνος. Τις κρίσιμες ώρες της μοναξιάς σου δεν υπάρχει «ένα χέρι ν’ ακουμπήσεις κι ένας ώμος να γείρεις».
Η αντίσταση στον «πειρασμό της έσχατης γενεάς», ξεκινά από μέσα μας. Όχι τι θα μας δώσουν οι άλλοι, αλλά τι εμείς θα δώσουμε στους άλλους. Η εκκλησία που ενθαρρύνει τη φιλαυτία, ακόμα και με βάση την ατομική σωτηρία, δεν είναι η Εκκλησία των Πατέρων μας. Γιατί «η Εκκλησία είναι ένας χώρος που η αγάπηπρέπει να βασιλεύει και η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη», κατά το Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο, που σχολίαζε την απόσταση των 2 μέτρων στο ναό ένεκα κορωνοϊού. Και συνέχισε: « Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις με τον Ιερέα, όταν δεν μπορείς να χαιρετήσεις τον συνάνθρωπό σου, όταν μετά από την Θεία Λειτουργία δεν μπορείς να κάνεις παρέα με τους ανθρώπους, ν’ ανταλλάξετε γνώμες, τι είδους εκκλησία είναι αυτό το πράγμα;».
Μήπως, τελικά, οι συνθήκες ζωής που ο κορωνοϊόςμάς επέβαλε, είναι ο «πειρασμός της έσχατης γενεάς»; Η απομάκρυνση του ενός από τον άλλο, η στέρηση της αγκαλιάς, ο φόβος και η υποψία ότι ο άλλος είναι επικίνδυνος για μετάδοση του «θανατηφόρου ιού», όλ’ αυτά και άλλα που ενθαρρύνουν την υπάρχουσα φιλαυτία μας είναι μήπως ο σύγχρονος πειρασμός που καλούμαστε, ως άνθρωποι κι ως χριστιανοί, να μην αφήσουμε να μας καταβάλει;
Κι ακόμα, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι, ανακαλύπτοντας το κατάλληλο εμβόλιο, αλλά πεθαίνοντας από ακοινωνησία και μοναξιά, χάνουμε τη ζωή. Γράφει ο Μ. Αθανάσιος: «Η σχέση με το συνάνθρωπο είναι το φάρμακο της ζωής και της αθανασίας»[2]. Όλα έχουν την αξία τους, αν γίνουν καλά. «Το καλόν δεν είναι καλόν, όταν δεν γένη με τρόπο καλόν και καθώς πρέπει»[3], κατά τον άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο.
Ο πειρασμός της φιλαυτίας κι άρα του θανάτου, νικάται, κατά την παράδοσή μας, με την άσκηση και τη χάρη του Θεού. Έτσι νίκησαν οι παλαιότεροι ασκούμενοι με τρόπους που άντεχαν. Η δική μας εποχή δεν έχει πολλές αντοχές… Η λίγη, όμως, προσπάθεια θα φέρει ό,τι και στους προηγούμενους από μας, κατά το λόγο τους. Δεν είναι αυτό ελπιδοφόρο για μας σήμερα;

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Παραπομπές:
[1] Φιλοκαλία, Αποφθέγματα Γερόντων, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη, 1978, σ. 369.
[2]Από το βιβλίο «Γάμος», π. Φ. Φάρου και π. Σ. Κοφινά, Ακρίτας, Αθήνα 1986, Β΄έκδ. σ. 39 – 40
[3]I. P. MigneP. G. Τόμος 120, σ. 702
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Συμβουλές για την τοποθέτησή μας απέναντι σε μια ασθένεια

 Ο καρκίνος κυρίως βγαίνει σε μπερδεμένες ψυχές, σε αγχώδεις ανθρώπους, σε
βασανισμένους από διάφορα γεγονότα, σε καταπιεσμένους. Όταν πάθεις κάτι και σου πουν, ότι είναι καρκίνος, πρέπει να δοθείς πολύ στην αγάπη του Θεού. Να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις, ν' αγαπήσεις τον κόσμο, να τ' αγαπήσεις όλα. Να είσαι όλο αγάπη και δοξολογία στο Θεό και να αγιάσει η ψυχή σου. Και όταν αγιάσει η ψυχή σου, όταν προσκολληθείς στο Θεό και γίνει ηρεμία, το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό και όλα τα συστήματα του οργανισμού θα ηρεμήσουν και τότε ο καρκίνος, αν δεν θεραπευτεί, τουλάχιστον θα μείνει εκεί πού βρίσκεται...
Σου είπαν, ότι έχεις AIDS. Αλλά, όταν λένε έτσι, πρέπει να είσαι γεμάτος χαρά. Όχι, ''έχω αυτή την αρρώστια, συνεπώς θα πεθάνω...''. Τίποτα!
Θα μελετήσεις την Γραφή. Θα δεις, ότι δεν υπάρχει θάνατος και ότι όποιος πιστεύει στα λόγια του Θεού, δεν πεθαίνει ποτέ!
Όταν είσαι άρρωστος να παρακαλάς τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και ο Θεός επειδή θα τον παρακαλάς ταπεινωμένος και πονεμένος θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία λέγοντας:
''Θεέ μου συγχώρησε τις αμαρτίες μου'' και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια. Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Όταν προσεύχεσαι να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια και να την αποδέχεσαι σαν κανόνα για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς, άφησέ τα στον Θεό και ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του...

Άγιος Πορφύριος
http://theomitoros.blogspot.com/

Η αποφυγή της κατάκρισης

Ερώτηση: Με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να μην κρίνουμε αυτόν που αμαρτάνει φανερά;
Απάντηση: Αν θυμόμαστε τον Κύριο που έλεγε: «Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε· μην καταδικάζετε, για να μην καταδικαστείτε» (Λουκ. 6:37) και τον απόστολο που συμβούλευε: «Όποιος νομίζει ότι στέκεται καλά στα πόδια του, ας προσέχει να μην πέσει» (Α’ Κορ. 10:12), και που επίσης έλεγε: «Εσύ που κρίνεις τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο τον εαυτό σου» (Ρωμ. 2:1).
Γιατί τα μυστικά του ανθρώπου κανείς δεν τα ξέρει, παρά μόνο το πνεύμα που κατοικεί μέσα του (Α’ Κορ. 2:11), σύμφωνα με τα λόγια του Σωτήρα μας.
Πολλές φορές δηλαδή πολλοί, ενώ αμάρτησαν μπροστά στους ανθρώπους, στη συνέχεια, χωρίς να φαίνονται, προσευχήθηκαν με μετάνοια στον Θεό και πήραν τη συγχώρηση, και έπειτα ευαρέστησαν σε αυτόν και έλαβαν Πνεύμα άγιο.
Αυτοί λοιπόν, που εμείς τους θεωρούμε αμαρτωλούς, για τον Θεό είναι δικαιωμένοι, ενώ εμείς είδαμε την αμαρτία, αλλά δεν μάθαμε τα καλά έργα που έκαναν κρυφά. Γι’ αυτό δεν πρέπει να κατακρίνουμε κανέναν, ακόμη και αν με τα ίδια μας τα μάτια τον δούμε να αμαρτάνει.
Γιατί δέκα βήματα να απομακρυνθεί από εμάς αυτός που αμάρτησε, δεν ξέρουμε τι έκανε κρυφά αυτός και τι έκανε με αυτόν ο Θεός.
Ο Ιούδας ο προδότης με το χάραμα της Πέμπτης ήταν μαζί με τον Χριστό και τους μαθητές, ενώ ο ληστής με τους κακούργους και φονιάδες· όταν όμως ήρθε η Παρασκευή, ο Ιούδας πήγε στο σκότος το εξώτερο, ενώ ο ληστής κατοίκησε στον παράδεισο μαζί με τον Χριστό.
Επειδή, λοιπόν, γίνονται τέτοιες αιφνίδιες μεταβολές, είναι καλό να μην κρίνουμε άνθρωπο, ωσότου έρθει ο Χριστός που ξέρει καλά τις σκέψεις των ανθρώπων και φέρνει στο φως τα κρυφά των καρδιών.
Γιατί όλη την εξουσία του Κριτή ο Πατέρας την έδωσε στον Υιό (Ιω. 5:22)· επομένως, όποιος κρίνει τον άλλο, δηλαδή τον συνάνθρωπο, αρπάζει το αξίωμα του κριτή, και ένας τέτοιος είναι αντίχριστος.
Εξάλλου, είναι μερικοί που παίρνουν τη συγχώρηση των αμαρτιών τους δια μέσου ποικίλων πειρασμών που εμείς δεν γνωρίζουμε, ενώ άλλοι καθαρίζονται με σωματική ασθένεια και μακροχρόνια αρρώστια.
Γιατί λέει ο ψαλμωδός: «Πολλές παιδαγωγικές δοκιμασίες μου έστειλε ο Κύριος, στον θάνατο όμως δεν με παρέδωσε» (Ψαλμ. 117:18)· και ο απόστολος λέει: «Όταν ο Κύριος μας τιμωρεί, μας διαπαιδαγωγεί, έτσι ώστε να μην καταδικαστούμε μαζί με τον κόσμο» (Α’ Κορ. 11:32).
Αυτό ακριβώς έκανε και με τον πόρνο: έδωσε εντολή να παραδώσουν αυτόν τον άνθρωπο στον σατανά για τον σωματικό του αφανισμό, έτσι ώστε να σωθεί το πνεύμα του την ημέρα της κρίσεως (Α’ Κορ. 5:5).
Από αυτό μαθαίνουμε ότι και οι δαιμονισμένοι, αν υπομένουν ευχαριστώντας τον Θεό, σώζονται με αυτή την παιδαγωγική τιμωρία. Άλλοι πάλι και σε αυτή τη θανατηφόρα αρρώστιά τους εξιλέωσαν με θερμά δάκρυα τον Θεό και βρήκαν έλεος, όπως ο βασιλιάς Εζεκίας (Β’ Παρ. 32:24).
Άλλοι έκαναν κρυφά συμφωνία με τον Θεό και του έδωσαν τον λόγο τους να μετανοήσουν, και φεύγοντας σε λίγες μέρες από τη ζωή σώθηκαν.
Γιατί σε όποια κατάσταση θα βρεθεί ο άνθρωπος, σύμφωνα με αυτήν θα κριθεί, είτε είναι καλή είτε κακή, όπως δήλωσε ο Θεός με τον προφήτη Ιεζεκιήλ: «Αν ένας άνθρωπος κάνει όλες τις ανομίες αλλά στραφεί και κάνει το σωστό, δεν θα θυμηθώ τις ανομίες του· όπως θα τον βρω, έτσι και θα τον κρίνω» (Ιεζ. 33:19-20).
Ακόμη, είναι μερικοί που πέτυχαν τη συγχώρηση των αμαρτιών τους χάρη σε ενάρετους ανθρώπους, γιατί ο Κύριος εκπληρώνει το θέλημα εκείνων που τον φοβούνται (Ψαλμ. 144:19). Μαρτυρας γι’ αυτό είναι η αγία Γραφή.
Ο Ααρών, για παράδειγμα, με τις προσευχές του Μωυσή συγχωρήθηκε (Εξ. 32:30-32), όταν έκανε το χρυσό μοσχάρι για τους Ισραηλίτες στο Χωρήβ· το ίδιο και η αδελφή του Μαριάμ, καθαρίστηκε από τη λέπρα, όταν ο Μωυσής παρακάλεσε για χάρη της τον Θεό (Αριθ. 12:13-15).
Αλλά και ο Ναβουχοδονόσορ βρήκε έλεος από τον Θεό με τις προσευχές του προφήτη Δανιήλ. Πολλές φορές, επίσης, και οι άγιοι άγγελοι, καθώς είναι πιστοί υπηρέτες του Θεού και έχουν προς αυτόν πολλή παρρησία, επειδή ποτέ δεν σφάλλουν απέναντί του, τυχαίνει να του ζητήσουν ο ένας τη σωτηρία του τάδε ανθρώπου, ο άλλος του άλλου.
Και ο Θεός, που νύχτα μέρα λατρεύεται και ευαρεστείται από αυτούς, κάνει αυτά που του ζητούν, όπως ακριβώς και οι επίγειοι βασιλιάδες καμιά φορά, για χάρη πιστών φίλων τους που τους παρακαλούν, χαρίζουν τη ζωή σε ανθρώπους άξιους για θάνατο.
Γιατί οι άγιοι άγγελοι αγαπούν πολύ τους ανθρώπους και μας συμπαθούν, επειδή μέσω της ανθρώπινης σάρκας αξιώθηκαν να δουν τον Θεό Λογο, όπως επιθυμούσαν να τον δουν από την αρχή της δημιουργίας. Αυτό το επιβεβαιώνουν οι κορυφαίοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.
Ο Πέτρος συγκεκριμένα λέει ότι ο Θεός μας χάρισε αγαθά, επάνω στα οποία οι άγγελοι επιθυμούν να σκύψουν (Α’ Πετρ. 1:12)· δηλαδή να δουν τον Θεό τόσο φανερά, όσο τον είδαμε εμείς, πριν από τους αγγέλους, όταν σαρκώθηκε.
Και ο Παύλος, αναφερόμενος στην ανάληψη του Χριστού, διακηρύττει: «Τώρα ανέβηκε ο Χριστός, για να τον δουν οι αρχές και οι εξουσίες δια μέσου της Εκκλησίας» (πρβ. Εφ. 3:10).
Αυτή είναι η αιτία που αγαπούν πολύ τους ανθρώπους οι άγιοι άγγελοι· γι’ αυτό και ο Κύριος είπε ότι αυτοί χαίρονται και γιορτάζουν στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ. 15:10).
Γι’ αυτό και σε κάθε πιστό, από τη στιγμή που θα βαπτιστεί, δίνεται από τον Θεό ένας άγγελος ως φύλακας και οδηγός και δάσκαλος. «Προσέχετε», είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους, «μην περιφρονήσετε κανέναν από αυτούς τους μικρούς που πιστεύουν σ’ εμένα· γιατί σας βεβαιώνω ότι οι άγγελοί τους βλέπουν συνεχώς το πρόσωπο του επουράνιου Πατέρα μου» (Ματθ. 18:10).
Ο άγγελος λοιπόν που δόθηκε στον άνθρωπο για να τον φυλάγει, αν βρει τον άνθρωπο, τον οποίο ανέλαβε, να αγαπά το καλό και να βιάζει όσο μπορεί τον εαυτό του να το κάνει, τον βοηθά, παρακαλώντας για χάρη του τον φιλάνθρωπο Θεό και ζητώντας του να του χαρίσει τη σωτηρία και τη συγχώρηση των αμαρτιών. Και ο Θεός ικανοποιεί το αίτημά του.
Αν δηλαδή πολλές φορές άνθρωποι ενάρετοι, όπως είπα, ζήτησαν από τον Θεό και έσωσαν αμαρτωλούς, πόσο περισσότερο το μπορούν αυτό οι άγιοι άγγελοι; Επομένως, ας μην κατακρίνουμε άνθρωπο, ακόμη και αν τον δούμε να αμαρτάνει φανερά, αλλά μάλλον ας τον συμβουλέψουμε με ταπείνωση και ας προσευχηθούμε γι’ αυτόν.
Αν όμως όσα είπαμε δεν αρκούν για να πείσουν, ας προσθέσουμε και άλλα. Πες μου, αγαπητέ· ποιος θα πίστευε, βλέποντας την πόρνη Ραάβ στην Ιεριχώ να αμαρτάνει φανερά, ότι ο Θεός συγχώρησε όλες τις πορνείες της και την αθώωσε, επειδή δέχτηκε τους κατασκόπους των Ισραηλιτών (Ι. Ναυή 6:25· Εβρ. 11:31);
Ή ότι ο άρπαγας και άδικος τελώνης, που προσευχήθηκε μαζί με τον Φαρισαίο, με έναν στεναγμό εξευμένισε τον Θεό και γύρισε στο σπίτι του συγχωρημένος (Λουκ. 18:10-14); Ή ότι ο Σαμψών, που αυτοκτόνησε (Κριτ. 16:30), βρίσκεται ανάμεσα στους αγίους, όπως μαρτυρεί ο Παύλος (Εβρ. 11:32);
Ή ο Μανασσής, που για πενήντα δύο χρόνια λάτρευε τα είδωλα και έκανε όλο τον ισραηλιτικό λαό να παρανομήσει και να αποστατήσει από τον Θεό, ποιος θα φανταζόταν ότι σε μια ώρα με σύντομη προσευχή πήρε τη συγχώρηση, όπως διηγείται η Γραφή (Β’ Παρ. 33:9-13);
Γιατί όταν κλείστηκε από τον βασιλιά των Ασσυρίων σε ένα χάλκινο ομοίωμα ζώου, προσευχήθηκε εκεί μέσα στον Θεό με τη γνωστή προσευχή του, οπότε με θεία δύναμη έσπασε το χάλκινο ζώο και ένας άγγελος του Θεού τον πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπως διηγούνται οι ιστοριογράφοι, και έζησε στο εξής με μετάνοια.
Και για να αφήσω τα παλιά, θα ξαναθυμηθώ τον άγιο ληστή επάνω στον σταυρό και θα κλείσω τον λόγο.
Άραγε, αν το μυστήριο που συντελέστηκε σε αυτόν είχε γίνει κρυφά, θα πίστευε κανένας άνθρωπος επάνω στη γη ότι εκείνος ο σιχαμερός, που λήστεψε πολλούς και σκότωσε μικρούς και μεγάλους, καλούς και κακούς, και δίδαξε και σε άλλους την παρανομία της ληστείας, σώθηκε στο τέλος της ζωής του με έναν λόγο του και κατοίκησε στον παράδεισο πρώτος από όλους;
Όλα αυτά δεν τα ανέφερα μακρηγορώντας άσκοπα, αλλά επειδή γνωρίζω ότι η γλώσσα των πολλών είναι πιο κοφτερή από κάθε δίκοπο μαχαίρι στο να κατακρίνουν τα ξένα σφάλματα.
Αυτοί, και χιλιάδες καλά να δουν σε έναν άνθρωπο, αν δουν σε αυτόν και κάποιο ανθρώπινο ελάττωμα –γιατί κανένας δεν είναι αναμάρτητος, παρά μόνο ο Θεός–, αφήνουν και παραβλέπουν τα μύρια εκείνα καλά του και μόνο εκείνο το μικρό ελάττωμα αναφέρουν συνεχώς και το διαλαλούν και στους άλλους.
Σε αυτούς δίκαια θα έρθει η τιμωρία από τον Θεό, γιατί προξενούν βλάβη και απώλεια όχι μόνο στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους.

(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’, Υπόθεση Β’. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006)
http://theomitoros.blogspot.com/

Εάν υπάρχει Θεός τον περιμένω να έρθει, να με ''εκτελέσει''

Κάποτε βγήκε στην έδρα ένας άθεος και έλεγε στο ακροατήριό του:
- Εάν υπάρχει Θεός τον περιμένω να έρθει, να με ''εκτελέσει''.
Πέρασαν 3 λεπτά και ο Θεός δεν τον έκανε τίποτα. Είχε στη συνέχεια το θράσος να πει:
- Είδατε; Εάν υπήρχε Θεός, θα με έκανε κακό!
Τότε, εκείνη την στιγμή, ζήτησε μια γιαγιά το λόγο και του λέει:
- Εσύ εάν είχες ένα παιδί και σου έκανε παρακοή, θα το σκότωνες; Εάν σε έβριζε, θα τον σκότωνες;
- Όχι βέβαια, απάντησε ο άθεος.
Και συνεχίζει η γιαγιά:
- Αυτός ο Πανάγαθος Θεός, πως είναι δυνατόν το παιδί του να το σκοτώσει; Εσύ από το παιδί σου, δεν θα ήθελες την μετάνοιά του; Δεν θα ήθελες την συγγνώμη του; Αυτό ακριβώς θέλει και ο Θεός από σένα! Γι΄αυτό και δεν σε εξουθένωσε. Εύχομαι να βάλεις μυαλό...

 Δημήτριος Παναγόπουλος (ιεροκήρυκας)
https://proskynitis.blogspot.com/

Ἡ ἐπίδραση τῶν παθῶν

Ἰωὴλ Φραγκᾶκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)
«Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο»
Ὁ ἄρχοντας ποὺ πλησίασε τὸ Χριστό, δὲν ἦταν ἄνθρωπος κακῶν διαθέσεων. Ἀντίθετα ἦταν καλοπροαίρετος, αὐστηρὸς τηρητὴς τῶν ἐντολῶν τοῦ Νόμου καὶ μάλιστα ἦταν καὶ τύπος ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἀνησυχίες γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἤθελε νὰ κερδίσει τὴν εὔνοια τοῦ Χριστοῦ, γι’αὐτὸ καὶ ἐξ’ ἀρχῆς τὸν προσφωνεῖ κολακευτικά: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ.18,18). Μάλιστα ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος σημειώνει καὶ τὴ λεπτομέρεια πὼς τόλμησε μπροστὰ στὸ πλῆθος νὰ γονατίσει ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ νὰ τοῦ κάνει τὴν ἐρώτηση (Μάρκ. 10,17). Ὁ Βίκτωρ, ὁ Πρεσβύτερος Ἀντιοχείας γράφει πὼς ὁ «νεανίσκος» (Ματθ. 19,20) δὲν ἦταν ὕπουλος, ἀλλὰ φιλάργυρος. Ἂς δοῦμε τὴν προσωπικότητά του.

Τὰ καλὰ στοιχεῖα τοῦ νεανίσκου
Πρῶτα πρῶτα εἶχε τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ μικρή του ἡλικία. Βέβαια οἱ περισσότερες ἐντολὲς ποὺ εἶχε φυλάξει, εἶχαν ἀρνητικὸ χαρακτήρα, δηλ. δὲν εἶχε μοιχεύσει, δὲν εἶχε σκοτώσει, δὲν εἶχε κλέψει κ.ἄ. Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ὁμολογία του πὼς εἶχε, ἂν καὶ νεαρὸς στὴν ἡλικία, νικήσει τὰ σαρκικὰ πάθη, ποὺ εἶναι καταστάσεις δυσκαταγώνιστες. Θὰ μπορούσαμε ἄνετα νὰ ποῦμε πὼς εἶχε φόβο Θεοῦ. Δὲν ἦταν ἀναίσθητος πνευματικά. Ἀκόμη καὶ ἡ ἐρώτηση ποὺ ἔκανε: «Τί ἔτι ὑστερῶ;» (Ματθ. 19,20) δείχνει τὴν ἀγωνία ποὺ εἶχε γιὰ τὴ σωτηρία του. Στὸ σημεῖο αὐτὸ παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «τί ἔτι ὑστερῶ;» ὅ καὶ αὐτὸ σημεῖον ἦν τῆς σφοδρᾶς ἐπιθυμίας αὐτοῦ», δηλ. ἡ ἐρώτηση ἦταν σημάδι τῆς πάρα πολὺ μεγάλης ἐπιθυμίας του, γιὰ νὰ σωθεῖ. Αὐτὴ ἡ συναίσθησή του πὼς πιθανῶς κάπου νὰ ὑστερεῖ καὶ ἡ ἐπιθυμία του νὰ γίνει καλύτερος, τὸν κάνει νὰ εἶναι συμπαθής. Ὁ Κύριος «ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν» (Μάρκ. 10,21). Ὁ Κύριος τὸν ἀγάπησε, ἐπειδὴ εἶδε πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα ποὺ εἶχε, δὲν ἦταν ψεύτικα, ἀλλὰ ἀληθινά. Ὁ νεανίσκος εἶχε νικήσει τὴ σάρκα του, εἶχε νικήσει τὸν ἐγωισμό του, εἶχε καταβάλει τὶς ἰδιοτροπίες του καὶ τὰ διάφορα νεανικὰ πάθη. Ποὺ ὅμως εἶχε νικηθεῖ;

Τὸ μεγάλο πάθος τοῦ νεανίσκου
Μπορεῖ κάποιος νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ συγχρόνως νὰ εἶναι δέσμιος τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνθρώπου ἐπινοεῖ πολλὲς φορὲς ἁμαρτωλὲς καταστάσεις μέσα μας, οἱ ὁποῖες τὶς περισσότερες φορὲς ἑστιάζονται στὶς προσπάθειές μας νὰ κατανικήσουμε τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ νὰ σταθεροποιήσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὴ βοήθεια τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Ὁ Θεὸς ζητάει ἀπὸ μᾶς τὴν τελεία ἀποδέσμευση ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ μᾶς κρατοῦν δέσμιους ἐντός τοῦ κόσμου, γράφει ἕνας καθηγητὴς θεολόγος. Ὁ νεανίσκος εἶχε νικήσει τὸν ἔρωτα τῶν σωμάτων, ἀλλ’εἶχε νικηθεῖ ἀπὸ τὸν ἔρωτα τῶν χρημάτων. Ἦταν φιλάργυρος. Ἡ προσκόλληση στὸν ὑλικὸ πλοῦτο μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπαγκίστρωσή μας ἀπὸ τὰ χρήματα θεωρεῖται χάρισμα καὶ μάλιστα μεγάλο. Ὁ Κύριος ζήτησε ἀπὸ τὸν ἄρχοντα νὰ διανείμει τὴν περιουσία του στοὺς πτωχούς. Αὐτὸ ἦταν κάτι ἀνήκουστο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Τοῦ εἶπε νὰ κάνει κάτι μεγάλο, ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε καὶ μεγάλα ἔπαθλα· «ἔξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ›› (Λουκ. 18,22). Ὁ Κύριος τοῦ ὑποσχέθηκε νὰ τὸν κάνει πιὸ πλούσιο. Τοῦ εἶπε νὰ δώσει τὰ φθειρόμενα, γιὰ νὰ κερδίσει τὰ μένοντα καὶ αἰώνια. Ὁ νεανίσκος δὲν ἄντεξε τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου καὶ «ἀπῆλθε λυπούμενος» (Ματθ. 19,22). Τὰ κτήματα καὶ τὰ ὑπάρχοντα τοῦ ἀφήρεσαν τὸ ζῆλο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σὲ μία ὁμιλία του λέγει πὼς πιὸ εὔκολα κάποιος δίνει τὸ αἷμα του παρὰ ἀρνεῖται τὰ χρήματα· «ὥστε τοῦ ρίψαι τὰ χρήματα πολλῷ μεῖζον τοῦτο τὸ ἐπιτάγμα, τὸ καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα ἐκχεῖν». Ὁ λαλίστατος νεανίσκος κατάπιε τὴ γλώσσα του μπροστὰ στὴν προσταγὴ τοῦ Κυρίου. Σίγησε, ἔγινε κατηφὴς καὶ στυγνὸς καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸ σπίτι του, χωρὶς νὰ παραδεχθεῖ τὸ σωτήριο λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἐπίδραση τῶν παθῶν
Ἀντὶ ἄλλων σχολίων ἂς ἀναφέρουμε τὴ γνώμη τοῦ Μεγάλου Βασιλείου γιὰ τὴ φιλαργυρία ποὺ δείχνει τὴ φοβερὴ ἐπίδραση τοῦ πάθους πάνω μας. Γνωρίζω (γράφει ὁ ἅγιος) πολλοὺς νηστευτές, προσευχομένους, στενάζοντες, ποὺ δείχνουν ὅλη τὴν ἀδάπανη εὐλάβεια, ἐνῶ δὲν προτίθενται νὰ δώσουν ἐλεημοσύνη οὔτε ἕναν ὀβολό. «Τί τὸ ὄφελος τούτοις τῆς λοιπῆς ἀρετῆς», δηλ. ποιὸ εἶναι σ’ αὐτοὺς τὸ ὄφελος ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ἀρετή; Κανένα ὄφελος δὲν ἔχουμε, ἐὰν κυριαρχεῖ ἕνα πάθος καὶ μάλιστα θανάσιμο, ἐπάνω μας, ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ἀρετή μας.

Ἂν δὲν εἶναι στραμμένη ἡ καρδιά μας στὰ μὴ βλεπόμενα, ἂν δὲν μποροῦμε νὰ τοποθετήσουμε στὴν πρέπουσα θέση τὴ γῆ ἀπέναντι στὸν οὐρανὸ κι ἂν δὲν καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε στὴ γῆ, ἀλλὰ ὁ προορισμὸς μας εἶναι ὁ οὐρανός, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐννοήσουμε αὐτὰ ποὺ λέγει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὸν πλοῦτο. «Ἄς προσπαθήσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ διάφορα πάθη μας».
https://www.agiazoni.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: Μην χάσουμε για τα πρόσκαιρα, τα αιώνια.

 

«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυ­ρόν ἐν οὐρανοῖς» (Λουκ. 18.22).
Σέ μία ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων κά­θε ἐποχῆς ἀναφέρθηκε ὁ Χρι­στός στό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀ­νά­­γνωσμα, στήν ἐπιθυμία νά ἀπο­κτήσουμε πλούτη καί νά ἀνακαλύ­ψουμε θησαυρούς.
Ὅμως οἱ ἄν­θρωποι ἀναζητοῦμε τόν πλοῦτο καί ἐπι­διώ­κουμε νά ἀνακαλύ­ψου­με θη­σαυρούς ἐδῶ στή γῆ, ξεχνῶ­ντας ὅτι ὁ ὑλικός πλοῦ­τος οὔτε ἀσφα­λής εἶναι οὔτε μό­νιμος εἶναι, γιατί διαρκεῖ ὅσο ἡ ζωή μας, λίγα δηλα­δή χρόνια, καί παράλληλα κινδυ­νεύει εὔ­κολα νά χαθεῖ, ὄχι μόνο ἀπό κλέ­φτες πού μᾶς τόν ἀφαιροῦν ἀλλά καί ἀπό ποι­κίλες συγκυρίες τῆς ζωῆς, ὅπως διδα­χθή­καμε ὅλοι μας ἀπό τήν κρίση πού πλήττει τά τελευ­ταῖα χρόνια καί τήν πατρίδα μας καί ὅλο τόν κόσμο.
Καί ὅμως, παρότι εἶναι τόσο ἀβέ­βαι­ος ὁ ὑλικός πλοῦτος, ἐμεῖς εἴ­μα­στε ἐξαρτημένοι ἀπό αὐτόν, σέ τέτοιο μάλιστα βαθμό πού δέν θέ­λουμε νά τό συνειδητοποιή­σου­με καί νά ἀναζητήσουμε τόν ἄλλο πλοῦ­το, τόν μεγάλο καί οὐράνιο θησαυρό πού μᾶς προτείνει καί μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός.
Ἄς μήν βιαστοῦμε ὅμως νά ποῦ­με ὅτι αὐτό ἰσχύει μόνο γιά ὅσους βρί­σκονται μακριά ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία ἤ γιά ὅσους ἔ­χουν πολλά χρήματα καί πολλά ὑλικά ἀγαθά. Ἰσχύει γιά ὅλους μας, ἀδελφοί μου. Τό ἀκούσαμε στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Ὁ ἄνθρωπος στόν ὁποῖο πρότεινε ὁ Χριστός τόν οὐράνιο θησαυρό δέν ἦταν οὔτε ἄθεος οὔτε ἄπιστος. Εἶχε τηρήσει ἀπό νέος ὅλες τίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ καί εἶχε, ὅπως νόμιζε του­λάχιστον, εἰλικρινές ἐνδια­φέ­ρον γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή.
Ὅμως εἶχε κάνει λάθος. Νό­μιζε ὅτι ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἕνα ἀκόμη ἀγαθό πού μπορεῖ νά προσ­θέσει σέ ὅσα ἔχει, ἀλλά δέν ἤθελε νά δαπανήσει τίποτε γι᾽ αὐτήν. Δέν σκέφθηκε ὅτι, ἐφόσον γιά ὅ,τι εἶχε ἀπο­κτή­σει μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα εἶχε ξοδεύσει χρήματα, εἶχε κο­πιάσει καί εἶχε ἐργασθεῖ, δέν ἦταν δυνατόν νά ἀποκτήσει τήν αἰ­ώνια ζωή χωρίς κανένα κόπο, χω­ρίς καμία προσπάθεια, χωρίς καμία θυσία.
Καί ὄχι μόνο δέν τό σκέφθηκε, ἀλλά δέν θέλησε καί νά τό παραδεχθεῖ καί νά τό κατα­νοή­σει, ὅταν τοῦ τό ὑπέδειξε ὁ Χρι­­­στός. Ὅταν ἄκουσε, δηλαδή, ὅτι γιά νά ἀποκτήσει τόν οὐράνιο θησαυρό, γιά νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή πού ἐπιθυμοῦσε, ἔπρε­πε νά πληρώσει ὡς ἀντίτιμο τόν πλοῦτο πού εἶχε συσσωρεύσει, τό­τε «ἀπῆλθε λυπούμενος». Τότε φά­νηκε ὅτι τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν αἰώνια ζωή ἦταν μικρότερο ἀπό τήν ἀγάπη του γιά τά χρήματα καί τήν προσκόλλησή του σέ αὐτά, καί ἔτσι ἀπομακρύνθηκε λυπημέ­νος ἀπό τόν Χριστό, γιατί δέν ἦταν διατεθειμένος νά ἀνταποκρι­θεῖ στήν πρόσκληση καί τήν προσ­φ­ορά του.
Γιά τόν πρόσκαιρο πλοῦτο ἔχασε ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς τόν αἰώνιο, καί, ἐνῶ φαινόταν ὅτι εἶχε ζῆλο καί ἀγαθή διάθεση, στό τέλος ἀπέτυχε ἐξαι­τίας τῆς προσκολλήσεώς του στά ὑλικά ἀγαθά καί τῆς ἀτολμίας του νά τά θυσιάσει καί στερήθηκε τήν αἰώνιο ζωή καί τά ἀγαθά της, στερήθηκε τόν θησαυρό πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός, κατά τήν ὑπόσχεσή του, γιά ὅλους αὐ­τούς πού τόν ἀγαποῦν.
Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, καί ἄς ἀποφύγουμε τό ὀλέθριο παράδειγμά του. Ὁ Κύριος μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι δέν κερδίζουμε τίποτε, ἐάν κερδίσουμε τόν κόσμο ὅλο καί ζημιωθοῦμε τήν ψυχή μας.
Ἄς προσέξουμε μήπως καί ἐμεῖς ἐξαιτίας τῆς προσκολλήσεώς μας σέ μικρά καί ἀσήμαντα πράγματα, στίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, χάσουμε τήν ψυχή μας καί στερηθοῦμε τόν αἰώνιο πλοῦτο τοῦ οὐρανοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ἄς φροντίσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάθε τι πού μᾶς κρατᾶ δεμένους στόν κόσμο, ἀπό κάθε τι πού κρατᾶ μακριά ἀπό τόν Θεό καί τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν του καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά μᾶς σώσει.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/2020/11/blog-post_28.html

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 29 Νοεμβρίου 2020 (ΙΓ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιη' : 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· Μὴ μοιχεύσῃς· μὴ φονεύσῃς· μὴ κλέψῃς· μὴ ψευδομαρτυρήσῃς· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ὁ Ἀπόστολος

Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. δ' : 1-7

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. Ἕν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Όταν δεις κάποιον δίκαιον να στενοχωρείται, να υποφέρει, να τελειώνει την ζωή του μέσα στην ασθένεια και σε άπειρα άλλα κακά, να πεις μέσα σου, ότι εάν δεν υπήρχε ανάσταση νεκρών και Μέλλουσα Κρίσις, ο Θεός δεν θα άφηνε τον άνθρωπον αυτόν να απέλθει από την παρούσαν ζωή, αφού χάριν του Θεού δοκίμασε τόσες συμφορές, χωρίς να απολαύσει κανένα καλό. Είναι επομένως φανερό, ότι κάποια άλλη ζωή ετοίμασε γι' αυτούς, γλυκύτερη και πολύ περισσότερο ανεκτή από την παρούσα. 

(Ιερός Χρυσόστομος)

Ο κρυπτοχριστιανός «χότζας» και δυο Κρητικοί στην Τραπεζούντα

Δύο αδέλφια Κρητικοί, καραβοκύρηδες και έμποροι, ο Μανώλης και ο Γιώργης, είχαν φτάσει την άνοιξη του 1866 στο λιμάνι της Τραπεζούντας με το ιστιοφόρο τους έμφορτο από κρητικά προϊόντα: λάδι, ελιές, σαπούνι κτλ.
Το μεγαλύτερο μέρος του εμπορεύματος πουλήθηκε αμέσως σε χονδρική τιμή στους Τραπεζούντιους εμπόρους, ενώ το υπόλοιπο κρατήθηκε για να πουληθεί σε καλύτερη λιανική τιμή.
Τα δυο αδέλφια ξεχύθηκαν στους δρόμους της Τραπεζούντας διαλαλώντας και πουλώντας το εμπόρευμά τους. Ο Μανώλης είχε φτάσει σε μια απομακρυσμένη συνοικία της πόλης, διαλαλώντας: «Κρήτ’ σαπωνί… Κρήτ’ σαπωνί».
Έξαφνα από μια γωνιά προβάλλει ένας σεβάσμιος χότζας, τον σταματά, εξετάζει την ποιότητα, βρίσκει καλή την τιμή και αγοράζει το περιεχόμενο και των δύο καλαθιών, αν και δεν την χρειαζόταν. Προσκαλεί τον Μανώλη να τα μεταφέρει στο σπίτι του.
Εκεί, σε άπταιστα ελληνικά, ο χότζας τού αποκαλύπτει ότι βρίσκεται σε χριστιανικό σπίτι. Μετ’ ολίγον οδηγείται σε ένα δωμάτιο, και από μια καταπακτή σε μια υπόγεια απαστράπτουσα μικρή εκκλησία.
Ο χότζας, ενδεδυμένος με ράσα χριστιανού ιερέα, αναπέμπει δέηση. Ο Μανώλης, έκπληκτος αλλά και συγκινημένος, σκύβει και του φιλά το χέρι.
Ο «χότζας» τον ερωτά αν είναι παντρεμένος, και όταν αυτός του λέγει ότι δεν είναι, τότε του προτείνει να παντρευτεί τη μία από τις δύο κόρες του, αφού προηγουμένως συναντηθούν και συνομιλήσουν.
Γίνεται η συνάντηση σε ιδιαίτερο δωμάτιο, και εξερχόμενος ο Μανώλης συμφωνεί να την παντρευτεί. Ο «χότζας» παρακαλεί τον Μανώλη να του πει αν κανένας από το πλήρωμα του ιστιοφόρου είναι ανύπαντρος για να παντρευτεί και τη δεύτερη κόρη του.
Ο κρυπτοχριστιανός «χότζας» ήθελε οπωσδήποτε τα κορίτσια του να παντρευτούν χριστιανούς. Ο Μανώλης του λέγει ότι μόνον ο αδελφός του ο Γιώργης είναι ανύπαντρος, αλλά δεν γίνεται δυο αδέλφια να παντρευτούν δυο αδελφές.
Όλα όμως κανονίστηκαν με τη μεσολάβηση του Έλληνα προξένου (Ματαράγκα) και τη συγκατάθεση και ευλογία του μητροπολίτη, και τα δυο αδέλφια, ο Μανώλης και ο Γιώργης, παντρεύτηκαν συγχρόνως τις δυο Ελληνίδες της κρυπτοχριστιανικής οικογένειας της Τραπεζούντας…
Και απήλθαν στην Κρήτη εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα πιστοποιητικά του ελληνικού προξενείου.
Να σημειωθεί ότι το μυστήριο ετέλεσε ο πατέρας των κοριτσιών στο υπόγειο εκκλησάκι της κατοικίας τους. Ο «χότζας» διέδωσε στους περιοίκους ότι πάντρεψε τα δυο κορίτσια του κατά το διάστημα απουσίας της οικογένειας στην Κωνσταντινούπολη…

Πηγή: Διαμαντής Λαζαρίδης / efxinospontos.gr.
https://www.askitikon.eu/

Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει ο Θεός

Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας.
Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος.
Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.
Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.
Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του.
Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά.
Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: «Θεέ μου, βοήθησε με!»
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
– Τί θέλεις να κάνω;
– Σώσε με, Θεέ μου!
– Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
– Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
– Τότε κόψε, το σκοινί που είναι δεμένο στη μέση σου…».
Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και απορημένη σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο;
Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.
Αλήθεια, Εσύ, τί θα έκανες;
Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν βέβαιη για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω: «Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί μόνο 3 μέτρα μακριά από τη γη…».
Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σκοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό.
Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα.

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών:
https://simeiakairwn.wordpress.com
https://www.askitikon.eu/

Ἐάν δέν βοηθήσει ὁ Θεός…..

Ὑπέροχα καὶ δυνατὰ μηνύματα γιὰ τὴ ζωή μας προβάλλουν οἱ Ψαλμοί. Στὸν 1ο στίχο τοῦ 126ου Ψαλμοῦ, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς Ψαλμοὺς τῶν Ἀναβαθμῶν, ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς ἀναφέρει: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων».
Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν εὐλογήσει τὸ χτίσιμο μιᾶς κατοικίας, μάταια κοπιάζουν οἱ χτίστες· ἐὰν ὁ Κύριος δὲν προστατεύσει μιὰ πόλη, μάταια ἀγρυπνοῦν οἱ φύλακες καὶ φρουροί της.
Ψαλμοὶ τῶν Ἀναβαθμῶν εἶναι οἱ Ψαλμοὶ 119-133. Ὀνομάζονται ἔτσι, διότι ψάλλον­ταν στοὺς «ἀναβαθμούς», στὰ σκαλοπάτια δηλαδὴ ποὺ ὁδηγοῦσαν στὸ Ναὸ τοῦ Σολομώντα.
Τὰ νοήματά τους καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια τους πέρασαν καὶ στὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, στὶς γνωστὲς Ὠδὲς τῶν Ἀναβαθμῶν, ποὺ ψάλλονται στὴν ἀρχὴ τοῦ Ὄρθρου τῶν Κυριακῶν σὲ ὅλους τοὺς ἤχους.
Ἔτσι ἀκοῦμε καὶ τὸν στίχο ποὺ παραθέσαμε:
«Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον τῶν ἀρετῶν, μάτην κοπιῶμεν…» (ἦχος τρίτος)· «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον τὸν τῆς ψυχῆς, μάτην κοπιῶμεν…» (ἦχος βαρύς). Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν οἰκοδομήσει τὸ σπίτι τῶν ἀρετῶν ἢ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς μας, ἄδικα κοπιάζουμε.
Τόσο ὁ Ψαλμὸς ὅσο καὶ οἱ ὕμνοι τῶν Ἀναβαθμῶν παρουσιάζουν μιὰ σπουδαία ἀλήθεια καὶ τονίζουν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ καθετὶ καλὸ στὴ ζωή μας.
Στὰ καθημερινά μας ἔργα, στὴν κάθε μας προσπάθεια, στὴν ἀρχὴ κάθε καινούργιου, μὲ τὴν εὐλογία Του ξεκινᾶμε.
Αὐτὸν πρέπει νὰ ἐπικαλούμαστε, καὶ ἀπὸ Αὐτὸν νὰ περιμένουμε ἐνίσχυση, δύναμη καὶ φωτισμό. Τὴ βοήθεια καὶ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπιζητοῦμε στὴν κάθε ἡμέρα μας.
Νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ εὐλογεῖ τὴν οἰκογένειά μας, νὰ προπορεύεται στὴν ἐργασία μας, νὰ μᾶς συνοδεύει στὶς μεταξύ μας καθημερινὲς σχέσεις γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινές, ἀνθρώπινες, εἰρηνικές.
Ἀλλὰ καὶ στὸν πνευματικὸ ἀγώνα, στὴν ἀγωνιστική μας ζωή, ἐὰν ὁ Κύριος δὲν οἰκοδομήσει τὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας, τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, «μάτην κοπιῶμεν».
Πῶς θὰ καλλιεργηθοῦμε; Πῶς θ’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ­καλοστημένες παγίδες τοῦ Πονηροῦ; Πῶς θ’ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ σὰν ἄγρια θηρία μᾶς ἀπειλοῦν;
Πῶς θὰ σηκώσουμε τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων, τῶν διωγμῶν, τῶν ἀδικιῶν ποὺ ἐπιφυλάσσει ἡ κάθε μέρα;
Ἐὰν ὁ Κύριος δὲν βοηθήσει, δὲν δώσει τὴ θέληση, τὸν ζῆλο γιὰ ἀγώνα, τὸν φωτισμὸ νὰ διακρίνουμε τὸ σωστό, τὴ Χάρη Του νὰ ἀντιστεκόμαστε, τί μποροῦμε νὰ πετύχουμε μόνοι μας;
Ὁ Ἴδιος μᾶς τόνισε: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ιε΄ 5). Τίποτε τὸ καλό, μᾶς ξεκαθάρισε, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴ δική Μου βοήθεια.
Μήν ἀφήνουμε λοιπὸν τὸν ἑαυτό μας νὰ βασανίζεται ἀπὸ κοπιαστικὲς καὶ ἀγχώδεις καταστάσεις, πιεστικὲς φροντίδες καὶ ἀγωνίες, στενοχώριες. Νὰ μάθουμε νὰ ἐξαρτώμεθα κυρίως ἀπὸ τὴ θεία Πρόνοια.
Ἀποτυγχάνουμε, κάνουμε λάθη, ἔχουμε ὑποχωρήσεις καὶ πτώσεις στὸν ἀγώνα μας. Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ αἰτία; Μήπως στηριζόμαστε μόνο στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἱκανότητες καὶ δὲν θέτουμε τὸν Κύριο θεμέλιο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀγώνα μας;
Μήπως βασιζόμαστε στὶς δικές μας προσπάθειες καὶ ὄχι στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ; Χωρὶς τὴ θεία βοήθεια ὅσους καὶ ὅποιους κόπους κι ἂν καταβάλουμε, ἀποβαίνουν ἄκαρποι.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς: Ὅλη τὴ νύχτα κοπίασαν ψαρεύοντας καὶ τίποτε δὲν ἔπιασαν στὰ δίχτυα τους.
Ὅταν ὅμως ὁ Κύριος τοὺς πρόσταξε νὰ ρίξουν καὶ πάλι τὰ δίχτυα τους στὴ θάλασσα – καὶ ἂς ἦταν ἀκατάλληλη ἡ ὥρα καὶ ἂς εἶχαν κουρασθεῖ ὅλη τὴ νύχτα – ἔζησαν κάτι θαυμαστό:
Τὰ δίχτυα παραλίγο νὰ σχισθοῦν καὶ τὸ πλοιάριο νὰ βυθισθεῖ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν (Λουκ. ε΄ 1-11). Τότε κατάλαβαν ὅλοι πὼς ἐὰν ὁ Κύριος δὲν βοηθήσει, δὲν εὐλογήσει, δὲν μπορεῖ τίποτε νὰ γίνει.
Ἂς ξεκινοῦμε ἑπομένως τὸ κάθε ἔργο μας, μικρὸ ἢ μεγάλο, εὔκολο ἢ δύσκολο, ζητώντας τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὴ Χάρη καὶ τὴ δύναμή Του καὶ ἂς συνεχίζουμε μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοιά Του.
Τότε τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ συμφέρουν τὴν ψυχὴ καὶ τὴ ζωή μας.

https://www.askitikon.eu/

Ο Δεσπότης και ο προληπτικός κουλουρτζής. (Διδακτική ιστορία).

Πριν από πολλά χρόνια, μητροπολίτης Νέας Σμύρνης ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος, ο οποίος μαζί με τον πατέρα Παντελεήμονα, τον μετέπειτα μητροπολίτη Θήρας, διέσχιζαν ένα πρωϊνό την οδό Ακαδημίας.
Σε μία γωνιά αντίκρυσαν έναν κουλουρτζή. Πλησίασε ο δεσπότης και φαίνεται πώς ήταν ο πρώτος του πελάτης.
-Καλημέρα, χριστιανέ μου, ο Θεός να σε ευλογεί. Μου δίνεις, σε παρακαλώ, δυο κουλούρια;
Αγρίεψε ο κουλουρτζής και του λέει:
-Δεν κάνω «σεφτέ» με παπάδες, πρωί-πρωί.
Ο δεσπότης τον κοίταξε με καλωσύνη και του είπε:
-Ευλογία είναι, μην κάνεις έτσι!
-Δεν σας πιστεύω, είστε γρουσούζηδες. Φύγετε από δω πέρα!
Με λύπη τραβήχτηκαν δυο βήματα στο πλάϊ ο μητροπολίτης με τον πατέρα Παντελεήμονα και τότε, ένας ξαφνικός ανεμοστρόβιλος λίγων δευτερολέπτων πέρασε από μπροστά τους και έριξε όλα τα κουλούρια του κουλουρτζή στο πεζοδρόμιο!
Ο δυστυχισμένος τραβούσε τα μαλλιά του μπροστά στην δυστυχία που τον βρήκε!
Ο ανεξίκακος δεσπότης έβγαλε τότε 1000 δραχμές και του είπε:
-Λυπούμαστε για τη ζημιά που έπαθες. Πάρε αυτό το μικρό ποσό για τις ζημιές που υπέστης και για τα χρέη που δημιουργήθηκαν.
-Αδύνατον να τα πάρω, είπε ντροπιασμένος τώρα ο κουλουρτζής.
-Από πού είσαι; Πώς σε λένε;
-Χρήστο, με λένε και είμαι από τον Κορυδαλλό.
-Έχεις οικογένεια; Πού μένεις; Δος μου τη διεύθυνσή σου. Δος μου και τα ονόματά σας να τα μνημονεύσουμε.
Ο κουλουρτζής, σαν χαμένος, χωρίς να το καταλάβει, τα έδωσε όλα και οι δυο ρασοφόροι έφυγαν.
Ο δεσπότης παίρνει αμέσως απόφαση και με τον πατέρα Παντελεήμονα πηγαίνουν κατευθείαν στον Κορυδαλλό, στο σπίτι αυτού του ανθρώπου. Κατάπληκτη η γυναίκα του τους υποδέχθηκε και φρόντισε να τους περιποιηθεί.
Αφού έκανε διάφορες ερωτήσεις για την οικογενειακή τους κατάσταση ο δεσπότης, βρήκε μια ευκαιρία και κάτω από το πετσετάκι του δίσκου έβαλε ένα φάκελο με δυο πεντοχίλιαρα.
Ο δεσπότης με τον αρχιμανδρίτη σηκώθηκαν και με πολλή καλωσύνη ευχαρίστησαν τη γυναίκα του κ.Χρήστου, και φεύγοντας της λένε:
-Κ. Ελένη, να αγαπήσετε τον Θεό, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογηθείτε. Να θυμάστε ότι όσοι προσεύχονται με πίστη, ελκύουν άμεσα τη βοήθεια του Θεού.
Είχαν περάσει χρόνια, και ο δεσπότης της Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος είχε πεθάνει, ο δε πατήρ Παντελεήμων είχε ήδη γίνει μητροπολίτης Θήρας. Θέλησε λοιπόν να ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο της οδού Ακαδημίας, που είχαν συναντήσει πριν χρόνια τον κουλουρτζή.
Ο κ. Χρήστος εξακολουθούσε να είναι στη θέση του. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο και φαινόταν πιο νέο. Η παλιά σκληρότητα του προσώπου του είχε εξαφανιστεί. Τον πλησιάζει και του λέει:
-Καλημέρα, κ. Χρήστο, με θυμάστε;
-Και βέβαια σας θυμάμαι, πάτερ! Δεν μπορώ να σας ξεχάσω ποτέ. Ο άλλος παπάς που είναι;
-Δεν ήταν παπάς, δεσπότης ήταν, αλλά έφυγε, δεν ζει πια, είναι στους ουρανούς.
-Δεσπότης, έ;
Βουρκώσαν τα μάτια του μεροκαματιάρη βιοπαλαιστή Χρήστου και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν συνήλθε, του είπε με σπασμένη φωνή:
-Να ξέρεις, πάτερ μου, ο δεσπότης αυτός με έβαλε στην Εκκλησία. Η καλωσύνη του και οι συμβουλές του σε μένα και στην οικογένειά μου, μας άλλαξαν τη ζωή. Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, γιατί με έσωσε, με έβαλε στην Εκκλησία, στην κιβωτό της σωτηρίας.

Από το βιβλίο: «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς» του πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ.Αναγνωστοπούλου.
https://www.askitikon.eu/

Γίνεται σαν θηρίο

Ο νους που ενώνεται με το Θεό και παραμένει μαζί του με την προσευχή και την αγάπη, αυτός γίνεται σοφός, αγαθός, δυνατός, φιλάνθρωπος, σπλαχνικός, μακρόθυμος. 
Μ’ ένα λόγο, έχει πάνω του όλα τα θεία γνωρίσματα. 
Όταν όμως απομακρύνεται από το Θεό και προσκολλάται στα γήινα, ή γίνεται σαν κτήνος, καθώς κυλιέται στις ηδονές, ή γίνεται σαν θηρίο, καθώς φιλονικεί με τους ανθρώπους για πράγματα υλικά.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
http://inpantanassis.blogspot.com/