Ο Θεός είναι μεγάλος - Συγκινητική ιστορία

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου, κλείνει τον πρώτο του χρόνο.

Τέλη Ιουλίου τον βαφτίζουμε.

Σαν πέρυσι και λίγες μέρες πιο πριν, βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη όπου ζω, με τη γυναίκα ετοιμόγεννη.

Είχε άσχημη κύηση, ήταν το πρώτο μας παιδί, ήμασταν πολύ φοβισμένοι.

Ξαφνικά βαράει τηλέφωνο από Εύβοια.

Ο πατέρας μου.

Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.Τον πάνε επειγόντως στην Αθήνα.

"Μην το συζητάς, φύγε τώρα, έχω...

τους δικούς μου" μου είπε η γυναίκα μου και εκείνη τη στιγμή την αγάπησα όσο ποτέ άλλοτε.

Και να' μαι στην Αθήνα.

Τα πράγματα άσχημα.

Και εγώ κλαίγοντας με ένα κινητό στο χέρι, για τον...

ένα Κώστα που φεύγει και για τον άλλον που έρχεται χωρίς εμένα.

Ο πατέρας μου να χάνεται και η πεθερά μου να με καθησυχάζει πως ο τοκετός είναι φυσιολογικός.

Δεν ήταν έτσι.

Παραλίγο να χάσω και τη γυναίκα μου εκείνη τη μέρα.

Είχε ακατάσχετη αιμορραγία και για μερικές ώρες η ζωή της κρεμόταν από μία κλωστή.

Και ξαφνικά...ανάκαμψη!

Ο πατέρας μου αρχίζει να σταθεροποιείται.

Είμαι τρεις ημέρες άυπνος, τι να κάνω, να μείνω, να φύγω, γιατί η γυναίκα μου δε μου μιλάει στο τηλέφωνο;

(Ήταν υπό την επήρεια μορφίνης, δεν το ήξερα, απαγορεύονται τα κινητά έλεγε η πεθερά μου, δεν είχα ξανακούσει σε μαιευτήριο να μη μιλάει η λεχώνα στο κινητό, τρελάθηκα, κάτι πάθανε, αυτή η το παιδί, με κοροϊδεύουν, ήμουν σίγουρος).

Έφυγα σφαίρα για Θεσσαλονίκη, άγρυπνος, με το κινητό στο χέρι, "Όλα καλά" , μου λέγανε και από τις δύο πλευρές, δεν πίστευα κανέναν, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΠΕΘΑΝΑΝ, μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου.

Και φυσικά τράκαρα.

Έναν παππού. Δε χτύπησε, μόνο το αμάξι του σαραβάλιασα.

Και τότε με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου.

Άρχισα να κλαίω με λυγμούς, "Πάρε τα πάντα του είπα, ταυτότητες, ότι θες, μόνο να μην αργήσω, πρέπει να πάω στη Θεσσαλονίκη" ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ.

Δεν έχω συναντήσει πιο άγιο άνθρωπο ποτέ μου.

Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και με άφησε να φύγω, πήγαινε αγόρι μου στους δικούς σου και τα χαλάσματα φτιάχνονται, μου είπε.

Και μια κουβέντα: "Ο Θεός είναι Μεγάλος". Εσείς οι νέοι κοροϊδεύετε, αλλά εγώ είμαι σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό. Και θα προσευχηθώ για σένα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου".

Έφτασα ένα ράκος.

Και εκεί έμαθα ότι παραλίγο να χάσω Εκείνη και Εκείνο.

Τους πήρα στην αγκαλιά μου και τους έσφιξα σα χαμένος.

Και μετά έμαθα.

Η γυναίκα μου συνήλθε την ίδια ώρα περίπου με τον πατέρα μου.

Σώθηκε η ζωή τους μέσα στα ίδια λεπτά.

Όταν τελείωσαν όλα, αναζήτησα τον παππού.

Δεν απάντησε ποτέ στα επίμονα τηλεφωνήματά μου, ούτε με πήρε ποτέ πίσω.

Όποτε βλέπω παλιό μπλε BMW σταματάω να δω τον οδηγό η τρέχω σαν τρελός να τον προλάβω.

Μάταια. Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως εκείνη την ώρα, που οι τρεις πολύτιμοι για μένα άνθρωποι χαροπάλευαν, εγώ συνάντησα το Θεό... Και με λυπήθηκε!!! 

Υ.Γ:

Τον πατέρα μου τον χάσαμε τελικά μετά από 8 μήνες.

Πρόλαβε όμως και πήρε στην αγκαλιά του τον Κωστάκη. Παίξανε, τον τάισε, πήγανε βόλτα.

Και έφυγε ευτυχισμένος.

Νομίζω πως δε θα πέθαινε πριν ζήσει λίγο με τον Κώστα... 

_________________

Ας απομακρύνουμε από το στόμα μας κοροϊδίες και βρισιές, και αισχρολογίες και κακολογίες, καθώς και την κακή συνήθεια των όρκων. | Αγ. Ίω. Χρυσόστομος

xristianos.gr

Η αλαζονεία στην διδασκαλία των Αγ.Πατέρων

“Υπάρχει και κάτι χειρότερο απ’ την αμαρτία. Είναι η αλαζονεία της αρετής”, λέει ο Άγιος Αυγουστίνος, δείχνοντας μια άλλη αλαζονεία, αυτή των πιστευόντων ότι είναι κάτι το ξεχωριστό, ακόμη και μέσα στο ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, αναδεικνύοντας μορφές ευσεβισμού και δοκησισοφίας με προσωπείο τελώνου της γνωστής παραβολής.

 Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης φέρνει στη επιφάνεια τη σχέση αλαζονείας και οργής, συνιστώντας: “Αν βρεις τρόπο να αποβάλεις την υπερηφάνεια από τον χαρακτήρα σου, τότε δεν βρίσκει τρόπο ν’ αναπτυχθεί μέσα σου και το πάθος του θυμού”.

Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός αντιπαραβάλει τον αλαζόνα με την εικόνα του εξωτερικού ενός τάφου: “Βέλτιον καλόν όντα, νομίζεσθαι κακόν, ή κάκιστον, δόξαν έχοντα (να φαντάζεται) αγαθού. Ως τάφος πλαστός τοις ανθρώποις φαινόμενος, και υπάρχων, όστις σεσηπόσι νεκροίς έσωθεν υπερόζων, έξωθεν λάμπει ασβέστω και ζωγραφίαις τερπναίς”.

Ο αλαζών μένει χωρίς στήριγμα, κατά τον Άγιο Ισαάκ το Σύρο: “Η υπερηφάνεια διώχνει τον φύλακα Άγγελό μας, ενώ η προσευχή και η ταπείνωση τον κρατά κοντά μας βοηθό και φύλακά μας”.

 Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός συγκρίνει τον αλαζόνα με τον Αδάμ, που από αλαζονεία, “του γίνεσθαι ίσα Θεώ”, εξέπεσε του Παραδείσου:

 “Αδάμ ποτε τον προπάτορα ο εχθρός παρασκευάσας ισοθεϊαν φαντασθήναι, εξήνεγκε παραδείσου και... μέχρις άδου πυθμένων κατήγαγε.” Ο αδάμας της ερήμου Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης πιστεύει ότι ηαλαζονεία φύεται στη λησμοσύνη των αμαρτημάτων του ανθρώπου:

“Την λησμονιά των αμαρτημάτων την προκαλεί η υπερηφάνεια, διότι η ενθύμησή τους προξενεί ταπεινοφροσύνη”, ενώ τη θεωρεί αίτιο απουσίας των αρετών: “Όπως το σκοτάδι είναι ξένο από το φως, το ίδιο ξένος είναι και ο υπερήφανος από κάθε αρετή”, και μητέρα όλων των μεγάλων παθών: 

“Η υπερηφάνεια είναι άρνηση του Θεού, εφεύρεση των δαιμόνων, μητέρα της κατάκρισης, απόγονος των επαίνων, απόδειξη ακαρπίας, φυγάδευση της βοήθειας του Θεού, πρόδρομος της παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, πηγή θυμού, θύρα της υποκρισίας, στήριγμα των δαιμόνων, φύλακας των αμαρτημάτων, δημιουργός της ασπλαχνίας, πικρός κριτής, απάνθρωπος δικαστής και ρίζα της βλασφημίας”. 

Ο ίδιος ο ερημίτης θεραπεία της αλαζονείας βλέπει μόνο από τον ίδιο το Θεό: “Τους ακόλαστους μπορούν να τους γιατρέψουν οι άνθρωποι, τους πονηρούς οι άγγελοι και τους υπερήφανους μόνο ο Θεός”.

 Ο κορυφαίος Πατέρας της Εκκλησίας Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί γιατί ο αλαζών απομακρύνεται από το Θεό: “Όταν είμαστε κυριευμένοι από το πάθος της υπερηφανείας, είτε παρθενία, είτε νηστεία, είτε ελεημοσύνες, είτε ο,τιδήποτε άλλο κι αν κάνουμε, όλη η ζωή μας γίνεται ακάθαρτη. Διότι ακάθαρτος παρά Θεώ πας υψηλοκάρδιος”. 

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος συμβουλεύει: “ Ταπείνωσον τον λογισμόν της υπερηφανείας, πριν η υπερηφάνια σε ταπεινώση”. 

Ο Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος αποκαλεί μητέρα της αλαζονείας τη φιλαυτία: “Παιδιά της φιλαυτίας είναι: οι έπαινοι στην καρδιά, η αυταρέσκεια, η λαιμαργία, η πορνεία, η κενοδοξία, ο φθόνος και το κορύφωμα όλων των κακών, η υπερηφάνεια.” Σαν κατακλείδα της πατερικής σκέψης ας ακούσουμε τα λόγια ενός σύγχρονου Πατέρα, του Σωφρόνιου του Έσσεξ: “Ρίζα όλων των κακών είναι η υπερηφάνεια.”

https://proskynitis.blogspot.com/2018/10/blog-post_90.html

Πολλές φορές η ταπείνωση έσωσε πολλούς, καί μάλιστα άκοπα

Ρώτησαν τόν Αββά Λογγίνο:

– Ποιά αρετή είναι η μεγαλύτερη απ᾿ όλες;

Καί απάντησε:

– Σκέφτομαι, ότι, όπως η υπερηφάνεια είναι τό μεγαλύτερο απ᾿ όλα τά πάθη, αφού καί από τόν ουρανό μπόρεσε νά ρίξει κάποιους (δηλαδή τόν Εωσφόρο καί τό τάγμα του), έτσι καί η ταπεινοφροσύνη είναι η μεγαλύτερη απ᾿ όλες τίς αρετές, γιατί κι απ᾿ αυτά τά τάρταρα μπορεί ν᾿ ανεβάσει ένα άνθρωπο, ακόμα κι άν είναι αμαρτωλός σάν δαίμονας.

Νά γιατί ο Κύριος πρίν απ᾿ όλους μακαρίζει τούς «πτωχούς τώ πνεύματι», (δηλαδή τούς ταπεινούς) (Ματθ. 5:3).

***

Ένας γέροντας είπε:

– Προτιμώ ήττα πού θά συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη πού θά συνοδεύεται από υπερηφάνεια.

***

Ένας (άλλος) γέροντας είπε:

– Πολλές φορές η ταπείνωση έσωσε πολλούς, καί μάλιστα άκοπα.

Κι αυτό τό αποδεικνύουν ο τελώνης καί...

ο άσωτος υιός, πού είπαν μόνο λίγα λόγια καί σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 – 15:21).

***

Ο αββάς Ησαΐας είπε:

– Περισσότερο απ᾿ όλα έχουμε ανάγκη από τήν ταπεινοφροσύνη.

Γι᾿ αυτό άς είμαστε πάντα έτοιμοι, σέ κάθε λόγο πού ακούμε ή εργασία (πού κάνουμε), νά λέμε (στόν πλησίον):

«Συγχώρεσέ με».

Γιατί μέ τήν ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται όλα τά (πονηρά έργα) τού εχθρού.

***

Η αμμά Θεοδώρα έλεγε, πώς ούτε η άσκηση ούτε η κακουχία ούτε οι οποιοιδήποτε κόποι σώζουν (τόν άνθρωπο), παρά μόνο η γνήσια ταπεινοφροσύνη. (Καί γιά επιβεβαίωση διηγόταν τό εξής:)

– Ήταν κάποιος αναχωρητής, πού έδιωχνε τούς δαίμονες. Καί τούς εξέταζε, γιά νά μάθει μέ ποιόν τρόπο βγαίνουν (από τόν άνθρωπο). «Μέ τή νηστεία;» τούς ρωτούσε. «Εμείς ούτε τρώμε ούτε πίνουμε», απαντούσαν εκείνοι.

«Μέ τήν αγρυπνία;». «Εμείς δέν κοιμόμαστε καθόλου», έλεγαν.

«Μέ τήν αναχώρηση (από τόν κόσμο);». «Εμείς ζούμε στίς ερήμους», αποκρίνονταν.

Επειδή ο γέροντας επέμενε καί έλεγε, «Μέ ποιόν λοιπόν τρόπο βγαίνετε;», εκείνοι ομολόγησαν:

«Τίποτα δέν μάς νικάει, παρά μόνο η ταπεινοφροσύνη».

proskynitis.blogspot.gr

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/09/blog-post_13.html#more

Kατάθλιψη: Ἡ Ἀπουσία Του ἀπό τή ζωή μας ...

  Όποιος αδερφός νομίζει ότι νίκησε το τέρας που λέγεται κατάθλιψη χωρίς τον Χριστό να γνωρίζει ότι πλανάται. Το θηρίο κοιμάται και θα ξυπνήσει και πάλι με άσχημα αποτελέσματα.

Με το να αλυσοδέσεις το θηρίο σε ένα κελί δεν σημαίνει ότι το κέρδισες. Το πρόβλημα υπάρχει, απλά έχεις κερδίσει λίγο χρόνο. Το θηρίο βρυχάται και θα επανέλθει στην πρώτη στιγμή αδυναμίας. Η κατάθλιψη είναι : Το κενό από την απουσία Του, όπου η σιωπή ειναι κραυγή.

Η Ορθόδοξη θεραπευτική, μέσα από την μετάνοια και την σχέση με τον Χριστό, θα εξημερώσει το θηρίο, θα το ελευθερώσει και πλέον στον χώρο αυτό μπορείς να φυτέψεις λουλούδια (αρετές).

Η κατάθλιψη είναι ένα πάθος από το οποίο η ψυχή πρέπει να απαλλαγεί. Αυτό το πάθος οι νηπτικοί πατέρες το ονόμαζαν «ακηδία». Κατά τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί την πνευματική ζωή» (σ. 187).

Ας δούμε τι λέει ο Άγιος Πορφύριος : 

“Σήμερα συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένεια του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα. 

Ο πόνος είναι μία ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και ...παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

Υπάρχει ένα μυστικό να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία.

Προετοιμασία είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση αποσπάτε τη χάρη του Θεού. Δίνεστε στην αγάπη του Θεού, τη λατρεία Του, στην προσευχή. Αλλά και όλα αν τα κάνετε, τίποτε δεν έχετε καταφέρει, αν δεν έχετε αποκτήσει ταπείνωση. Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωριέται, νευριάζει, αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.

Η κατάστασις αυτή θεραπεύεται με την χάρι.

Πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού. Η θεραπεία θα γίνει με το ν’ αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα.

Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά με την αγάπη προς τον Χριστό…. Και όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα. Τα ξεχνάς και σώζεσαι.

Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού…. Μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχει θεραπεία με την αγάπη προς τον Θεό και την προσευχή, αλλά που θα γίνεται με λαχτάρα και πόθο. Αυτό είναι το μυστικό της θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας.”

Δύο άγιοι της εποχής μας οι οποίοι πάντα συμφωνούσαν στα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας. Και ο καθένας με τον δικό του τρόπο έδινε τις συμβουλές του…

Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος:

Ο εγωισμός οδηγεί στην λύπη· σ' εκείνη την λύπη πού δεν είναι κατά Θεόν.

Η κατά Θεόν λύπη οδηγεί στη μετάνοια. Η μη κατά Θεόν λύπη οδηγεί στην απελπισία.

«Ο εγωισμός φέρνει πάντα λύπη και άγχος». Ο πονηρός «θέλει να μας βλέπει λυπημένους και να χαίρεται… το ταγκαλάκι δεν θέλει κανένας να χαίρεται». Ο εγωισμός ανοίγει την πόρτα στο ταγκαλάκι για να μας επηρεάσει ρίχνοντάς μας στην Κατάθλιψη και τα διάφορα λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα».

Έλεγε ακόμη Άγιος Πορφύριος:

«Κύριον αίτιον εις την κατάθλιψη και σε όλα αυτά πού τα λένε πειρασμικά, σατανικά, όπως είναι η νωθρότης, η ακηδία, η τεμπελιά, πού μαζί μ’αυτά είναι τόσα άλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, είναι ότι έχεις μεγάλον εγωισμό μέσα σου».

Κάνει εντύπωση πού ο γέροντας όλα τα ανωτέρω «ψυχολογικά» τα αποκαλεί πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά, δηλ. δαιμονικές ενέργειες, δαιμονικές επήρειες.

Ο εγωισμός-υπερηφάνεια, που είναι και η νόσος του διαβόλου, είναι η βάση, η αιτία της εισβολής και της δράσης του πονηρού στον άνθρωπο.

Ο διάβολος μπαίνοντας στην ψυχή την γεμίζει με λύπη.

Κάπου άκουσα και το μοιράζομαι μαζί σας: Η Κατάθλιψη είναι το παράπονο της ψυχή ότι της λείπει ο Χριστός.

https://paraklisi.blogspot.gr/2018/05/k.html

«Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου»

…Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο.

«Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύτηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…

Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι;

Πές, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο!

Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο…

Και ευχαριστώ, Θεέ μου.

Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στη θλίψη και στον πόνο.

Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κλπ.

Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε.

Παραπονιότανε στη γιαγιά –η μητέρα του είχε πεθάνει.

Η γιαγιά ήτανε πιστή. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι’ αυτό και για όλα.

Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε.

Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν».

Από το βιβλίο: ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

 ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006

http://inpantanassis.blogspot.com/2018/11/blog-post_41.html

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας

ΤΡΙΤΗ ΚΖ΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 

Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 5:11-21 

Τέκνον Τιμόθεε, νεωτέρας χήρας παραιτοῦ· ὅταν γὰρ καταστρηνιάσωσι τοῦ Χριστοῦ, γαμεῖν θέλουσιν, ἔχουσαι κρῖμα, ὅτι τὴν πρώτην πίστιν ἠθέτησαν· ἅμα δὲ καὶ ἀργαὶ μανθάνουσι περιερχόμεναι τὰς οἰκίας, οὐ μόνον δὲ ἀργαί, ἀλλὰ καὶ φλύαροι καὶ περίεργοι, λαλοῦσαι τὰ μὴ δέοντα. Βούλομαι οὖν νεωτέρας γαμεῖν, τεκνογονεῖν, οἰκοδεσποτεῖν, μηδεμίαν ἀφορμὴν διδόναι τῷ ἀντικειμένῳ λοιδορίας χάριν. Ἤδη γάρ τινες ἐξετράπησαν ὀπίσω τοῦ Σατανᾶ. Εἴ τις πιστὸς ἢ πιστὴ ἔχει χήρας, ἐπαρκείτω αὐταῖς, καὶ μὴ βαρείσθω ἡ ἐκκλησία, ἵνα ταῖς ὄντως χήραις ἐπαρκέσῃ. Οἱ καλῶς προεστῶτες πρεσβύτεροι διπλῆς τιμῆς ἀξιούσθωσαν, μάλιστα οἱ κοπιῶντες ἐν λόγῳ καὶ διδασκαλίᾳ· λέγει γὰρ ἡ γραφή· βοῦν ἀλοῶντα οὐ φιμώσεις· καὶ· ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ. Κατὰ πρεσβυτέρου κατηγορίαν μὴ παραδέχου, ἐκτὸς εἰ μὴ ἐπὶ δύο ἢ τριῶν μαρτύρων. Τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι. Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, ἵνα ταῦτα φυλάξῃς, χωρὶς προκρίματος μηδὲν ποιῶν κατὰ πρόσκλησιν.

Νεοελληνική απόδοση:

Νὰ ἀρνήσαι ὅμως νὰ καταγράφῃς νεωτέρας χήρας, διότι ὅταν τὰ πάθη τους τὰς ἀποσπάσουν ἀπὸ τὸν Χριστὸν θέλουν νὰ ὑπανδρευθοῦν, καὶ εἶναι ὑπὸ κατάκρισιν, διότι παρέβησαν τὴν πρώτην ὑπόσχεσίν τους. Ταὐτοχρόνως, μὲ τὸ νὰ περιέρχωνται τὰ σπίτια, μαθαίνουν νὰ εἶναι ἀργαί, καὶ ὄχι μόνον ἀργαί, ἀλλὰ καὶ φλύαροι καὶ περίεργοι καὶ μιλοῦν γιὰ ὅσα δὲν πρέπει. Θέλω λοιπὸν αἱ νεώτεραι χῆραι νὰ ὑπανδρεύωνται, νὰ γεννοῦν παιδιά, νὰ διευθύνουν τὸ σπίτι τους καὶ νὰ μὴ δίνουν εἰς τὸν ἐναντιούμενον καμμίαν ἀφορμὴν πρὸς κατηγορίαν. Διότι ἤδη μερικοὶ ἄφησαν τὸν ἴσιο δρόμο διὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Σατανᾶν. Ἐὰν κανεὶς πιστὸς ἢ πιστὴ ἔχῃ συγγενεῖς χήρας, πρέπει νὰ τὰς βοηθῇ· ἂς μὴ ἐπιβαρύνεται ἡ ἐκκλησία, διὰ νὰ μπορῇ νὰ βοηθῇ τὰς πραγματικὰς χήρας. Οἱ πρεσβύτεροι οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοὶ προϊστάμενοι, πρέπει νὰ κρίνωνται ἄξιοι διπλῆς τιμῆς, μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ κοπιάζουν μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν διδασκαλίαν, διότι λέγει ἡ γραφή, Εἰς τὸ βόδι ποὺ ἁλωνίζει δὲν θὰ βάλῃς φίμωτρον, καί, Ὁ ἐργάτης εἶναι ἄξιος τοῦ μισθοῦ του. Μὴ δέχεσαι κατηγορίαν ἐναντίον πρεσβυτέρου, ἐκτὸς ἐὰν στηρίζεται ἐπὶ δύο ἢ τριῶν μαρτύρων. Ἐκείνους ποὺ ἁμαρτάνουν ἔλεγχε ἐνώπιον ὅλων, διὰ νὰ φοβηθοῦν καὶ οἱ λοιποί. Σὲ ἐξορκίζω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, νὰ φυλάξῃς αὐτὰ χωρὶς προκατάληψιν καὶ νὰ μὴ κάνῃς τίποτε μὲ μεροληψίαν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Η υπόθεση της σωτηρίας, επειδή ακριβώς είναι η σπουδαιότερη της ζωής μας, είναι και η δυσκολότερη. Γι’ αυτό απαιτεί αγώνα. Αγωνίσου για τον Κύριο, και πολύ σύντομα θα δείς τους καρπούς." 

Αγ. Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η δύναμη της εσωτερικής ειρήνης

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κάποτε, ο άγιος Μαρτίνος ταξίδευε από τη Γαλλία στην Παννονία για να επισκεφθεί τους γονείς του. Ενώ διέσχιζε τις Άλπεις, αδίστακτοι ληστές του επιτέθηκαν. Όταν ο ένας εξ’ αυτών σήκωσε το σπαθί του για να τον αποκεφαλίσει, ο Μαρτίνος παρέμεινε ασάλευτος, χωρίς να δειλιάσει· δεν παρακάλεσε για έλεος αλλά διατήρησε τελείως την ειρήνη του σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

 Έκπληκτος ο ληστής αντικρίζοντας μια τέτοια συμπεριφορά, άφησε κατά μέρος το σπαθί του και ρώτησε τον Μαρτίνο ποιος ήταν. Ο Μαρτίνος του απάντησε ότι είναι χριστιανός και γι’ αυτό δεν φοβάται – γνωρίζοντας ότι ο Θεός, κατά το μέγα έλεος Του, είναι πάντοτε κοντά στους ανθρώπους, ιδιαιτέρως σε καιρό κινδύνου.

Οι ληστές έμειναν έκθαμβοι μπροστά στη σπάνια αρετή αυτού του ανθρώπου του Θεού και εκείνος που είχε βγάλει το σπαθί του για να θανατώσει τον Μαρτίνο πίστεψε στο Χριστό, βαπτίστηκε και αργότερα έγινε μοναχός.

http://www.isagiastriados.com/index.php/articles/didaktikes-istories-2/2464-i-dynami-tis-esoterikis-eirinis

Οι ταλαιπωρίες μας

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Διαβάζουμε στους βίους των αγίων, μαρτύρων ή οσίων, ότι πέρασαν ταλαιπωρίες και βάσανα πολλά και ποικίλα. Στην εποχή, βέβαια, της ηδονής και της ευχαρίστησης, οι αναφορές αυτές μας φαίνονται υπερβολικές και αχρείαστες, κυρίως όταν οι ταλαιπωρίες και οι δυσκολίες είναι εκούσιες. Γιατί να γίνονται για χάρη του Χριστού; Χρειάζεται ο Χριστός τη δική μας  ταλαιπωρία;

Για να κατανοηθεί μια συμπεριφορά χρειάζεται να κατανοήσουμε τον λόγο, το βάθος, που οδηγεί σε αυτή. Η επιφανειακή προσέγγιση θα παραπλανήσει και παρεξηγήσει την ενέργεια. Έτσι και στην περίπτωση των εκουσίων ταλαιπωριών των αγίων, θα πρέπει να δούμε το μεγάλο έρωτά τους προς το Χριστό, που τα όποια ανθρώπινά τους πάθη τους εμπόδιζαν να δοθούν ολοκληρωτικά. Στην πραγματικότητα, οι ταλαιπωρίες και οι πνευματικές ασκήσεις που υπέβαλλαν στον εαυτό τους εξέφραζαν το θείο τους έρωτα.

Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τη λογική ενός παθιασμένου από έρωτα ανθρώπου σε κάποιο πρόσωπο; Ποιος μπορεί να βάλει σε καλούπια «ευπρεπούς συμπεριφοράς» τη ζωή των αγίων;

Ξέρουμε όμως πως, εκτός από τις εκούσιες ταλαιπωρίες ως έκφραση επιθυμίας γι’ απαλλαγή από τα πάθη και ολοκληρωτικό δόσιμο στον αγαπημένο της καρδίας, υπάρχουν και οι ακούσιες. Αυτές που δεν υπολογίζαμε και δεν επιθυμούμε. Και αν με τη θέλησή μας δεν ταλαιπωρηθήκαμε για να πάμε  παρακάτω στην πνευματική ζωή, τις ταλαιπωρίες, μικρές ή μεγάλες, που έρχονται χωρίς τη θέλησή μας, όλοι, λίγο πολύ τις γνωρίζουμε.

Ασφαλώς και οι άγιοι, όλων των εποχών, περνούσαν και ακούσιες θλίψεις και δοκιμασίες, που ο διάβολος, απευθείας ή μέσω των ανθρώπων, προκαλούσε. Και αυτές τις δέχονταν με υπομονή και προσευχή, ώστε να περάσουν σύντομα και ανώδυνα.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι για όλους, και κυρίως για τα νέα παιδιά σήμερα, να κατανοήσουν τη σημασία των δυσκολιών, να υπομένουν τις ταλαιπωρίες, να ελπίζουν στην υπέρβασή τους, να προσεύχονται για δύναμη!

Η πείρα μάς διδάσκει πως η ωριμότητα και η σοφία πηγάζουν από τις ταλαιπωρίες της ζωής και όχι από τα ευχάριστά της. Όχι πως θα πρέπει να τις ζητούμε με μαζοχιστική διάθεση, αλλά να μην πανικοβαλλόμαστε, όταν έρχονται απρόσμενα. Γιατί όλα έχουν το λόγο τους και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και αν, όντως, δεν προέρχονται από το Θεό οι δοκιμασίες και οι ταλαιπωρίες μας, όμως Αυτός ως πατέρας και οικείος συμπαραστέκεται  αθόρυβα, αόρατα, ουσιαστικά. Άλλωστε, ο Σταυρός του Κυρίου, με ό,τι προηγήθηκε, δηλώνει την εμπειρική Του γνώση για τις δοκιμασίες της ζωής. 

Μακάρι να γίνονται οι δυσκολίες μας ευλογίες, καθώς θα κατανοούμε τη σημασία τους για την πνευματική μας ανάπτυξη, αλλά και καθώς θα αναμένουμε την ανατολή τής άλλης ημέρας που θα φέρει την εσωτερική ειρήνη και ανάπαυση μαζί με το ξεπέρασμα της ταλαιπωρίας μας.

http://www.isagiastriados.com/index.php/articles/2471-oi-talaipories-mas-2

Ευχή, σιωπή και εργασία...

Δεν ωφελεί νηστεία στις τροφές και συγχρόνως να κατακρίνουμε, να ψιθυρίζουμε, να αργολογούμε και να γυρίζουμε εδώ και εκεί. «Ευχή, σιωπή και εργασία...

Για να νικήσει κανείς τα πάθη του πρέπει να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του, όχι δεξιά και αριστερά... Να φυλάμε τα μάτια μας και την ακοή μας και να προσευχόμαστε αδιαλείπτως για να έχουμε τη χάρη του Θεού... Άφησε την προσευχή και τα καθήκοντα του ο άνθρωπος; Γίνεται σαν άλογο ζώο.

Η απροσεξία μας είναι η αιτία που δεν έχουμε τη Θεία Χάρη, και όλα μας φταίνε.

 Αγία Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς Βόλου

1921-1995 

https://proskynitis.blogspot.com/

Η Εκκλησία είναι ιατρείο και εργαστήριο αγιότητας.

Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι καλός παπάς είναι εκείνος που κάνει φιλανθρωπικό έργο.Αρκετοί θα μακαρίσουν τον παπά που ασκείται στις καλές πράξεις ενώ έπειτα θα τον συγκρίνουν με κάποιον άλλον που δεν κάνει ή τέλος πάντων δεν το δείχνει.

Η δουλειά ωστόσο του παπά δεν είναι να ταΐζει κόσμο, ούτε να πληρώνει λογαριασμούς ανθρώπων που δεν έχουν να τους πληρώσουν.

Η “δουλεία” του παπά είναι να τελεί την Θ. Λειτουργία και να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Τα υπόλοιπα, οι φιλανθρωπίες, είναι μέσα διάδοσης του Ευαγγελίου: πως μπορώ να διδάσκω και να μην πράττω;

Η φιλανθρωπία δεν είναι ο αυτοσκοπός της διακονίας μας. Στις Πράξεις των Αποστόλων, όταν πεινούσε ο κόσμος και οι Απόστολοι ασχολούνταν με το να τους ταΐσουν, είδαν ότι αυτό πάει πίσω το έργο διάδοσης του Λόγου.

Έτσι, οι Απόστολοι εμπιστεύθηκαν το σημαντικό αυτό διακόνημα στους επτά Διακόνους ώστε να συνεχίσουν οι ίδιοι άοκνα το κήρυγμα.

Σήμερα ο κόσμος θεωρεί ότι η Εκκλησία είναι χρήσιμη στην κοινωνία επειδή κάνει έργο κοινωνικό. Το έργο αυτό είναι σπουδαίο αλλά παραμένει πάρεργο.

Ο κόσμος θεωρεί την Εκκλησία χρήσιμη μονάχα σ’ αυτό γιατί κρίνει με βάση αυτό που βλέπει.

Στην Εκκλησία ζούμε αυτά που δεν βλέπουμε: τα αόρατα, τα μυστικά, τα υπερουράνια, που νους ανθρώπινος αδυνατεί να χωρέσει. Αν μέναμε στα φιλανθρωπικά, τότε θα είμασταν ένα πράγμα σαν υπουργείο κοινωνικής μέριμνας.

Η Εκκλησία είναι ιατρείο και εργαστήριο αγιότητας. Αν μένουμε στην φιλανθρωπία, τότε χάνουμε τον σκοπό μας που δεν είναι άλλος απ’ το Αγιοπότηρο.

Τα Άγια δηλαδή των Αγίων. Η ανάσα της γης που πάει να βρει τον ουρανό.

αρχιμ. Ιάσων Κεσέν

Πηγή: Με παρρησία…

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Πηγή: https://ellasnafs.blogspot.com/2018/11/blog-post_267.html

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Μαθητεία στην επίσκεψη του πόνου στη ζωή μας

Μέσα στη γενική κατάσταση η υπόθεση του πόνου είναι προσωπική, ο αγώνας είναι προσωπικός, ο πόνος δεδομένος. Ο πόνος είναι θα λέγαμε, το χνώτο του Θεού στη ζωή μας. Ο πόνος είναι το εύκρατο κλίμα για την καλλιέργεια και ανάπτυξη της πνευματικής ζωής. Οι πονεμένοι είναι πλούσια ευλογημένοι από το Θεό. Μακάρι οι μακάριοι να νιώθουν με υπομονή τη μεγάλη χάρη αυτής της μεγάλης ευλογίας. Ο τρόπος αποδοχής του πόνου φανερώνει τον βαθμό γνησιότητος ενός πιστού.

Μόνο στα πονεμένα πρόσωπα υπάρχει ένα μυστικό φως, που κάνει απαλά γνωστό το μαρτύριο του εσωτερικού πόνου, ενός αμονιού, όπου λεπτύνεται ο άνθρωπος κι ο λόγος του γίνεται  χαριτωμένος,  βιωματικός, ατόφιος, απέριττος.Μόνο οι πονεμένοι έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Πίσω από τον κάθε ανθρώπινο πόνο κρύβεται ο Θεός.Ο πόνος πάντως θα παραμένει ένας εφαλτήρας για υψηλές πνευματικές αναβάσεις και ανατάσεις, για συναντήσεις με την αγία τριάδα που λέγεται Θεός, άνθρωπος, εαυτός. Θα έπρεπε να διακρίνουμε τον πόνο που προέρχεται από τον Θεό, την αμαρτία ή από τους ανθρώπους. Στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας πολλοί υπέρλαμπροι αστέρες, δηλαδή γνωστοί άγιοι, ανήκουν στην τάξη των λαϊκών.Εκτός από τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες , που στην πλειοψηφία τους ήταν λαϊκοί, υπάρχουν και πολλοί  λαϊκοί  άγιοι.Η αγιότητα λοιπόν , δεν είναι προνόμιο και αποκλειστικότητα των μοναχών και των ιερωμένων,αλλά δυνατότητα κάθε χριστιανού που έχει πίστη ορθή, μετάνοια και αγωνιστικό φρόνημα.Στην ιστορία της Εκκλησίας μας βλέπουμε ότι μετά την κατάπαυση των διωγμών, οι θερμότεροι χριστιανοί δεν αρκέστηκαν στην απλή τήρηση των εντολών μέσα στον κόσμο αλλά εξήλθαν στην έρημο επιδιώκοντας το μαρτύριο της συνειδήσεως , την αδιάλειπτη προσευχή και την ευαγγελική τελειότητα. Έτσι δημιουργήθηκε η τάξη των μοναχών. Ο τρόπος της ζωής τους απετέλεσε πρότυπο γιαι τους ευλαβέστερους λαϊκούς. Έγιναν φως και παράδειγμα για τους αγωνιζόμενους μέσα στον κόσμο χριστιανούς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ασκητική παράδοση που είχε αφετηρία τους μοναχούς της ερήμου και που εμπνέονταν και ενισχύονταν από το άφθαστο παράδειγμά τους.Την παράδοση αυτή, δηλαδή αυτόν τον ασκητικό τρόπο ζωής, την μετέδιδαν οι γονείς στα παιδιά τους φυσικά και  αβίαστα με το παράδειγμά τους.Κατά συνέπεια η ορθόδοξη οικογένεια, η “κατ’ οίκον εκκλησία”υπήρξε ο φύλακας, ο φορέας, το σχολείο αυτού του ευαγγελικού και ασκητικού τρόπου ζωής. Συνήθως πίσω από κάθε Άγιο υπήρξε και μία αγία μητέρα που γαλούχησε με τα ορθόδοξα ασκητικά νάματα τον υιόν της.αποσπάσματα από τα βιβλία “Ο Άγιος Πόνος” και “Ασκητές μέσα στον κόσμο ”.

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

Περιοδική έκδοση Ενορίας Αγίου Νικολάου Έγκωμης

Νοέμβριος 2014, Τεύχος 2ο 

Πηγή: https://theomitoros.blogspot.com/2018/11/blog-post_74.html

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΖ΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 

Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα 5:1-10 

Τέκνον Τιμόθεε, πρεσβυτέρῳ μὴ ἐπιπλήξῃς, ἀλλὰ παρακάλει ὡς πατέρα, νεωτέρους ὡς ἀδελφούς, πρεσβυτέρας ὡς μητέρας, νεωτέρας ὡς ἀδελφὰς ἐν πάσῃ ἁγνείᾳ. Χήρας τίμα τὰς ὄντως χήρας. Εἰ δέ τις χήρα τέκνα ἢ ἔκγονα ἔχει, μανθανέτωσαν πρῶτον τὸν ἴδιον οἶκον εὐσεβεῖν καὶ ἀμοιβὰς ἀποδιδόναι τοῖς προγόνοις· τοῦτο γάρ ἐστι καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ δὲ ὄντως χήρα καὶ μεμονωμένη ἤλπικεν ἐπὶ τὸν Θεὸν καὶ προσμένει ταῖς δεήσεσι καὶ ταῖς προσευχαῖς νυκτὸς καὶ ἡμέρας· ἡ δὲ σπαταλῶσα ζῶσα τέθνηκε. Καὶ ταῦτα παράγγελλε, ἵνα ἀνεπίληπτοι ὦσιν. Εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων. Χήρα καταλεγέσθω μὴ ἔλαττον ἐτῶν ἑξήκοντα γεγονυῖα, ἑνὸς ἀνδρὸς γυνή, ἐν ἔργοις καλοῖς μαρτυρουμένη, εἰ ἐτεκνοτρόφησεν, εἰ ἐξενοδόχησεν, εἰ ἁγίων πόδας ἔνιψεν, εἰ θλιβομένοις ἐπήρκεσεν, εἰ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπηκολούθησε. 

Νεοελληνική απόδοση:

Πρεσβύτερον τὴν ἡλικίαν μὴ ἐπιπλήξῃς, ἀλλὰ νὰ τὸν νουθετῆς σὰν πατέρα, τοὺς νεωτέρους σὰν ἀδελφούς, τὰς πρεσβυτέρας τὴν ἡλικίαν σὰν μητέρας, τὰς νεωτέρας σὰν ἀδελφὰς μὲ πᾶσαν ἁγνότητα. Νὰ τιμᾷς τὰς χήρας, ὅσας εἶναι πραγματικὰ χῆραι. Ἐὰν καμμιὰ χήρα ἔχῃ παιδιὰ ἢ ἐγγόνια, ἂς μάθουν πρῶτα νὰ ἐφαρμόζουν τὴν εὐσέβειαν πρὸς τὴν οἰκογένειάν τους καὶ νὰ ἀνταποδίδουν τὴν ὀφειλὴν εἰς τοὺς προγόνους, διότι αὐτὸ εἶναι καλὸν καὶ εὐπρόσδεκτον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη ποὺ εἶναι πραγματικὰ χήρα καὶ μόνη εἰς τὸν κόσμον, ἔχει ἀναθέσει τὴν ἐλπίδα της εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐμμένει εἰς τὰς δεήσεις καὶ τὰς προσευχὰς νύχτα καὶ ἡμέραν. Ἐκείνη ὅμως ποὺ ζῆ εἰς ἀπολαύσεις ἔχει πεθάνει, ἂν καὶ βρίσκεται εἰς τὴν ζωήν. Αὐτὰ νὰ παραγγέλῃς νὰ κάνουν, διὰ νὰ μὴ τὰς κατηγορῇ κανείς. Ὅταν ἕνας δὲν φροντίζῃ διὰ τοὺς δικούς του καὶ μάλιστα διὰ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειάς του, αὐτὸς ἔχει ἀρνηθῆ τὴν πίστιν καὶ εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἕνα ἄπιστον. Μία χήρα μπορεῖ νὰ καταγραφῇ εἰς τὸν κατάλογον ἐὰν δὲν εἶναι κάτω τῶν ἑξῆντα ἐτῶν, καὶ ὑπῆρξε σύζυγος ἑνὸς ἀνδρός, ἐὰν ὑπάρχουν μαρτυρίαι διὰ τὰ καλά της ἔργα, ἐὰν ἀνέθρεψε παιδιά,  ἐὰν ἦτο φιλόξενη, ἐὰν ἔνιψε τὰ πόδια ἁγίων, ἐὰν ἀνακούφισε θλιμμένους, ἐὰν ἀφιερώθηκε εἰς κάθε καλὸν ἔργον.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Αν κάποιος νομίζει ότι θρησκεύει, αλλά δε βάζει χαλινάρι στη γλώσσα του, αυτός εξαπατάει τον εαυτό του, και η θρησκεία του δεν έχει περιεχόμενο." 

Απ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος

Η ποιότητα της αγάπης μας προς τον Θεό κρίνεται από τις θυσίες που κάνουμε για χάρη Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. 18.18-27)

«Τί ποιήσας ζωήν αἰώ­νιον κληρονομήσω;»

Πρίν ἀπό δύο Κυρια­κές ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­γνωσμα ἕ­ναν νομι­κό νά ρωτᾶ τόν Ἰησοῦ τί πρέπει νά κάνει γιά νά κερ­δίσει τήν αἰώ­νιο ζωή καί τόν Ἰησοῦ νά ἀπαντᾶ μέ τήν παρα­βο­λή τοῦ Κα­λοῦ Σαμαρεί­του.

Στό ση­­­μερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα ἀκού­σα­με νά θέτει τό ἴδιο ἐρώ­τημα ἕνας ἄλλο ἄρ­χων, γεγονός πού ἀπο­δει­κνύ­ει τή σπουδαιό­τητα τοῦ ἐρωτήματος καί τή σημασία τῆς αἰω­νίου ζω­ῆς.

Καί μπορεῖ φαινο­με­νι­κά ἡ ἀπάντηση τοῦ Χρι­στοῦ νά εἶναι δια­φορε­τι­κή στίς δύο περιπτώ­σεις, στήν οὐσία της ὅμως παραμένει ἡ ἴδια, γιατί οἱ προϋπο­θέσεις γιά νά κληρο­νο­μήσει ὁ ἄνθρωπος τήν αἰώ­νιο ζωή εἶναι στα­θε­ρές καί ἀμετακίνητες, δέν ἐπη­ρε­­άζονται ἀπό ἐξω­τε­ρι­κές συνθῆκες οὔ­τε σχε­τί­ζονται μέ τά πρόσωπα τά ὁποῖα θέ­τουν τό ἐρώ­­τημα. Διότι ἡ προ­τροπή τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἐρωτῶντα ἄρχοντα νά πωλήσει ὅλα τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τά μοιράσει στούς πτω­χούς προϋποθέτει τήν ἴδια ἀπροϋπόθετη καί θυ­σιαστική ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, προϋπο­θέ­τει τήν ἀγά­πη πού δέν ἀναφέρεται σέ πρό­σωπα γνωστά μό­­νο, σέ πρόσωπα οἰ­κεῖα ἤ συγ­γε­νικά, ἀλλά ἀνα­φέ­ρε­ται στόν κάθε ἄν­θρωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θε­οῦ, στόν κάθε ἄν­θρω­­­πο ὡς τέκνο τοῦ Θεοῦ, στόν κά­θε ἄν­θρω­­πο ὡς πλη­σίον καί ὡς ἀδελφό.

Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι πού ἔκανε τόν καλό Σα­μαρείτη νά διαθέσει τόν χρόνο, τά χρήματα καί τήν προσοχή του γιά τή θεραπεία καί τήν ἀνα­κού­φιση τοῦ ἀγνώστου του ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς Ἰσραη­λί­του. Αὐτήν τήν ἀγάπη προϋποθέτει καί ἡ προ­τρο­πή τοῦ Χριστοῦ πρός τόν πλούσιο νά δώσει τά ὑπάρχοντά του στούς ἀγνώστους του πτωχούς, τά πρόσωπα τῶν ὁποίων ταυτίζο­νται μέ τά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελ­φῶν τοῦ Κυρίου.

Γιατί τό ζήτημα δέν εἶναι τά πρό­σωπα, εἶναι ἡ εἰλι­κρι­νής ἀγάπη τοῦ ἀν­θρώ­­που πρός τόν Θεό πού κρίνεται μέσα ἀπό τά πρόσωπα. Καί εἰλι­κρι­νής ἀγάπη πρός τόν Θεό ὑπάρχει μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν συν­δέ­ε­ται μέ τά γήινα πράγ­ματα, δέν ἐξαρ­τᾶται ἀπό τά ἐγκόσμια ἀγαθά, ὅταν εἶναι δια­τε­θει­μέ­νος νά τά θυσιά­σει χά­ριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χρι­στοῦ.

Καί αὐτή τήν ἀγάπη διέθετε ἡ ἑορταζόμενη σήμερα ἁγία μεγαλο­μάρ­­τυς Αἰκατερίνη. Κα­ταγόταν ἀπό εὐγενῆ καί ἀριστοκρατική οἰκογέ­νεια. Εἶχε χρήματα πολ­λά, ἀλλά δέν ἦταν ἐξαρ­τημένη ἀπό αὐτά. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶχε καμία δυσκολία νά τά ἀπαρνηθεῖ προκειμένου νά μήν ἀρνηθεῖ τήν πί­στη στόν Χριστό.

Εἶχε χαρίσματα πνευ­μα­­τικά πολλά, εἶχε γνώ­­­ση καί σοφία κο­σμι­κή, ἀλλά οὔτε αὐτά δίστασε νά τά θέσει στήν ὑπηρεσία τῆς πί­στεώς της καί τῆς ἀγά­πης της στόν Χριστό.

Ἦταν νέα καί εἶχε κάλ­­λος σωματικό, ἀλλά οὔτε αὐτό δέν δίστασε νά τό θυσιάσει γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά χαίρουσα καί ἀγαλλο­μέ­νη δέχθηκε τά βασα­νι­στήρια καί τό μαρ­τύ­ριο προκειμένου νά κλη­­ρονομήσει τήν αἰώ­νιο ζωή.

Τό παράδειγμα τῆς ἁγίας Αἰκα­τε­ρί­νης ἔρ­χε­ται σέ ἀπόλυτη ἀντί­θεση μέ τό παράδειγμα τοῦ ἄρ­χοντος τῆς ση­με­ρινῆς εὐαγγελικῆς πε­ρι­κοπῆς. Πα­ρό­τι καί οἱ δύο ξε­κινοῦν ἀπό τήν ἴδια ἀφε­τηρία, εἶναι πλού­σιοι καί ἐπιθυ­μοῦν νά κληρονομήσουν τήν αἰ­ώ­νιο ζωή, ὁ ἕνας ἀπέρ­χεται λυπού­μενος, για­τί δέν ἔχει τή δύναμη νά θυσιάσει τόν πλοῦτο του, δέν δια­θέ­τει τήν ἀγάπη πού χρει­άζεται γιά νά σπάσει τά δε­σμά πού τόν κρατοῦν στή γῆ, ἐνῶ ἡ ἁγία Αἰ­κα­τε­ρίνη εἰσέρχεται χαί­­ρου­σα στή βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν γιά νά ἀπο­λαύ­σει τήν αἰώνιο ζωή.

Ἀδελφοί μου, τά δύο παραδείγματα τῆς ση­με­ρινῆς ἡμέρας μᾶς δεί­χνουν πῶς πραγμα­τι­κά κερδίζεται ἡ αἰώ­νιος ζωή. Κερδίζεται μέ τήν ἀγάπη πού γνωρίζει νά θυσιάζει τά πάντα καί νά μήν κρατᾶ τίποτε γιά τόν ἑαυτό της. Γι᾽ αὐτό ὅσοι δέν ἔχουμε πλοῦτο καί χρήματα πολ­λά, ἄς μήν θεωρή­σουμε δέν κινδυνεύ­ου­με νά παρα­μεί­νουμε μα­κριά ἀπό τήν αἰώνιο ζωή· γιατί δέν εἶναι ἡ ποσότητα τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς ἐμ­ποδίζει, ἀλλά ὁ τρό­πος μέ τόν ὁποῖο συνδεόμαστε μέ αὐτά. Καί δέν εἶναι μόνο ἡ προσκόλληση στά ὑλι­κά ἀγαθά πού μᾶς στε­ρεῖ τήν αἰώνιο ζωή, ἀλλά καί ἡ προσ­κόλλη­ση σέ πρόσωπα, σέ συνή­θειες, σέ ἀδυνα­μί­ες καί πάθη. Ὅ,τι δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά προσ­φέ­ρουμε ὁλοκληρωτικά τήν ἀγάπη μας καί τήν ψυχή μας στόν Θεό, ὅπως τό ἔκανε ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰ­κατε­ρί­νη, μᾶς στερεῖ τήν αἰώνιο ζωή.

Γι᾽ αὐτό ἄς ἐλέγξουμε ποιά εἶναι αὐτά πού βάζουν ἐμπό­δια στήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό καί ἄς σπεύσουμε νά ἀπαλλα­γοῦμε ἀπό αὐτά προκει­μέ­νου νά μήν ἀπωλέ­σου­με τήν αἰώνιο ζωή, τήν ὁποία εὔχομαι διά πρε­σβειῶν τῆς ἁγίας με­γαλομάρτυρος Αἰκα­τε­ρίνης νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά ἀπολαύσουμε ὅλοι μας, ἀδελφοί μου. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

http://imverias.blogspot.com/2018/11/blog-post_24.html

Η λειτουργία είναι για μας σαν ένας αρραβώνας

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Η λειτουργία είναι για μας σαν ένας αρραβώνας. Όπως φοράς το δαχτυλίδι του αρραβώνος και αυτό σημαίνει μίαν υπόσχεση γάμου, έτσι ακριβώς η λειτουργία σημαίνει ότι συνδέομαι με τον Χριστόν, ο οποίος μου υπόσχεται ότι, αν μείνω πιστός, θα με βάλη οπωσδήποτε εις την βασιλείαν των ουρανών. Ζούμε από την γη αυτήν τον παράδεισον. Εδώ λοιπόν, αγαπητοί μου, συντελείται αυτή η τόσο μεγάλη αλήθεια.

 Eδώ μέσα, όταν τελούμε την λειτουργίαν, είναι ολόκληρος η Εκκλησία του Χριστού. Ενούμεθα με τον Χριστόν και γινόμεθα μαζί Του ένα σώμα. 

 Όπως, εάν πάρης ένα ύφασμα άσπρο και τοποθετήσης πίσω ένα φακό πολύ δυνατό, αυτό γίνεται μία φωτεινή οθόνη, έτσι μας απορροφούν και εμάς οι ακτίνες του Χριστού και μας κάνουν χριστούς.

 Γινόμεθα ναός του Χριστού, γινόμεθα μέλη του Χριστού, γινόμεθα χριστοί και εκείνος είναι η κεφαλή μας. Κεφαλή, «ο Χριστός εστιν κεφαλή της εκκλησίας», σημαίνει το κεφαλάρι, η πηγή. Όταν διψάς, θα πας στην βρύσι να ξεδιψάσης. Ο Χριστός είναι αυτός ο οποίος ποτίζει την καρδιά μας την διψασμένη. Τα μέλη μας και οι σάρκες μας και τα οστά μας γίνονται μελη και σάρκες και οστά του Χριστού. Ζούμε την ζωή του Χριστού και ο Χριστός αναλαμβάνει την δική μας ζωή. Όπως ένας είναι ο άρτος που βάζομε εις το άγιον αρτοφόριον, όπως ένας είναι ο άρτος τον οποίον αποθέτομεν εις την αγίαν Τράπεζαν, όπως ένας είναι ο Χριστός, έτσι και εμείς με τον Χριστόν και μεταξύ μας γινόμεθα ένα· γινόμεθα ένας Χριστός.

 Τι γίνεται επομένως όταν κάνωμε λειτουργία; Κάνομε μίαν δεξίωσι, ένα δείπνο. Καλούμε ως συνδαιτυμόνες τους αγίους της Εκκλησίας μας, καλούμε τον πατέρα μας τον κεκοιμημένο, τον παππού μας, τον προπάππο μας, τα πρόσωπά μας τα αγαπητά που έφυγαν, καλούμε τους αγγέλους. Και έρχεται ο ίδιος ο Χριστός και μας παραθέτει το σώμα του και το αίμα του. Αυτό σημαίνει «πάντων των αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αφού φέραμε όλους τους αγίους εδώ και αναθέσαμε εις αυτούς τον εαυτόν μας, αφού τους ικετεύσαμε και τους κάναμε βοηθούς, δίνομε τον εαυτόν μας πλέον εις τον Χριστόν.

https://proskynitis.blogspot.com/

Οι άνθρωποι στην ζωή μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εξαρτήσεις

Κυριακή ΙΓ Λουκά

Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι” (Λουκ. 18, 22)

“Πούλησε όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς. Έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό κι έλα να με ακολουθήσεις”.

 Οι άνθρωποι στην ζωή μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εξαρτήσεις. 

Άλλοι είμαστε εξαρτημένοι από ανθρώπους, τους γονείς, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους οικείους, αλλά και από όσους μας συνδέουν έντονα συναισθήματα. 

Άλλοι είμαστε εξαρτημένοι από υλικά αγαθά, από ένα αίσθημα ιδιοκτησίας, το οποίο μας κάνει να έχουμε τον νου μας προσανατολισμένο σ᾽ αυτά. 

Άλλοι πάλι είμαστε εξαρτημένοι από τα πάθη μας. 

Τέτοια είναι η οπαδοποίηση, δηλαδή η αθλητική ομάδα την οποία υποστηρίζουμε και διαρκώς ασχολούμαστε μ᾽ αυτήν, συχνά μας οδηγεί στο να αναπτύσσουμε σχέσεις ανταγωνισμού με άλλους που ακολουθούν μιαν άλλη ομάδα ή να συζητούμε συνεχώς για την δική μας, σε κατάσταση πάθους. Άλλα πάθη είναι η κομματική ταύτιση, η εκζήτηση της ηδονής μέσα από το φαγητό, την σωματική ικανοποίηση, την περιποίηση του εαυτού μας. Μοντέρνες εξαρτήσεις είναι η προσκόλληση στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στο Διαδίκτυο ή σε εμμονές όπως η καθαριότητα, οι δεισιδαιμονίες, η επανάληψη συγκεκριμένων κινήσεων.

 Το πόσο εξαρτημένοι είμαστε φαίνεται από την δυνατότητά μας να απαντήσουμε εμείς καταφατικά στην προτροπή που ο Χριστός απηύθυνε σε έναν πλούσιο άρχοντα, ο οποίος ήθελε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, να την λάβει δηλαδή ως συνέχεια των αγαθών που είχε επί της γης. Ο Χριστός, αφού διαπιστώνει ότι ο πλούσιος άρχοντας τηρούσε τις εντολές του μωσαϊκού νόμου, ήταν δηλαδή θρησκευτικά “εντάξει”, τον προτρέπει να πουλήσει όσα έχει, να δώσει τα χρήματα από την πώληση στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό στην οδό της ελευθερίας από οποιαδήποτε εξάρτηση, στην οδό της αγάπης που οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών. Ο πλούσιος θα λυπηθεί πάρα πολύ. Η διάθεσή του για την αιώνια ζωή θα μετατραπεί σε βαθιά λύπη, διότι συνειδητοποιεί ότι ο βαθμός εξάρτησής του από τα υλικά αγαθά δεν του επιτρέπει να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, να ακολουθήσει τον ίδιο τον Χριστό ως πρόσωπο που δίνει την όντως ζωή. 

  Η σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό είναι διπλής κατεύθυνσης. Πρώτα είναι σχέση απεξάρτησης από οτιδήποτε παγιδεύει τον νου μας σε έναν δρόμο χωρίς αγάπη, χωρίς Θεό, χωρίς προοπτική αιωνιότητας. Κι αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο οι εντολές του Ευαγγελίου θεωρούνται σημάδια του χτες, ξεπερασμένα μηνύματα, αντίθετα προς την ευχάριστη προτροπή του πολιτισμού να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να απολαμβάνουμε όσο μπορούμε, να χαιρόμαστε την ζωή μας χωρίς “πρέπει” και “μη”. Ο δρόμος όμως του Ευαγγελίου φανερώνει το πρόσωπο 

του Χριστού, διότι η τήρηση των εντολών δεν έχει να κάνει με μία ηθικοποίηση του ανθρώπου, με μία βελτίωση της συμπεριφοράς του ως βάση για την μελλοντική ανταμοιβή στην αιωνιότητα, αλλά είναι σημάδι αγάπης προς τον Θεό που μας δίδεται ως νόημα και ζωή. Δεν πιστεύουμε σε μία σειρά εντολών, σε έναν κώδικα μηνυμάτων, αλλά στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού και αυτή η πίστη είναι εμπιστοσύνη, αγάπη, παράδοση καρδιάς. Όπως δηλαδή γίνεται σε κάθε αυθεντικό έρωτα! Γι᾽ αυτό και η τήρηση των εντολών είναι σημάδι ανταπόκρισης σε ένα κάλεσμα αληθινά ερωτικό μοιράσματος, άσκησης, πληρότητας, ώστε να μπορούμε να ακολουθήσουμε.

 Η προτροπή του Χριστού στον πλούσιο άρχοντα να πουλήσει όσα είχε ήταν κατά άνθρωπον αδύνατον να εκπληρωθεί, διότι ο άρχοντας είχε βολευτεί με την θρησκευτική διάσταση της πίστης. Είχε μάθει στην λογική του “δούναι και λαβείν”. Όμως η σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό υπερβαίνει αυτόν τον τρόπο. Γι᾽ αυτό και η Εκκλησία, υπενθυμίζοντάς μας το ευαγγελικό αυτό απόσπασμα, επαναφέρει την προτροπή του Χριστού προς τον καθέναν μας. Να πούμε ΟΧΙ στις εξαρτήσεις, να τις περιορίσουμε στον λογισμό μας με την εκκλησιαστική ζωή, δηλαδή την ΠΡΟΘΥΜΙΑ να μοιραστούμε, να χαρούμε με την παρουσία των άλλων, να μην σπαταλούμε άσκοπα τον χρόνο μας σε ενασχολήσεις που δεν έχουν νόημα πέρα από μία παροδική διασκέδαση, κυρίως όμως με την απόφαση να μην θεωρούμε τίποτε δικό μας, ούτε καν τα παιδιά μας και τον/την σύζυγό μας, αλλά να αισθανόμαστε διαχειριστές προσώπων και αγαθών, καθότι τα πάντα ανήκουν στον Θεό. Να δοξολογούμε για ό,τι μας δίδεται και ό,τι αποκτούμε με τον κόπο μας, αλλά και να μην απολυτοποιούμε την αξία του προσκολλώμενοι συναισθηματικά. Μόνο η σχέση με τον Χριστό και τον πλησίον, εν αγάπη, κρατά! 

 Το “ακολούθει μοι” του Χριστού το βιώνουμε στην εκκλησιαστική ζωή. Στην αγάπη που μας κάνει να υπερβαίνουμε πτώσεις, λύπες, αδυναμίες. Στην Εκκλησία, στην θεία λειτουργία, στην συνάντηση με τον πλησίον, στην προθυμία της αγάπης μαθαίνουμε την απεξάρτηση. Ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτές των παθών, η εκκλησιαστική ζωή μπορεί να συνδράμει, ακριβώς χάρις στην παρουσία του προσώπου του Χριστού. Κι αν είμαστε έτοιμοι ο ένας να βοηθήσει τον άλλον να μην νικηθεί από την γοητεία του εφήμερου, τότε ο Χριστός θα δείξει ότι αυτά που μοιάζουν αδύνατα γίνονται δυνατά!

themistoklismourtzanos.blogspot

https://proskynitis.blogspot.com/2018/11/blog-post_124.html

Καί ἄν εἶναι ἄδειο τό στασίδι μας στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι καί ἄδεια ἡ θέση μας στόν οὐρανό.

Θα έρθει εποχή λέγει μια παράδοσις, που τρεις εκκλησίες θα μείνουν στην Ελλάδα: του Παναγίου τάφου, του μεγάλου Αθανασίου του Αθωνίτου στο Άγιο Όρος και της Εικοσιφοινίσσης στο Παγγαίο.

   Μήν δικαιολογούμεθα, ὅτι δέν ἔχουμε χρόνο γιά νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία.

 Δέν θέλουμε νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία, διότι δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τό Χριστό, δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τήν Παναγία μας, δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τήν Ἐκκλησία. 

Ἄν εἴμασταν ἐρωτευμένοι, βουνά, θάλασσες καί λαγκάδια θά διασχίζαμε, γιά νά ἐρθουμε στήν Ἐκκλησία.

 Στό ἐξωτερικό, η ἄνθρωποι ἀπό 200 καί 300 χιλιόμετρα τρέχουν κάθε Κυριακή, γιά νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία. Καί ἐμεῖς βλασφημοῦμε τόν παππᾶ, πού χτύπησε τήν καμπάνα Κυριακή τό πρωί καί μᾶς ξύπνησε ἀπό τόν ὕπνο. Ἐμεῖς ἀντί νά πᾶμε τό πρωί στήν Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε τά ξημερώματα ἀπό τήν διαφθορά. Καί ἄν εἶναι ἄδειο τό στασίδι μας στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι καί ἄδεια ἡ θέση μας στόν οὐρανό. Γιατί ἀπό ἐδῶ γίνεται ἡ τακτοποίηση, ἀπό ἐδῶ βγαίνουν τά εἰσιτήρια γιά τόν οὐρανό. Οἱ ἄνθρωποι πού δέν θέλουν τήν Ἐκκλησία καί τά Μυστήριά της, εἶναι ἀπό τώρα στήν κόλαση!

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας + 1916 - 1982

https://proskynitis.blogspot.com/

Πρωινή προσευχή γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ

-Πρωινή προσευχή γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ-

Αιώνιε Κύριε, Δημιουργέ των απάντων ο καλέσας με εις την ζωήν ταύτην τη ανεξερευνήτω Σου αγαθότητι· ο δους μοι την Χάριν του Βαπτίσματος και την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος· ο κοσμήσας με τη επιθυμία του αναζητείν Σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν, επάκουσον της δεήσεώς μου.

Ο Θεός μου, ουκ έχω ζωήν, φως, χαράν, σοφίαν, δύναμιν άνευ Σου.

Αλλά Συ είπας τοις μαθηταίς Σου: «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε».

Όθεν τολμώ επικαλείσθαι Σε: Καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος.

Δίδαξον με πως δει προσεύχεσθαι.

Ευλόγησον την ημέραν ταύτην ήν εχάρισάς μοι, τω αναξίω δούλω Σου.

Ικάνωσόν με τη δυνάμει της Χάριτός Σου αδιαλείπτως ομιλείν και εργάζεσθαι προς την Σην δόξαν εν πνεύματι καθαρότητος, ταπεινώσεως, υπομονής, αγάπης, ευγενείας, ειρήνης, ανδρείας και σοφίας, επιγινώσκειν αεί την απανταχού παρουσίαν Σου.

Κύριε ο Θεός, δείξόν μοι την οδόν του θελήματός Σου εν τη απείρω Σου αγαθότητι και αξίωσόν με πορεύεσθαι ενώπιόν Σου χωρίς αμαρτίας.

Καρδιογνώστα Κύριε, Συ επιγινώσκεις πάσαν μου ένδειαν, Συ γινώσκεις την τυφλότητα και την άγνοιάν μου, Συ γινώσκεις την αστάθειαν και την διαφθοράν της ψυχής μου.

Αλλ’ ουδ’ ο πόνος ουδ’ η αγωνία η εμή κεκρυμμένα Σοι τυγχάνει. Επάκουσον της δεήσεώς μου και δίδαξόν με τω Πνεύματί Σου τω Αγίω, οδόν εν ή πορεύσομαι.

Μη εγκαταλείψης με, ότι η διεφθαρμένη μου θέλησις οδηγήση με προς άλλας οδούς, αλλά βιαίως επανάγαγέ με προς Σε.

Δος μοι, τη δυνάμει της Σης αγάπης, στερεωθήναι με εις το αγαθόν.

Φύλαξον με από παντός λόγου ή έργου ψυχοφθόρου, από πάσης εσωτερικής και εξωτερικής κινήσεως μη ευαρέστου ενώπιόν Σου και επιβλαβούς δια τον αδελφόν μου.

Δίδαξόν με πώς δει και τι με δει λαλείν.

Εάν το Σον θέλημα εστι του μη αποκριθήναι με δος μοι πνεύμα ειρηναίας σιωπής, αλύπου και ακινδύνου δια τον αδελφόν μου.

Νομοθέτησόν με εν τη τρίβω των εντολών Σου και έως εσχάτης μου αναπνοής μη επιτρέψης παρεκκλίναι με από του Φωτός των προσταγμάτων Σου, έως ότου καταστώσιν ο μοναδικός νόμος πάσης υπάρξεώς μου, προσκαίρου τε και αιωνίου.

Δέομαί Σου ο Θεός ελέησόν με.

Λύτρωσαί με από της θλίψεως και αθλιότητός μου και μη αποκρύψης απ’ εμού την οδόν της σωτηρίας. Εν τη αφροσύνη μου, ο Θεός, περί πολλών και μεγάλων δέομαί Σου, γινώσκων αεί την εμήν κακότητα, την αδυναμίαν και φαυλότητα κράζω Σοι: ελέησόν με.

Μη απορρίψης με από του Προσώπου Σου ένεκεν της αλαζονείας μου.

Δος και αύξησον εν εμοί τω αχρείω την δύναμιν του αγαπάν Σε, κατά τας εντολάς Σου, εξ όλης της καρδίας μου, εξ όλης της ψυχής μου, εξ όλης της διανοίας μου, εξ όλης της ισχύος μου, και δι’ όλου του είναι μου.

Ναι, ο Θεός, δίδαξόν με δικαίαν κρίσιν και γνώσιν τω Πνεύματί Σου τω Αγίω.

Δος μοι του γνώναι την Αλήθειάν Σου προτού με απελθείν εκ της ζωής ταύτης.

Παράτεινον τας ημέρας της ζωής μου έως ότου Σοι προσφέρω μετάνοιαν αληθινήν.

Μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου μηδέ εν ώ ο εμός νους τετυφλωμένος εστί.

Και όταν ευδοκήσης ελθείν το τέλος της ζωής μου προγνώρισόν μοι τον θάνατον, ίνα η ψυχή μου ετοιμασθή προς συνάντησίν Σου.

Έσο μετ’ εμού, Κύριε, εν εκείνη τη ώρα τη φοβερά και απόδος μοι την αγαλλίασιν του Σωτηρίου Σου.

Καθάρισόν με από παντός αμαρτήματος φανερού και αποκρύφου, από πάσης ανομίας κεκρυμμένης εν εμοί και δώρησόν μοι καλήν απολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματός Σου. Ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και την άμετρον φιλανθρωπίαν Σου, επάκουσον της δεήσεώς μου.

http://inpantanassis.blogspot.com/2018/11/blog-post_70.html

Θες να γίνεις του Χριστού…;

Ο Χριστιανός είναι ο παθιασμένος άνθρωπος!

Νηστεύουμε, εκκλησιαζόμαστε, προσευχόμαστε, εξομολογούμαστε….Χριστιανοί όμως δεν είμαστε…

Πολλές εγκλωβιζόμαστε στους «νόμους» και δεν προχωρούμε στην ουσία των πραγμάτων. Διότι αντί να αποκτούμε διαμέσου όλων των παραπάνω αγάπη, συγκατάβαση, συγχωρετικότητα, υπομονή, κατανόηση, ταπείνωση, γινόμαστε πιο σκληροί, αυτοανυψωνόμαστε σε κριτές των άλλων -των αμαρτωλών- λες και εμείς είμαστε οι αμόλυντοι και αναμάρτητοι…

Τελικά, Χριστιανός είναι ο Άνθρωπος της Αγάπης και όχι ο άνθρωπος των νόμων, είναι ο Άνθρωπος της Υπακοής και της Ταπείνωσης και όχι ο άνθρωπος του φανατισμού και του αδιάκριτου ζηλωτισμού…

Είναι κρίμα να νομίζουμε ότι θα βρούμε τον Χριστό μέσα από τις κατακρίσεις των άλλων, τις διαβολές, την επιδειξιομανία και την τήρηση κάποιων εντολών χωρίς την αναζήτηση της ουσίας της Χριστιανικής διδασκαλίας.

Ας μην γελιόμαστε…»μπορεί να είμαστε της Εκκλησίας» αλλά του Χριστού δεν θα γίνουμε ποτέ, εάν δεν αποτινάξουμε την εμπάθεια και τον εγωισμό που φωλιάζει μέσα στην καρδιά μας.

Τα χρόνια μας περνούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, χωρίς να γνωρίσουμε τον Χριστό. Τα χρόνια μας περνούν διαβάζοντας και μελετώντας τους λόγους των Θεοφόρων Πατέρων που βίωσαν την Παρουσία του Παρακλήτου, χωρίς να μας αγγίζει ουσιαστικά και βαθιά ο λόγος τους.

Η χαρά χάνεται καθώς μεγαλώνουμε, η καθαρότητα αμαυρώνεται και η απλότητα γίνεται ιδιορρυθμία. Πολλοί χριστιανοί στο διάβα της πορείας τους χάνονται μέσα στον καθωσπρεπισμό και την συνήθεια.

Ο Χριστιανός είναι ο παθιασμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος που ποθεί τον Μέγα Εραστή της ύπαρξής του, τον Νυμφίο Χριστό ο οποίος στέκει αεικίνητος μέσα στον χωροχρόνο και έξω απ’ αυτόν και μας καλεί στο αιώνιο πανηγύρι της Βασιλείας του Πατρός.

Θες να γίνεις του Χριστού; Γίνε αδελφός του πλησίον σου, γίνε αγκαλιά παρηγοριάς, γίνε χαμόγελο, γίνε προσευχή, γίνε φωτιά χαράς, γίνε χορός συγχώρεσης, γίνε σιωπή ταπείνωσης, γίνε θυμίαμα αγάπης.

Και ο μυστηριακός τρόπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μας προσφέρει όλες τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να ευδοκιμήσει ο κάθε «επίδοξος εραστής» της Χάρης Του.Είναι στην δική μας διάθεση να εκμεταλλευτούμε το πολύτιμο αγαθό της Αλήθειας που μας προσφέρει η Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά του νόμου και να εισέλθουμε στον οίκο της Χάριτος.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://inpantanassis.blogspot.com/2018/11/blog-post_97.html

Η δύναμη της νηστείας

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως από ταπείνωση απέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέροντας τον λυπήθηκε, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε στη ζώνη του, και έδιωξε το πονηρό πνεύμα.

- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.

- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.

Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Υπέμεινε με καρτερία τον πόλεμο, αλλ' αντιπολεμούσε κι εκείνος με τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του μαγειρευμένη τροφή.

Νικημένο τέλος το δαιμόνιο από τον ακατάπαυστο αγώνα, απομακρύνθηκε.

- Γιατί φεύγεις; το ρώτησε ο Γέροντας. Εγώ πάντως δεν σε διώχνω.

- Με αφάνισε η νηστεία σου! κραύγασε εκείνο και έγινε άφαντο.

ΝΗΣΤΕΙΑ

Ένας αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γέροντα, ποιο μέτρο να ακολουθήση στη νηστεία.

- Απόφευγε τις υπερβολές, τέκνον μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.

(Από το βιβλίο Χαρίσματα και Χαρισματούχοι έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου)

http://inpantanassis.blogspot.com/2018/11/blog-post_24.html

Το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής

† Κυριακῇ 25 Νοεμβρίου 2018 (ΙΓ' Λουκᾶν)

† Μνήμην τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιη' : 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· Μὴ μοιχεύσῃς· μὴ φονεύσῃς· μὴ κλέψῃς· μὴ ψευδομαρτυρήσῃς· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ὁ Ἀπόστολος

Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα

Κεφ. γ' : 23-29, δ' : 1-5

Ἀδελφοί, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. Εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾿Αβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. Λέγω δέ, ἐφ᾿ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση, αλλά και κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα." 

Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος