Η πιο ωφέλιμη γνώση είναι η γνώση του εαυτού μας!

Ο Προφήτης Ιερεμίας, θρηνώντας για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, έλεγε:

"Γιατί γεννήθηκα; Για να βλέπω κόπους και βάσανα; Γιατί δεν με θανάτωνε ο Κύριος στη μήτρα της μητέρας μου" (πρβλ. Ιερ. 20:18,17).

Ο προφήτης είχε κατανοήσει τι είναι ο άνθρωπος και τι η επίγεια ζωή του. Εσύ άραγε έχεις αυτή την επίγνωση;

Φρόντισε, αδελφέ, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να καταλάβεις τι και ποιος είσαι, γιατί τούτο αποτελεί την επιστήμη των επιστημών και την πιο μεγάλη σοφία.

Πιο χρήσιμη και ωφέλιμη είναι η γνώση του εαυτού σου, παρά οι γνώσεις της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών, της ιατρικής.

Γιατί αυτές εξαντλούνται στην παρούσα ζωή, ενώ η αυτογνωσία έχει προεκτάσεις και στη μέλλουσα.

Για τον υψηλό τούτο σκοπό χρειάζονται σκληρός αγώνας, οξύτατη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή και ενίσχυση του Θεού.

Πρέπει να εισχωρήσεις με το νου μέσα στην καρδιά σου και να εξετάσεις προσεκτικά το είναι σου.

Όσο καλύτερα γνωρίσεις την ψυχή σου, τον έσω άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα γνωρίσεις και τον Κύριο, γιατί, διαπιστώνοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ψυχής, αποκτάς καθαρότερη την επίγνωση της άπειρης και ασύλληπτης μεγαλοσύνης του Θεού.

Να στοχάζεσαι πάντα τη συντομία και το άδηλο τέρμα της παρούσας ζωής, συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα και την ασημαντότητά σου, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που σε φέρνει κοντά στον Κύριο.

Όσο γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο ταπεινώνεσαι, και όσο ταπεινώνεσαι, τόσο αποκτάς φόβο Θεού, που είναι η αρχή της σοφίας, κατά το Σολομώντα (Παροιμ. 1:7).

Αν θέλεις να μάθεις ποιος είσαι, πάρε πρώτα-πρώτα έναν καθρέφτη και κοίταξε μέσα τον εαυτό σου. Κοίταξε και σκέψου: Αυτός που βλέπεις, ο ";άλλος"; άνθρωπος του καθρέφτη, από τι αποτελείται; Από χώμα και νερό! Όσο επίσημος, πλούσιος ή άρχοντας ή σοφός, κι αν είσαι, δεν αξίζεις περισσότερο από ένα πήλινο αγγείο. Ένα πτώμα είσαι ουσιαστικά, μια εικόνα με λίγο χρώμα και κίνηση, που σου δάνεισε η ζωή για λίγα χρόνια. Κι έπειτα; Ξαναγίνεσαι πτώμα και χώμα!

Να τι είσαι ως προς το σώμα. Αλλά και ως προς το πνεύμα, αν βγάλεις το Θεό και τη χάρη Του, δεν είσαι παρά ένας φίλος της ματαιότητος, εχθρός της δικαιοσύνης, καταφρονητής της αλήθειας, κληρονόμος της κολάσεως. Από κάθε άποψη, δηλαδή, είσαι ένα πλάσμα ταλαίπωρο και αξιοθρήνητο -στις βουλές σου τυφλός, στις επιθυμίες σου ακάθαρτος, στα λόγια και τα έργα σου μάταιος, ένα τίποτα, ένα μηδέν, κι ας νομίζεις πώς είσαι κάποιος σπουδαίος.

Ο πιο μεγάλος ηρωισμός και η πιο θαυμαστή γενναιοφροσύνη βρίσκονται στην ταπεινή αναγνώριση της μηδαμινότητός μας.

Αυτή, άλλωστε, είναι η αρχή της λυτρώσεως από πολλά πάθη και ελαττώματα.

Πολλές φορές ο Κύριος ρωτούσε τους ασθενείς, πού θεράπευε, τι ήθελαν και αν επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Όχι πώς δεν ήξερε τη βουλή και την επιθυμία τους, αλλά για να συνειδητοποιήσουν καλύτερα την κατάστασή τους και να την ομολογήσουν ξεκάθαρα. Θυμάσαι τι έλεγε και ο προφήτης Δαβίδ, όταν ζητούσε από το Θεό να τον συγχωρήσει; ";Αναγνωρίζω την παρανομία"; (Ψαλμ. 50:5).

Τον μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει ο ασθενής εκείνος πού δεν γνωρίζει την αρρώστια του. Όσοι έχουν χάσει τα λογικά τους, πάχουν από την πιο σοβαρή ασθένεια. Μά δεν το καταλαβαίνουν ούτε θλίβονται γι΄αυτό, αλλά τους βλέπεις να γελούν και να χαίρονται, με τρόπο πού σε κάνει να κλαις. Μήπως όμως δεν μοιάζουν σ΄αυτούς και όσοι τάχα λογικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τη φύση τους και τον προορισμό τους;

Το κακό, αδελφέ, δεν είναι έξω από μας. Μέσα μας είναι. Γι΄αυτό και τόσο δύσκολα θεραπευόμαστε, επειδή δεν βλέπουμε την αρρώστια μας.

Πληγές πού δεν φαίνονται και αμαρτίες που δεν αναγνωρίζονται, δεν διορθώνονται.

Σε τούτον τον αγώνα αξίζει να βάλεις όλον τον πόθο σου και να ρίξεις όλες τις δυνάμεις σου.

Τι είσαι; Από πού ήρθες; Πού βρίσκεσαι και πού πηγαίνεις; Πρίν από τη σύλληψή σου δεν υπήρχες. Δεν ήσουνα τίποτα. Ο Θεός οικονόμησε να έρθεις στον κόσμο κι Εκείνος σου έδωσε ό,τι έχεις, τόσο τα φυσικά σου χαρίσματα-ρώμη, ομορφιά, ευφυϊα, αισθήσεις κ.λ.π. -όσο και τα επίγεια αποκτήματα, που εξαρτώνται άμεσα από τα χαρίσματα- χρήματα, περιουσία, αξιώματα. Επομένως, ";τι έχεις πού να μην το έλαβες; Και αφού το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;"; (Α΄Κορ. 4:7). Αν δεν έχεις τελείως τυφλωθεί από την υπερηφάνεια και τη φιληδονία, αν δεν έχεις σκοτιστεί πέρα για πέρα από το διάβολο, το πνεύμα του σκότους, αν είσαι λογικό πλάσμα του Θεού, "κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν" Εκείνου, δεν μπορείς παρά να ομολογήσεις την ανεκδιήγητη ευεργετικότητά Του, πού όλα σου τα χάρισε, βασιλιά της κτίσεως σ΄έκανε, αλλά και με το ίδιο Του το Αίμα σε λύτρωσε από τον αιώνιο θάνατο. Και τότε θα ταπεινωθείς βαθιά, και η ταπείνωση αυτή θα είναι η αρχή της μετάνοιας και της σωτηρίας σου. Η ταπείνωση αυτή θα σε κάνει να ποθήσεις ακτανίκητα τον Ευεργέτη και Σωτήρα σου.

Λέγεται πώς κάποτε ο αείμνηστος και ευσεβής βασιλιάς Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395) πρόσταξε κι έβαλαν το θρόνο του στην ακροθαλασσιά.

Ύστερα κάθησε εκεί όπως και στο παλάτι, μπροστά στους άρχοντες και τους αξιωματούχους, και είπε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι:

– Θάλασσα, με τη δύναμη και την εξουσία που έχω, σε διατάζω να μην προχωρήσεις πέρ΄από τα όρια σου και να μη βρέξεις το θρόνο μου!

Οι άρχοντες απορούσαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, γιατί δεν καταλάβαιναν τι σκοπό είχε ο βασιλιάς. Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα, κι ένα δυνατό κύμα, που ήρθε ξαφνικά, όχι μόνο το θρόνο έβρεξε, μά και το βασιλιά έκανε μούσκεμα από το κεφάλι ως τα πόδια. Τότε ο σοφός Θεοδόσιος νουθέτησε τους ακροατές του:

– Ας μάθουν όλοι, πώς η δύναμη των κοσμικών βασιλέων είναι πρόσκαιρη και μάταιη. Αιώνιος και αληθινός Βασιλιάς όλης της κτίσεως είναι μόνο ο Βασιλιάς των βασιλέων, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτά, ορατά και αόρατα.

Και μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων αρχόντων, κατέβηκε από το θρόνο και τράβηξε για την εκκλησία, όπου έβγαλε το στέμμα του και το απόθεσε μ΄ευλάβεια στην ιερή κεφαλή του Εσταυρωμένου. Από την ημέρα εκείνη και ως το θάνατό του δεν ξαναφόρεσε το διακριτικό της βασιλικής του εξουσίας.

Ας στοχαστούμεν, λοιπόν, κι εμείς τη μηδαμινότητα και τη ματαιότητα της εξουσίας που τυχόν έχουμε.

Ας στοχαστούμε τη βραχύτητα της ζωής μας κι ας μη μένουμε προσκολλημένοι σ΄αυτήν.

Ας μην κυνηγάμε τα ψεύτικα, για να κερδίσουμε τ΄αληθινά, που μας υπόσχεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

από το βιβλίο: "Αμαρτωλών σωτηρία"

https://www.agiooros.net/

Συμπαράσταση στον αδύνατο που πέφτει!

Πήγε κάποτε ένας αδελφός σε κάποιον Γέροντα και του λέει: «Ο αδελφός μου με βγάζει από τη σειρά μου πηγαίνοντας εδώ κι εκεί και στενοχωριέμαι».

Κι ο Γέροντας τον παρηγόρησε συμβουλεύοντάς τον: «Να τον υπομείνεις, αδελφέ, και ο Θεός βλέποντας τον κόπο της υπομονής σου, θα τον επαναφέρει. Γιατί με τρόπο σκληρό δεν είναι εύκολο να μεταστρέψεις κάποιον. Ούτε ένας δαίμονας διώχνει άλλον δαίμονα. Αλλά μάλλον με την καλοσύνη σου θα τον επαναφέρεις. Γιατί και ο Θεός μας ελκύει τους ανθρώπους προσφέροντάς τους την παρηγοριά».

Και του διηγήθηκε το εξής: Ήταν δύο αδελφοί στη Θηβαϊδα και ο ένας πολεμήθηκε από τον πειρασμό της πορνείας και είπε στον άλλο: «Θα γυρίσω στον κόσμο». Ο άλλος όμως με κλάματα του έλεγε: «Δεν σ' αφήνω, αδελφέ μου, να φύγεις και να χάσεις τον κόπο σου και την παρθενία σου». Αλλ' αυτός δεν πειθόταν και έλεγε: «Δεν μπορώ να μείνω άλλο, θα φύγω. 'Η έλα μαζί μου και επιστρέφω πάλι μαζί σου ή άφησε με και θα μείνω στον κόσμο».

Πήγε λοιπόν (ο άλλος) αδελφός και το ανέφερε σε κάποιον μεγάλο Γέροντα. Και ο Γέροντας του είπε: «Πήγαινε μαζί του. Και ο Θεός για τον κόπο σου δεν θα τον αφήσει να πέσει». Σηκώθηκαν λοιπόν και κατέβηκαν στον κόσμο. Μόλις όμως έφτασαν στο χωριό, ο Θεός βλέποντας τον κόπο της αγάπης του, πήρε τον πόλεμο από τον αδελφό. Και του λέει ο αδελφός: «Ας γυρίσουμε πίσω στην έρημο, αδελφέ. Να, πες ότι αμάρτησα, και τι κέρδισα;». Και γύρισαν στο κελί τους χωρίς να πάθουν ζημιά.

Από το Γεροντικό

Να γίνει ο Θεός η ζωή μας.

Γέροντας Σωφρόνιος

Κράτησε πριν απ' όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ' όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες.

Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου. Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια. Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού. Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι. αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου».

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου, και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος. Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι' αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της. Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας, αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή. Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο. Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός. Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί μας. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε "προσωπικές" σχέσεις μαζί Του, σχεδόν "ανθρώπινες".Ελπίζω ότι με αντιλαμβάνεσαι. Καταλαβαίνεις ότι με τον όρο αυτό εννοώ τον εσωτερικό, ενδόμυχο σύνδεσμο με τον Θεό.

Γιατί ο όλος άνθρωπος κλήθηκε για τη ζωή εν Αυτώ, δηλαδή όχι μόνο η ανώτερη ικανότητά του για θεωρία, το "πνεύμα", αλλά και τα αισθήματα, η ψυχή, ακόμη και το σώμα. Να ακόμη μία προσευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Μονογενές Υιέ του Ανάρχου Σου Πατρός, διάνοιξε τους οφθαλμούς της εσκοτισμένης ψυχής μου, για να δω συνετά Εσένα, τον Δημιουργό και Θεό μου.

»Σε παρακαλώ: Μη με απορρίψεις από το Πρόσωπό Σου, αλλά, παραβλέποντας όλη την αθλιότητά μου, όλην την ταπεινότητά μου, φανέρωσε μου το Φως Σου, ω Φως του κόσμου, και δος μου να γνωρίσω την αγάπη Σου προς τον άνθρωπο.

»Ω, γλυκύτατε Χριστέ, που εξαπέστειλες από τον Πατέρα στους αγίους μαθητές και Αποστόλους Σου το Πνεύμα το Άγιο, αυτό, Αγαθέ, κατάπεμψε και σε μας τους αναξίους και έτσι δίδαξέ μας τη γνώση Σου και φανέρωσέ μας τις οδούς της σωτηρίας Σου.

»Λάμψε σε μένα, ο Θεός, ο Θεός μου, το Φως Σου το αληθινό, για να δω και εγώ στο Φως Σου τη Δόξα Σου ως Μονογενούς παρά Πατρός, και να μορφωθεί μέσα μου η Εικόνα Σου η ακατάληπτη, σύμφωνα με την οποία δημιούργησες κατ' αρχάς τον άνθρωπο.

»Ω, ο Θεός, ο Σωτήρας μου, το Φως του νου μου και το κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθό­τητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριο μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου.

»Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, κατά την αμετάθετη επαγγελία Σου, έλα μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο και σκήνωσε μέσα μου».

Αρχιμ. Σωφρονίου

«Γράμματα στη Ρωσία». Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ-Αγγλίας, 2009

https://www.agiooros.net/

Ας γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἐπιμένει στό δικό του, δέν θέλει νά γίνονται ὅλα ὅπως αὐτός σχεδίασε, ἀλλά ὑποχωρεῖ καί λέγει ὅτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά κάνω κάτι περισσότερο, μᾶλλον τά ἔκανα θάλασσα μέχρι τώρα, ἄς τά ἀφήσω στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἀδιαφορώντας ἀλλά ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί δίνοντας χῶρο σ’ Αὐτόν νά ἐργασθεῖ. Ὑποχωρώντας, λέγοντας, ἄς γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἄς δώσω τήν ὕπαρξή μου ὁλόκληρη στό Θεό μέ πᾶσα ἐμπιστοσύνη, ὅπως τό μικρό παιδάκι πού ἀναπαύεται στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του καί ἐκεῖ αἰσθάνεται τήν πιό μεγάλη εὐτυχία. Ἐκείνη ἡ ἀγκαλιά εἶναι ἡ πιό δυνατή ἐμπειρία, πού μπορεῖ νά ζήσει ἕνας ἄνθρωπος. Ἐκεῖ δέν ἀγωνιᾶ, δέν ἀνησυχεῖ, δέν ἀντιδρᾶ ἀλλά ἀναπαύεται. Ὁ ἄνθρωπος ὁ καθημερινός βρίσκει ἀνάπαυση, ἄν ἀφήσει τόν Θεό στή ζωή του καί φύγει ἀπό τά θελήματά του καί μάθει τήν ταπείνωση ἀπό τόν Χριστό. Νά μάθει αὐτό πού εἶναι τό πιό δυνατό μάθημα ἀπό ὅλα τά ἄλλα. Νά δίνει στόν Χριστό τή ζωή του ὁλόκληρη. Τό λέμε στή Θεία Λειτουργία: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Μέσα στή Λειτουργία καλούμαστε νά παραδώσουμε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ τόν ἑαυτό μας καί τούς γύρω ἀνθρώπους. Δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά βαστάξουμε καί νά σηκώσουμε τό βάρος ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καί ὅλων τῶν πραγμάτων, οὔτε καί τό βάρος τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀκόμα.

Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανασίου

Εσύ δεν ξέρεις τι έχεις στο σπίτι σου. Θα ξέρεις για τον Θεό;

(Ένα θαυμαστό γεγονός από τον βίο του Αγίου Πορφυρίου)

Επισκέφτηκε έναν καθηγητή μου κάποιος Έλληνας από την Αμερική. Όταν μίλησαν, του λέει ο καθηγητής: «Πάμε να γνωρίσεις έναν άγιο Γέροντα». 

Εκείνος αρνιόταν. Λέει: «Δεν ξέρω. Δεν θέλω τους παπάδες. Οι παπάδες έχουν κάνει … έτσι την Εκκλησία». 

Ο καθηγητής μου του απαντάει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ετούτος είναι διαφορετικός παπάς. 

Του λέει: «Τέλος πάντων. Έλα μαζί μου και μη μιλάς, απλώς έλα για παρέα». Του λέει ο άλλος: «Εντάξει. Θα έρθω για παρέα».

Όταν ήρθαν στον Γέροντα μιλούσε ο καθηγητής, ενώ ο άλλος καθόταν κι άκουγε.

Στο τέλος ρωτά ο Γέροντας τον Ελληνο-αμερικανό: «Εσύ τι ξέρεις για τον Θεό;». Του απαντά εκείνος: «Τίποτα δεν ξέρω για τον Θεό». 

Οπότε ο Γέροντας του λέει: «Εσύ δεν ξέρεις τι έχεις στο σπίτι σου. Θα ξέρεις για τον Θεό; 

Του λέει εκείνος: «Πως δεν ξέρω τι έχω στο σπίτι μου;». 

Του απαντά: «Εσύ δεν μένεις στην Καλιφόρνια; Δεν έχεις ένα σπίτι που μέσα έχει μια αυλή μ’ ένα δέντρο; Εκεί κάτω από το δέντρο, άμα ψάξεις, θα βρεις θησαυρό. Αλλά να πας νύχτα και να μη σε δουν οι γείτονες. Και να μην αρχίσεις να ψάχνεις όλο τον κήπο. Μόνο εκεί υπάρχει». Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε πολύ.

Όταν γύρισε στην Αμερική, μια νύχτα παίρνει ένα φανάρι κι αρχίζει να ψάχνει κάτω από το δέντρο και βρίσκει ένα λαγήνι λίρες.

Ξαφνιασμένος και πολύ αναστατωμένος, την άλλη μέρα παίρνει το αεροπλάνο και γυρίζει σκετόμενος ότι αφού ένας άνθρωπος από την Ελλάδα ξέρει τι υπάρχει εδώ κάτω στον δικό μου τον κήπο, πόσο μάλλον τα βλέπει όλα ο Θεός. 

Και τι δυνατό Θεό έχουμε, που τόσον καιρό δεν τον πίστευα. Κι έρχεται στον Γέροντα, πέφτει στα πόδια του, του είπε ότι «τώρα πιστεύω» κι άφησε κι ένα μέρος χρημάτων για το μοναστήρι.

«Μαθητεία στον Γέροντα Πορφύριο», Πορφυρίας Μοναχής, 

εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2012 (σελ.92-94)

http://inpantanassis.blogspot.

Φοβερό ἐπιτίμιο ὑπερηφανείας

Ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἐπιτιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μεγάλη ὑπερηφάνειά του! Τὴν παιδαγωγία αὐτὴ διηγεῖται μὲ αἰσθήματα μετανοίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ σὲ διακήρυξή του πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς (βλ. Δαν. γ´ 31 - δ´): «…Ἤμουν στὸ ἀπόγειο τῆς δόξας μου. Καὶ εἶδα μιὰ νύχτα ἕνα φοβερὸ ὄνειρο ποὺ μὲ συντάραξε. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλώνας δὲν μπόρεσε νὰ μοῦ τὸ ἑρμηνεύσει.

Τότε κάλεσα τὸν Δανιήλ, ποὺ ἔχει μέσα του Πνεῦμα Ἅγιο, καὶ τοῦ διηγήθηκα τὸ ὄνειρο: Εἶδα ἕνα δένδρο ποὺ μεγάλωσε πάρα πολὺ καὶ τὰ κλαδιά του ἁπλώθηκαν στὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ νά, ἕνας ἄγγελος κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Κόψτε καὶ μαδῆστε τὸ δένδρο καὶ δέστε το μὲ δεσμὰ σιδερένια, καὶ ἂς βρίσκεται ἔξω στὴ χλόη καὶ κάτω ἀπὸ τὴ δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἂς συναναστρέφεται τὰ ἄγρια θηρία, μέχρι νὰ περάσουν ἑπτὰ καιροί· ἀφῆστε μόνο τὴ ρίζα του».

Ὁ Δανιὴλ ἔμεινε ἄφωνος γιὰ μία ὥρα περίπου. Καὶ τοῦ εἶπα: “Πές μου τὴ σημασία του καὶ μὴ διστάσεις”. Κι ἐκεῖνος: “Κύριε, τὸ ὄνειρο μακάρι νὰ ἐπαληθευθεῖ στοὺς ἐχθρούς σου. Τὸ δένδρο ποὺ εἶ­δες, εἶσαι ἐσύ, βασιλιά· διότι ἔγινες πρά­γματι μεγάλος καὶ ἰσχυρὸς καὶ ἡ ἐξουσία σου ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς γῆς.

Τὰ λόγια τοῦ ἀγγέλου εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑψίστου γιὰ σένα. 

Δηλαδὴ θὰ σὲ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, θὰ κατοικεῖς μὲ τὰ ἄγρια θηρία· θὰ σὲ ταΐζουν μὲ χορτάρι ὅπως τὸ βόδι καὶ θὰ ζεῖς στὸ ὕπαιθρο. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση θὰ εἶσαι γιὰ ἑπτὰ χρονικὲς περιόδους (μᾶλλον 7 χρόνια). Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει καὶ θὰ ἐπιστρέψεις στὸ θρόνο σου, ἀφότου μάθεις καλὰ ὅτι κύριος τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει κάθε βασιλικὴ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτό, βασιλιά, ἂν θέλεις, κάνε ἐλεημοσύνες, μήπως βρεῖς ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου”».

Τὸ ὄνειρο ἐκπληρώθηκε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ὁ Ναβουχοδονόσορ περπατοῦσε στὴν ταράτσα τοῦ παλατιοῦ του καὶ ἀτενίζοντας τὴν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του εἶπε γεμάτος καύχηση: «Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ποὺ ἐγὼ τὴν ἔχτισα μὲ τὴ μεγάλη μου δύναμη, γιὰ νὰ διακηρύττει τὴ δόξα τῆς μεγαλειότητάς μου;». Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὰ λόγια του αὐτά, καὶ ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Σ᾿ ἐσένα ἀναγγέλλεται, βασιλιά: Σοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ βασιλεία!».

Πράγματι, ὁ βασιλιὰς τρελάθηκε καὶ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Ζοῦσε στὸ ὕπαιθρο σὲ ἄγρια ζωώδη κατάσταση. Τὸ δέρμα του ἄλλαξε χρῶ­­μα, οἱ τρίχες του ἔγιναν σὰν λιοντα­ριοῦ καὶ τὰ νύχια του σὰν τῶν ἁρπακτικῶν πουλιῶν.

«Μετὰ τὴ συμπλήρωση τοῦ χρόνου τῆς παιδαγωγίας ξαναπέκτησα τὸ λογικό μου καὶ τὴν ἀνθρώπινη συμπεριφορά μου», συνεχίζει νὰ διηγεῖται ὁ αὐτοκράτορας, «καὶ ἐπανῆλθα στὸ θρόνο μου, μὲ περισσότερη τώρα δόξα καὶ μεγαλεῖο. Τώρα λοιπὸν δοξάζω τὸν Θεό. Ἀναγνωρίζω ὅτι ἡ ἐξουσία Του εἶναι αἰώνια καὶ ἀκατάλυτη· ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰν ἕνα μηδὲν μπροστά Του. Τὰ ἔργα Του εἶναι ἀληθινά, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ, δίκαιος· “καὶ πάντας τοὺς πορευομένους ἐν ὑπερ­ηφανίᾳ δύναται ταπεινῶσαι”».

Ὁ Ναβουχοδονόσορ, ὁ πανίσχυρος βα­­σιλιὰς τῆς βαβυλωνιακῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἁπλωνόταν ἀπὸ τὴ Μεσόγειο θάλασσα μέχρι τὸν Περσικὸ κόλπο· αὐτὸς ποὺ ὑπέταξε τόσους βασιλεῖς καὶ κυριάρχησε σὲ ὅλο σχεδὸν τὸν τότε γνωστὸ κόσμο· αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὑπάκουαν μὲ τρόμο οἱ λαοί· μ᾿ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Θεοῦ ἔχασε τὴ δύναμη καὶ τὴ βασιλεία του καὶ ἐξέπεσε σὲ ζωὴ κατώτερη ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ τελευταίου ὑπηκόου του…

Στὴν ἱστορία αὐτὴ λάμπει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ μας, ὁ Ὁ­­ποῖος μ᾿ ἕνα Του νεῦμα μπορεῖ ν᾿ ἀπογυμνώσει καὶ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ βασιλιὰ ἀπὸ τὴ δύναμή του. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλήθεια ποὺ δυναμώνει τὴν πίστη μας καὶ ἀποδιώκει κάθε σκιὰ φόβου καὶ ἀνησυχίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ γῆ μας, γιὰ τὴ συν­εχῶς αὐξανόμενη δύναμη τῶν μεγάλων τῆς γῆς, ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς.

Ὡστόσο ἡ σημαντικότερη ἴσως ἀλήθεια ποὺ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὴ αὐτὴ διήγηση, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτιμᾶ αὐστηρὰ τοὺς ὑπερηφάνους· ὄχι μόνο κυβερνῆτες ἀλλὰ καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι πνευματικὸς νόμος ὅτι «πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις» (Παρ. ιϚ´ [16] 18). Πρὶν ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ καταστροφὴ προηγεῖται ἡ ἀλαζονεία. 

Ἡ ὑπερηφάνεια ἀπομακρύνει τὴ θεία Χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔρχονται θλίψεις ποὺ ταπεινώνουν τὸν ὑπερήφανο, μέχρι νὰ ἐμέσει τὸ δηλητήριο τῆς ὑ­περηφανείας του. Κάποτε μάλιστα, σὲ περιπτώσεις σκληρῆς καὶ ἐπίμονης ἐπάρσεως, ὁ ἄνθρωπος τόσο πολὺ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ὥστε τρελαίνεται ἢ ὑποκύπτει σὲ πάθη ἀτιμίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξευτελίζεται καὶ πολὺ ταλαιπωρεῖται μέχρι νὰ ἀνανήψει, ἂν ἀνανήψει.

Γιατί ὅμως ἐπιτιμᾶται τόσο αὐστηρὰ ἡ ὑ­περηφάνεια; Διότι εἶναι ἡ πιὸ σκληρὴ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ,αὐθάδης προσβολὴ κατ᾿ εὐθείαν στὸ πρόσωπό Του, ἄρνηση τῆς θεότητός Του. Εἶναι ἡ πιὸ αὐτοκαταστροφικὴ ἐπιλογὴ γιὰ ἕνα λογικὸ δημιούργημά Του: ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. 

Εἶναι ἡ αἰτία καὶ ρίζα ὅλων τῶν παθῶν. Μόνη αὐτὴ γκρέμισε τὸν τιμημένο ἄγγελο Ἑωσφόρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν πολλή Του εὐ­σπλαχνία παιδαγωγεῖ τὸν ὑπερήφανο τό­σο ἐπιμελῶς.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφανείας καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειές του. Νὰ μᾶς φωτίζει ὥστε νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία καὶ μηδαμινότητά μας καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε εὐγνωμόνως ὅτι κάθε ἀγαθό, προσὸν καὶ ἀρετὴ ποὺ ἔχουμε, εἶναι ὅλα δῶρα τῆς ἀγάπης Του. Τότε θὰ μᾶς πλουτίζει μὲ ἀκόμη μεγαλύτερες εὐλογίες.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://inpantanassis.blogspot.

Ὅταν δίνεις πλουτίζεις…

Στά χρόνια τῆς κατοχῆς 1941-42, πέρασαν τρεῖς-τέσσερις πεινασμένοι συνάνθρωποί μας, σχεδόν γυμνοί, ἀπό τήν γειτονιά μας, ζητῶντας βοήθεια.

Οἱ περισσότεροι ἐκείνη τήν ἐποχή δέν εἶχαν οὔτε τό ψωμί τῆς ἡμέρας κι ἔτσι οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν της πείνας, ἀκόμα καί στούς δρόμους.

Μικροί μεγάλοι, ὅταν πεινοῦσαν, ἀνακάτευαν τά σκουπίδια καί ὅ,τι ἔβρισκαν τά ἔτρωγαν.

Ἕνας γείτονας φιλότιμος καί ἐλεήμων, ὅταν τούς εἶδε σ’ αὐτήν τήν κατάσταση, τούς λυπήθηκε καί πῆρε ὅ,τι εἶχε μέσα τό κρεμαστό «φανάρι» μέ τή σίτα καί τούς τά ἔδωσε.

Ἄκουσε ὅμως ἀπό τή γυναίκα του γκρίνιες, φωνές… μᾶλλον δικαιολογημένες.

Καί τί θά φᾶμε ἐμεῖς; Τό βράδυ τά παιδιά θά μείνουν νηστικά, τό ἄδειασες ὅλο…

Γυναίκα, λέει, ἐμεῖς δέν ἔχουμε, ἀλλά ἔχει ὁ Θεός.

Ὁ Θεός ἔχει, ἀλλά ἐμεῖς δέν ἔχουμε, ἀπάντησε ἐκείνη.

Οἱ πεινασμένοι ἔφυγαν εὐχαριστημένοι. Καί τό ἀνδρόγυνο κάθισε μαζί μέ τούς γείτονες καί κουβεντιάζανε ἄν πρέπει νά δίνουνε σ’ αὐτή τή δύσκολη ἐποχή ἐλεημοσύνη ἤ ὄχι.

Ἀφοῦ κουβέντιασαν, ἀρκετά μέ τούς γείτονες νύχτωσε καί μπῆκαν μέσα στό σπίτι τους, γιατί ἀπαγορευόταν ἡ κυκλοφορία ἀπό τούς Βουλγάρους.

Καί τώρα τί θά φᾶμε ἐμεῖς; τί θά φᾶνε τά πέντε παιδιά μας;

Ἔ, κάτι θά ἔχει βάλει ὁ Θεός στό «φανάρι», εἶπε ὁ σύζυγος.

Ἀνάψανε τήν λαμπίτσα καί μόλις ἔφεξε λίγο, εἶδαν τό «φανάρι» γεμάτο τρόφιμα! Καί ἀπ’ αὐτά πού δέν ὑπῆρχαν, ὅπως τυρί! Αὐτό συνέβη στόν πολύ ἐλεήμονα γείτονά μας.

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου «Γνῶσις καί Βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως»

http://inpantanassis.blogspot.

Γίνεται απαθής

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανένα τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήταν. 

Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της Χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με την μνήμη του Θεού.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

http://inpantanassis.blogspot.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας

Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, 

Ἐπισκόπου τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας, τοῦ Φωτιστοῦ. 

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον 

κδ΄ 42 - 47 

Εἶπεν ὁ Κύριος. γρηγορεῖτε , ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. Ἐκεῖνο δὲ γινώσκετε ὅτι εἰ ᾔδει ὁ οἰκοδεσπότης ποίᾳ φυλακῇ ὁ κλέπτης ἔρχεται, ἐγρηγόρησεν ἂν καὶ οὐκ ἂν εἴασε διορυγῆναι τὴν οἰκίαν αὐτοῦ. διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται. Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ φρόνιμος, ὃν κατέστησεν ὁ κύριος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ τοῦ διδόναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ; μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν. 

Νεοελληνική απόδοση:

Νὰ εἶσθε λοιπὸν ἄγρυπνοι, διότι δὲν ξέρετε ποιὰν ὥρα ἔρχεται ὁ Κύριός σας. Ξέρετε ὅμως τοῦτο: ὅτι ἐὰν ἤξερε ὁ οἰκοδεσπότης ποιὰν ὥρα τὴν νύχτα θὰ ἐρχότανε ὁ κλέφτης, θὰ ἀγρυπνοῦσε καὶ δὲν θὰ ἄφηνε νὰ διαρρήξουν τὸ σπίτι του. Διὰ τοῦτο καὶ σεῖς νὰ εἶσθε ἕτοιμοι, διότι τὴν ὥρα ποὺ δὲν περιμένετε, θὰ ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». «Ποιὸς λοιπὸν εἶναι ὁ ἔμπιστος καὶ φρόνιμος δοῦλος, τὸν ὁποῖον ὁ κύριός του διώρισε ἐπιστάτην τῶν ὑπηρετῶν του, διὰ νὰ φροντίζῃ νὰ τοὺς δίνῃ τροφὴν τὴν κατάλληλη ὥρα; Μακάριος εἶναι ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, πού, ὅταν ἔλθῃ ὁ κύριός του, θὰ τὸν βρῇ νὰ κἀνῃ τὸ ἔργον του. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, θὰ τὸν διορίσῃ ἐπιστάτην εἰς ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του.

Η εορτή της ημέρας

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος

Ἔζησε καὶ μαρτύρησε ἐπὶ αὐτοκρατορίας Διοκλητιανοῦ.

Ἦταν γιὸς τοῦ Ἀνάκ, ὁ ὁποῖος ἦταν συγγενὴς τοῦ βασιλιὰ τῆς Ἀρμενίας Κουσαρῶ. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους γιὰ τὴ δολοφονία τοῦ βασιλιὰ τῆς Ἀρμενίας. Οἱ Ἀρμένιοι γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν σκότωσαν τὸν Ἀνὰκ καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Γρηγόριο καὶ ἕναν ἀδελφό του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ὁ γιὸς τοῦ Κουσαρῶ, ὁ Τηριδάτης, συνέλαβε τὸν Γρηγόριο ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὸς καὶ τὸν βασάνισε σκληρά. Ὅταν δὲ ἔμαθε ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ γιὸ τοῦ Ἀνάκ, ὁ ὁποῖος εὐθυνόταν γιὰ τὴ δολοφονία τοῦ πατέρα του, διέταξε νὰ τὸν ρίξουν σὲ λάκκο μὲ φίδια καὶ ἄλλα ἑρπετά. Ὁ Γρηγόριος ὄχι μόνο δὲν ἔπαθε τίποτα ἀλλὰ ἐπέζησε γιὰ 15 χρόνια τρεφόμενος μὲ τὸ ψωμὶ ποὺ τοῦ πήγαινε κρυφὰ μιὰ χήρα.

Κάποια στιγμὴ ὁ Τηριδάτης παραφρόνησε. Ἡ ἀδελφή τοῦ βασιλιὰ ἄκουσε μία μέρα φωνή, ἡ ὁποία τῆς ἔλεγε πὼς ἂν ἤθελε νὰ θεραπευτεῖ ὁ ἀδελφός της θὰ ἔπρεπε νὰ ἐλευθερώσουν τὸν Γρηγόριο. Πράγματι ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸν λάκκο ὁ Ἅγιος θεράπευσε τὸν βασιλιά.

Ἐξεδήμησε εἰς Κύριον ἐν εἰρήνῃ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ γεωργίᾳ, ἐνεούργησας, βροτῶν καρδίας, κατασπείρας τὴν τοῦ Λόγου ἐπίγνωσιν, καὶ λαμπρυνθεὶς μαρτυρίου τοῖς στίγμασιν, ἱεραρχίᾳ Γρηγόριε ἔφανας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τὸν εὐκλεῆ καὶ Ἱεράρχην ἅπαντες, ὡς Ἀθλητὴν τῆς ἀληθείας σήμερον, οἱ πιστοὶ θείοις ἐν ᾄσμασι, καὶ ὑμνῳδίαις εὐφημήσωμεν, Γρηγόριον ποιμένα, καὶ διδάσκαλον, τὸν ἔκλαμπρον φωστῆρα καὶ παγκόσμιον· Χριστῷ γὰρ πρεσβεύει, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.

Γρήγορος τοῖς τρόποις ἀναδειχθείς, πρὸς θεογνωσίας, διεγείρεις τὸν φωτισμόν, τοὺς τῇ δυσσεβείᾳ, ὑπνώττοντας ἀθλίως,  Γρηγόριε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Εάν είμασταν απλοί σαν τα παιδιά, ο Κύριος θα έδειχνε σε εμάς τον Παράδεισο, θα εβλέπαμεν Αυτόν εν τη δόξῃ των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και πασών των Επουρανίων Δυνάμεων και των Αγίων. Αλλά δεν είμαστε ταπεινοί και γι' αυτό βασανίζουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους...

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

Η στιγμή της Θείας Κοινωνίας

Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες.Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιο ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιαν αρετή κατόρθωσες, ποιαν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος.

Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Μυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ’ όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.Να προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Μυστηρίων.

Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Μα κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς…

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Όποιος ενδύεται την υπομονή...

Όποιος ενδύεται την υπομονή, αυτός θα δεί τη νίκη και τη δόξα του Θεού. Γι’ αυτόν που αγαπά τον Κύριο, ακόμα και η πιο στενή και τεθλιμμένη οδός είναι αρκούντως πλατιά· και ο μεγαλύτερος πόνος είναι ένας εύκολος ζυγός, και ο πιο βίαιος θάνατος μια ευφρόσυνη γαμήλια ακολουθία. 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://inpantanassis.blogspot.

Ειρήνη και αγάπη

(άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Όλοι επιθυμούν την ειρήνη, μα δεν ξέρουν πώς να την αποκτήσουν. Ο Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε από θυμό και παρακάλεσε τον Κύριο να τον ελευθερώσει από αυτό το πάθος. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ' αυτόν και του είπε: «Παΐσιε, αν θέλεις να μην οργίζεσαι, μην επιθυμείς τίποτε, μη κρίνεις και μη μισήσεις κανένα και θα έχεις την ειρήνη». Έτσι κάθε άνθρωπος που κάνει το θέλημα του να υποχωρεί έναντι του Θεού και των ανθρώπων, θα είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή. Όποιος όμως αγαπά να κάνει το θέλημά του, αυτός δεν θάχει ειρήνη.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια· γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι· βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.

Αν υποστείς καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχει πάντα ειρήνη. Αλλ' αν αρχίζει κανείς να παραπονείται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχει ειρήνη, έστω κι αν νηστεύει και προσεύχεται πολύ....

... Ο Κύριος μας αγαπά κι έτσι μπορούμε να μη φοβόμαστε τίποτε, εκτός από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας της αμαρτίας χάνεται η χάρη και χωρίς την χάρη του Θεού ο εχθρός παρασύρει την ψυχή, όπως παρασύρει ο άνεμος τα ξερά φύλλα ή τον καπνό....

... Το κατόρθωνε γιατί αγαπούσε τον λαό και δεν έπαυε να προσεύχεται γι' αυτόν:

«Κύριε, δώσε την ειρήνη Σου στον λαό Σου».

«Κύριε, δώσε στους δούλους Σου το Πνεύμα Σου το Άγιο, για να θάλπει τις ψυχές τους με την αγάπη Σου και να τους οδηγεί σ' όλη την αλήθεια και σε κάθε αγαθό»....

... Έτσι, προσευχόμενος συνεχώς για τον λαό, διαφύλασσε την ειρήνη της ψυχής, ενώ εμείς την στερούμαστε, γιατί δεν υπάρχει μέσα μας αγάπη για τον λαό. Οι Άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι ποθούσαν την σωτηρία του λαού και, όταν βρίσκονταν ανάμεσα σ' ανθρώπους, προσεύχονταν διακαώς γι' αυτούς. Το Άγιο Πνεύμα τους έδινε τη δύναμη ν' αγαπούν τον λαό. Κι εμείς, αν δεν αγαπούμε τον αδελφό, δεν θα έχουμε ειρήνη....

... Ο Όσιος Παΐσιος ο Μέγας προσευχόταν για ένα μαθητή του που αρνήθηκε τον Χριστό. Ενώ λοιπόν προσευχόταν, του εμφανίστηκε ο Κύριος και του είπε: «Παΐσιε, για ποιόν παρακαλείς; Δεν ξέρεις πώς μ' έχει αρνηθεί;» Ο Παΐσιος όμως εσυνέχιζε να λυπάται τον μαθητή του και τότε του είπε ο Κύριος: «Παΐσιε, έγινες όμοιος με μένα στην αγάπη».

Έτσι αποκτάται η ειρήνη και εκτός απ' αυτόν δεν υπάρχει άλλος δρόμος....

... Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κύριω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ' όλο τον κόσμο. Αν σ' ένα τέτοιο βασιλιά, την ώρα που διασκεδάζει σε συμπόσιο με τους πρίγκιπες του καθισμένος στο θρόνο του δοξασμένος, αν του πούμε ξαφνικά: «Βασιλιά, πεθαίνεις σε λίγο», τότε η ψυχή του θα ταραζόταν, θα έτρεμε από το φόβο και θα έβλεπε την αδυναμία του.

Πόσοι όμως υπάρχουν φτωχοί, αλλά πλούσιοι σε αγάπη για τον Θεό, που αν τους έλεγαν: «Τώρα πεθαίνεις», θα απαντούσαν ειρηνικά: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, γιατί με θυμήθηκε και θέλει να με πάρει εκεί, όπου πρώτος μπήκε ο ληστής»....

... Δόξα Σοι, Κύριε, γιατί τώρα έρχομαι σε Σένα και θα βλέπω αιώνια με ειρήνη και αγάπη το Πρόσωπό Σου. Το ιλαρό, πράο βλέμμα Σου αιχμαλώτισε την ψυχή μου και αυτή λιώνει για Σένα»....

... Αν όμως συνηθίσουμε να προσευχόμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνει για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.

Δεν μπορεί να έχει ειρήνη η ψυχή, αν δεν μελετά μέρα και νύχτα τον νόμο του Θεού. Γιατί αυτός ο νόμος γράφτηκε από το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα του Θεού πηγαίνει από τη Γραφή στην ψυχή. Κι η ψυχή αισθάνεται γλυκύτητα και ευχαρίστηση γι' αυτό και δεν θέλει πια ν' αγαπά τα επίγεια, γιατί η αγάπη για τα επίγεια ερημώνει τον νου. Η ψυχή τότε καταλαμβάνεται από αθυμία, αγριεύει και παύει να προσεύχεται. Κι ο εχθρός, βλέποντας πώς η ψυχή απομακρύνθηκε από τον Θεό, την σαλεύει και εύκολα συγχύζει τον νου με διάφορους άτακτους λογισμούς κι έτσι περνά ολόκληρη τη μέρα και δεν μπορεί να βλέπει καθαρά τον Κύριο.

Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος, σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους. Όποιος όμως έχει μέσα του πνεύμα κακό, σκορπά και στους άλλους το κακό....

... Ο θυμώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος μεγάλο μαρτύριο από πονηρό πνεύμα, εξαιτίας της υπερηφάνειας του. Ο υφιστάμενος, όποιος κι αν είναι, πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά άρρωστο προϊστάμενό του και τότε ο Κύριος, βλέποντας την υπομονή του, θα του δώσει άφεση αμαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή. Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού, το να προσεύχεται κανείς γι' αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν. Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο. Κι έτσι θα υπομείνει τότε, χάριν του Κυρίου, με χαρά όλες τις θλίψεις και θα του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσμο και θα επιθυμεί ολόψυχα το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν' αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο. Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό, μόλις σε προσβάλει κανείς, προσευχήσου γι' αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου....

... Αν κάποιος ως προϊστάμενος αναγκαστεί να δικάσει έναν άλλο για κάποιο παράπτωμα, πρέπει να παρακαλεί τον Κύριο να του δώσει συμπάσχουσα καρδιά, την οποία αγαπά ο Κύριος, και τότε θα κρίνει σωστά. Αν κρίνει όμως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έργα του υποδίκου, τότε θα πέσει σε λάθη και δεν θ' αρέσει στον Κύριο.

Πρέπει να κρίνει κανείς με σκοπό τη διόρθωση του ανθρώπου και συνεπώς είναι ανάγκη να συμπονή ο δικαστής κάθε ψυχή, κάθε πλάσμα και κτίσμα του Θεού και να έχει καθαρή συνείδηση σ' όλες τις πτυχές της ζωής του και τότε θα βρει βαθιά ειρήνη στην ψυχή και τον νου....

... Αν εγνώριζαν οι βασιλιάδες και οι κυβερνήτες των λαών την αγάπη του Θεού, δεν θα έκαναν ποτέ πόλεμο. Ο πόλεμος προέρχεται από τις αμαρτίες και όχι από την αγάπη. Ο Κύριος μας εδημιούργησε κατά την αγάπη Του και μας παρήγγειλε να ζούμε με αγάπη.

Αν οι άρχοντες τηρούσαν τις εντολές του Κυρίου και ο λαός και οι υπήκοοι υπάκουαν με ταπείνωση, θα υπήρχε μεγάλη ειρήνη και αγαλλίαση πάνω στη γη. Εξαιτίας όμως της φιλαρχίας και της ανυπακοής των υπερήφανων υποφέρει όλη η οικουμένη....

http://theomitoros.blogspot.

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτή τη δοκιμασία!

Ο καρκίνος, παρ’ όλο που δεν θα τον ευχόμουν για κανέναν, είναι μια μεγάλη ευλογία για τη ζωή μου! Αν και έχει το τίμημά του στο κορμί μου και μπορεί να πάρει τη ζωή μου, εν τούτοις τρέφει την ψυχή μου. Αυτή η αρρώστια με διδάσκει πόσο παροδική είναι η ζωή. Επιπλέον, ήλθε στη ζωή μου τη στιγμή που είχα αρχίσει να σκέφτομαι  ότι κάθετι ήταν υπό τον έλεγχό μου και ότι κάθε καλό στη ζωή ήταν αποτέλεσμα των δικών μου προσπαθειών. Στα δεκαεννιά μου αισθανόμουν σχεδόν αήττητη. Όταν έγινε η διάγνωση, αναγκάστηκα να αντικρύσω κατά πρόσωπο τη θνητότητα και να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Εάν έφευγα τώρα, τι θα μπορούσα να παρουσιάσω που θα ευχαριστούσε τον Χριστό; Αξίζω άραγε το έλεός Του;». Με έκανε να εξετάσω την ψυχή μου και να συνειδητοποιήσω το πόσο σημαντικότερη είναι αυτή από το σώμα μου.

Ένα άλλο όφελος της ασθένειάς μου είναι η υποχρεωτική παύση της πολυάσχολης καθημερινότητας μου, που μου άφησε αρκετό χρόνο για να σκεφθώ. Ο χρόνος μακριά από περιττούς περισπασμούς υπήρξε μεγάλη ευλογία, όταν τον αξιοποιώ έχοντας τα μάτια της ψυχής μου στραμμένα στον Χριστό. Το να διατηρώ τον εαυτό μου σχετικά απασχολημένο επίσης βοηθά. Στράφηκα σε δραστηριότητες όπως το γράψιμο, διάβασμα, ζωγραφική σε γυαλί, ενώ προσπαθώ να προσεύχομαι, ώστε να γεμίζω κάθε ημέρα. 

Διαπίστωσα επίσης ότι με ωφελεί πολύ περισσότερο να συζητώ για τις σκέψεις και τα ενδιαφέροντά μου με άλλους χριστιανούς, παρά να μελετώ σιωπηλά μέσα με τον εαυτό μου. Συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή, ώστε να αποκρούσω τη φωνή του εχθρού, που μου φαίνεται πολύ ισχυρότερη όταν είμαι μόνη μου. Η συντροφιά των άλλων και οι πνευματικές συζητήσεις μαζί τους αποτελούν μεγάλη βοήθεια για μένα.

Η σκέψη του θανάτου με απασχολεί. Αλλά, όταν φέρω στο μυαλό μου τη γεμάτη αγάπη υπόσχεση, που ο Χριστός μας άφησε με τη σάρκωσή Του, το θάνατο και την Ανάστασή Του, τότε ο θάνατος μετασχηματίζεται για μένα σε μία πύλη, δια της οποίας οι ταπεινοί και δίκαιοι εισέρχονται στη βασιλεία των Ουρανών. Πρόσφατα σκεφτόμουν πόσο τρομερό θα είναι να στέκομαι μπροστά στον χριστό, που θέλει να μου δώσει το έλεός Του και μία θέση στη Βασιλεία Του, αλλά αυτές οι σκέψεις μου προκαλούν τρόμο, αφού δεν έζησα πάντοτε, όπως θα έπρεπε. Δεν μπορώ να φανταστώ  χειρότερη αγωνία από το να βρεθώ έξω από τη Βασιλεία του Θεού.

Αγωνίζομαι και πολλές φορές πέφτω. Είναι ακριβώς το γεγονός της αρρώστιας μου που με έχει διδάξει τόσα πολλά για τη σπουδαιότητα του να σηκώνομαι μετά τον αγώνα, να ζω τη ζωή μου εν Χριστώ και να διατηρώ την καρδιά μου προσηλωμένη στην αιώνια Βασιλεία πιο πολύ από την επίγεια. 

Ο Θεός έδωσε στον καθένα μας χρόνο και μία αξιοθαύμαστη δημιουργία, για να διαμορφώσουμε τις ψυχές μας. Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως πόσο προσωρινή είναι αυτή η ζωή. Η λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω περισσότερο αυτή την προοπτική. Δόξα τω Θεώ που δεν πάσχει ο καθένας από σοβαρή ασθένεια, αλλά και Τον ευχαριστώ που μου έδωσε αυτή τη δοκιμασία! Φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα είχα γευθεί την άπειρη αγάπη και το έλεος του Θεού, αν δεν είχα τον καρκίνο! Όταν αναλογίζομαι το συνολικά είκοσι χρόνια της ζωής μου και πόσο γρήγορα και μάταια πέρασαν, σκέφτομαι τι θα ήταν εκείνο που θα με εμπόδιζε να ζήσω άλλα πενήντα χρόνια με τον ίδιο τρόπο; Μια ολόκληρη ζωή είναι άχρηστη, όσα χρόνια κι αν περιλαμβάνει, εάν δεν τη βιώσουμε ως επένδυση για την αιωνιότητα. Δαπανούμε τόσο πολύ χρόνο, ενέργεια και πόρους για τα σώματά μας, αλλά αγνοούμε την ψυχή μας. Αν και το σώμα είναι σπουδαίο, πόσο πιο πολύτιμη είναι η ψυχή μας! Μόνο αφ’ ότου το σώμα μου βασανίσθηκε από τις οδύνες της λευχαιμίας, κατόρθωσα να ανακαλύψω την αξία της ψυχής μου. Δόξα τω Θεώ για το απίστευτο έλεός Του. Η θλίψη που συχνά έρχεται από τη σταθερή υπόμνηση της θνητότητός μου, καταπίνεται και χάνεται μέσα στη νίκη του Χριστού και στην ελπίδα μου για τη Βασιλεία Του.

Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μοιρασθώ τα όποια συναισθήματα η ασθένεια μου ενέπνευσε με τον καθένα που διαβάζει αυτό το κείμενο. Παρακαλώ μνημονεύετέ με στις προσευχές σας.

Με αγάπη Χριστού

Ιωάννα Μίλλερ

(Μετάφραση αποσπάσματος από το ημερολόγιο της 20χρονης αμερικανίδας Ιωάννας Μίλλερ, που εκοιμήθη από λευχαιμία τον Αύγουστο του 2001)

http://theomitoros.blogspot.

Ένας γέρων γλυκοαυστηρός

 «Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητος του, της προερχομένης από τα Μετέωρα, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα».

Έτσι αναφέρει ο Αρχιμ. π. Πλακίδας Deseille, προλογίζοντας το βιβλίο του ηγουμένου Αιμιλιανού υπό τον τίτλο «Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα».

 Ο πατήρ Πλακίδας Deseille καταγράφει ότι η αδελφότητα συναζόταν γύρω από τον Γέροντα Αιμιλιανό, άλλοτε σε έναν εσωτερικό χώρο του μοναστηριού και άλλες φορές σε κάποιον από τους εξώστες που δέσποζαν πάνω από τη θάλασσα.

«Άρχιζε να πέφτει το σκοτάδι, οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου φώτιζαν την κορυφή του Αγίου Όρους, ένας γέροντας, ο αγαπητός παπά Σίμων που μάς έχει αφήσει πια χρόνους, ερχόταν να ζητήσει την ευλογία του Γέροντα για να διαβάσει την ακολουθία του Αποδείπνου στην εκκλησία, και η συζήτησις που ακολουθούσε τη διδαχή μάκραινε κάτω από τα άστρα, συνοδευόμενη κάτω από το μουρμουρητό του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από το μοναστήρι».

Τα λόγια του πατρός Αιμιλιανού ήταν κάτι το μοναδικό. Σαν δέντρο άπεφτο τα λόγια του, ζωηρά, ασκητικά, γλυκά, μα και αυστηρά σαν σύσταση γονιού, γλυκοαυστηρά (!), αξέχαστα, με μία εκφορά με γωνίες αγγέλου επί της Γης, προτείνοντας την κούραση για τον Ιησού Χριστό μας, τον προγραμματισμό, την προσοχή, μα έχοντας μέσα τους χαρά, ξεκούραση, άπλα, αρχοντιά.

«Ο λόγος του Γέροντα ήταν λόγος πατρικός, αλλά ήταν και λόγος σαν το μαχαίρι» λέει ο Καθηγούμενος της Ιερά Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Ελισσαίος, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη.

«Ήταν το μαχαίρι που έκοβε, δεξιά, αριστερά, κάθετα και οριζόντια. Δηλαδή, ήταν λόγος που έμπαινε στην καρδιά, στους αρμούς, στον νου του ανθρώπου, και μέσα στο σώμα του, κατά κάποιον τρόπο».

Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός προς τα καλογέρια του να ξεχάσουν, ει δυνατόν, οτιδήποτες άλλο και να ξαφνιαστούν μονάχα απ’ τον Θεό:

«Όταν μέσα στη νύχτα δεις μια αστραπή, αμέσως ξαφνιάζεσαι. Ξεχνάς τι ζητούσες, σου πέφτει ότι έχεις στο χέρι σου, πνίγεσαι αν πίνεις νερό. Κάτι τέτοιο πρέπει να πάθει κανείς, κάτι τέτοιο να επιθυμήσει. Πρέπει να μείνει ενεός ενώπιον του Θεού και τότε έχει μετανοήσει, τότε έχει αγαπήσει τον Θεόν».

Η μετάνοια, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, είναι ο περισσότερος Θεός στη ζωή μας. Ω, πόσο απλά, πόσο αριστοκρατικά και δίκαια διατυπωμένο. Μπαίνοντας στη μετάνοια, αναζητούμε ολοένα το περισσότερο - έτσι λίγο λίγο, άργα αργά, κάθε μέρα ολίγο παραπάνω.

«...έτσι κι εμείς προκόβουμε ως προς τη γνώση και την κοινωνία του Θεού, ως προς την απόκτηση περισσότερου Θεού...».

Προτεινόμενο βιβλίο  ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Κώστας Παναγόπουλος, costasp247@gmal.com

https://proskynitis.blogspot.

Τι θα γινόταν ο κόσμος ακόμα χωρίς αυτή την καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή;

«Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»

Σ’ ένα μικρό εκκλησάκι, με λίγους ανθρώπους, με λιγοστές δυνατότητες για προσφορά, ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση γίνεται η μεγάλη ιεραποστολή.

Η προσευχή για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου» είναι η ουσία στην πορεία του κόσμου, που ούτε φαίνεται ούτε υπολογίζεται.

Τι θα γινόταν ο κόσμος ακόμα χωρίς αυτή την καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή;

Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στη γη μας «την ώρα που μιλάμε»; Πόσος ξεριζωμός; Πόσος πόνος: Πόση ακαταστασία;

Τι μπορεί να κάνει η προσευχή; Τι έκανε τόσα χρόνια για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου»; Το αίμα συνεχίζει να ρέει ασταμάτητα «όπου γης».

Κι όμως, «κανένα Κύριε ελέησον δεν πάει χαμένο», όπως μας βεβαιώνουν οι πατέρες μας. Η προσευχή της Εκκλησίας αθόρυβα και αόρατα, ενισχύει, καλύπτει, σώζει από βέβαιο θάνατο. Κι άλλους ετοιμάζει για τη μετάβαση στην αιωνιότητα, με το εισιτήριο του μαρτυρίου.

Κύριε ελέησον τον κόσμο Σου».

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. 

https://proskynitis.blogspot.

Η μετάνοια έχει αρχοντιά, όχι μιζέρια

Έχεις κάνει ένα λάθος. 

Το ότι το κατάλαβες είναι πολύ καλό.

Μην το παιδεύεις όμως πολύ. Μην αρχίζεις να το αναλύεις. Μην μπαίνεις στην διαδικασία συζήτησης με τον λογισμό σου.

Έκανες το λάθος και το κατάλαβες. Τώρα πάνε παρακάτω. Μην μένεις στο λάθος, στην αμαρτία σου. Μην αρχίζεις να μιζεριάζεις. Αυτό δεν είναι μετάνοια.

Η μετάνοια έχει αρχοντιά, όχι μιζέρια. Μετανόησε και άσε το λάθος σου πίσω. 

Πολλές φορές δυστυχώς ακόμα και την μετάνοιά μας την κάνουμε επιτηδευμένη. Μπαίνουμε δηλαδή σε μία διαδικασία διεξοδικής ανάλυσης της αμαρτίας με αποτέλεσμα να μένουμε στην αμαρτία, να ασχολούμαστε με την πτώση μας και δεν προχωρούμε στην ανάστασή μας.

Ασχολούμαστε με την πληγή μας, την ξύνουμε, την περιεργαζόμαστε και δεν προχωρούμε στην ίασή της. Πολλοί είναι εκείνοί που ενώ έχουν καταλάβει την αμαρτία τους, ενώ λένε ότι έχουν μετανοήσει δεν επισφραγίζουν την μετάνοιά τους με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. 

Και αυτό συμβαίνει διότι ενώ συνειδητοποιούν το σφάλμα τους δεν έχουν την ταπείνωση να ζητήσουν βοήθεια και έλεος.

Προφασίζονται ότι δεν είναι άξιοι να προσέλθουν στο Μυστήριο, ότι είναι τόσες πολλές και βαριές οι αμαρτίες τους που ο πνευματικός δεν θα τις αντέξει, ότι ο Θεός δεν μπορεί να τις συγχωρήσει. 

Πλάνη. Εγωισμός. 

Είναι κρίμα οι άνθρωποι αυτοί που ενώ κατάλαβαν την αμαρτία τους να μένουν στην αμαρτία τους από ντροπή και εγωισμό απαριθμώντας δικαιολογίες για να μην βγούνε από το σκοτάδι στο φως. 

Όταν συνηθίσεις να ζεις μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι επίπονο να βγεις έξω στην ηλιόλουστη φύση. Στην αρχή τα μάτια σου δεν θα αντέχουν το φως, μπορεί να νιώσεις δυσφορία και πόνο όμως μετά από μερικά λεπτά θα δεις τι έχανες τόσο καιρό, θα δεις τα χρώματα της ζωής, θα νιώσεις την θέρμη του φωτός. 

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, κάποιοι ταπεινώνονται και ομολογούν την αμαρτία τους και καθαρίζονται δια του Μυστηρίου και κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζουν να ζούνε μέσα στην μιζέρια της ταπεινοσχημίας τους, έχοντας αναγάγει την μετάνοια σε μία συναισθηματική κατάσταση.

Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω. 

Έκανες ένα λάθος, χίλια λάθη. Ε, και; 

Υπάρχει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Υπάρχει ελπίδα. 

Ο Θεός πάντα μας δέχεται. Πάντα μας περιμένει. Αρκεί να θέλεις και εσύ να γυρίσεις πίσω σ’ Αυτόν. 

Γι’αυτό πάψε να μιλάς για την αμαρτία σου. Πάψε να είσαι κολλημένος στο παρελθόν. Η ζωή σου ανοίγεται μπροστά σου. 

Είσαι αυτός που θα γίνεις. Όχι αυτός που ήσουν.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://inpantanassis.blogspot.

Ἄν θέλουμε νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό ...

Ἄν θέλουμε νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἄς ἀγαπήσουμε πρῶτα τίς εὐαγγελικές ἐντολές.

Ἄς πουλήσουμε κάθε ἐπιθυμία, κάθε κακία, κάθε πάθος μας.

Καί μέ τό τίμημα τῆς αὐταπαρνήσεως ἄς ἀγοράσουμε τό χωράφι τῆς καρδιᾶς μας, τό ὁποῖο πρίν ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀγορά δέν μᾶς ἀνήκει.

Ἄς τό καλλιεργήσουμε μέ τίς θεῖες ἐντολές, καί θά βροῦμε θαμμένον ἐκεῖ τόν οὐράνιον θησαυρό τῆς ἀγάπης.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”, Τόμος Β΄

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττικῆς

http://inpantanassis.blogspot.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας

Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν 

στ΄ 17 - 23 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ' αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ. 

Νεοελληνική απόδοση:

Καὶ κατέβηκε μαζί τους καὶ ἐστάθηκε εἰς ἕνα τόπον πεδινὸν ὅπου ἦσαν πολλοὶ μαθηταί του καὶ πολὺς κόσμος ἀπὸ ὅλην τὴν Ἰουδαίαν καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν παραλίαν τῆς Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔλθει διὰ νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ θεραπευθοῦν ἀπὸ τὶς ἀρρώστειες τους καὶ ὅσοι ἐνωχλοῦντο ἀπὸ πνεύματα ἀκάθαρτα, ἐθεραπεύοντο. Καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἐζητοῦσε νὰ τὸν ἀγγίξῃ, διότι ἔβγαινε ἀπὸ αὐτὸν δύναμις καὶ τοὺς ἐθεράπευε ὅλους. Τότε ἐσήκωσε τὰ μάτια του πρὸς τοὺς μαθητάς του καὶ ἔλεγε, «Μακάριοι εἶσθε σεῖς οἱ πτωχοί, διότι δική σας εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι εἶσθε σεῖς ποὺ τώρα πεινᾶτε, διότι θὰ χορτάσετε. Μακάριοι εἶσθε σεῖς ποὺ τώρα κλαῖτε, διότι θὰ γελάσετε. Μακάριοι εἶσθε, ὅταν σᾶς μισήσουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅταν σᾶς ἀφορίσουν καὶ σᾶς ὀνειδίσουν καὶ δυσφημήσουν τὸ ὄνομά σας ὡς πονηρὸν ἐξ αἰτίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαρῆτε τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ πηδῆστε ἀπὸ χαράν, διότι ἡ ἀνταμοιβή σας θὰ εἶναι μεγάλη εἰς τὸν οὐρανόν.

Η εορτή της ημέρας

Ὁ Ὅσιος Κυριακὸς ὁ Ἀναχωρητὴς

Ἦταν ἄνθρωπος ποὺ καλλιεργοῦσε ὑπομονήν καὶ πραότητα. Γι' αὐτὸ καὶ πέτυχε στὴν ἀσκητική του ζωή.

Γεννήθηκε στὴν Κόρινθο τὸ 5ο αἰῶνα, ἀπὸ ἱερέα πατέρα, τὸν Ἰωάννη. Τὴν μητέρα του τὴν ἔλεγαν Εὐδοξία καὶ εἶχε ἀδελφὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.

Ἀπὸ ἱερατικό, λοιπόν, γένος ὁ Κυριακός, σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου. Ἐκεῖ, ὁ Μέγας Εὐθύμιος, τὸν ἔκανε μοναχὸ καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἀσκητὴ Γεράσιμο. Ὅταν πέθανε ὁ Γεράσιμος, ὁ Κυριακὸς ἐπέστρεψε στὴν Λαύρα τοῦ Εὐθυμίου, ὅπου μὲ ζῆλο καλλιεργοῦσε τὶς ἀρετές του, ὥσπου κάποια στάση ποὺ ἔγινε στὴ Λαύρα τοῦ Εὐθυμίου τὸν ἀνάγκασε νὰ πάει στὴ Λαύρα τοῦ Σουκᾶ.

Ἐκεῖ 40 χρονῶν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἀνέλαβε τὴν ἐπιστασία τοῦ Σκευοφυλακίου. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν διέκρινε ἀπέναντι στοὺς συμμοναστές του, ἦταν ὁ γαλήνιος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τοὺς ἀντιμετώπιζε, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ ὅλους.

Ἑβδομήντα χρονῶν ὁ Κυριακός, ἔφυγε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μὲ ὑπομονὴ γύρισε πολλὰ μοναστήρια καὶ σκῆτες, ὅπου ἔζησε μὲ αὐστηρότατη ἄσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονῶν, καὶ σὲ ὅλους ἔμεινε ἡ ἐνθύμηση τοῦ ἀσκητή, ποὺ ἔδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους». Πραότητα, δηλαδή, σ’ ὅλους ἀνεξαίρετα τοὺς ἀνθρώπους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστῷ ἠκολούθησας, καταλιπῶν τὰ τῆς γῆς, καὶ βίον ἰσάγγελον, ἐπολιτεύσω σαφῶς, ὡς ἄσαρκος Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν ταῖς ἐρήμοις, προσχωρῶν θείῳ πόθῳ, σκίλλῃ πικρᾷ τὴν πάλαι, πικρὰν γεῦσιν ἀπώσω. Διὸ Κυριακὲ θεοφόρε, ἀξίως δεδόξασαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀπαλῶν ἐξ ὀνύχων τῷ Χριστῷ ἠκολούθησας, τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν ὁλοτρόπως ἑλόμενος· διὸ ἐν ταῖς ἐρήμοις προσχωρῶν, τῶν θείων ἠξιώθης δωρεῶν, θεραπεύων πᾶσαν νόσον Κυριακέ, τῶν πίστει προσιόντων σοι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς ὑπερμάχῳ κραταιῷ καὶ ἀντιλήπτορι

Ἡ σὲ τιμῶσα ἱερὰ Λαύρα ἑκάστοτε

Ἑορτάζει τὰ μνημόσυνα ἐτησίως.

Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον

Ἐξ ἐχθρῶν ἐπεμβαινόντων ἡμᾶς φρούρησον,

Ἵνα κράζωμεν, χαίροις Πάτερ τρισόλβιε.

Μεγαλυνάριον.

Ἄστρον ἐκ Κορίνθου ἀναφανείς, ἐν τῇ Παλαιστίνῃ, διαλάμπεις ἀσκητικῶς, καὶ καταπυρσεύεις, Χριστοῦ τὴν Ἐκκλησίαν, Κυριακὲ θεόφρον, τοῖς σοῖς παλαίσμασι.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Η καθημερινή καλλιέργεια της μονολόγιστης ευχής και η διαρκής μελέτη των ευεργεσιών του Θεού, αγιάζει τον άνθρωπο." 

γ. Θεόκλητος Διονυσιάτης

Η κρυφή υπερηφάνεια

Αγίου Παίσίου Αγιορείτου

– Μου είπατε, Γέροντα, ότι έχω κρυφή υπερηφάνεια. Ποιά είναι η κρυφή υπερηφάνεια;

– Είναι η εσωτερική υπερηφάνεια. Και η εσωτερική υπερηφάνεια είναι πολύ χειρότερη από την εξωτερική.

– Γέροντα, τί διαφορά έχει η εξωτερική από την εσωτερική υπερηφάνεια;

– Η εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και θεραπεύεται εύκολα. Ο άνθρωπος που έχει εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και από τα ρούχα του και από το περπάτημά του και από την ομιλία του, και έτσι μπορεί κανείς να του πη καμμιά κουβέντα και να βοηθηθή. Ενώ η κρυφή υπερηφάνεια είναι πολύ ύπουλη και γι᾿ αυτό δύσκολα θεραπεύεται. Κρύβεται και δεν την βλέπουν οι άλλοι· μόνον ένας πεπειραμένος μπορεί να την καταλάβη. Η κρυφή υπερηφάνεια συνήθως υπάρχει στους πνευματικούς ανθρώπους. Και τότε, ενώ έχουν εξωτερικά σχήματα ταπεινά, σχήματα ευλαβείας, μέσα τους κρύβουν του κόσμου την υπερηφάνεια! Βλέπεις, ντύνεται στα κουρέλια το ταγκαλάκι...

– Γέροντα, ο άνθρωπος που έχει κρυφή υπερηφάνεια την καταλαβαίνει;

– Αν παρακολουθή τον εαυτό του, την καταλαβαίνει.

– Γέροντα, έχω τον λογισμό ότι αυτός που έχει κρυφή υπερηφάνεια, δεν νιώθει μέσα του ανάπαυση.

– Ανάπαυση θεϊκή δεν νιώθει, ούτε γνώρισε ποτέ την θεϊκή ανάπαυση, αλλά αναπαύει τον λογισμό του.

– Τί θα με βοηθήση, Γέροντα, να καταλάβω αν έχω κρυφή υπερηφάνεια και να αγωνισθώ να την διώξω;

– Αν κάνης, ας υποθέσουμε, έναν πνευματικό αγώνα και σού λέη ο λογισμός ότι κάνεις κάτι σπουδαίο, είσαι ενάρετη κ.λπ., σίγουρα υπάρχει μέσα σου υπερηφάνεια, αλλά την κρύβεις. Αν λοιπόν προσέξης, θα δής ότι νιώθεις μια ικανοποίηση ψεύτικη. Για να φύγη η κρυφή υπερηφάνεια, πρέπει να σιχαθής αυτό το ψεύτικο και να το πετάξης. Αυτούς που έχουν εξωτερική υπερηφάνεια, τους σιχαίνονται οι άλλοι, και έτσι μπορούν να διορθωθούν· ενώ, όσοι έχουν εσωτερική, κρυφή, υπερηφάνεια, πρέπει οι ίδιοι να σιχαθούν τον εαυτό τους, για να απαλλαγούν από αυτήν. Αλλά, και όταν δίνης στους άλλους το δικαίωμα να σού κάνουν παρατηρήσεις, αυτό θα σε βοηθήση, γιατί θα βγή έξω η κρυφή υπερηφάνεια, θα φανερωθή και σιγά-σιγά θα φύγη.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Ε' ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010

https://www.agiooros.net/

Μάθε το παιδί σου να προσεύχεται

«Εἶναι ὥρα γιὰ ὕπνο καὶ πρέπει νὰ προσευχηθεῖς» ἢ «ὁ Θεὸς εἶναι καλός, εὐχαρίστησε Τὸν γιὰ τὸ φαγητὸ πού σου ἔδωσε» εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς πιὸ συνηθισμένες ἐκφράσεις τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιά τους. Δυστυχῶς ὅμως πάρα πολὺ συχνὰ διαπιστώνουμε τὴ δυσκολία τῶν παιδιῶν νὰ ποῦν τὶς μικρὲς παιδικές τους προσευχές. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ αἰσθανόμαστε ἀπογοητευμένοι καὶ προβληματισμένοι ἐπειδὴ ἐνῶ πολλὲς φορὲς ἔχουμε διδάξει τὰ παιδιά μας νὰ προσεύχονται, τὸ ἀποτέλεσμα δὲν εἶναι ἱκανοποιητικό.

Αὐτὸ συμβαίνει γιατί οἱ γονεῖς καὶ οἱ μεγαλύτεροι, γιαγιάδες καὶ παπποῦδες, ξεχνοῦν μία μεγάλη ἀλήθεια: Τὰ παιδιὰ μιμοῦνται καὶ παιδαγωγοῦνται σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουν ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους. Πῶς θέλουμε τὰ παιδιά μας νὰ προσεύχονται στὸ Θεό, ὅταν αὐτὰ δὲν ἔχουν δεῖ ποτὲ ἐμᾶς νὰ προσευχόμαστε; Πῶς θὰ μάθουν νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ γιὰ τὴν τροφὴ ἢ τὴν ὑγεία, ἐὰν πρῶτα δὲν δοῦν ἐμᾶς νὰ βρισκόμαστε στὰ γόνατα καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Δημιουργὸ γιὰ τὴν ἡμέρα ποῦ πέρασε, γιὰ τὸ φαγητὸ ποῦ προμήθευσε, γιὰ τὴν ὑγεία μας, γιὰ τὴν προστασία Του, γιὰ τὴν ὁδηγία μέσα στὴ ζωή μας;

Παρακάτω δίνουμε 7 ἁπλὲς συμβουλὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν τὰ παιδιὰ νὰ κατανοήσουν τὴν σπουδαιότητα τῆς προσευχῆς:

Ἀφῆστε τὰ παιδιά σας νὰ σᾶς δοῦν: Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὸ παράδειγμα. Τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μᾶς πρέπει νὰ δοῦν τὴν ἡμέρα μας κάτω ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τῆς Βίβλου. Γίνε τὸ παράδειγμα στὰ παιδιά σου μέσα ἀπὸ τὴ δική σου ζωή.

Συμμεριστεῖτε τὸ πρόβλημα μαζί τους. Τὶς περισσότερες φορὲς ὅταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στὴν οἰκογένεια, οἱ γονεῖς προσεύχονται στὸ Θεὸ νὰ δώσει λύση χωρὶς νὰ συμμετέχουν στὴν προσευχὴ καὶ τὰ παιδιά. Προσευχηθεῖτε μαζί τους καὶ δῶστε τοὺς τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκθέσουν τὸν πρόβλημα τῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὰ στὸ Θεὸ μὲ τὸ δικό τους τρόπο. Ἡ ἐπίκληση θὰ πρέπει νὰ ἔχει περισσότερο χρόνο ἀπὸ ὅτι μία προσευχὴ πρὶν τὴν ὥρα τοῦ φαγητοῦ.

Συνοδεύεστε τὰ παιδιά σας μὲ μία προσευχή. Καθημερινὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ διδάξουμε τὴν προσευχὴ στὰ παιδιά μας μὲ ἁπλὸ καὶ σύντομο τρόπο: Προσευχηθεῖτε μαζί τους πρὶν αὐτὰ φύγουν γιὰ τὸ σχολεῖο ἢ τὴν ἐκδρομή τους, ζητώντας τὴν προστασία καὶ τὴν καθοδήγησή τους ἀπὸ τὸ Θεό. Ζητεῖστε ἀπὸ τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Πολλὲς φορὲς τὰ λόγια της προσευχῆς ἔρχονται νὰ τοὺς ὑπενθυμίσουν γιὰ αὐτὸ ποὺ προσευχήθηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σχολικῶν μαθημάτων τους καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν κόσμια καὶ χριστιανικὰ σὲ καθημερινὲς περιστάσεις.

Δημιουργεῖστε ἕναν κατάλογο προσευχῆς καὶ γράψτε ὅλα τὰ ὀνόματα συγγενῶν καὶ φίλων, φτιάξτε ἕναν κατάλογο μὲ ἄτομα ποὺ χρειάζονται τὴν προσευχή σας. Δῶστε τὴ δυνατότητα στὰ παιδιὰ νὰ ἔχουν καὶ τὸ δικό τους κατάλογο μὲ ἀγαπημένα τοὺς πρόσωπα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τοὺς συγγενεῖς, ἀπὸ φίλους καὶ συμμαθητές τους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀνάγκες ποὺ αὐτὰ βλέπουν καὶ γνωρίζουν. Καθορίστε συγκεκριμένη ὥρα γιὰ νὰ προσευχηθεῖτε μαζί τους. Καλὸ θὰ εἶναι οἱ δικές σας προσευχὲς νὰ εἶναι σύντομες καὶ περιεκτικὲς ἔτσι ὥστε νὰ μὴν κουράσουν τὰ παιδιὰ σᾶς ἀλλὰ καὶ νὰ δώσουν τὴν εὐκαιρία καὶ σ' αὐτὰ νὰ προσευχηθοῦν μὲ μεγαλύτερη διάθεση.

Εὐχαριστῆστε τὸ Θεὸ γιὰ κάθε θετικὴ ἐξέλιξη. Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἐνῶ ἔχουμε ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ἐνεργήσει καὶ ἡ ἔκβαση ἑνὸς προβλήματος ἔχει διευθετηθεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο, ξεχνᾶμε νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Εὐχαριστῆστε τὸ Θεὸ γιὰ τὸ συγκεκριμένο ἀποτέλεσμα προσευχόμενοι μαζὶ μὲ τὰ παιδιά σας. Ἔτσι θὰ μάθουν ὄχι μόνο νὰ ζητοῦν ἀλλὰ καὶ νὰ εὐχαριστοῦν.

Φτιάξτε ἕναν κατάλογο εὐχαριστίας. Ὅταν οἱ προσευχὲς ἀπαντιόνται, σὲ θέματα ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὰ παιδιά σας, μάθετε νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ γὶ αὐτό. Θὰ ἦταν καλὸ μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα, νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὰ θετικὰ ἀποτελέσματα ποὺ προέκυψαν μέσα στὴ συγκεκριμένη ἑβδομάδα.

Συμβουλεῦστε καὶ συγχρόνως προσευχηθεῖτε. Ὅταν τὸ παιδὶ μᾶς ἔρχεται νὰ μᾶς ἐκθέσει ἕνα προβλήματα, π.χ. σχέση μὲ κάποιο συμμαθητή του, συμβουλεῦστε τὸ καὶ συγχρόνως προσευχηθεῖτε μαζί του γιὰ θετικὴ ἔκβαση στὸ πρόβλημα ποὺ τὸ ἀπασχολεῖ. Συμβουλεῦστε τὸ καὶ προσευχηθεῖτε συγχρόνως. Ποτὲ μὴν κάνετε τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο μόνο.

Πρέπει νὰ θυμόμαστε πὼς τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας δὲν θὰ γίνουν «πολεμιστὲς προσευχῆς», τὰ ὁποία θὰ προσεύχονται ὁλονύχτια. Θέλουμε ὅμως νὰ μάθουν πὼς ἡ προσευχὴ μπορεῖ νὰ γίνει ἕνα ζωτικῆς σημασίας μέρος τῆς ζωῆς τους. Πάνω ἀπὸ ὅλα προσευχηθεῖτε στὸ Θεὸ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ σᾶς ὁδηγήσει καὶ νὰ σᾶς συμβουλέψει μὲ ποιὸν τρόπο θὰ ἐργαστεῖτε μαζί τους. Καὶ μὴν ξεχνᾶτε πὼς τὸ καλύτερο μάθημα εἶναι τὸ δικό σας παράδειγμα. Ἡ δική σας πνευματικὴ πορεία θὰ γίνει εὐλογία καὶ σὲ σᾶς καὶ στὰ παιδιά σας, στοὺς γύρω σας!

Αναδημοσίευση από: Ῥωμαίικο Ὁδοιπορικὸ