Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει να δέχωνται με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.
Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετανόησε και άλλαξε ζωή, οι κοσμικές επιθυμίες την βασάνιζαν. Έκανε όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνη. Της έλεγε ο διάβολος: «Τι θα χάσης, αν δης λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω να διασκεδάσης, μόνο να την δης λίγο από μακριά», και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξη.
Τι μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.
-Σε αυτές τις περιπτώσεις , Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;
-Πώς! Πολλή, πολλή ! Η Οσία Μαρία είχε φτάσει σε τέτοια πνευματικά μέτρα, που βρισκόταν έναν πήχυ πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.
Οι πολλοί αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους , έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, αλλά είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή.
Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μην χρησιμοποιήση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό , για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάση σε μεγάλα μέτρα.
Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθή σωστά , ώστε να πη: «με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές. Είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον.
Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Ο Φαρισαίος είχε έργα, αλλά είχε και υπερηφάνεια. Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση –το κυριότερο που ζητάει από τον άνθρωπο ο Χριστός- , για αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε. Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μια εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλό του τον Τελώνη: «Δεν είμαι σαν κι αυτόν!» …
Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα. Δεν είχε μούτρα να δη γύρω του. Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ο Τελώνης ! Το προσέξατε; Λες και ο Χριστός δεν ήξερε πού ήταν ο Τελώνης ! Ο Φαρισαίος , ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα. Τι κάνει η υπερηφάνεια !
Όταν ένας άνθρωπος έχει αμαρτίες και δεν έχει ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου. Διπλά… χαρίσματα! «Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο.
Όσο μπορείτε προσπαθήστε να αποβάλετε τις πνευματικές τοξίνες, τα πάθη, για να αποκτήσετε την πνευματική σας υγεία.
από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – 2007
http://inpantanassis.blogspot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου