Τὸ νόημα τῶν θλίψεων

Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός 

  Συχνὰ ρωτοῦν οἱ ἄνθρωποι γιατί, γιὰ ποιὸ λόγο, Κύριος ὁ Θεὸς τοὺς στέλνει θλίψεις καὶ πολλὲς φορὲς καὶ πολὺ σοβαρὲς δοκιμασίες; Εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὸν κάθε χριστιανὸ νὰ καταλάβει ὅτι οἱ θλίψεις μᾶς ἀποστέλλονται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ πάντοτε ἀγαθὸ καὶ σωτήριο. Τὶς περισσότερες φορὲς μάλιστα στέλνονται ὄχι σὰν τιμωρίες, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τοὺς δρόμους μας καὶ τὶς καρδιές μας ἢ σὰν ἀπάντηση στὰ αἰτήματα ποὺ ἀπευθύνουμε στὸ Θεό. Οἱ ἄνθρωποι πολλὲς φορὲς περιμένουν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὰ ποὺ ζητοῦν στὶς προσευχές τους μὲ ἕνα τρόπο ποὺ οἱ ἴδιοι θεωροῦν ὅτι εἶναι ὁ καλύτερος. Ὁ Θεός, ὅμως, συχνὰ ἅπαντα στὶς δεήσεις τους μὲ ἕναν ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο καὶ ὄχι μ’ αὐτὸν ποὺ θὰ ἤθελαν ἢ θὰ φαντάζονταν.

  Ἂν ζητᾶνε, γιὰ παράδειγμα, νὰ τοὺς χαρίσει ὁ Θεὸς ταπείνωση, φαντάζονται ὅτι σιγὰ-σιγὰ μέρα μὲ τὴ μέρα ἡ ταπείνωση ὑπὸ τὴν εὐεργετικὴ ἐπίδραση τοῦ Θεοῦ θὰ μεγαλώνει στὶς καρδιές τους.Ὁ Κύριος ὅμως συχνά το κάνει μὲ ἕναν διαφορετικὸ τρόπο• τους στέλνει ἕνα ἀπροσδόκητο σκληρὸ χτύπημα τὸ ὁποῖο πληγώνει τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸν ἐγωισμό τους καὶ τοὺς ταπεινώνει. Συχνά ὁ Θεὸς μᾶς στέλνει κάποια ἀσθένεια καὶ ἐμεῖς παραπονιόμαστε καὶ καθόλου δὲν σκεφτόμαστε ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ,εἶναι ἴσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὶς προσευχές μας, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν παρακαλοῦμε νὰ δυναμώσει τὴν πίστη μας.

Δὲν γνωρίζετε ὅτι πολλὲς φορὲς ὁ Κύριος μας στέλνει φοβερὲς σωματικὲς ἀσθένειες καὶ πληγώνει τὸ σῶμα μας γιὰ νὰ μᾶς δυναμώσει πνευματικά; Αὐτὸ ἔγινε καὶ μὲ τὸν ὅσιο Ποιμένα τὸν Πολυάθλο, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευε στὴ μονὴ τῶν Σπηλαίων καὶ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ βρισκόταν στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου ὑποφέροντας ἀπὸ μία ἀθεράπευτη ἀσθένεια καὶ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔφτασε στὴν ἁγιότητα. Ἄλλοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δίνουν μεγάλη σημασία στὰ γήινα ἀγαθά, ζητᾶνε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ αὐξηθοῦν τὰ πλούτη τους. Καὶ ὁ Κύριος τους ἁπαντὰ μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν κτημάτων τους ἢ μὲ πυρκαγιὲς καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀποστρέφει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὰ γήινα καὶ ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ ἔτσι διορθώνει τὶς ἀποκλίσεις τους ἀπὸ τὴ σωστὴ ὁδό, τὴν ὁποία μᾶς διδάσκουν οἱ μακαρισμοί.

Ὁ Θεὸς φέρεται σὲ μᾶς σὰν σὲ πραγματικοὺς υἱούς Του, τοὺς ὁποίους τιμωρεῖ γιὰ τὸ καλό τους. Τὶς θλίψεις ποὺ μᾶς στέλνει ὁ Κύριος ἐμεῖς πρέπει νὰ τὶς ὑποδεχόμαστε ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ λέει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε οὒν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χείρα τοῦ Θεοῦ, ἴνα ὑμᾶς ὑψώση ἐν καιρῶ.» (Ἃ’ Πετρ. 5, 6). Ἂν δὲν μποροῦμε, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειές μας, νὰ κατανοήσουμε γιὰ ποιὸ λόγο μᾶς στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ οἱ θλίψεις, τότε ἃς ταπεινωθοῦμε κάτω ἀπὸ τὸ δυνατὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς ἀνυψώσει στὸν κατάλληλο καιρό, γιὰ νὰ καταλάβουμε τοὺς δρόμους Του μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς ὁδηγεῖ σ’ αὐτὸν τὸ σκοπό. Πρέπει μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ χωρὶς τὸν παραμικρὸ γογγυσμὸ νὰ δεχόμαστε ὅλες τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, ποὺ μᾶς στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχοντας τὴν ταπεινὴ πεποίθηση ὅτι μ’ αὐτὰ ὁ Θεὸς μᾶς κατευθύνει καὶ ὄχι ὅτι ξεσπᾶ ἐπάνω μας τὴν ὀργή Του. Διότι ὁ ἴδιος διὰ τοῦ στόματος τοῦ προφήτη Ἠσαΐα εἶπε: «Δὲν εἶμαι πιὰ μ’ αὐτὸ ὀργισμένος» (Ἤσ. 27, 4). Ἐνῶ ἐμεῖς, συνήθως, νομίζουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὀργισμένος μαζί μας καὶ γι’ αὐτὸ μας στέλνει τὶς θλίψεις. Ὄχι. Πάντοτε νὰ θυμάστε οτι στὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει ὀργή. «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν» (Ἃ’ Ἴω. 4, 8). Καὶ ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι ξένη πρὸς τὴν ὁποιαδήποτε ἀδικία.

Ἀλλὰ πολλὲς φορές, ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς δίνει ἕνα σοβαρὸ χτύπημα, διὰ τοῦ ὁποίου μᾶς ταπεινώνει γιὰ νὰ μᾶς ὑψώσει ἀργότερα, ἐμεῖς γογγύζουμε κατὰ τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνετε, ὅμως, πόσο βαριὰ ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ; Ὅταν γογγύζουμε κατὰ τοῦ Θεοῦ, αὐτο σημαίνει ὅτι Τὸν θεωροῦμε ἄδικο,θεωροῦμε ὅτι Αὐτὸς δὲν μᾶς φέρεται σωστὰ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς φερθεῖ κατὰ ἕναν διαφορετικὸ τρόπο. Ὅμως δὲν εἶναι βαριὰ ἁμαρτία νὰ κατηγοροῦμε τὸ Θεὸ γιὰ ἀδικία καὶ νὰ Τὸν συκοφαντοῦμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριὰ ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ «ἐν φόβω τὸν τῆς παροικίας ὑμῶν χρόνον ἀναστράφητε» (Ἃ’ Πέτρ. 1, 17). Πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ τα λάθη καὶ τὰ ἐμπόδια στὴν πορεία μας πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπ’ ὅλα τα ἄλλα πρέπει νὰ φοβόμαστε νὰ μὴν παραβαίνουμε τὴ μεγάλη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε» (Μτ. 7, 1). Καὶ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο κρίση τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ κατάκρισή Του.

Ἃς ἀφήσουμε τὴν κρίση αὐτὴ σ’ ἐκείνους τοὺς δυστυχεῖς ἀνθρώπους ποὺ ἑκούσια καταστρέφουν τὸν ἑαυτό τους. Τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν τοὺς διορθώνει οὔτε τοὺς τιμωρεῖ, ἐπειδὴ εἶναι ἀδιόρθωτοι καὶ ἀθεράπευτοι. Εμείς μόνο νὰ ζητᾶμε τὴν βοήθειά Του γιὰ τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας, νὰ Τὸν δοξολογοῦμε καὶ νὰ Τὸν τιμοῦμε πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αμήν.

http://salpismata.blogspot.com.eg/