Ο Ιησούς, βλέποντας τη μεγάλη πίστη και αυτών που έφεραν τον παράλυτο, αλλά και του ίδιου του παραλύτου, που δέχτηκε να πομείνει την ταλαιπωρία να τον ανεβάσουν και να τον κατεβάσουν από τη στέγη, αρχικά του χαρίζει το κυριότερο απ᾽ όλα, τη συγχώρηση των αμαρτιών. Έτσι, με έναν λόγο του, του συγχωρεί τις αμαρτίες. Οι γραμματείς που ήταν παρόντες γνώριζαν από τις Γραφές ότι μόνο του Θεού ίδιον είναι να συγχωρεί αμαρτίες. Γι᾽ αυτό και σκέφτονταν μέσα τους ότι εκείνη την ώρα βλασφημεί. Ο Ιησούς όμως, ως Θεός που είναι, αμέσως γνώρισε τις σκέψεις τους. Λαμβάνει λοιπόν αφορμή από αυτές και δείχνει με εμφαντικότερο τρόπο τη θεϊκή του ιδιότητα. Αποκαλύπτει δημοσίως τις σκέψεις τους αυτές, φανερώνοντας ότι είναι ο Θεός. Διότι σύμφωνα με τη Γραφή, μόνον ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων (βλ. Γ´ Βασιλ. η´ 39· Ψαλμ. ζ´ 10· Ιερ. ιζ´ 9-10).
Και δεν αρκείται μόνο σ᾽ αυτό. Για να πιστοποιήσει τη συγχώρηση που αφανώς συντελέστηκε στην ψυχή του παραλύτου, με ένα πρόσταγμά του θεραπεύει την παραλυσία του. Επίσης, τον βάζει να σηκώσει το κρεββάτι του και να πορευθεί στο σπίτι του, προκειμένου να γίνει πασίδηλος η σωματική θεραπεία του. Με αυτό τον θεοπρεπή τρόπο θεραπείας αποκαλύπτει επίσης ότι είναι ο ίδιος Εκείνος που είπε και έγιναν όλα, που διέταξε και κτίσθησαν τα πάντα (Ψαλμ. ρμη´ 5).
Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, δια μέσου του παραλυτικού ο Κύριος έδειξε ότι είναι ο δημιουργός και της ψυχής και του σώματος. Θεράπευσε και της μιας και της άλλης ουσίας την παράλυση και με τη φανερή θεραπεία δηλοποίησε την αφανή συγχώρηση. Παράλληλα βέβαια, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του «υἱό τοῦ ἀνθρώπου», υπαινίσσεται το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού, για να μην πέσουν οι άνθρωποι σε άλλη πλάνη, υπερτονίζοντας τη θεότητά του και υποβαθμίζοντας ή αμφισβητώντας την ανθρώπινη φύση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου