Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Β´ Νηστειών

Του Αρχιμ. Παϊσίου Λαρεντζάκη

Είτε το νιώθουμε, είτε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, το βάρος της αμαρτίας επενεργεί ύπουλα στον ψυχικό μας κόσμο και κάποιες φορές και στον σωματικό μας οργανισμό. Δημιουργεί κατάθλιψη, αγωνία, εκνευρισμό. Καταστάσεις που πολύ συχνά τις διαπιστώνουμε στην κοινωνία μας, εάν παρατηρήσουμε κάπως καλύτερα, πέρα απ᾽ αυτό που φαίνεται.

Όταν απομακρυνώμαστε θεληματικά από τον Θεό, όταν καταπατούμε τις θεϊκές εντολές του διώχνουμε την ειρήνη από την ψυχή μας. Αυτό δεν συνέβη από την πρώτη στιγμή, που η αμαρτία εμφανίσθηκε στον κόσμο; Το πρώτο ζευγάρι των ανθρώπων ζούσε με γαλήνη. Όταν όμως παρασύρθηκαν στην παρακοή και καταπάτησαν την θεία εντολή, η ενοχή θρονιάστηκε στα βάθη τους και έφερε την διαταραχή των ειρηνικών τους σχέσεων με τον Θεό. Και όπως διαβάζουμε στο βιβλίο της Γενέσεως, τότε ένιωσαν την ανάγκη να κρυβούν.

Η ταραχή, η αγωνία, οι τύψεις φωλιάζουν σε κάθε ψυχή που ζει μια ασύδοτη ζωή, μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία. Άνθρωποι με λίγοι μόρφωση, αλλά και επιστήμονες, λογοτέχνες, ποιητές, παρ᾽ όλο που μπορεί να έχουν όλα τα υλικά αγαθά, φθάνουν στην αγωνία, στην απελπισία. Αιτία πολλές φορές δεν είναι η φτώχια, η αρρώστια, είναι η ανησυχία, η ψυχική ταραχή που προέρχεται από την αμαρτία. Ο ιερός Αυγουστίνος περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την περίοδο της ζωής του, που καταπατούσε τις εντολές του Θεού. Και λέει: «Αυτή ήταν η ζωή μου, Θεέ μου, αλλ᾽ ήταν ζωή αυτή;»

Και ένας σύγχρονος διανοητής τονίζει ότι «η ένοχη καρδιά ανατριχιάζει σαν την θάλασσα», για να μάς περιγράψει την ταραχή που νοιώθει ο άνθρωπος, που θεληματικά και συνεχώς αμαρτάνει.

Μήπως ακόμα η συνεχής καταπάτηση του νόμου του Θεού δεν φέρνει σωματικές ταραχές, κλονισμούς στην υγεία, δεν φθάνουν πολλοί άνθρωποι, και μάλιστα νέοι, στην αυτοκτονία; Αιτίες όλων αυτών των καταστάσεων είναι η μελαγχολία που φέρνει η άστατη ζωή, η απαισιοδοξία από τις απογοητεύσεις της ασύδοτης ζωής, οι αρρώστιες και οι διάφορες καταχρήσεις που καταστρέφουν τον άνθρωπο.

Πόσοι και πόσοι σαν τον παράλυτο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, δεν υποσκάπτουν την υγεία τους με τις ασωτείες και τη ζωή μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία.

Πολλοί από τους ανθρώπους, που νιώθουν το βάρος της ενοχής, κάποτε και άγχος, ζητούν με υλικά μέσα να σβήσουν την εσωτερική αυτή φλόγα που τους καίει. Τρέχουν σε γιατρούς, καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα, τα οποία στην εποχή μας έχουν πολλαπλασιαστεί. Κάποιοι ρίχνονται στα γλέντια, στις διασκεδάσεις, στις ασωτεία, στα μακρινά ταξίδια. Άδικα όμως.  Η ανυσηχία, η ψυχική ταραχή, το κενό, κάνουν συχνά πάλι την εμφάνισή τους.

Η απαλλαγή από το βάρος της ενοχής, από την αγωνία, δεν βρίσκεται εκεί που την ζητάνε πολλοί άνθρωποι. Θα μπορούσαμε να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους: ζητήστε ότι ζητάτε, όχι όμως εκεί που το ζητάτε. Είστε σε λάθος δρόμο. Ζητάτε την απαλλαγή από το βάρος της ενοχής, ζητάτε την γαλήνη της ψυχής στο βασίλειο του θανάτου. Δεν βρίσκεται εκεί. Είναι στο βασίλειο του φωτός. Βρίσκεται σ᾽ Εκείνον που είπε: «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου». Στον Κύριο Ιησού που κατέβηκε από τον ουρανό και θυσιάστηκε για μας. «Ἦλθε ἁμαρτωλούς σῶσαι». Ήρθε και μάς έφερε το πιο πολύτιμο δώρο: την άφεση των αμαρτιών μας, που συνοδεύεται από την ειρήνη και την γαλήνη της ψυχής.

Η υγεία μας από την ασωτεία και τις καταχρήσεις κλονίζεται. Υποφέρουμε από αϋπνίες και από όλα όσα προκαλεί η αμαρτία; Ας μη ζητάμε μόνο στους γιατρούς και στα φάρμακα τη θεραπεία μας. Στον μεγάλο και μοναδικό γιατρό, στον γιατρό των ψυχών και των σωμάτων να καταφύγουμε για να απαλλαγούμε από τα τρομερά πάθη, που μάς δουλώνουν και από τις φοβερές συνέπειες.

Το καθήκον μας απέναντι στην λύτρωση που μάς προσφέρει ο ουρανός είναι να την οικειωθούμε. Το μεγάλο λυτρωτικό μήνυμα, το πρωτάκουστο θέλει παραδοχή. Παραδοχή ότι είναι απτή πραγματικότητα το «ἐξουσίαν ἒχει ὁ Υἱός τοῦ ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας».

Και όχι να αμφιβάλλουμε, όπως οι Γραμματείς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που διαλογιζόταν «τὶς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας;». Όχι να λέμε: θα βρω την λύτρωση, όταν γυρίσω στο Θεό; Θα βρω την γαλήνη της ψυχής, την ειρήνη μου και την υγεία μου; 

Οι αμφιβολίες αυτές είναι καταστρεπτικές. Κάνουν τον άνθρωπο να περιπλανάται εδώ και εκεί, στα βαλτοτόπια του κακού και να μην πλησιάζει τον μόνο Λυτρωτή, τον Κύριο του ουρανού και της γης, που είναι ο μόνος που μπορεί «ἀφιέναι ἁμαρτίας». Να μην πλησιάζει το κατ᾽ εξοχήν μυστήριο της αφέσεως, την Ιερά Εξομολόγηση και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που δίδει την γαλήνη και την ειρήνη στην ψυχή.

Και όμως η πίστη, που οδηγεί τον άνθρωπο κοντά στον Θεό δια των θείων Μυστηρίων είναι ο μόνος δρόμος για να βρούμε την υγεία της ψυχής και του σώματος. Ο Ευαγγελιστής της αγάπης, ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέει: «Ἐάν τις ἁμάρτη παράκλητον ἒχομεν πρός τόν Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν δίκαιον καί αὐτός ἱλασμός ἐστι περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α´ Ιωάν. β´ 1-2).

Και όποιος με ταπείνωση και συντριβή καταφεύγει στον θείο Λυτρωτή, στον Αρχηγό της ζωής μας, τον Ιησού Χριστό, ακούει από το στόμα του: «Τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Αμήν.