ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: «Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραι­τεῖσθαι» (Λουκ. 14.18).

Μία ἀπό τίς πολύ γνωστές παρα­βο­λές τοῦ Κυρίου μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό τόν χαρακτηρισμό τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελι­στοῦ Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος μᾶς τήν παραδίδει.
Δέν θά ἀναφερθοῦμε ὅμως στόν ἄνθρωπο πού ἑτοίμασε τό μεγάλο αὐτό δεῖπνο καί ἔστειλε προσκλή­σεις καί κάλεσε πολλούς γιά νά τό χαροῦν καί νά τό ἀπολαύσουν, οὔτε ἀκόμη σέ ἐκείνους τούς ὁποί­ους προσκάλεσε καί ἀνταποκρίθη­καν. Θά μιλήσουμε γιά αὐτούς, τούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἄρχισαν νά ἐπι­στρέφουν τίς προσκλήσεις καί νά δηλώνουν ὅτι δέν θά παρευρε­θοῦν στό δεῖπνο.
«Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραιτεῖσθαι», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής.
Ποιός θά περίμενε, ἀλήθεια, νά ἀρνηθοῦν οἱ ἄνθρωποι μία τόσο τι­μητική πρόσκληση; Ποιός θά περί­μενε νά ἀπορρίψουν ἕνα πλούσιο δεῖπνο;
Καί δέν ἦταν ἕνας καί δύο αὐτοί πού τό ἔκαναν, ἦταν πολλοί, «ἤρ­ξαντο…  πάντες» ἀκούσαμε, ἄρχι­σαν δηλαδή ὅλοι νά παραιτοῦνται. Γιατί ὅμως;
Ὁ Χριστός ἀναφέρει κάποιους ἀπό τούς λόγους πού τούς ἔκαναν νά παραιτηθοῦν, ἀλλά ἀκούοντάς τους καταλαβαίνουμε πώς ἐπρό­κει­το γιά δικαιολογίες πού δέν ἦταν τόσο σημαντικές, ὥστε νά τούς ἀναγκάσουν νά ἀρνηθοῦν τήν πρόσκληση. Ἦταν προφάσεις, γιά τίς ὁποῖες οἱ Πατέρες δίδουν διά­φο­ρες ἑρμηνεῖες.
Ὅμως τό ζητούμενο δέν εἶναι μόνο ποιές προφάσεις προέβαλαν οἱ προσκεκλημένοι, οὔτε ποιές ἦταν οἱ βαθύτερες αἰτίες πού τούς ὁδήγησαν σέ αὐτές καί δέν συμ­μετεῖχαν τελικά στό μεγάλο αὐτό δεῖπνο. Τό ζητούμενο εἶναι γενικό­τερα οἱ προφάσεις, αὐτές πού ἐπι­νο­οῦμε ὅλοι μας γιά νά ἀποφύ­γουμε τίς προσκλήσεις πού μᾶς ἀπευ­θύνει ὁ Θεός.
Καί ὁ Θεός μᾶς ἀπευθύνει καθη­με­ρινά καί διαρκῶς προσκλήσεις γιά νά βρεθοῦμε κοντά του, γιά νά τόν ἀκολουθήσουμε, γιά νά ἐφαρ­μόσουμε στή ζωή μας τό θέλημά του. Μᾶς τίς ἀπευθύνει μέσω τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἱερῶν της μυ­στη­ρίων. Μᾶς τίς ἀπευθύνει μέσω τῶν ἀνθρώπων του καί τῶν συναν­θρώπων μας. Μᾶς τίς ἀπευ­θύνει μέσα ἀπό τίς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας καί μᾶς καλεῖ νά τίς δεχθοῦμε καί νά ἀνταποκριθοῦμε.
Πόσο συχνά ὅμως ἐμεῖς τίς ἀρνούμεθα, τίς ἀπορρίπτουμε καί προσπαθοῦμε νά ἐπινοήσουμε διά­φο­ρες προφάσεις γιά νά δικαιο­λογηθοῦμε στόν ἑαυτό μας καί στόν Θεό;
Πόσες φορές βρίσκουμε ποικίλες δικαιολογίες γιά νά μήν ἐκκλησια­σθοῦμε, γιά νά μήν προσέλθουμε στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολο­γήσεως καί τῆς θείας Εὐχαριστίας, γιά νά μήν προσφέρουμε μία μικρή ἔστω βοήθεια σέ κάποιον ἐνδεῆ ἀδελφό μας πού ἔχει ἀνάγκη, γιά νά μήν ζητήσουμε ἤ καί νά μήν δώσουμε συγχώρηση σέ κάποιον μέ τόν ὁποῖο ἔχουν διαταραχθεῖ οἱ σχέσεις μας;
Πόσες φορές χάνουμε μέ τίς προ­φάσεις μας εὐκαιρίες πνευματικές, εὐκαιρίες σωτηρίας, ἀνάλογες μέ αὐτές πού ἔχασαν οἱ προσκε­κλη­μένοι τοῦ μεγάλου δείπνου; Καί τό σφάλμα μας εἶναι διπλό, γιατί ὄχι μόνο ἀρνούμεθα τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ καί χάνουμε τήν εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρει, ἀλλά μέ τίς προ­φάσεις μας ἐξαπατοῦμε τόν ἑαυτό μας καί ἐπιχειροῦμε νά ἐξαπατήσουμε καί τόν Θεό.
Ἄν ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, ἄν ἐλέγξουμε τή ζωή μας εἶναι βέβαιο ὅτι ὅλοι θά βροῦμε περιπτώσεις πολλές, καθημερινές πού ἀπορρί­ψαμε μία πρόσκληση τοῦ Θεοῦ ἀπό ἀμέλεια, ἀπό ὀκνηρία, ἀπό ἐμμονή στό θέλημά μας, ἀπό λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν προτεραιοτήτων τῆς ζωῆς μας.
Δέν θά πρέπει ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι οὔτε οἱ προσκλήσεις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπεριόριστες ἀλλά οὔτε καί ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Ὅσοι προφα­σίσθηκαν διάφορες ἀσχολίες, ὅπως ἀκούσαμε στήν παραβολή τοῦ με­γάλου δείπνου, ἔχασαν τήν εὐκαι­ρία νά συνδειπνήσουν μέ τόν οἰκο­δεσπότη, ἐνῶ κάποιοι πού δέν εἶχαν προσκληθεῖ ἐξ ἀρχῆς ἀπή­λαυ­σαν τήν τιμή καί τή χαρά τῆς συμμετοχῆς τους στό μέγα δεῖπνο.
Ἄς φροντίζουμε, λοιπόν, νά ἀνταπο­κρινόμεθα μέ τόν ἀγώνα μας στίς προσκλήσεις τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ἀπολαύσουμε τή χαρά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, πού δέν εἶναι μόνο γιά ὁρισμένους, εἶναι γιά ὅλους μας. Ἡ εὐθύνη εἶναι δική μας γιά νά ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ καί νά τήν ἀπολαύσουμε.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
https://imverias.blogspot.com/