Το νταουνάκι - (διήγημα)

Του π. Γεωργίου Οικονόμου στην Romfea.gr

Τον Νίκο και την Ευγενία τους είχαν γνωρίσει στην αίθουσα αναμονής της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, στον δεύτερο όροφο.

Στον πρώτο βρίσκονταν οι αίθουσες τοκετού και τα χειρουργεία και μπορούσες να παρατηρήσεις τα ευδιάκριτα, συνήθως, και ανάμικτα συναισθήματα των ανθρώπων.

Άλλοι με την αγωνία της γέννας και την προσδοκία του νεογέννητου. Άλλοι με την αγωνία χειρουργείων ρουτίνας ή σοβαρών και οριακών ακόμα.

Ο Νίκος και η Ευγενία, στον δεύτερο όροφο της κλινικής, ζούσαν και αυτοί την δική τους αγωνία. Ήταν η τρίτη προσπάθεια εξωσωματικής και τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς είχε διαδεχτεί μία συγκρατημένη απαισιοδοξία, μια μισοσκότεινη ελπίδα.

Ο γιατρός τους, όμως, παρέμενε αισιόδοξος και αυτό τους έδινε ακόμα ελπίδες ότι αυτή, την τρίτη φορά, όλα θα πάνε καλά.

Ο Νίκος και η Ευγενία ή η Ευγενία και ο Νίκος, αν έτσι σας αρέσει περισσότερο, παντρεύτηκαν σχετικά μεγάλοι.

Τώρα ήταν ήδη σαραντατεσσάρων ο Νίκος και σαρανταενός η Ευγενία. Αγαπούσαν πολύ τα παιδιά και ήταν βαθειά επιθυμία τους να αποκτήσουν όσα περισσότερα θα προλάβαιναν.

Αλλά δυσκολεύτηκαν πολύ τελικά, για να αποκτήσουν έστω και ένα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και, αφού ξεπέρασαν τις συνήθεις προκαταλήψεις και την αμοιβαία μετά γκρίνιας μετακύλιση ευθυνών, ζήτησαν την ιατρική βοήθεια.

Ο κύκλος των εξετάσεων δεν εντόπισε συγκεκριμένη αιτία υπογονιμότητας αλλά συνεκτιμωμένου και του παράγοντα της ηλικίας ο γιατρός τους υπέδειξε την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ως την μόνη πλέον ασφαλή οδό, για να λύσουν το πρόβλημά τους.

Ενώ δεν ήταν ιδιαίτερα «της εκκλησίας» κάποιο καμπανάκι ηθικού προβληματισμού σήμανε μέσα τους ξαφνικά και ένοιωσαν την ανάγκη να συμβουλευτούν έναν ιερέα.

Στην αρχή έψαξαν κάποιον χαρισματικό. Και βρήκαν πλανεμένο. Ο οποίος, δεν αναφέρουμε το όνομά του για ευνόητους λόγους, όχι μόνο τους αποπήρε αλλά τους ευτέλισε ψέγοντας την αμαρτωλή ζωή τους και ερμήνευσε ως δίκαια οργή του Θεού την δοκιμασία τους.

Έφυγαν με την ουρά στα σκέλια. Απογοητευμένοι, θυμωμένοι, αλλά και κάπως ενοχικά προβληματισμένοι μήπως είχε δίκιο. Και άρχισαν πάλι οι γκρίνιες. Δριμύτερες. Και ο ένας να κατηγορεί τον άλλο.

Πολλές φορές, αλήθεια, κόντεψαν να φτάσουν και στον χωρισμό ακόμα ανίκανοι να στηρίξουν ο ένας τον άλλο, ώστε να συνεχίσουν δυνατότερα τον αγώνα τους.

Όμως, τα έβρισκαν πάλι. Τους ένωνε και τους ενέπνεε το όνειρο του παιδιού εκείνου – δεν είχαν πλέον την ελπίδα περισσότερων του ενός – που θα κρατούσαν μια μέρα στην αγκαλιά τους.

Η παταγώδης αποτυχία να βρουν άγιο και προορατικό πνευματικό τους προσγείωσε απότομα. Έτσι, στράφηκαν στον πατέρα Ισαάκιο της γειτονικής ενορίας, για τον οποίο είχαν καλές συστάσεις.

Ο πατήρ Ισαάκιος – αυτό ήταν το μοναχικό του όνομα –, όμως, ήταν βιαστικός. Τους διέθεσε λιγότερα από δέκα λεπτά λέγοντάς τους επιγραμματικά ότι είναι ενήλικες και υπεύθυνοι και δεν θα τους υπεδείκνυε αυτός τι θα αποφασίσουν. Δήλωσε, δηλαδή, αναρμόδιος και απέσεισε οποιαδήποτε ευθύνη για την δική τους επιλογή.

Άλλωστε, όπως τους είπε, δεν υπάρχει ακόμα κάποια δεσμευτική απόφαση της εκκλησίας να επιλύει τα θέματα αυτά και ότι η Πανορθόδοξη Σύνοδος, που επρόκειτο να συγκληθεί, πάλι δεν θα τα συζητούσε. Έτσι, εκκλησιαστικά, θα έμεναν σίγουρα για πολλά ακόμα χρόνια «στον αέρα». Και τί αέρας;

Αποπνικτικός. Οδός λαβύρινθος. Σταυροδρόμι αδιέξοδο. Η επιθυμία τους, όμως, να πάρουν ένα ok από τον Θεό, πριν προχωρήσουν στην ιατρικά και επιστημονικά υποβοηθούμενη τεκνογονία, ατσάλωσε τα νεύρα τους και έκαναν ακόμα μία προσπάθεια.

Για τον πατέρα Συμεών δεν είχαν συστάσεις. Ήταν ένας λευίτης ταπεινός, ήταν ο παπάς της ενορίας και αυτός, που τους πάντρεψε.

Θυμόταν ακόμα τις ευχές, που τους έδωσε στο τέλος του μυστηρίου˙ να είστε ευτυχισμένοι, παιδιά μου, και να ζείτε κοντά στον Θεό. Κι αν καμιά φορά δεν ξέρετε τι να κάνετε στην ζωή σας, να Τον ρωτάτε και Αυτός θα σας απαντά.

Πήγαν, λοιπόν, να τον ρωτήσουν ποιος είναι ο τρόπος, για να ρωτήσουν τον Θεό και Εκείνος να τους δώσει επιτέλους μια απάντηση.

Ο παπα Συμεών τους άκουσε με προσοχή. Ήσυχα και ταπεινά. Σιωπηλά προσευχόμενος και παρακαλώντας τον Θεό να τον φωτίσει και ύστερα να τους απαντήσει.

Και, αφού τους άφησε να αποθέσουν το βάρος της ψυχής τους, τους είπε˙ παιδιά μου, επέτρεψε ο καλός Θεός αυτή την δοκιμασία για εσάς όχι από σκληρότητα ή για να σας τιμωρήσει αλλά για καλό. Πέλαγο είναι η ευσπλαγχνία και η αγάπη Του. Θέλει να είμαστε χαρούμενοι και όχι λυπημένοι.

Την χαρά εσείς την αναζητάτε σε ένα όνειρο. Και δεν βλέπετε δίπλα σας και μπροστά σας. Έχετε ο ένας τον άλλο. Ασκηθείτε μαζί και στηρίξτε ο ένας τον άλλο. Αυτή είναι η χαρά. Κι η λύπη μαζί. Κι, αν θέλει ο Θεός να σας χαρίσει παιδί, θα γίνει. Όπως έγινε τόσες και τόσες φορές στην ιστορία με την Σάρρα, με την προφήτιδα Άννα, με την Ελισάβετ.

Κάντε υπομονή και προσευχή. Αν θέλετε και αποφασίσετε να κάνετε εξωσωματική, ετοιμαστείτε να αναβείτε έναν Γολγοθά. Δεν είναι εύκολο. Ευγενία, μπορεί να κινδυνέψει και η ζωή σου. Αυτά τα φάρμακα, οι ορμόνες είναι επικίνδυνα. Εσύ, Νίκο, – και στο σημείο αυτό έγινε αυστηρός ο παπα Συμεών – δεν θα ξανακατηγορήσεις ποτέ την γυναίκα σου ούτε στον λογισμό σου.

Δεν φταίει κανείς. Αλλά ανοίγεται μπροστά σας στάδιο αρετών, αγώνων και θυσίας. Και μην σκέφτεστε μόνο τους εαυτούς σας, είναι πολύ εγωϊστικό.

Να σκεφτείτε σοβαρά, αν αποφασίσετε να προχωρήσετε, ότι και τα έμβρυα εκείνα είναι άνθρωποι. Δεν μπορείτε να τα σκοτώσετε. Ούτε στο εργαστήριο ούτε στην κύηση.

Να ζητήσετε από τον γιατρό να γονιμοποιηθούν τόσα μόνο ωάρια όσα μετά θα εμφυτευτούν στη μητέρα. Και, εννοείται, ότι θα χρησιμοποιήσετε μόνο δικό σας γενετικό υλικό και όχι ξένων.

Για πρώτη φορά ένοιωσαν αναπαυμένοι και ανάλαφροι ο Νίκος και η Ευγενία. Όταν έφυγαν, την αγκάλιασε τρυφερά και της υποσχέθηκε˙ εγώ κορίτσι μου θα είμαι μαζί σου, ό,τι και να γίνει.

Συγχώρεσε με, αν σε πλήγωσα. Δεν θα σου επιβάλλω τίποτα, μαζί θα αποφασίσουμε. Και αποφάσισαν, αλήθεια, να αναβούν τον Γολγοθά.

Οι συμβουλές του ιερέα καθόλου δεν άρεσαν στον γιατρό. Αυτός ήθελε να γονιμοποιήσει οκτώ ωάρια, να εμφυτεύσει δύο ή τρία και τα άλλα να τα κρυοσυντηρήσει για επόμενη ενδεχομένως κύηση.

Σκεπτόμενος, όμως, ως επιχειρηματίας του κλάδου, δεν τους έδιωξε φυσικά. Αντίθετα, είχε πολύ καλά επιχειρήματα να επικαλεστεί, όταν απέτυχαν τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη προσπάθεια.

Και έφτασαν πια στην τρίτη. Όμως, ξεχάσαμε να πούμε κάτι πολύ σημαντικό. Ποιοι μας διηγούνται αυτή την ιστορία.

Την ιστορία διηγούνται ο Μιχάλης και η Σοφία, που γνωρίστηκαν εκείνη την ίδια μέρα με τον Νίκο και την Ευγενία σε εκείνο το σαλόνι αναμονής, που είπαμε στην αρχή.

Ιδιαιτέρως αγχωμένα αμφότερα τα ζεύγη θέλησαν οι παλαιότεροι να διαφωτίσουν τους νεότερους, τον Μιχάλη και την Σοφία, με την σοφία της δικής τους εμπειρίας.

Ο Νίκος και η Ευγενία δεν έκρυψαν τίποτα. Είχαν τώρα πίστη στον Θεό και ήξεραν ότι θα γίνει το άγιο θέλημά Του, όποιο και αν είναι αυτό. Ανθρωπίνως, φυσικά, η αγωνία τους κυρίευε.

Γιατί την ημέρα εκείνη θα γινόταν η εμβρυομεταφορά. Ένα μόνο, τελικά, γονιμοποιημένο ωάριο θα εμφυτευόταν στην κοιλιά της Ευγενίας, το μοναδικό, που είχε ζωή.

Η εμβρυομεταφορά έγινε και οι επόμενες ημέρες και εβδομάδες ήταν πολύ ψυχοφθόρες. Φόβος, αγωνία και σκιρτήματα χαράς, συγκίνηση αλλά και άγχος, νεύρα, υπερευαισθησία, κλάματα, ρίγος, απογοήτευση μα και θαμπή ελπίδα ήταν λίγα μόνο από τα αναρίθμητα συναισθήματα, που έπνιγαν την μέλλουσα μητέρα.

Και για τον λόγο αυτό και μόνο αξίζει τον σεβασμό και την εκτίμησή μας. Η ιατρική παρακολούθηση και ο εργαστηριακός έλεγχος έδιναν πολύ ευχάριστα αποτελέσματα αυτή τη φορά. Όλα έβαιναν καλώς.

Ώσπου, την δωδέκατη εβδομάδα της κύησης έγινε κατά τον προγεννητικό έλεγχο μία ειδική εξέταση, η βιοψία χοριακής λάχνης, ύστερα από κάποιες ενδείξεις της αυχενικής διαφάνειας.

Τα πρώτα αποτελέσματα της εξέτασης βγήκαν σε τρεις ημέρες, που φάνηκαν όμως τουλάχιστον σαν τρεις αιωνιότητες στους γονείς, και ανακοινώθηκε σε αυτούς ότι με πολύ μεγάλη πιθανότητα υπάρχει διάγνωση χρωμοσωμικής ανωμαλίας, συγκεκριμένα, συνδρόμου Down.

Μα είναι δυνατόν; Τέτοια δοκιμασία; Όλα σε αυτούς θα συνέβαιναν; Ένοιωθαν την κατάρρευση πλήρως. Καρδιές συντετριμμένες και τεταπεινωμένες, χώμα.

Για επιβεβαίωση της διάγνωσης ο γιατρός κανόνισε την δέκατη έκτη εβδομάδα αμνιοπαρακέντηση, ώστε να τους συμβουλεύσει διακοπή κύησης στην περίπτωση αυτή.

Ο Νίκος και η Ευγενία δεν προσήλθαν ποτέ σε αυτό το ραντεβού. Σκέφτηκαν ότι, αν η αγάπη του Θεού επέτρεπε να γεννήσουν ένα νταουνάκι, θα το υποδέχονταν και θα το αποδέχονταν με χαρά μεγάλη και αγάπη άπειρη. Όχι ότι θα ήταν εύκολο αλλά αυτοί ήδη ήταν μαθημένοι στα δύσκολα.

Και, όταν ανακοίνωσαν στον παπα Συμεών την απόφασή τους, δεν είπε λόγια. Μόνο δάκρυσε και τους αγκάλιασε και είπε˙ παιδιά μου, σας ευχαριστώ.

Σήμερα μου δώσατε το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου αλλά και το διδακτικότερο μάθημα. Ο Θεός να σας ευλογεί πάντα και εσάς και το παιδάκι σας.

Θα είναι πολύ χαριτωμένο, θα το δείτε. Στο πρόσωπό του θα γνωρίσετε και εσείς τι σημαίνει ευτυχία.

Πραγματικά, οι γονείς αντιπαρήλθαν τον θυμό του γιατρού και τις βαρειές κουβέντες του για ανευθυνότητα και η Ευγενία γέννησε ένα πολύ πολύ χαριτωμένο παιδάκι.

Το βάφτισε, φυσικά, ο πατέρας τους ἐν Χριστῷ, ο παπα – Συμεών, και το ονόμασαν Γεράσιμο. Νονοί, ο Μιχάλης και η Σοφία, που ακόμα δεν κατάφεραν να αποκτήσουν παιδί, αλλά θα αποκτούσαν τώρα τέκνο πνευματικό, ένα παιδί στα αλήθεια ευλογημένο.

Ο Γεράσιμος μεγάλωνε με όλες τις δυσκολίες, ίσως αναφερθούμε σε αυτές σε ένα επόμενο διήγημα, με τις οποίες μεγαλώνει ένα παιδάκι με σύνδρομο Down.

Και οι γονείς του κουράζονταν πολύ. Όταν, όμως, τους χαμογελούσε, το αγνό και αφοπλιστικό εκείνο χαμόγελο, το γέλιο το γλυκό και πηγαίο, το ανυπόκριτο και φωτεινό, έσβηναν όλα μέσα τους. Και ευχαριστούσαν κάθε μέρα τον Θεό, που έστειλε στην ζωή τους τέτοια μεγάλη έμψυχη και ένσωμη ευλογία.

Ἐπιλείψει με γὰρ διηγούμενον ὁ χρόνος, αν θα ήθελα να περιγράψω το μέγεθος αυτής της ευλογίας. Για αυτό θα αναφέρω ένα μόνο περιστατικό, πριν ολοκληρώσω την ιστορία.

Ο Γεράσιμος ήταν ήδη οκτώ ετών. Πήγαινε στο σχολείο, πήγαινε και στο κατηχητικό. Και, κάθε Κυριακή, ντυνόταν παπαδάκι. Τις τελευταίες Κυριακές, όμως, ήταν πολύ λυπημένος, γιατί έλειπε συνέχεια ο παπα – Συμεών.

Ήταν πολύ ασθενής και οι γονείς του δεν του το έλεγαν, για να μην τον λυπήσουν. Ο παπα – Συμεών ήταν στα τελευταία του με καρκίνο τελικού σταδίου, χωρίς ιατρική ελπίδα.

Ο Γεράσιμος, μόλις τέλειωσε η λειτουργία, άρπαξε τον μπαμπά του από το μπράτσο, τον πήρε στο ιερό και τον ρωτούσε επίμονα˙ παπά πού; Πού παπά; Ώσπου ο μπαμπάς του είπε˙ είναι άρρωστος, παιδί μου, πονάει πολύ ο παππούλης, κάνε προσευχή στον Θεό να τον πάρει κοντά του να ξεκουραστεί. Ο Γεράσιμος τότε πήγε στο πλάι του αγίου θυσιαστηρίου, σήκωσε τα μάτια ψηλά και είπε με παρρησία˙ κάνε καλά παπά!

Η προσευχή αυτή του αγνού πλάσματος του Θεού ακούστηκε αμέσως στο ουράνιο θυσιαστήριο. Και ο φιλεύσπλαγχνος Θεός πρόσεξε την φωνή της δεήσεως του εκλεκτού δούλου Του Γερασίμου, που είχε την προπτωτική καθαρότητα, και την ίδια εκείνη στιγμή έγινε το θαύμα.

Ο παπα – Συμεών σηκώθηκε υγιής και την επόμενη κιόλας Κυριακή λειτούργησε! Με παπαδάκι τον Γεράσιμο. Το πιο όμορφο και το πιο γλυκό παπαδάκι, που έτρεξε και του έκανε μια τόσο σφιχτή αγκαλιά, κόντεψε να τον πνίξει.

Αυτή, λοιπόν, είναι με συντομία η ιστορία του Γερασίμου, του Νίκου και της Ευγενίας, του Μιχαήλ και της Σοφίας, του «χαρισματικού» πνευματικού, του πατρός Ισαακίου και του παπα – Συμεών, και πολλών πολλών χιλιάδων άλλων ανθρώπων, που βιώνουν τον πόνο και την ασκητική της ατεκνίας.

Η δε αποδοχή του θείου θελήματος δεικνύει άγνωρες οδούς σωτηρίας, αρκεί και εμείς να είμαστε έτοιμοι κάθε στιγμή, ώστε να ζήσουμε σύμφωνα όχι με το δικό μας αλλά με το δικό Του άγιο θέλημα.

http://www.romfea.gr/