Κάποια φορά, μια δασκάλα μίλησε στα παιδιά της τάξης της για τη βασιλεία του Θεού. Είπε, πόσο ωραία θα είναι εκεί. Πώς εκεί δεν θα υπάρχουν ούτε αρρώστιες, ούτε θάνατος. Οι δίκαιοι θα ζουν μαζί με το Θεό για πάντα.
Τα παιδιά παρακολουθούσαν με πολύ θαυμασμό και ενδιαφέρον. Στο τέλος, η δασκάλα, τα ερωτά:
-Λοιπόν, πέστε μου, ποιο παιδάκι θέλει να πάει τώρα στον Παράδεισο;
Όλα τα παιδιά ενθουσιασμένα σήκωσαν το χέρι. Όλα, εκτός από ένα που καθόταν με σκυμμένο το κεφάλι. Η δασκάλα παραξενεύθηκε. Γυρίζει και λέει στο μικρό:
-Εσύ, Γιαννάκη, γιατί δεν θέλεις να πας τώρα στον Παράδεισο;
Ο μικρός κοκκίνησε. Μα τελικά κατάφερε να απαντήσει:
-Ξέρετε κυρία, όταν έφευγα από το σπίτι, η μητέρα έβαζε στο φούρνο μια μηλόπιττα. Και μου υποσχέθηκε, ότι θα μου δώσει το πιο μεγάλο κομμάτι, μόλις επιστρέψω από το σχολείο(!!)
Μπορεί να χαμογελάσουμε με την παιδική αφέλεια. Μα, συγχρόνως, πρέπει και να κλάψουμε για τη δική μας παρόμοια τακτική στην πνευματική ζωή. Πόσες φορές εμείς, δεν «ξεπουλάμε» τον Θεό για ένα κομμάτι κάποιας «μηλόπιττας»!
Μα υπάρχουν για μας, τους «μεγάλους», μηλόπιττες;
Ναι. Υπάρχουν. Και μάλιστα δυο ειδών «μηλόπιτες»:
1. Οι καλές, που είναι θεμιτές επίγειες επιδιώξεις: σπουδές, επάγγελμα, έντιμη παρουσία στην κοινωνία.
2. Οι χαλασμένες, που είναι οι κάθε είδους αμαρτίες. Αυτές, που καταστρέφουν και την επίγεια και την αιώνια ζωή μας.
Όμως, ακόμη και οι καλές καταντούν χαλασμένες. Όταν εξ αιτίας τους ξεχνάμε τον Παράδεισο.
Τι απολογία θα δώσουμε την ημέρα της Κρίσεως; Όταν ιδούμε άσημους (και αμαρτωλούς!) ανθρώπους να έχουν αρνηθεί, για χάρη του Χριστού, κάποιες, γι’ αυτούς σπουδαίες και γλυκιές «μηλόπιττες»;
Μήπως χρειάζονται παραδείγματα;
Το 1630 ζούσε στις Σέρρες ένας μάγκας! Ήταν τότε 33 χρονών. Λεγόταν Αλεξανδρής Ταταρχάνης. Άνθρωπος με καλή καρδιά. Αλλά, τι τα θέλετε; Σαν μάγκας και αυτός έκανε παρέα με τους μάγκες! Γύριζαν τις νύκτες με σπαθιά και με μαχαίρια. Και έκαναν μαγκιές!
Ένα βράδυ, έκλεψαν το σπίτι ενός τούρκου. Έδειραν μάλιστα και τον τούρκο. Η πράξη τους δεν έμεινε στο σκοτάδι. Τον έπιασαν! Και ξεσηκώθηκαν όλοι οι μουσουλμάνοι των Σερρών! Μέσα στην αγανάκτηση και στις φωνές του τουρκικού όχλου, ο δικαστής έβγαλε την απόφαση να τον κρεμάσουν!
Τότε, πολλοί τούρκοι φώναξαν στον Αλεξανδρή:
-Γίνε, μπρέ, τούρκος, να γλυτώσεις.
Τότε όποιος ορθόδοξος ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, απαλλασσόταν από κάθε τιμωρία. Για οποιοδήποτε έγκλημα!
Όλοι περίμεναν, ότι ο Αλεξανδρής θα το είχε «εύκολο». Η πρότασή τους ήταν μια γλυκιά μηλόπιττα. Ή όχι;
Αλλά ο «μάγκας» δεν την κατάπιε! Και φώναξε σταθερά:
-Τούρκος εγώ δεν γίνομαι!
Έβγαλαν, τότε, τα χαντζάρια τους και τον κτυπούσαν με οργή! Και ενώ ακόμη ανέπνεε, τον κρέμασαν! Ήταν 8 Ιουνίου του 1630.
Και έγινε μάρτυρας!
Αλήθεια! Πόσοι από τους σημερινούς Χριστιανούς θα είχαν το σθένος να αρνηθούν τέτοια μηλόπιττα; Να όμως! Ένας μάγκας το κατόρθωσε. Και την πέταξε στα μούτρα των Τούρκων! Και υπέμεινε διπλό μαρτύριο. Ό,τι κι αν είχε κάνει του συγχωρήθηκε.
Μια νίκη, ένα ξεπέρασμα μιας λαχτάρας, και ο μάγκας έλαβε στέφανο δίκαιης ανταμοιβής για την νίκη του.
Και μια επεξήγηση: Ο Αλεξανδρής δεν σώθηκε, επειδή ήταν μάγκας. Αλλά, επειδή νίκησε, επειδή ξεπέρασε και την «μαγκιά του». Αν δεν την ξεπερνούσε, θα συνέχιζε να κάνει τον μάγκα. Και θα τον έκανε εις βάρος της πίστης μας και της ψυχής του.
Λοιπόν:
Ας αγωνισθούμε, και εμείς, δυναμικά.
Γιατί είναι κρίμα:
να αγιάζουν οι «μάγκες»
και οι ευσεβείς να «ξεπαγιάζουν»!
Λυχνία αρ. 308, Μάρτιος 2009
http://www.orp.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου