Ασε τὸν ἄνεμο, θὰ σὲ πάει αὐτός

Ἀξίζεις. Ἀξίζεις, ἐπειδὴ εἶσαι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, δημιούργημά Του. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς σ’ ἀγαπάει καὶ ὅλος ὁ οὐρανὸς ἀσχολεῖται μαζί σου, σὲ φροντίζει καὶ σοῦ δίνει σημασία. Ἀκόμα καὶ ἂν δὲ σὲ πάρει κανένας τηλέφωνο γιὰ μιὰ μέρα, ἀκόμα καὶ ἂν δὲ σοῦ μιλήσει κανείς, ἔχεις μιὰ φοβερὴ δυναμικὴ μέσα σου. Εἶσαι ἕνα πλάσμα ποὺ ὅμοιό του δὲν ὑπάρχει σ’ ὅλη τὴ γῆ. Κανεὶς δὲν εἶναι σὰν κι ἐσένα, δὲν ἔχει τὰ γνωρίσματά σου, τὰ χαρίσματά σου μὰ καὶ τὰ προβλήματά σου. Ὁ Χριστὸς σ’ ἀγαπάει καὶ σοῦ δίνει σημασία. Θέλει νὰ σὲ δυναμώσει.

Πῶς θὰ γίνει αὐτό; Μὲ τὰ σκαμπανεβάσματα. Τὴ μιὰ στιγμὴ νιώθεις πὼς ἔχεις τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἄλλη Τὸν χάνεις. Τὴ μιὰ ἔρχεται καὶ τὴν ἄλλη φεύγει. Ὅπως ἀκριβῶς ἔνιωσαν καὶ οἱ μαθητὲς Τοῦ μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν περπάταγαν περίλυποι καὶ χαμένοι στὶς σκέψεις τους πρὸς Ἐμμαούς. Μόλις ἄρχισαν νὰ νιώθουν τὴν καρδιά τους νὰ φλέγεται κι ἄρχισαν νὰ καταλαβαίνουν τὸν Κύριο, Ἐκεῖνος ἔφυγε πάλι μακριά τους. Γιατί; Γιὰ νὰ τοὺς κάνει πιὸ δυνατούς. Τοὺς ἄφησε μόνο τὴ γλυκιὰ γεύση στὴν ψυχή τους, τὴ θερμότητα, τὴν πίστη καὶ τὴ δύναμη. Νὰ πιστεύουν, ν’ ἀγγίζουν καὶ νὰ νιώθουν παρόντα τὸν ἀόρατο. Νὰ νιώθουν ὅτι κρατοῦν Αὐτὸν ποὺ ὅλο τους φεύγει, ἀφήνοντας ὅμως πίσω Του τὴν εὐωδία Του, τὴ γλυκύτητά Του, τὸ ζῆλο καὶ τὸν πόθο.

Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε, χωρὶς ὅμως νὰ νιώθουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι Τὸν κρατοῦμε. Δὲ θέλει νὰ μᾶς δώσει σιγουριά, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀφήσει σ’ ἕνα μετέωρο κενό, στὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ κάνουμε τὶς ὡραιότερες πτήσεις, τὰ ὀμορφότερα σχέδια στὸν οὐρανὸ τῆς ἀγάπης Του, στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, ἀφημένοι στοὺς κυματισμούς Του. Μπορεῖ νὰ νομίζεις ὅτι δὲν ξέρεις ποὺ πᾶς μέσα στὸ πέλαγος. Τότε, Ἐκεῖνος σου λέει: “Ασε τὸν ἄνεμο, θὰ σὲ πάει αὐτός”, “Μὰ δὲν ἔχω πυξίδα. Νιώθω ὅτι δὲν ξέρω τίποτα”, “Ἀφέσου καὶ θὰ βγεῖ κάτι καλό”.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο « Δυνάμωσε τὴν ψυχή σου» – τοῦ π. Ἀνδρέα Κονάνου

http://salpismata.blogspot.com.eg/