Κατά την 14ην Σεπτεμβρίου του έτους 1967, εν η ιδιαιτέρως εορτάζει η Μονή Ξηροποτάμου ως έχουσα τον Μέγαν Τίμιον Σταυρόν και δη με την οπήν που προσηλώθη ο Κύριος, χάριν της εορτής υπήγε και αυτός να συνεορτάσει (σημ. ο μοναχός της Νέας Σκήτης του Αγίου Παύλου – Γεννάδιος), συνάμα δε προσκυνήσει και ασπαστεί το Πανάγιον Ξύλον.
Κατά την ώραν της προσκυνήσεως και ασπασμού εις τους αίνους, ο γέρων ελθών εις έκστασιν, έβλεπεν ότι από το Τίμιον Ξύλον ανέβλυζον φλόγες πυρός και ο πέριξ χώρος όλος, ως να εφλέγετο υπό πυρός.
Τοιαύτα βλέπων και εξεστηκώς εθαύμαζε και έλεγε καθ΄ εαυτόν : «Πώς οι αδελφοί μοναχοί πλησιάζουν και ασπάζονται τον Τίμιον Σταυρόν και δεν κατακαίονται;». Και πώς και αυτός θα δυνηθεί να πλησιάσει και να ασπασθεί;
Του εφαίνετο τελείως αδύνατον. Εφ΄ ότου ήλθεν η σειρά του να προσκυνήσει και αυτός, επαρακάλεσε την Παναγίαν από βάθους ψυχής και καρδίας να τον βοηθήσει να πλησιάσει και αυτός. Και, ω του θαύματος ! αι φαινόμεναι φλόγες του πυρός εσβέσθησαν, και ούτω μετά θάρρους και πολλής ευλαβείας προσήλθε και επροσκύνησε.
ΠΗΓΗ : ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ,
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 1989, σελ. 196 κ.ε.
http://tribonio.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου