Είδα κάποτε ένα όνειρο.

 

Του π. Μακαρίου Γρινιεζάκη 

Είδα κάποτε ένα όνειρο. Τη ζωή ενός μοναχού που αγαπούσε πολύ, να φαίνεται σαν ένα τεράστιο χωράφι απλωμένο πάνω σ’ ένα ταμπλά. Την αγάπη του αυτή τη φθόνησαν πολλοί και πρώτος ο σατανάς. 

Έτσι έπαιρνε το κακοφτιαγμένο αλέτρι του και άρχιζε από καιρό σε καιρό να οργώνει τη ζωή του μοναχού. Την ανακάτευε βαθιά και συχνά. Δεν άφηνε τα χώματα στο χωράφι της ζωής του να λιαστούνε. Κι έτσι η ζωή του μοναχού δεν ησύχαζε, ήταν γεμάτη πόνο και θλίψη. 

Αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό. Οι περαστικοί έβλεπαν το σατανά να ανακατεύει με μανία και μίσος τη ζωή του και χαίρονταν. Έδιναν πότε πότε και κανένα ποτήρι δροσερό νερό στο σατανά, έτσι για να τον βοηθούν στο πολύμοχθο έργο του να ανακατεύει τη ζωή του αδελφού τους. Χαίρονταν μ’ αυτό που έβλεπαν. Το θεωρούσαν όμορφο. Δεν συμπονούσαν. Δεν συνέπασχαν. Γελούσαν με τον πόνο του άλλου. Και τις πέτρες που ξερνούσε το χωράφι από το ανακάτεμα της γης τις έβαζαν στην άκρη, προσεκτικά προσεκτικά… να τις έχουν έτοιμες για να τον λιθοβολήσουν με την πρώτη ευκαιρία. 

Ταλαίπωροι οι περαστικοί. Δεν σκέφτηκαν ποτέ πως ο δαίμονας αύριο θα ρθει να οργώσει το δικό τους το χωράφι. Θα ρθει σίγουρα να ανακατέψει τα χώματα της δικής τους της ζωής. 

Κι ακόμη πιο πολύ ταλαίπωροι γιατί τα μάτια τους ήταν μικρά κι έβλεπαν μόνο κοντά. Έβλεπαν το σατανά που όργωνε. Μα δεν έβλεπαν πως πίσω ακολουθούσε ο Χριστός που έσπερνε.