Δύο ασκητές πήγαν στην Πανήγυρη της Μονής Ιβήρων. Μετά την πολύωρη ολονύκτια Ιερά Αγρυπνία, όπως ήταν αναμενόμενο για εκείνη την επίσημη ημέρα, στην εορταστική τράπεζα του Μοναστηριού παρέθεσαν ψάρι και, εναλλακτικά ρεβίθια, επειδή ήταν ημέρα Παρασκευή.
Ο ένας από τους δύο ασκητές, είπε: «Θα φάω ψάρι, εις τιμήν της Παναγίας!». Και ο άλλος επίσης είπε ακριβώς το ίδιο, προτιμώντας όμως το άλλο παρατιθέμενο γεύμα, το λαδερό: «Θα φάω ρεβίθια, εις τιμήν της Παναγίας!».
Μετά την τράπεζα, πήραν τους ντορβάδες τους και πορεύονταν για τα ασκητήριά τους. Μέσα τους, όμως, είχαν τον λογισμό «άραγε, ποιός από τους δύο να ευαρέστησε την Παναγία;».
Στον δρόμο, κάθισαν να ξεκουραστούν λίγο.
Ο ένας, αποκοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει την Παναγία να λέει σ’ εκείνον τον μοναχό που έφαγε ψάρι: «Σ’ ευχαριστώ!»· και σ’ αυτόν τον ίδιο που έφαγε ρεβίθια: «Εσένα, σου το χρωστάω!».
Διότι, προφανώς, αυτός έκανε κάποια θυσία...
[«Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορειτική Παράδοση», 4ο μέρος, σελ. 756, §299ο, α΄ έκδοση, Άγιον Όρος 2011.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου