Πιστεύω στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου,

Από τα παιδικά μου χρόνια ένιωθα αγάπη και θαυμασμό για τα ωραία πράγματα γύρω μου. Τα αισθήματα αυτά έπαψα να τα νιώθω, όταν στα φοιτητικά μου χρόνια κλονίστηκε η πίστη μου στο Θεό και έπεσα στην μαύρη απελπισία και στην απόγνωση. Τα χρόνια αυτά που δεν θέλω να τα θυμάμαι φοβόμουν για τη ζωή μου γιατί αρρωστούσα τη μια αρρώστια μετά την άλλη.

Την εποχή αυτή διάβαζα βιβλία που με δηλητηρίασαν με τον σκεπτικισμό και την απιστία των συγγραφέων τους. Όλα τα εφόδια της ζωής μου που μου έδωσε η οικογένεια, το σχολείο και η Εκκλησία τα έχασα. Δεν υπήρχε τίποτε να με στηρίξει. Πέρασαν πολλά χρόνια οδύνης ώσπου να επιστρέψω στην Εκκλησία και να νιώσω για τον Ιησού στον υπέρτατο βαθμό τα αισθήματα της αγάπης και του θαυμασμού που ένιωθα πριν για τα ωραία πράγματα γύρω μου .

Η αγάπη του ωραίου στο πρόσωπο του Ιησού ήταν πιο δυνατή από την απελπισία και την απόγνωση. Ποτέ δεν ξανάνιωσα έτσι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Τα αγαπημένα μου αναγνώσματα είναι ο λόγος του Θεού και τα έργα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Το θρησκευτικό βίωμα ανακαλεί στη μνήμη μου το αισθητικό βίωμα και το αντίθετο. Πιστεύω στην Ανάσταση γιατί είναι ωραίο που ο Χριστός ανέστη!

Τα συναισθήματα της ψυχής για την ωραιότητα του Θεού περιγράφει ο Σολομών στο Άσμα Ασμάτων. Ποτέ δεν πέρασε απ' το μυαλό μου ούτε μια στιγμή ότι δεν υπάρχει το ωραίο. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά οτιδήποτε αμφισβητεί την ύπαρξη του ωραίου και της αισθητικής απόλαυσης. Μπορώ να πω ότι θα λυπόμουν τον εαυτό μου αν δεν μπορούσα να δω το ωραίο στο Θεό και στη δημιουργία και ενδιαφερόμουν περισσότερο για οτιδήποτε άλλο π.χ. για το χρήσιμο ή ακόμα και για το αληθινό. Τι είδους αληθινό ή χρήσιμο θα με ενδιέφερε, αν με άφηνε αδιάφορο το ωραίο και σε τι θα με χρησίμευε, αν δεν μπορούσα να χαρώ την ομορφιά;

Αυτός είναι ο λόγος ίσως που δυσκολεύομαι να ζω μέσα σε ένα κόσμο που το πρωταρχικό του ενδιαφέρον είναι η χρησιμότητα και η ωφελιμότητα των πραγμάτων και λιγότερο ή καθόλου η ομορφιά τους. Κάποτε δεν πρέπει να ήταν έτσι. Μου κάνει εντύπωση ότι οι Έλληνες όταν θέλουμε να πούμε ότι ένα πράγμα είναι απαράδεκτο για μας, λέμε ότι «αυτό δεν είναι ωραίο». Αυτό δείχνει ότι υπερισχύει το κριτήριο για το ωραίο από τα άλλα . κριτήρια. Δεν λέμε «αυτό δεν είναι χρήσιμο» ή «αυτό δεν είναι αληθινό». Λέμε μόνο «αυτό δεν είναι ωραίο», που σημαίνει ότι οτιδήποτε μπορούμε να το δεχθούμε εκτός από αυτό που δεν είναι ωραίο.

Ο λαός μας έχει αναπτυγμένο αισθητικό κριτήριο. Κανείς δεν έφτασε τους Έλληνες στην καλλιτεχνική δημιουργία τόσο στον λόγιο πολιτισμό τους όσο και στον λαϊκό! Οι Έλληνες συνέδεσαν την ωραιότητα με την ιερότητα. Η αγάπη για το ωραίο στηρίζει την πίστη του χριστιανού στην Ανάσταση, ως μια υπέρτατη κατανόηση.

Πιστεύω στην Ανάσταση του Ιησού. Τα πανέμορφα λόγια του με βεβαιώνουν για τη θεότητά Του. Αν δεν αναστήθηκε ο Ιησούς ούτε η διδασκαλία Του είναι αληθινή. Μα εγώ ξέρω με όλη μου την καρδιά ότι τα λόγια Του είναι αληθινά. Το αίσθημά μου που με βεβαιώνει ότι υπάρχει το ωραίο με βεβαιώνει επίσης ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών.

«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ύψωσε την πίστη του Χριστιανισμού στο επίπεδο της υπέρτατης ευτυχίας! «Αν δεν ιδώ δεν πιστεύω». Τα λόγια αυτά του Θωμά επαναλαμβάνουν και σήμερα πολλοί που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού ούτε ενδιαφέρονται γι' αυτήν. Ο χριστιανός όμως δεν είναι αδιάφορος για την πίστη του. «Πως θα το ξέρω, αν πιστεύω αληθινά», αναρωτιέται.

Κατ' αρχήν ο χριστιανός ξέρει ότι η διδασκαλία του Χριστού είναι αληθινή. Κι αφού είναι αληθινό το φως είναι αληθινή και η πηγή του φωτός! Ο χριστιανός δεν στηρίζει τον εαυτό του στο ότι μπορεί και σκέφτεται και αισθάνεται. Σκέψεις και αισθήσεις έχουν και τα ζώα. Ο ορθόδοξος χριστιανός στηρίζει τον εαυτό του στο ότι «Ζη Κύριος». Οι χριστιανοί ξέρουμε ότι ο Κύριος ανασταινόμενος υπάρχει μέσα μας από το γεγονός ότι αγαπάμε, όπως είπε, ο ένας τον άλλον.

http://theomitoros.blogspot.