…Ο Γέροντας ζούσε το δράμα της ψυχής που δεν εξωτερικεύεται, γνώριζε τη χαρά που δεν εκφράζεται και φερόταν ανάλογα. Έτσι ξεκούραζε όλους, όσοι τον πλησίαζαν. Ανέπαυε, παρηγορούσε. Συχνά έλεγε:
– Αν δεν ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή. Πώς θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού δεν τα ζεις και δεν ζει μέσα σου ο Χριστός!
Έλεγε: Η καρδιά να χτυπά με τον Χριστό, να αναπνέει Χριστό! Τότε μόνον είσαι πραγματικά αληθινός άνθρωπος.
Ήταν μερικές φορές που έπαιζε με τα παιδιά, σαν παιδί. Τον έβλεπες και απορούσες που εύρισκε τόση χαρά. Πως τα έπαιζε! Τον απορροφούσε το παιδί τόσο πολύ, που έδινε την εντύπωση πως ξεχνούσε όλα τα άλλα. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα έσφιγγε, τα φιλούσε, γινόταν ένα με αυτά. Εκείνα τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τράβαγαν τα μαλλιά του, πω, πω τί γινόταν! Πάντα μου έλεγε:
Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτά που τους λες. Πρέπει να τους μιλάς με σεβασμό όπως στους μεγάλους, αν και οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν όπως αυτά!.. Έλεγε επίσης, πως τα παιδιά που ζουν σε χριστιανικές οικογένειες και έχουν καθαρή ζωή, φθάνουν στην τέλεια θεωρία.
Σε κάθε γιορτή των παιδιών ήταν παρών. Οι γονείς των παιδιών έστρωναν το τραπέζι με διάφορα γλυκά, το εορταζόμενο παιδί καθόταν δίπλα του, έπιναν όλοι το τσάι ή τον καφέ, ο Γέροντας έκανε μια ευχή και μετά έλεγε το πολυχρόνιο του εορταζόμενου, στα Ελληνικά και στα Ρωσικά. Στα Ρωσσικά έλεγε το mnogaaleta. Ήταν πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα.
Δεν τον συγκινούσε και τόσο όταν έβλεπε πολλά παιδιά να μαζεύονται στα μοναστήρια χωρίς να έχουν γονείς ευσεβείς. Έλεγε, ότι για να μη φύγει ένα παιδί από το δρόμο της Εκκλησίας, δεν φτάνουν μόνο οι καλοί πνευματικοί, αλλά θα πρέπει και οι γονείς να δίνουν ανάλογο παράδειγμα στα παιδιά.
.. Όταν του είπα κάποτε πως ο πατέρας μου θα κάμει διαθήκη και θέλει να μοιράσει στα παιδιά του την περιουσία του και του ζήτησα να μου πει, αν πρέπει να διεκδικήσω το “επιβάλλον μέρος της ουσίας “, σε περίπτωση που θα με αδικούσαν- κατά την γνώμη μου- ήταν καταπέλτης και πολύ αυστηρός . Με έφερε στα συγκαλά μου …
– Η περιουσία του πατέρα σου είναι δική του. Αυτός κόπιασε και ίδρωσε και πέρασε από πολλές δυσκολίες. Στερήθηκε, πόνεσε. Εσύ δεν κόπιασες καθόλου και μόνο τα αγαθά της απολαμβάνεις, αφού σε σπούδασε κ.λ.π. Ο πατέρας είναι υπεύθυνος για το πώς θα την μοιράσει. Είναι δική του. Αυτός και μόνον έχει το δικαίωμα να την κάνει ότι θέλει. Αν σου δώσει ή δεν σου δώσει, είναι δική του δουλειά. Εσύ δεν κόπιασες για την περιουσία του.
Αυτό ήταν. Ειρήνη και αγάπη επεκράτησε από τότε και ύστερα όλα έγιναν όπως έπρεπε.
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, έλεγε. Επέμενε στο σεβασμό που πρέπει να έχουμε στους γονείς.
Όταν ο Γέροντας δεν συμφωνούσε με κάποιον, δεν έκανε κανένα σχόλιο παρά έλεγε: Αυτός ή αυτοί έτσι σκέπτονται, εγώ έτσι…
Μας έμαθε να είμαστε ανεξάρτητες προσωπικότητες με πρότυπο τον Χριστό. Μας δίδασκε μόνον με τη συμπεριφορά του, να αγαπήσουμε την απόλυτη αλήθεια και ειλικρίνεια και να την εφαρμόζουμε σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας, αναλαμβάνοντας το κόστος, με όποιο τίμημα, για να κερδίσουμε “Χριστόν Εσταυρωμένον “.
Αν δεν ήξερε κανείς ότι είναι ηγούμενος, δεν θα καταλάβαινε ποτέ την ιδιότητά του. Τίποτε το ξεχωριστό από τους άλλους. Το ξεχωριστό οφείλετο στην ηλικία του και στην υγεία του. Δεν τον είδαμε με πατερίτσα ούτε με μανδύα, αν και μπορούσε να τα φέρει. Δεν τα είχε, τα θεωρούσε υπερβολές και χωρίς νόημα. Την πατερίτσα του την βλέπαμε μόνιμα, σταθερή στο τέμπλο, κάτω από την εικόνα της Παναγίας, δίπλα στο πετραχήλι , το κρεμασμένο στην Ωραία Πύλη.
Αναπαυόταν, όταν έβλεπε ελεύθερους ανθρώπους. Έτσι μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα, χωρίς να θέλει να επηρεάσει. Έλεγε την αλήθεια στη γλώσσα του Ευαγγελίου…
Από το βιβλίο της Δήμητρας Β. Δαβίτη, «Αναμνήσεις από το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», των εκδόσεων Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη.
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου