Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΤΕΤΑΡΤΗ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα  4:13-25
Ἀδελφοί, οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῷ ᾿Αβραὰμ ἢ τῷ σπέρματι αὐτοῦ, τὸ κληρονόμον αὐτὸν εἶναι τοῦ κόσμου, ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως. Εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι, κεκένωται ἡ πίστις καὶ κατήργηται ἡ ἐπαγγελία· ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται· οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις. Διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως, ἵνα κατὰ χάριν, εἰς τὸ εἶναι βεβαίαν τὴν ἀπαγγελίαν παντὶ τῷ σπέρματι, οὐ τῷ ἐκ τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ ἐκ πίστεως ᾿Αβραάμ, ὅς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν, καθὼς γέγραπται ὅτι «πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε», κατέναντι οὗ ἐπίστευσε Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τοὺς νεκροὺς καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα· ὃς παρ᾿ ἐλπίδα ἐπ᾿ ἐλπίδι ἐπίστευσεν, εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸν πατέρα πολλῶν ἐθνῶν κατὰ τὸ εἰρημένον· «Οὕτως ἔσται τὸ σπέρμα σου»· καὶ μὴ ἀσθενήσας τῇ πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἑαυτοῦ σῶμα ἤδη νενεκρωμένον, ἑκατονταέτης που ὑπάρχων, καὶ τὴν νέκρωσιν μήτρας Σάρρας· εἰς δὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Θεοῦ οὐ διεκρίθη τῇ ἀπιστίᾳ, ἀλλ᾿ ἐνεδυναμώθη τῇ πίστει, δοὺς δόξαν τῷ Θεῷ καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ὃ ἐπήγγελται δυνατός ἐστι καὶ ποιῆσαι. Διὸ καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην. Οὐκ ἐγράφη δὲ δι᾿ αὐτὸν μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῷ. ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι, τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα ᾿Ιησοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν, ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
13 Διότι ἡ ὑπόσχεση στόν Ἀβραάμ ἤ στούς ἀπογόνους του, ὅτι μέ τήν πνευματική κυριαρχία τοῦ ἀπογόνου του Ἰησοῦ Χριστοῦ θά γίνει ὁ Ἀβραάμ κληρονόμος τοῦ κόσμου, δέν δόθηκε διαμέσου ὁποιουδήποτε νόμου, ἀλλά διαμέσου τῆς δικαιώσεως πού ἔλαβε ἀπό τήν πίστη.
14 Διότι, ἐάν ἐκεῖνοι πού ἔλαβαν τό νόμο γίνονται καί δικαιωματικά μέ τήν τήρησή του κληρονόμοι τοῦ κόσμου, τότε ἀπέβη ἀνώφελη καί μάταιη ἡ πίστη, καί δέν πραγματοποιήθηκε ἀλλά καταργήθηκε ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πού βεβαίωνε ὅτι δωρεάν διαμέσου τοῦ Χρι­στοῦ θά δοθεῖ ἡ κληρονομιά αὐτή.
15 Ἀλλά ὄχι. Ἡ κληρονομιά αὐτή δέν δόθηκε διαμέσου τοῦ νόμου. Διότι ὁ νόμος, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι τόν παραβαίνουν, φέρνει ὡς ἀποτέλεσμα ὀργή, καί συνεπῶς τούς ἀποξενώνει ἀπό τά ἀγαθά τῆς ἐπαγγελίας. Ἀντίθετα, ὅπου δέν ὑπάρχει νόμος, ἐκεῖ οὔτε παράβαση ὑπάρχει.
16 Κι ἐπειδή ὁ νόμος ἀποξενώνει ἀπό τήν κληρονομιά τῆς ἐπαγγελίας, γι’ αὐτό ἡ κληρονομιά παρέχεται διαμέσου τῆς πίστεως. Καί μᾶς δίνεται τώρα ἡ κληρονομιά αὐτή ὄχι ὡς ἀνταμοιβή γιά τήν πιστή τήρηση τοῦ νόμου, ἀλλά δωρεάν καί κατά χάριν Θεοῦ. Ὥστε δέν ὑπάρχει πλέον κίνδυνος ἐξαιτίας τῶν παραβάσεών μας πού γίνονται ἀπό ἀδυναμία νά καταργηθεῖ ἡ ἐπαγγελία καί ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αὐτή πραγματοποιεῖται μέ σιγουριά καί βεβαιότητα σ’ ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ· ὄχι μόνο σ’ ἐκείνους πού εἶχαν τό νόμο καί ἦταν ἐξαρτημένοι ἀπό αὐτόν, ἀλλά καί σ’ ἐκείνους πού ἐνῶ δέν εἶχαν τό νόμο, μιμήθηκαν τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ καί ἔγιναν ἔτσι πνευματικά παιδιά τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι πατέρας ὅλων ὅσων πιστέψαμε.
17 Καί εἶναι ὁ Ἀβραάμ πατέρας ὅλων μας σύμφωνα μ’ ἐκεῖνο πού ἔχει γραφεῖ στή Γένεση, ὅτι σέ κατέστησα πατέρα πολλῶν ἐθνῶν. Καί καταστάθηκε πατέρας πολλῶν ἐθνῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο πίστεψε. Πολλά ἀπό τά ἔθνη αὐτά δέν ὑπῆρχαν, ἀλλά θά ἐμφανίζονταν στό μέλλον. Ὁ Θεός ὅμως, πού δίνει ζωή στούς νεκρούς, χάρη στήν πρόγνωσή του ἀλλά καί στήν παντοδυναμία του, μέ τήν ὁποία φέρνει στήν ὕπαρξη τά ἀνύπαρκτα, μιλάει καί γιά ἐκεῖνα πού δέν ὑπάρχουν στό παρόν, ἀλλά θά ὑπάρξουν στό μέλλον, σάν νά ὑπῆρχαν.
18 Αὐτή τήν ὑπόσχεση ἔδωσε ὁ Θεός στόν Ἀβραάμ. Αὐτός λοιπόν, ἄν καί ἡ γεροντική του ἡλικία δέν τοῦ ἔδινε καμία ἐλπίδα νά ἀποκτήσει παιδί, ἐλπίζοντας στή δύναμη τοῦ Θεοῦ πίστεψε ὅτι θά γινόταν πατέρας πολλῶν ἐθνῶν, σύμφωνα μ’ ἐκεῖνο πού τοῦ εἶπε ὁ Θεός: Θά εἶναι οἱ ἀπόγονοί σου τόσο πολλοί καί λαμπροί ὅπως τ’ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.    
19 Κι ἐπειδή δέν κλονίσθηκε στήν πίστη του αὐτή, δέν συλλογίσθηκε ὅτι τό σῶμα του ἦταν πιά νεκρό καί ἀνίκανο νά κάνει παιδιά, διότι ἦταν περίπου ἑκατό ἐτῶν. Οὔτε συλλογίσθηκε τή νέκρωση τῆς μήτρας τῆς γυναίκας του Σάρρας.
20 Καί δέν ταλαντεύθηκε ἀπό ἀμφιβολίες ἀπιστίας στήν ὑπόσχεση πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἀλλά ἀντίθετα ἐνδυνάμωσε τόν ἑαυτό του στήν πίστη καί δόξασε τό Θεό, σάν νά εἶχε ἤδη πραγματοποιηθεῖ ἡ ὑπόσχεσή του.
21 Καί ἀπέκτησε ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ἐκεῖνο πού ὑπόσχεται ὁ Θεός, ἔχει τή δύναμη καί νά τό ἐκπληρώσει.
22 Κι ἐπειδή πίστεψε μέ τέτοια πεποίθηση, γι’ αὐτό λογαριάσθηκε σ’ αὐτόν ἡ πίστη του αὐτή ὡς δικαίωση.
23 Δέν γράφηκε ὅμως γι’ αὐτόν μόνο ὅτι λογαριάσθηκε σ’ αὐτόν ἡ πίστη του γιά δικαίωση·
24 ἀλλά γράφηκε καί γιά μᾶς, στούς ὁποίους πρόκειται νά λογαριασθεῖ ἡ πίστη γιά δικαίωσή μας· γιά μᾶς, οἱ ὁποῖοι πιστεύουμε στό Θεό πού ἀνέστησε τόν Ἰησοῦ τόν Κύριό μας ἀπό τούς νεκρούς.
25 Αὐτός (ὁ Χριστός) παραδόθηκε σέ θάνατο γιά τά ἁμαρτήματά μας καί ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς δικαιώσει καί νά μᾶς σώσει.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)