Αγιογραφικό ανάγνωσμα

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΙΓ´ 1 - 9
1 ΥΙΟΣ πανοῦργος ὑπήκοος πατρί, υἱὸς δὲ ἀνήκοος ἐν ἀπωλείᾳ. 2 ἀπὸ καρπῶν δικαιοσύνης φάγεται ἀγαθός, ψυχαὶ δὲ παρανόμων ὀλοῦνται ἄωροι. 3 ὃς φυλάσσει τὸ ἑαυτοῦ στόμα, τηρεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, ὁ δὲ προπετὴς χείλεσι πτοήσει ἑαυτόν. 4 ἐν ἐπιθυμίαις ἐστὶ πᾶς ἀεργός, χεῖρες δὲ ἀνδρείων ἐν ἐπιμελείᾳ. 5 λόγον ἄδικον μισεῖ δίκαιος, ἀσεβὴς δὲ αἰσχύνεται καὶ οὐχ ἕξει παρρησίαν. 7 εἰσὶν οἱ πλουτίζοντες ἑαυτοὺς μηδὲν ἔχοντες, καί εἰσιν οἱ ταπεινοῦντες ἑαυτοὺς ἐν πολλῷ πλούτῳ. 8 λύτρον ἀνδρὸς ψυχῆς ὁ ἴδιος πλοῦτος, πτωχὸς δὲ οὐχ ὑφίσταται ἀπειλήν. 9 φῶς δικαίοις διαπαντός, φῶς δὲ ἀσεβῶν σβέννυται. 9α ψυχαὶ δόλιαι πλανῶνται ἐν ἁμαρτίαις, δίκαιοι δὲ οἰκτείρουσι καὶ ἐλεοῦσι.

Νεοελληνική απόδοση:
Τὸ ἔξυπνον καὶ φρόνιμον παιδὶ ὑπακούει εἰς τὸν πατέρα του, ἐνῷ τὸ ἀνόητον καὶ ἀνυπάκουον βαδίζει πρὸς τὴν καταστροφήν. 2 Ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος θὰ τρώγῃ ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ ἀπέκτησε μὲ δικαιοσύνην, ἐνῷ ἡ ζωὴ τῶν παρανόμων θὰ καταλήξῃ πρόωρα εἰς θάνατον καὶ ἀπώλειαν. 3 Ὅποιος προσέχει εἰς τὸ στόμα του τί θὰ εἴπῃ, προφυλάσσει τὴν ψυχήν του ἀπὸ πολλοὺς πειρασμούς, ἐνῷ ὁ προπετὴς καὶ ἐπιπόλαιος εἰς τὰ χείλη του θὰ δημιουργήσῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του φόβους, πειρασμοὺς καὶ πικρίας. 4 Κάθε ἔεργος καὶ τεμπέλης ἔχει ἐπιθυμίας κακὰς παντὸς εἴδους, ἐνῷ τὰ χέρια τῶν ἐργατικῶν καὶ τιμίων ἐργάζονται ἐπιμελῶς, ὁ δὲ νοῦς καὶ ἡ καρδία των δὲν τρέχει εἰς τὰ ἄτοπα καὶ μάταια. 5 Ὁ δίκαιος μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται κάθε λόγον, ποὺ διαπνέεται ἀπὸ ἀδικίαν. Ὁ ἀσεβὴς δὲ σκέπτεται καὶ ἐργάζεται ἔργα ἐντροπῆς καὶ καταισχύνῃς. Δὲν θὰ ἔχῃ δὲ τὸ θάρρος νὰ τὰ φανερώσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώποιις, οὔτε νὰ ἀντικρύσῃ τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ μετὰ παρρησίας. 6 Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ματαιόδοξοι, ποὺ ἐμφανίζουν τὸν ἑαυτόν τοὺς πλούσιον, χωρὶς νὰ ἔχουν τίποτε. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄνθρωποι, πού, ἐνῷ ἔχουν πλοῦτον πολύν, ταπεινοφρονοῦν, ὅπως ὁ δίκαιος Ἀβραάμ. 7 Ὁ πλοῦτος ὠφελεῖ τὸν πλούσιον, ὅταν πρόκειται νὰ ἐξαγοράσῃ τὴν ζωήν του ἀπὸ λῃστάς, δίδων εἰς αὐτοὺς λύτρα ἀπὸ τὸν πλοῦτον του· ὁ πτωχὸς ὅμως δὲν πρόκειται νὰ δοκιμάσῃ τοιούτου εἴδους ἀπειλήν, διότι οἱ λῃσταὶ οὐδέποτε ἀπειλοῦν ἢ ἐπιβουλεύονται αὐτόν, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τίποτε. 8 Τὸ φῶς τῆς παρηγορίας, τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἐναρέτου ζωῆς, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Θεόν, ὑπάρχει πάντοτε εἰς τοὺς δικαίους, ἐνῷ τὸ φῶς τῶν ἁμαρτωλῶν, τὸ ὁποῖον πηγάζει ἀπὸ τὴν ματαιότητα καὶ τὴν ἀσέβειαν, σβήνεται καὶ χάνεται. 9α Ψυχαὶ δόλιαι καὶ πονηραὶ ζοῦν μὲ τὰς ἁμαρτίας των εἰς τὴν πλάνην, ἀνίκανοι νὰ σωθοῦν ἐνῷ οἰ δίκαιοι, ὄχι μόνον σῴζονται οἱ ἴδιοι, ἀλλ’ ἐλεοῦν καὶ συμπαθοῦν καὶ τοὺς ἄλλους. 9 Ὁ κακὸς διαπράττει τὸ κακὸν μὲ ὑπερηφάνειαν καὶ θράσος καὶ μένει ἀμετανόητος καὶ πωρωμένος· ὅσοι ὅμως ἔχουν αὐτογνωσίαν καὶ εἶναι ταπεινοί, αὐτοὶ εἶναι πραγματικὰ καὶ ἀληθινὰ σοφοί.