Μέσα στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω, αναπτύσσεται η γνωστή καινοδιαθηκική κοινωνική κατηγορία του πλησίον. Μέσα στην Εκκλησία η έννοια αυτή δε γνωρίζει φραγμούς και όρια. Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος. Εκφράζει την καθολική συναδέλφωση εν Χριστώ. Στο συνάνθρωπό μας διακρίνουμε τον ίδιο τον Χριστό. Αγαπώντας τον πλησίον μας, αγαπάμε τον Χριστό, του Οποίου κάθε άνθρωπος είναι εικόνα. Μέσα στην Εκκλησία ο πλησίον μάς δίνει την δυνατότητα να ξεδιπλωθούμε και να βγούμε από τον εαυτό μας, να δραστηριοποιηθούμε στην αγάπη και να ξεπεράσουμε το φόβο, που έχει μέσα του την κόλαση, και μετά να περάσουμε στο χώρο της παραδείσιας κοινωνίας. Στο πρόσωπο του άλλου ο χριστιανός δε βλέπει το κακό και το δαιμονικό που μετατρέπει τη ζωή και τον κόσμο σε θάνατο, αλλά στο πρόσωπο του πλησίον και μάλιστα του «ἐλάχιστου ἀδελφοῦ» βλέπει την αληθινή ζωή, το Χριστό και την Ανάσταση.
Γι᾽ αυτό ακριβώς ο ιερός Χρυσόστομος, όταν μιλάει για τον πλησίον, μιλάει για το «μυστήριο τοῦ ἀδελφοῦ». Ο δε άγιος Εφραίμ ο Σύρος, τονίζει με έμφαση πως όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει είναι ουσιαστικά «βεβλαμμένος κατά νοῦν». Μια αγιότητα χωρίς αγάπη και χωρίς κοινωνία με τον πλησίον δαιμονοποιεί τον άνθρωπο και τον καθιστά ξένο και αποκομμένο από το κοινωνικό σώμα. Η πραγματική αγιοποίηση του ανθρώπου είναι ουσιαστικά μια πράξη αδελφοποιήσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου