Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εξηγεί ότι οι τέσσερις που σηκώνουν τον παράλυτο και τον πηγαίνουν στον Χριστό για να τον θεραπεύσει υποτυπώνουν τέσσερις παράγοντες απαραίτητους για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο πρώτος παράγοντας είναι η αυτομεμψία, το να έχει δηλαδή κανείς ταπείνωση και να πιστεύει ότι είναι αμαρτωλός. Αυτό θα τον οδηγήσει στη μετά συντριβής εξομολόγηση, που συνιστά τον δεύτερο παράγοντα. Τρίτο, αποφασίζει να πάρει διαζύγιο από την αμαρτία, δηλαδή να μην επαναλάβει τις ίδιες αμαρτίες, όσο είναι εφικτό. Τέταρτο, αρχίζει να προσεύχεται αδιάλειπτα γιατί μέσα από την προσευχή θα λάβει τη χάρη του Θεού ώστε να πετύχει όλα τα παραπάνω.
Χρειάζεται όμως το χάλασμα της οροφής. Η αμαρτία είναι ασθένεια του νου κατά τους Πατέρες. Το «χάλασμα» της στέγης, σημαίνει να καθαριστεί ο νους από τα εμπαθή νοήματα, σκέψεις, επιθυμίες και τα πάθη, ώστε ταπεινωμένος να «κατέβει» στην καρδιά και να συναντήσει τη χάρη του Χριστού, η οποία παραμένει και περιμένει εκεί από τη σωτήρια ημέρα της βάπτισής μας.
Εδώ οι Πατέρες μιλούν για τη «βασιλική κάθοδο» του νου στην καρδιά, από όπου ο τεταπεινωμένος άνθρωπος ακούει να αναπέμπεται η προσευχή αδιάλειπτα στον Θεό, νύχτα και ημέρα κατά το «ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδιά μου ἀγρυπνεῖ» (Ἂσμ. Ἀσμ. ε´ 2). Τότε ο άνθρωπος δεν κάνει προσευχή, αλλά έχει γίνει ο ίδιος προσευχή, λαμβάνει πλούσιες τις ευλογίες του Θεού και χαίρει άκρας υγείας, ακόμη και αν σωματικά υποφέρει και ασθενεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου