Ενάρετος δεν είναι ο θεωρητικός της αρετής,αλλά ο εργάτης της αρετής

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

 ΣΤΙΣ ∆ΙΑΦΟΡΕΣ συναντήσεις πού πραγµατοποιοῦν οἱ χριστιανοί συχνά γίνεται λόγος γιά ἐνάρετους ἀνθρώπους, πού εἶναι ἀνάµεσά µας καί προσφέρουν σηµαντικό πνευµατικό ἔργο. Περιγράφονται γεγονότα καί καταστάσεις µέ ἐνθουσιασµό καί ὑπερβολή καί δηµιουργοῦνται ἐντυπώσεις ἀδικαιολόγητες, γιατί ἡ πραγµατικότητα εἶναι διαφορετική. Αὐτό συµβαίνει, γιατί ἀγνοοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ γνώση τῶν ἀρετῶν καί ἄλλο ἡ ἀπόκτησή τους.

Οἱ θεολόγοι καί οἱ ἱεροκήρυκες µιλοῦν µέ ἄνεση καί ἐνθουσιασµό γιά τίς ἀρετές, ἀλλά γιά τόν κόπο καί τόν ἱδρώτα πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀπόκτησή τους δέν κάνουν λόγο!

Ὁ Άγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «ἀρετή πού δέν ἀσκεῖται ἔµπρακτα, γρήγορα, κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν διαφόρων περιστάσεων, ἐξαφανίζεται». Ἐνάρετος λοιπόν δέν εἶναι ὁ θεωρητικός τῆς ἀρετῆς, ἀλλά ὁ ἐργάτης τῆς ἀρετῆς. Ὄχι αὐτός πού µελετάει, µιλάει καί γράφει γιά τήν ἀρετή, ἀλλά αὐτός πού ταπεινά τηρεῖ τίς ἐντολές, δέν κάνει θόρυβο, συναισθάνεται τίς ἀδυναµίες του καί ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού συνήθως δέν µπορεῖ νά περιγράψει ὅσα βιώνει, οὔτε προθυµοποιεῖται νά διδάξει σχετικά. Ὡστόσο ἡ ζωή του µιλάει στούς ἄλλους, τούς παραδειγµατίζει καί τούς διδάσκει.

 Τό περί ἀρετῆς θέµα εἶναι πολύ σοβαρό καί χρειάζεται προσοχή. ∆υστυχῶς, βλέπουµε καθηµερινά ἀνθρώπους µέ «ἀρετές» νά µᾶς ἀπογοητεύουν µέ τή συµπεριφορά τους καί τίς ἐπιλογές τους.

 Πέφτουµε ἀπό τά σύννεφα καί σκανδαλιζόµαστε. Εἶναι νευρικοί, ἀνυπόµονοι, φιλόδοξοι, ὑποκριτές, περίεργοι, φίλοι τῆς κατάκρισης ἀλλά καί τῶν ἀρνητικῶν καί µαύρων λογισµῶν. Ἐνῶ ἐµεῖς νοµίζαµε ὅτι εἶχαν ἀνέλθει καί τίς τελευταῖες βαθµίδες τῆς κλίµακας τῶν ἀρετῶν.

 Οἱ ἀδυναµίες τους ἀποκα-λύπτονται, ὅταν ἀντιµετωπίζουν διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις ἤ ὅταν δέν ἔχουν τό πρῶτο λόγο στό περιβάλλον τους. Αὐτό φαίνεται περισσότερο στούς προβεβληµένους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι βιώνουν γεγονότα πού δέν τούς ἀρέσουν, ἀλλά κρύβουν τήν ἐνόχλησή τους καί ἐµφανίζονται ὡς ἀνώτεροι καί ἀνεπηρέαστοι. Ἔρχονται ὅµως ὧρες ὅπου τά τείχη τῆς ὑποκρισίας πέφτουν καί ἡ πραγµατικότητα ἐµφανίζεται σέ ὅλο τό µεγαλεῖο.

 Τότε ἡ ἀπογοήτευση εἶναι πικρή. Καί διερωτᾶται κανείς. Ποῦ εἶναι οἱ ἀρετές; Γιατί χάθηκαν τόσο ξαφνικά;

Εἶναι ἀνάγκη νά χτίζουµε τήν πνευµατική µας ζωή σέ γερά θεµέλια, δηλαδή στήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Μόνο τότε θά ἔχουµε πραγµατική πρόοδο. Ἐάν ἡ θεωρία µας δέν εἶναι βιωµατική, οἱ «ἀρετές» µας θά ἐξανεµίζονται καί θά γινόµαστε χειρότεροι καί ἀπό τούς κοσµικούς.

Ορθόδοξος Τύπος, 19/02/2016

http://proskynitis.blogspot.com.eg/