Αυτήν την πραγματικότητα, που μάς καλεί να βιώσουμε το Ευαγγέλιο, ζούμε καθημερινά στη Θεία Λειτουργία. Μέσα στη Θεία Ευχαριστία θυμόμαστε όσα πρέπει να ξεχάσουμε συγχωρώντας κάθε τι που κρατάει τον ένα μακριά από τον άλλο με μίσος. Στο αρχαίο κείμενο των Αποστολικών διαταγών, όταν ο Διάκονος καλεί για τον ασπασμό της αγάπης, μέσα στη Θεία Λειτουργία, θέτει με την εκφώνησή του τρεις όρους, κάτω από τους οποίους πρέπει να λάβει χώρα ο ασπασμός. Ποιοι είναι αυτοί; Να μην υπάρχει δηλαδή στην καρδιά μας α) μνησικακία, β) υποκρισία, γ) δολιότητα.
Δεν είναι τυχαία η φράση που λέει ο λαός μας και εμείς πολλές φορές: «του το φυλάω». Η αγάπη όμως «οὐ λογίζεται τό κακόν» και η συγγνώμη μας πρέπει να είναι απεριόριστη. Είναι μια αλλαγή από έχθρα σε φιλία και όχι απλώς ένας μη πόλεμος.
Δεν είναι εύκολα όλα αυτά. Άρα μόνο ο Θεός της συγγνώμης μπορεί να μάς κάνει όλο και πιο σταθερούς στη διάθεσή μας και στην απόφασή μας για συγγνώμη, άφεση και συγχώρηση. Να μάς δωρήσει την ειρήνη του, να απομακρύνει την έχθρα και να μάς οδηγήσει στη θεία και απέραντη στοργή.
Αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό το κείμενο της Διδαχής. Τι; Ότι εκείνοι που βρίσκονταν σε εχθρικές σχέσεις μεταξύτους, έπρεπε πρώτα να συμφιλιωθούν και να συγχωρήσουν ο ένας τον άλλο και μετά να συμμετάσχουν στη Θ. Λειτουργία. Αλλιώς η προσφορά της θυσίας εκ μέρους της συνάξεως κινδύνευε να θεωρηθεί ως μη καθαρή. Επίσης, στη Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ο ιερεύς αποθέτει πάλι στη μνήμη του Θεού τις δύο κατηγορίες προσώπων: «Μνημόνευσον ὁ Θεός, τῶν ἀγαπώντων ἡμᾶς καί τῶν μισούντων». Έτσι φθάνουμε στο αποκορύφωμα της καταλλαγής και της συμγιλιώσεως όλων με όλους και με το Θεό, όταν απαγγέλουμε τους στίχους της Κυριακής προσευχής: »καί ἂφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καί ἡμεῖς...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου