Το σώμα μας...

Παραπονιόμαστε συχνά-πυκνά, πως είμαστε άνθρωποι, «σάρκα φέροντες». Νυστάζουμε, πεινάμε, κουραζόμαστε, αρρωσταίνουμε.

Έχει όμως και άλλες εκδηλώσεις και αδυναμίες το σώμα· τα διαβλητά, λεγόμενα, πάθη, για τα οποία δηλαδή μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς· για τα οποία είμαστε υπόλογοι και αξιόμεμπτοι. Ποια είναι τα διαβλητά πάθη; Είναι οι επιθυμίες του σώματος, οι ορέξεις και ορμές του, οι σφοδρές πολλές φορές και άτακτες, τα γεώδη ένστικτά του· και πρέπει να το ομολογήσουμε πως παρασύρει πολλούς όχι σπάνια σε πολλά άτοπα.

Να καταδικάσουμε λοιπόν το σώμα; Να το ανακηρύξουμε εχθρό ύπουλο; Θα διαπράττουμε αδικία μεγάλη! Γιατί κάθε άνθρωπος είναι και σώμα και πνεύμα· δεν είναι ένα από τα δύο. Ο διαχωρισμός είναι σφάλμα. «Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε άγγελος ούτε κτήνος» (Πασκάλ).

«Το σώμα είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης προσωπικότητας».Οι αδυναμίες που παρουσιάζει επιβαρύνουν μάλλον το πνεύμα, την ψυχή, που κυριαρχεί και κυβερνά.

Το σώμα δεν είναι εχθρός. Είναι σκεύος ιερό, πολύ αξιοπρόσεκτο και πολύ τίμιο.

Την τιμιότητα και ιερότητά του σώματος εξαίρουν πολλά περιστατικά και γεγονότα· και πρώτα-πρώτα ότι:

- Ο ίδιος «ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο» (Γεν. β΄ 7). «Καταξιοί ιδία χειρί διαπλάσαι το ημέτερον σώμα» (Μέγας Βασίλειος). «Ουκ είπεν απλώς εποίησεν αλλ’ έπλασεν», για να δείξει την ξεχωριστή στοργή του. Από τα χέρια του Πανσόφου Καλλιτέχνη βγαλμένο το ανθρώπινο σώμα είναι απαράμιλλο καλλιτέχνημα. Ποιος μπορεί να το κατηγορήσει;

Στον πηλό του τύλιξε το θείο χρυσό του, την ψυχή! Έπειτα:

- Αυτός ο Λόγος του Θεού, όταν ήρθε στον κόσμο, καταδέχτηκε να γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία με το δικό μας σώμα, «ίνα τιμήση την σάρκα και αυτήν την θνητήν» (Γρηγ. Παλαμάς).

Ο Λόγος έγινε σώμα! «Ο Λόγος σαρξ εγένετο» (Ιω. α΄ 14). Έτσι το σώμα του ανθρώπου έγινε σώμα του Θεού!

- Ύστερα πάλι όταν ανελήφθη στους ουρανούς ο Κύριος Ιησούς, δεν το άφησε, αλλά αναστημένο, αφθαρτοποιημένο το πήρε μαζί του και κάθισε έτσι «εν δεξιά του Πατρός». Με αφάνταστη δόξα ο Κύριος περιέβαλε το σώμα μας.

Το ύψωσε και το μεγάλυνε πιο πάνω από τους αγγέλους.

- Ακόμη η θεόπνευστη Γραφή, με το στόμα του αποστόλου Παύλου, το ονομάζει ναό του Αγίου Πνεύματος! «Ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστιν;» (Α΄ Κορ. στ΄ 19). Δεν ξέρετε πως το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα σας; Ναι, από την ημέρα που μας βάφτισαν, το σώμα μας έγινε ναός του Αγίου Πνεύματος. Και με το άγιο Χρίσμα πήραμε τη σφραγίδα του. «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Σαν τα πρόβατα που τα σημαδεύει ο τσοπάνος, για να διακρίνονται πως είναι δικά του.

- Αναδεικνύεται δε το σώμα μας σ’ έναν πραγματικό αχειροποίητο ναό Θεού ζώντος, όταν κατά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κοινωνούμε το άχραντο Σώμα και το πανάγιο Αίμα του Χριστού. Τότε πράγματι μπορούμε να πούμε πως ο Θεός ενοικεί μέσα μας και εμπεριπατεί (Β΄ Κορ. στ΄ 16).

- Βέβαια μια μέρα θα πεθάνει το σώμα μας· όμως μια άλλη, κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, θ’ αναστηθεί, όπως ακριβώς αναστήθηκε και Εκείνος που το προσέλαβε όταν ήρθε στη γη να μας σώσει, ο Χριστός. Θα αναστηθεί και θα ενωθεί πάλι με την ψυχή και αφθαρτοποιημένο και αθάνατο πια και ένδοξο θα πάρει τη θέση του στη βασιλεία του Θεού, αν βέβαια τα έργα μας και η επίγεια ζωή μας ήταν έργα και ζωή ποτισμένα με την πίστη και τη μετάνοια.

Το σώμα μας, δε χωρεί συζήτηση, είναι ιερό και τίμιο σκεύος και όχι εχθρός και εμπόδιό μας, και έχουμε γι’ αυτό υποχρέωση να το σεβόμαστε και να το προσέχουμε. Να το διατηρούμε αμόλυντο, αγνό και ακηλίδωτο. Κανένα μέλος του σώματος δεν επιτρέπεται να το χρησιμοποιήσει κανείς άσκοπα και μάλιστα για το κακό· όπως λόγου χάρη τα χέρια για να κλέψει, τη γλώσσα για να κακολογήσει, τα αφτιά για ν’ ακούσει το πονηρό. Όποιος κάνει μια τέτοια χρήση των μελών του σώματός του αμαρτάνει.

Πρότεινε κάποτε ένας Ευρωπαίος σ’ έναν ντόπιο, στα νησιά του Σολομώντος, να τον μάθει να παίζει χαρτιά. Του έδειξε την «τράπουλα» και άρχισε να τη φυλλομετρά.

- Δεν έχω χέρια, του απάντησε ο ιθαγενής.

- Μα αυτά τίνος είναι;

- Αυτά που βλέπεις δεν είναι δικά μου. Όταν έγινα Χριστιανός, έδωσα τα χέρια μου όπως και ολόκληρο το σώμα μου και την ψυχή μου στο Χριστό. Και τώρα τα χρησιμοποιώ μόνον όπως θέλει Αυτός. Και δε δέχτηκε να πιάσει καθόλου στα χέρια του τα χαρτιά.

Αλήθεια λοιπόν, είμαστε εξαγορασμένοι με το τίμιο Αίμα του Χριστού. Είμαστε σκλάβοι και δούλοι· γι’ αυτό ούτε μάτια ορίζουμε, ούτε αφτιά, ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε το σώμα σου για να το μεταχειρισθούμε στην αμαρτία. Όλα είναι Εκείνου που τα εξαγόρασε και όχι δικά μας. «Ούκ εστε εαυτών, ηγοράσθητε γάρ τιμής» (Α΄ Κορ. στ΄ 19-20).

π. Χαρίτων Πνευματικάκις

http://inpantanassis.blogspot.gr/