ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

         

          Η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον.

          Είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτη η διαγωγή του παραλύτου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής μετά την θαυματουργική θεραπεία του από τον Κύριο. Δεν μένει αδρανής. Ούτε πάλι πάει στο σπίτι του για να χαρεί με τους δικούς του την ανέλπιστη θεραπεία του.

            Τι έκανε; Πήγε πρώτα στο ναό για να ευχαριστήσει τον Θεό. Και όταν ο Ιησούς τον βρήκε εκεί, «εὑρίσκει αὐτόν ἐν τῷ ἱερῷ» και του φανερώθηκε, δεν το κράτησε για τον εαυτό του, δεν αποσιώπησε τον ευεργέτη του, αλλά «ἀπῆλθε… καί ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὃτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτόν ὑγιῆ».

            Αγκάλιασε δηλαδή τις δύο μεγάλες και πρώτες εντολές και τις πραγματοποίησε. Την αγάπη προς τον Θεό, που φανερώνεται με τον εκκλησιασμό. Και την αγάπη προς τον πλησίον, που φανερώνεται με το να του προσφέρουμε όχι μόνο υλική βοήθεια, αλλά προ παντός τον ίδιο τον Κύριο.

            Πολλοί από εμάς έχουμε ίσως γνωρίσει τον Χριστό ύστερα από μια αρρώστια ή ένα ατύχημα ή κάποια άλλη θλίψη και δοκιμασία. Άλλοι πάλι από μικρή ηλικία, από το καλό χριστιανικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε ή από άλλες ευλογημένες ευκαιρίες, έχουμε πλησιάσει πιο συνειδητά τον Κύριο. Το ερώτημα όμως που πάντοτε τίθεται είναι: Ανανεώνουμε συνεχώς την αγάπη μας προς τον Κύριο και Θεό μας και είμαστε πάντοτε στην διακονία των αδελφών μας;

            Ίσως μερικοί συνηθίζουμε τόσο πολύ τις σωματικές και πνευματικές δωρεές του Θεού, που και την έκφραση της ευγνωμοσύνης προς Αυτόν παραμελούμε και το καθήκον της διαδόσεως της Αλήθειας παραβλέπουμε. Γινόμαστε έτσι χριστιανοί της ρουτίνας ή εφαρμόζουμε μερικές μόνο εντολές και ησυχάζουμε.

            Έρχεται όμως σήμερα ο θεραπευθείς παράλυτος να μάς θυμίσει και πάλι τα δύο βασικά μας καθήκοντα. Ας τα ξαναδούμε για άλλη μια φορά.

            Συχνά παίρνουμε δώρα από τον ουρανό. Η υγεία μας, η πρόοδος των παιδιών, η ειρήνη στην οποία ζούμε, αλλά περισσότερο η γνώση του θελήματος του Θεού, η γαλήνη την οποία νιώθουμε στο μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, η πνευματική αγαλλίαση στο μυστήριο των μυστηρίων, στη Θεία Ευχαριστία. Για όλα αυτά πρέπει να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους η άπειρη ευγνωμοσύνη μας προς τον Δωρεοδότη Κύριο.

            Και ένας από τους τρόπους εκδηλώσεως της ευγνωμοσύνης μας είναι και ο τακτικός εκκλησιασμός και η θερμή και αδιάλειπτη προσευχή κατά την διάρκεια των ιερών Ακολουθιών, όπως επίσης και η καθημερινή ευχαριστήρια προσευχή στο σπίτι μας, κατ’ ιδίαν.

     Δεν είναι ένα καθήκον η ευχαριστία προς τον Θεό, που εύκολα μπορούμε να παραμελούμε. Είναι ένα βασικό, ιερό χρέος που έχουμε υποχρέωση να το θυμόμαστε πάντοτε. Όταν τονίζουμε συχνά ότι έχουμε καθήκον να λέμε ευχαριστώ και για ένα ποτήρι νερό που μάς προσφέρει ο άλλο, πόσο βαρύτερο είναι το καθήκον της ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο Δωρεοδότη μας, τον Ιησού Χριστό, που και τα σωματικά και τα πνευματικά δώρα μάς χαρίζει. Ο παράλυτος μόλις έλαβε το δώρο της ιάσεως πήγε αμέσως στο ναό του Θεού, όπου τον βρήκε ο Κύριος.

            Την ευγνωμοσύνη του προς τον Κύριο θα την δείξει ο πιστός και όταν ζητήσει με κάθε τρόπο να κάνει κοινωνούς της χαράς του και τους άλλους. «Ὃ ἑωράκαμεν καί ἀκηκόαμεν», αυτά πρέπει να αναγγέλλουμε στους άλλους. Ο παράλυτος αμέσως μετά την θεραπεία του από τον Κύριο «ἀπῆλθε καί ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὃτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτόν ὑγιῆ».

            Η Σαμαρείτιδα της επόμενης Κυριακής μόλις γνώρισε τον αληθινό Θεό έτρεξε στους συμπατριώτες της για να τον γνωστοποιήσει. Ο πρώην τυφλός έγινε θερμός κήρυκας του Θεού – Λόγου.

            Μπορεί κάποιοι από μας να ήμασταν αδιάφοροι στα θρησκευτικά καθήκοντα μας. Όταν όμως γνωρίσαμε την χριστιανική αλήθεια, δοκιμάσαμε την ειρήνη της ψυχής κι αυτή την πείρα μας, σήμερα, θέλουμε να μεταδώσουμε. Ότι εργάσθηκε ο Κύριος στην δική μας καρδιά, μπορεί να εργασθεί και στην καρδιά του καθενός, αν του ανοίξει την πόρτα της.

            Όπως κτύπησε με το ένα ή το άλλο γεγονός την δική μας πόρτα, κτυπάει και στους άλλους ανθρώπους. Ας μην κωφεύουν. Ας Του ανοίξουν. Είναι ο μεγάλος Φίλος. Ο Μοναδικός. Ο προστάτης και Κύριος και Θεός μας.

            Αυτή η προσωπική εμπειρία, του τι έκανε ο Κύριος στον καθένα μας, τι μάς χάρισε, είναι ο καλύτερος τρόπος ιεραποστολής. Δεν κάνει άλλο τίποτα περισσότερο εντύπωση σ’ όσους αμφιβάλλουν για τη δύναμη του Θεού, παρά αυτή η θαρραλέα αναγγελία των θείων χαρισμάτων, που εμείς απολαμβάνουμε καθημερινά στη ζωή μας.