Ο πόνος ως φίλος.

Ναι.. ο πόνος τελικά είναι φίλος κι ας μην τον θέλουμε εμείς.

 Γιατί μόνο εκείνος μας πιάνει από το χέρι και μας μαθαίνει της ζωής τα ωραία.

         

 του π.Εφραίμ Παναούση

Σιδερένιος !!

Παιδιά πρώτα η υγεία!! Είναι η φράση που λες όταν βγαίνεις από Νοσοκομείο. Και οι άλλοι σου εύχονται χορωδιακά : Σιδερένιος!!

Δεν έχεις καλύτερη στιγμή από εκείνη που βγαίνεις από το νοσοκομείο.

Πως γίνεται αλήθεια να εκτιμάς την υγεία και τη ζωή όταν τη χάνεις. Γιατί αγαπάς την υγεία όταν αρρωστήσεις;

Θα μου πεις στο κρεββάτι του πόνου έχεις χρόνο και σκέφτεσαι τα πάντα. Η αρρώστια ,σού προσφέρει αυτήν την πολυτέλεια. Δεν το αποφάσισες μόνος σου, με το ζόρι της αρρώστιας σου, άρχισες να φιλοσοφείς.

Με το ζόρι.

Είχα δουλειά θα μου πεις ,  προτεραιότητες είχες  και άλλο τρεχαλητό. Και η αρρώστια απότομα σε σταμάτησε.

Δεν έχεις άδικο. Μόνο να... έρχεται ακάλεστο το θέμα της υγείας και σου χτυπά δυνατά την πόρτα. Και τότε, θες δε θες ανοίγεις.

Μαθαίνεις τις αξονικές, τις μαγνητικές, τις ιστολογικές, τους δείκτες. Μαθαίνεις τα πάντα.

Συζητάς με γιατρούς με νοσοκόμους, με διπλανούς ασθενείς, με συγγενείς μαθαίνεις έναν άλλον κόσμο. Ή μήπως τον πραγματικό;

Θαρρώ πριν μας βρει το ζόρι, κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι να προλάβουμε, κάτι να πούμε, να προσευχηθούμε λίγο. Αυτό το χρόνο που Εκείνος μας έδωσε, έχουμε υποχρέωση ιερή να τον στολίσουμε.. Να πούμε όλα εκείνα  τα " με συγχωρείς" που δεν έχουμε πει, να κάνουμε όλα εκείνα που δεν κάναμε .

Ναι.. ο πόνος τελικά είναι φίλος κι ας μην τον θέλουμε εμείς. Γιατί μόνο εκείνος μας πιάνει από το χέρι και μας μαθαίνει της ζωής τα ωραία.

http://agios-dimitrios.blogspot.co.at/