Πιστεύεις;

Στο πατρικό το εικονοστάσι το σκοτεινό βρέθηκ’ αγνάντια.
Ανάμεσα στις εικόνες μια Παναγιά σαν αλυσοδεμένη μέσα στο γαλάζιο της μανδύα

Μα πάντα στην όψη της κρατώντας
Μιαν αυστηρή προσήλωση σε κάτι υπερκόσμιο.
Στην αγκαλιά της το Θεάνθρωπο Βρέφος.
Έξαφνα το Θεάνθρωπο Βρέφος σάλεψε σα να ήθελε να λυτρωθεί
Από την αγκαλιά της Μητέρας του
Και νάβγει από τη φυλακή της εικόνας.
Άπλωσε προς εμένα τα χεράκια του, μου χαμογέλασε
Και τα χεράκια του τα κράτησε αποπάνω μου
Σα να ήθελε να μ’ ευλογήσει
Σα νάθελε να παίξει μαζί μου, με σάλεμα, μαζί περίχαρο και μυστικό και υπέρτατο
Σαν παιδιού και σα Θεού.
Κ’ ένα μυστικό ψιθύρισμα χάϊδεψε τ’ αυτιά μου:
Πιστεύεις;
Κ’ εγώ αισθάνθηκα πρωτάκουστη συγκίνηση και λύγισα τα γόνατά μου
Για να προσπέσω στα πόδια του.
Αλλά κρατήθηκα’ αμέσως από κάποιο άλλο αίσθημα αμφιβολίας
Και περηφάνειας και του αποκρίθηκα:
Πιστεύω πως ονειρεύομαι.
Μακάρι να ήταν αλήθεια.
Όνειρο ωραιότερο δεν ξαναείδα, ούτε θα ξαναϊδώ.
Ξέρω πως κοιμάμαι και πως θα φύγει τόνειρο.
Ακούστηκαν βροντόλαλες οι Χριστουγεννιάτικες καμπάνες

(Άπαντα, τομ. 4, σελ. 291).
Κ.Παλαμάς

http://lllazaros.blogspot.gr/