Ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση, ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά ρίξη τήν ψυχή.

Στὸ Σινᾶ, τὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου ἔμενα, ἦταν ἕνα ἀμπρί, ποὺ εἶχε ἕνα ἐκκλησάκι καὶ ἕνα κελλάκι.
Ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ ἦταν τὸ βουνό· ἀπὸ τὴν κάτω ἦταν ἕνας τοῖχος, ποὺ εἶχε ὕψος τέσσερα μὲ πέντε μέτρα. Ἐκεῖ σὲ μιὰ ἄκρη εἶχα βάλει ἕνα ξύλο καὶ ἐκεῖ πάνω πλάνιζα τὰ σανιδάκια γιὰ τὰ ξυλόγλυπτα εἰκονάκια ποὺ ἔκανα. 
Μιὰ μέρα λοιπὸν ἐκεῖ ποὺ πλάνιζα λέγοντας τὴν εὐχή, ἀκούω μιὰ φωνὴ νὰ μοῦ λέη: «Μπορεῖς νὰ πέσης κάτω ἀπὸ τὸν τοῖχο καὶ νὰ μὴν πάθης τίποτε». 
Γυρνάω καὶ βλέπω μιὰ μαύρη σκιὰ μὲ ἕνα μεγάλο κεφάλι.
 «Βρὲ τὸ ταγκαλάκι», λέω. Τέλος πάντων, δὲν ἔδωσα σημασία. Αὐτὸ ὅμως ἐκεῖ! δὲν ἔφευγε.
 «Μπορεῖς νὰ πέσης κάτω καὶ νὰ μὴν πάθης τίποτε», ἔλεγε. Ἐγὼ ἔκανα πὼς δὲν ἄκουγα. Γιὰ κανένα τέταρτο ἐπαναλάμβανε τὸ ἴδιο. Ἀπόλαυση ἦταν! Ὁπότε κάποια στιγμὴ τοῦ λέω: «Ἄντε, θὰ πετάξω κάτω μιὰ πέτρα». 
«Αὐτό, μοῦ λέει, οὔτε ὁ Χριστὸς δὲν τὸ σκέφθηκε! Καλύτερα κι ἀπ ̓ τὸν Χριστὸ ἀπάντησες!».
Ἔ, τότε ἀγανάκτησα. «Ὁ Χριστὸς ἦταν Θεός, τοῦ λέω, δὲν ἦταν καραγκιόζης σὰν κι ἐμένα ποὺ κάθομαι καὶ χαζεύω ἐσένα. Ἄντε ἀπὸ ̓δῶ!». Αὐτὸ ἦταν. Ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε.
Ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση, ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ ρίξη τὴν ψυχή. Ὁ ταπεινὸς δὲν πέφτει, γιατὶ βαδίζει χαμηλά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»
https://proskynitis.blogspot.com/