Γιατί ο ένας γεννιέται μέσα στα πλούτη και τα παλάτια, ενώ ο άλλος μέσα στη φτώχεια, ανάμεσα σε ανθρώπους εξαθλιωμένους και καταφρονεμένους, καταδικασμένους σε ισόβιο σωματικό μόχθο, στερημένους κάθε μέσου διανοητικής αναπτύξεως; Γιατί ο ένας πεθαίνει σε βαθιά γεράματα, ενώ ο άλλος σε νεανική ή ώριμη ηλικία και ο άλλος σε παιδική ή ακόμα και βρεφική; Γιατί ο ένας έχει μόνιμα καλή υγεία και ζει μέσα στην ευτυχία, ενώ ο άλλος ταλαιπωρείται από ασθένειες και παραδίνεται από συμφορά σε συμφορά, από δυστυχία σε δυστυχία; Τέτοια ερωτήματα απασχολούσαν κάποτε τον Μέγα Αντώνιο, που μάταια προσπάθησε να βρει ικανοποιητικές απαντήσεις, μολονότι ο νους του, φωτισμένος από την Θεία Χάρη, ήταν ικανός να ερευνά τα μυστήρια του Θεού. Ήταν πια αποκαμωμένος από τους άκαρπους συλλογισμούς, όταν άκουσε μια φωνή από τον ουρανό να του λέει: "Αντώνιε τον εαυτόν σου να προσέχεις! Αυτά είναι κρίματα του Θεού και δεν σε συμφέρει να τα μάθεις...".
(Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου