Όταν κάνετε μια καλοσύνη, να αισθάνεστε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μην χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο. Κάνει λ.χ. ένας μια ελεημοσύνη, χωρίς να έχει σκοπό να την φανερώσει. Μπαίνει ο πειρασμός στη μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάσει να πει και αυτός... ταπεινά: «έκανα και εγώ κάτι» ή να τον αναγκάσει να αγανακτίσει και να πει: «ποιός, εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάσει όλα. Ή θα βάλει αυτόν που ευεργέτησε να του πει: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απαντήσει: «Εγώ εκμεταλλευτής; Εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη;». «Βρε τον αχάριστο, θα πει μετά, δεν ήθελα να μου πει "ευχαριστώ", αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε». Όταν όμως κανείς περιμένει αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα. Ενώ, αν βάλει έναν καλό λογισμό και πει: «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στεναχωρημένος ή κουρασμένος, γι' αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει. Όταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό. Η σωστή πνευματική πορεία είναι να ξεχνάει κανείς τα καλά που κάνει και να θυμάται τα καλά που του κάνουν οι άλλοι.
(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου