Θέλεις να περπατήσουμε μαζί;

Πολλές φορές με συμβουλεύεις να κάνω υπομονή αλλά δυστυχώς βλέπεις τη ζωή μου με τα δικά σου μάτια και όχι με τα δικά μου. Μου λες ότι δεν είναι και τίποτα οι δυσκολίες και οι στενοχώριες στον δρόμο που βαδίζω αλλά δυστυχώς δεν φοράς τα δικά μου παπούτσια, ούτε περπατάς τα δικά μου βήματα.
O Θεός θα μας “ρωτήσει” να Tου δείξουμε τις εικόνες που ζωγραφίσαμε στη ζωή με τα βήματά μας! Ω ναι! Πίνακες ζωγραφικής με βήματα γεμάτα εμπειρίες από τη ζωή, τα οποία μέσα τους κρύβουν πληγές, δάκρυα και χαμόγελα! Τι ομορφιά!
Είμαι χαρούμενος για τα λερωμένα μου παπούτσια διότι έχουν κάνει χιλιόμετρα ζωής και έχουν εμπειρία, εσύ όμως μου κάνεις τον δάσκαλο έχοντας τα παπούτσια σου ακόμα στη βιτρίνα της ζωής σου γυαλισμένα, με σόλες που δεν βάδισαν στους δρόμους της ζωής.
Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον άλλον και όχι να τον δασκαλέψουμε. Οι φιλοσοφίες από τον καναπέ με τον φραπέ στο χέρι είναι εύκολες, το κουβάλημα όμως του Σταυρού θέλει δυνάμεις εσωτερικές και όχι θεωρίες.
Δεν θέλω δασκάλους αλλά συνοδοιπόρους. Δεν θέλω να μου πεις τί θα κάνω, όχι γιατί δεν σέβομαι την άποψή σου, αλλά διότι στην ουσία το ξέρω αλλά δεν μπορώ. Η ψυχή και η καρδιά μου δεν έχουν ανάγκη προσταγής αλλά αγκαλιάς. Μου αρκεί να μου πεις: “σε νιώθω”, “σε καταλαβαίνω” ακόμα και αν δεν νιώθεις και αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μόνο που με ακούς είναι ελεημοσύνη, αγάπη και προσευχή μαζί.
Μπορείς να πεις στον άλλον ότι: “Μη μασάς, δέκα κιλά είναι το βάρος, μπορείς να το σηκώσεις” ίσως όμως έχω σηκώσει πολλά τέτοια βάρη στη ζωή μου και αν σηκώσω και αυτό θα με διαλύσει. Καλύτερα να ζω με τις συνειδητοποιημένες αδυναμίες μου παρά με τις ανύπαρκτες και φαντασιόπληκτες δυνάμεις μου.
Μου κάνεις τον δάσκαλο και μου λες ότι δεν σε καταλαβαίνω αλλά εσύ δεν έχεις ακόμα καταλάβει τον εαυτό σου… Διαπιστώνεις λάθη στους άλλους αλλά μέσα σου δεν βρίσκεις λάθος πολύ απλά γιατί δεν τα βλέπεις. Γιατί μέσα σου δεν υπάρχει τίποτα και στο τίποτα δεν μπορείς να βρεις κάτι.
Όταν πονάω, μη μου λες “μη πονάς”. Δεν βοηθάς. Απλά αγκάλιασέ με και προσευχήσου. Όταν σου λέω “δεν μπορώ” μη μου λες “δεν τρέχει και τίποτα” απλά σιώπησε και αν δεν μπορείς να πάρεις ένα γραμμάριο της δυσκολίας μου, τουλάχιστον ας με βλέπεις που θα την αφήνω.
Η υπομονή, η δύναμη, ο πόνος, δεν είναι απλά λέξεις, είναι βιώματα χρειάζονται αντοχές. Άλλος μπορεί και άλλος όχι. Άλλος δεν μπορεί τώρα αλλά μπορεί μετά. Άλλο μπόρεσε κάποτε άλλο μπορεί τώρα. Στην ανθρώπινη δύναμη ή αδυναμία δεν υπάρχουν κουτάκια, και αριθμοί…
Όταν ο άλλος βιώνει μία κόλαση μη του λες ότι δεν τρέχει και τίποτα, δεν βοηθάς, απλά πήγαινε και φύτεψε ένα λουλούδι, τουλάχιστον μέσα στη δυσκολία του να βλέπει ένα κομμάτι του παραδείσου που το έδωσες με την καρδιά σου.
Σε μία άμαξα με δύο άλογα όταν το ένα τρέχει παρασέρνει και το άλλο και τρέχουν και τα δύο μαζί για να σύρουν την άμαξα. Θέλω να τρέξεις δίπλα μου και θα βρω τη δύναμη να τρέξω μαζί σου…
Όσο για τα χαλινάρια, τα κρατάει ο Χριστός οπότε μη φοβάσαι. Έχουμε έναν Θεό που του λες “δεν μπορώ” και αντί να σε μαλώσει, σε αγκαλιάζει…
Καλύτερα να είσαι σιωπηλός μαθητής στην τελευταία θέση ακούγοντας τον δάσκαλο παρά να θες να δασκαλέψεις τους άλλους… Γεμίσαμε δασκάλους, δικαστές και Φαρισαίους και αναζητάς ταπεινούς χωρίς αποτέλεσμα.
Στον πληγωμένο, δεν του γιατρεύεις με λόγια τις πληγές αλλά με πράξεις αγάπης. Nα σου λέει ο άλλος το πρόβλημά του και εσύ να του απαντάς: “Θέλεις να περπατήσουμε μαζί;”… Τι ωραία!
Αδερφέ μου…
Να αναζητάς ανθρώπους στη ζωή σου που είναι δίπλα σου και όχι μπροστά σου ή πίσω σου. Μην αναζητάς ανθρώπους που σου κάνουν τον δάσκαλο ή περιμένουν να σε ρίξουν στον γκρεμό… Οι καλύτεροι φίλοι είναι οι συμμαθητές της προσωπικής σου ζωής… Οι υπόλοιποι απλά θα ξεχαστούν στο χρονοντούλαπο της προσωπικής μας ιστορίας.
Ζήτα λοιπόν διαμάντια ακόμα και αν χρειαστεί να κολυμπήσεις στα σκουπίδια…
Πίστεψέ με αξίζει.

π. Σπυρίδων Σκουτής
https://www.askitikon.eu/