Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

Τα τραγούδια του Θεού (Αληθινή ιστορία)!


Νώντα Σκοπετέα

 Ο Παύλος ο Σιδεράς ...Έτσι τον ήξεραν όλοι για χρόνια , που πλέον δύσκολα με ακρίβεια μετριούνται . Κάποιοι μικρότεροι πολύ σε ηλικία , τον αποκαλούσαν κάποτε-κάποτε και Αλουμινά, μα τούτη η προσφώνηση μάλλον τον παραξένευε ! Άκου Αλουμινάς ! έλεγε γελώντας και έπειτα αρχίνιζε να τραγουδά …
-Κι από μια πόρτα χαμηλή κι από μια σκοτεινή αυλή βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς , ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς…

  Δεν έλειπε ποτέ το τραγούδι από τα χείλη του Παύλου… 
Μεγαλωμένος στις φτωχογειτονιές της προσφυγιάς στην Νέα Ιωνία, σε μια Ελλάδα που αναστέναζε πότε με ένα βουβό μοιρολόι,και πότε προσμένοντας το φως της ημέρας και της πατρίδας, τραγουδώντας την θλίψη,το μαράζι , την ξενιτιά, τον νόστο ,την άδολη καρδιά και το φιλότιμο ,έμαθε να ζει με τα τραγούδια και κείνους τους στίχους τους ,που η ζωή δεν σταματούσε τότε να γράφει,άλλοτε ως άπονη,μαύρη ,ψεύτρα και άδικη και άλλοτε σαν λεμονιά που άνθιζε την υπομονή και έναν ουρανό όλο και πιο γαλανό… 
Από 8 χρονώ παιδί στο σκληρό μεροκάματο . Στην οικοδομή των ονείρων και της ελπίδας ! Βαρύ φορτίο στη ζωή του η ορφάνια και η εγκατάλειψη , ίσως περισσότερο και από αυτά τα ίδια τα μεγάλα σίδερα , που τον συντρόφεψαν σε ολάκερη τη ζήση του !

 Αυτός βέβαια τα κατάφερε και δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο του …Με μουτζουρωμένα πάντα χέρια τα κατάφερε να σταθεί και να ανασαίνει πάντα της μάνας γης το αέρι …Τα κοίταζε καμιά φορά τα χέρια του ο Σιδεράς , ιδίως μόλις η γυναίκα του, του παραπονιόταν γιατί δεν φόραγε γάντια ώστε να μην τα λερώνει …και εκείνος κοιτώντας την στα μάτια όλο αγάπη και χαμόγελο της τραγουδούσε ξανά όπως πάντα , ένα από τα αγαπημένα του :
-Τα μουντζουρωμένα χέρια με τους ρόζους, τα χοντρά, είναι χέρια τιμημένα και ας μην είναι καθαρά. Τα μουντζουρωμένα χέρια και η φόρμα η παλιά, κρύβουν χρήμα και αξία και μια τίμια καρδιά.
-Δεν γινόσουν βρε άντρα μου τραγουδιστής ! τον πείραζε εκείνη καμιά φορά …Δεν θα παιδευόσουν συνέχεια με τις φωτιές και τις μουτζούρες !
-Άκου τι λέει ! Εύκολο νομίζεις είναι καημένη να πεις αυτά τα τραγούδια, αυτά τα λόγια …Οι αμίμητες φωνές που τα είπαν ….οι μεγάλοι της εποχής μας , ο Στέλιος , ο Στράτος , ο Μητροπάνος έπειτα , είχαν απ΄τον Θεό χάρισμα μεγάλο ! Αστεία λέμε τώρα ; Κάτσε γυναίκα , να σου βάλω ένα τραγούδι να καταλάβεις !

Και έπιασε να ψάξει κάτι σπάνιο , από μια τεράστια συλλογή σε βινύλια , κασέτες και έπειτα σε σι ντι …
-Μόλις ακούω την φωνή του Στέλιου με του Πυθαγόρα τα αληθινά τα λόγια και του Χρηστάκου του Νικολόπουλου τις πενιές , θυμάμαι τα απογεύματα δίπλα στον ηλεκτρικό στην Νέα Ιωνία , με ένα μικρό τραντιστοράκι στα χέρια να περπατώ μετά την δουλειά και να ξεκουράζεται το μέσα μου ! Για άκουσε αυτό :
-Φτωχιά μου νέα Ιωνία στα μάτια σου είδα το φως στους δρόμους και στα καφενεία ο κάθε φίλος αδερφός !Και μου λέγαν ιστορίες στην μικρή μου την αυλή δυο γερόντοι απ’ τον Πόντο μια γριούλα απ’ τ ’ Αϊβαλί ! Γλυκιά μου νέα Ιωνία ποτέ μου δε θα σ’ αρνηθώ μέσα στα γκρίζα δειλινά σου πάντα θα υπάρχω και θα ζω !

  Μια βιβλιοθήκη σχεδόν γεμάτη με τα τραγούδια και τους αναστεναγμούς της ζωής του …
-Μόνο εγώ και ο μακαρίτης ο Πάνος ο Γεραμάνης έχουμε τέτοια συλλογή! έλεγε με καμάρι …Καμάρωνε και τα σπλάχνα του ο Παύλος ο Σιδεράς …
  Και για αυτά δούλευε, ως που μεγάλωσε αρκετά,στο δύσκολο επάγγελμά του . Ώρες πολλές να λείπει για να μην τους λείψει τίποτα! Η μάνα τους τα μεγάλωνε όμορφα με αγάπη και Ζωντανό Θεό! Εκείνος πολλά δεν είχε με την Εκκλησία , χωρίς όμως ποτέ να παρεμβαίνει στην σπορά της Θεοφοβούμενης γυναίκας του …Σάστισε κάπως μόλις ο γιός του μια μέρα , του είπε αποφασιστικά και αναντίλεκτα πως θα αφιερωθεί στον Θεό και θα καλογερέψει ! 
Δεν είπε τίποτα ,ούτε πεισμονή έδειξε μόλις τα συζητούσαν …
Αλλιώς βέβαια τα λογάριαζε… Παρηγορήθηκε κάπως μόλις του είπε ο μικρός , πως θα μόναζε στο κυκλαδίτικο νησί και θα αναλάμβανε κάποια στιγμή μια ενορία ως Ιερομόναχος !
Κύλησαν τα χρόνια .
 Έγινε η κουρά και οι χειροτονίες του πατέρα Μητροφάνους ! Τον ακολούθησαν

όλοι στο νησί και εγκαταστάθηκαν να τον αισθάνονται κοντά τους ! Δεν ήθελαν να δυσκολέψουν την δική του ξενιτεία, να φέρουν εμπόδια στην αρετή της αποταγής ! Βρήκαν ένα όμορφο σπίτι θαλασσινό και ζούσαν ήσυχα , στέλνοντας μόνο διακριτική αγάπη στον αφιερωμένο τους γιό! Ο Παύλος είχε ξεκινήσει να συνηθίζει το παιδί του με το μοναχικό τριβώνιο . Δυσκολευόταν μόνο να τον φωνάζει με το νέο του όνομα και πότε- πότε του ξέφευγε άθελα , το πρώτο βαφτιστικό του… Εκείνος , χωρίς βιασύνη και πίεση, του διηγιόταν αλήθειες από το συναξάρι , του μιλούσε για τα μυστήρια , για την Θεία Εξομολόγηση …Άκουγε σιωπηλός ο πατέρας του …

-Να εξομολογηθείς πατέρα μου ! Μόλις νιώσεις την ανάγκη,μην διστάσεις …να μου το πεις και εγώ θα κανονίζω με έναν παππούλη που ξέρω καλά πως θα σε αναπαύσει !

 Κάποιες φορές ο Παύλος ακολουθούσε και τους υπόλοιπους τις Κυριακές στον Ναό που ο πάτερ πλέον λειτουργούσε , μα αρκετές προτιμούσε να μείνει σπίτι , να ψάξει τα σαρανταπεντάρια του τα σπάνια, να θυμηθεί αλλοτινές του εποχές … Ξαφνικά κάτι περίεργο σαν να τον έλεγχε και άνοιγε την τηλεόραση που έδειχνε Λειτουργία …Χαμήλωνε την μουσική και στεκόταν ν ακούσει λίγο τους ψαλτάδες …Μια Κυριακή ,καλοκαίρι ήταν του 2009 λίγο μετά το δι ευχών απ την Μητρόπολη , άρχισε πάλι να σκαλίζει τα τραγούδια του … Έπεσε το μάτι του σε έναν δίσκο του 1972 και στην φωνή του Καζαντζίδη που βαθιά, σχεδόν σπαρακτικά ,τραγουδούσε :

 Το δρομολόι καθενός το ξέρει μόνο ο Θεός,στα μονοπάτια της ζωής όλοι περιπλανιώμαστε άλλος εδώ κι άλλος εκεί πονάμε ή χαιρόμαστε …
 Είναι λουλούδι η ψυχή και να μαδήσει δεν αργεί στο περιβόλι της ζωής ένα σεργιάνι κάνουμε κι άλλος αργά κι άλλος νωρίς στο ίδιο τέρμα φτάνουμε.
 Άλλος πατάει άσφαλτο κι άλλος πατάει χώμα ώσπου μια μέρα η ψυχή χωρίζει απ’ το σώμα.
 Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια μόνο στο θάνατο μπροστά τα πάντα είναι ίδια.

 Το θυμήθηκε τούτο το τραγούδι! Ποτέ δεν είχε προσέξει όμως τις λέξεις και τα νοήματά του! Το έβαλε και τα ξανάβαλε !Στο τέλος το τραγουδούσε και έκλαιγε …έκλαιγε σαν μωρό παιδί! Δεν ήταν που ένιωσε πως το τέρμα πλησίαζε …Σαν κάτι να του μήνυσαν αυτά τα λόγια …Δεν είπε όμως σε κανέναν τίποτα !

 Κανείς δεν έμαθε ποτέ για εκείνο το τραγούδι της Κυριακής…Αναρωτιόντουσαν όλοι πως και ο Παύλος ο Σιδεράς έγινε ξαφνικά φιλακόλουθος,πως εξομολογήθηκε για πρώτη του φορά!Στο σπίτι πλέον σπάνια ακούγονταν τραγούδια ,μα μόνο εκείνες οι παρακλήσεις της Παναγίας από την Σιμωνόπετρα , το Βατοπαίδι ,τον Μαχαιρά ,τα Ιεροσόλυμα ,που πολύ τις αγάπησε ! Άρχισε λοιπόν να φτιάχνει μια αλλιώτικη πλέον συλλογή , με ψάλματα και ομιλίες Ιεροκηρύκων …Νυχθημερόν και αχόρταγα άκουγε πλέον του Θεού τα λόγια και τα τραγούδια…Η γυναίκα του πόσο χαιρόταν …Ένα μεσημέρι ο πατήρ Μητροφάνης της εξομολογήθηκε τον λογισμό του :
- Μάνα ο Θεός για κάτι τον ετοιμάζει τον πατέρα ! Θα το δεις ! Για κάτι μεγάλο και σωτήριο !Τι μεταστροφή είναι αυτή ! Τι θαύμα μεγάλο ! Παράτησε μέχρι και τα τραγούδια του ! Ούτε που ασχολείται πλέον ! Μου ζητάει συνεχώς να του βρίσκω ομιλίες και εκπομπές να φωτίζει το σκοτάδι του …έτσι μου λέει ! Δοξασμένο το όνομά σου Κύριε !

 Λες και άκουσε ο Παύλος την συνομιλία τους …Ύστερα από λίγο ξεκίνησε να τραγουδάει δυνατά όπως παλιά …Σάστισαν η γυναίκα και ο παπάς ! Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι ! Το ήξεραν καλά αυτό το τραγούδι ! Ήταν από τα αγαπημένα του ! Του Μητροπάνου το Αλίμονο ! Κατάλαβε ο Παύλος και γέλασε με την καρδιά του !
-Μην φοβάστε βρε σεις …Δεν ξανακύλησα βρε ευλογημένοι ! Τους αλλάζω τώρα τους στίχους ! Να μιλάνε για τον Θεό !Μόνο γι Αυτόν ! Όλα από και για τον Χριστό μας !
-Δεν σε καταλαβαίνω , πως τους αλλάζεις δηλαδή ,τον ρώτησε ο γιός του …

-Να ,βάζω ένα Σε εκεί στην μέση του στίχου ! Και το Ζωή το βάζω με κεφαλαίο ! Εγώ ειμί η Ζωή ! Δώσε βάση ! Και ξεκίνησε ξανά να τραγουδάει :

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν Σε αγάπησαν Αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε Ζωή, την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε Ζωή . την ομορφιά Σου δε γνωρίσανε !

-Κατάλαβες τώρα ; Άντε δώσε μου την ευχή σου !
Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν ώρα πολύ ! Κυριακή μέσα στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάρι ήταν …
-Σήμερα που άκουγα το Ευαγγέλιο του Παραλύτου παπά μου , εκεί που είπε η ψυχούλα στον Κύριο , Άνθρωπο ουκ έχω , θυμήθηκα και έναν άλλον στίχο που τραγούδησε ο Στράτος …
Τα βάσανά μου ένα φορτίο που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί άνθρωπο ψάχνω αλλά δε βρίσκω το βάρος που ‘χω στη ψυχή να μοιραστεί…

Τελικά παπά μου , όλα μπορούν να κοιτάξουν ψηλά ! Και τα τραγούδια ακόμα ! Να γίνουν του Θεού ! Βέβαια τώρα την ψυχή μου την δροσίζουν μόνο αυτές οι θείες μελωδίες , με τα λόγια απ το ψαλτήρι και έπειτα εκείνοι οι τρισευλογημένοι ιεροκήρυκες του Παραδείσου που διαφωτίζουν με τους λόγους τους ! Α…μην ξεχάσεις να μου βρεις και άλλες ομιλίες του Παναγόπουλου !

Μια τέτοια ομιλία για το …δρομολόι της ζωής έπειτα από κάποια χρόνια άκουγε από τον κυρ Δημήτρη ο Παύλος , μόλις ξεκίνησαν οι πόνοι ψηλά όποτε ανάσαινε και ο πυρετός …
-Τον ετοίμαζε όντως ο Θεός μάνα ! είπε ο πατήρ Μητροφάνης μόλις πήρε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις …
Με μισό πνευμόνι πια , μετά από μεγάλο χειρουργείο, ο Παύλος τον τελευταίο του επίγειο Δεκαπενταύγουστο , ανέβηκε ως το μεγάλο ύψωμα της Παναγιάς να μεταλάβει στην μετάστασή της !Αρνήθηκε να τον πάνε με το αυτοκίνητο!
- Κάτι να ξεχρεώσω και εγώ για τις τόσες απουσίες μου ,είπε μόλις τον γλυκομάλωσαν για την αποκοτιά του ,την ανεξήγητη για τους πολλούς …

Οι γιατροί μιλούσαν για πολλαπλές επικείμενες μεταστάσεις ,για πόνους συνεχείς και αφόρητους …Βάλθηκε ο Παύλος να τους διαψεύσει ! Μόνο την τελευταία μέρα χρειάστηκε και για λίγο , να τον βοηθήσουν με οξυγόνο ! Στο δωμάτιο ένας φορητός υπολογιστής μετέδιδε συνεχώς την Παράκληση της Παναγίας ! Ο Πατήρ Μητροφάνης γονατιστός κρατώντας το χέρι του πατέρα του έλεγε τους Χαιρετισμούς της !Πλησίασε κάποια στιγμή και τον ρώτησε :
-Φοβάσαι τον θάνατο πατέρα ;
Του έγνεψε γαλήνια το όχι !
-Θα είμαστε μαζί κάποτε αν ελεήσει ο Θεός ! Μην φοβάσαι ! Είσαι στα χέρια Του τώρα !
Θέλησε να του μιλήσει …Του έβγαλε για λίγο την μάσκα και έγειρε ο καλόγερος να ακούσει την ισχνή φωνή του πατέρα του :
-Ένα μόνο με στενοχωρεί …Που δεν θα είμαι εκεί μόλις θα λειτουργάς ! Μην με ξεχάσεις ποτέ παιδί μου !
-Θα είσαι πάτέρα μου ! Ποτέ δεν θα λείψεις ! Ποτέ ! Στο υπόσχομαι !

Ούτε που ακούστηκε μόλις ξέπνευσε ο Παύλος ο Σιδεράς ! Λόγια της χαράς , μεγαλυνάρια υμνολογήματα της μόνης πίστης , τραγούδια του Θεού ψάλονταν από αγγελικές φωνές μοναζουσών την στιγμή που εκείνος χαμογελαστός και όμορφος όπως ποτέ έφευγε για την ποθεινή Πατρίδα :
Όλη ψυχή και διανοία, και καρδία σε και χείλεσι δοξάζω, απολαύσας των σων, μεγάλων χαρισμάτων· αλλ’ ω της Σης χρηστότητος, και απείρων Σου θαυμάτων!

Απόσπασμα από νέο βιβλίο που αναμένεται να κυκλοφορήσει στο προσεχές μέλλον στην σκιά του Προμάχου Ορθοδοξίας ...
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιερομ.π.Μ που μας εμπιστεύθηκε τούτη την αληθινή Ιστορία έτσι όπως διασκευάστηκε σε διήγημα εις μνήμην του κατά σάρκα πατρός του Παύλου .
facebook
https://proskynitis.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου