Κάποτε θα κουραστείς να αγαπάς Αυτόν που σε αγάπησε πρώτος, Αυτόν που σε αγαπάει παντοτινά απεριόριστα «έως τέλους». Και προβλέπεται στ’ αλήθεια να κουραστείς, εαυτέ μου, να Τον αγαπάς, γιατί παρά την έξαρση και τον ενθουσιασμό που σε διακατέχει αρχικά ή κάποιες φορές γι’ Αυτόν, τελικά θα παραιτηθείς από το να Τον αγαπάς μόνος σου· γιατί δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να Τον αγαπήσει δίχως την αγάπη Του. Κάποτε, λοιπόν, μέσα στην ατόφια και ακατάλυτη ελευθερία που μονάχα Αυτός σου έδωσε για να υπάρχεις σαν κι Αυτόν, θα Τον βαρεθείς, θα Τον αποστραφείς, θα Τον αρνηθείς, θα Του ζητήσεις να φύγεις, ίσως και να μη Του το ζητήσεις καν, θα θελήσεις να φύγεις τάχα μακριά από Αυτόν, πέρα από το ιλαρό φως του προσώπου Του, αλάργα από τη νεκρέγερτη χάρη των ζωοποιών Του λόγων. «Άνθρωπος είσαι!» – «Άνθρωποι είμαστε!» και μπορεί να ποθήσουμε εσφαλμένα τα κοσμικά ηδέα της υπαρκτικής φθοράς μας. Κι έπειτα; Έπειτα, τίποτα. Τίποτα δε θα συμβεί ή μάλλον όλα πρόκειται τότε να συμβούν. Κι έπειτα, ίσως τα ίδια πάντα· αλλά βεβαίως και τα πάντα αλλιώς, τα πάντα στην έκπληξη του Θεού, πέρα ως πέρα πιο αποκαλυπτικά. Το παμμυστήριο της αγάπης Του δε φοβάται τις διακυμάνσεις, τις παλινωδίες και τις αμφιταλαντεύσεις σου. Η ακύμαντη αγάπη Του δρα αντάμα με τη Θεανδρική πραότητα της ακλόνητης ευδοκίας Του, με την αρχοντική ειρήνη της ταπεινής δεσποτείας Του, με την υπερούσια αλήθεια της ακατάληπτης σιωπής Του, με το ανέκφραστο και υπέρλογο του παντοκρατορικού τρόπου της Σωτηρίας Του, με το θάμβος της απαρχής μιας νέας δημιουργίας ή μιας απρόσμενης αναγέννησης, με το βαθύ δέος των υποβλητικών εσχάτων, με τη συντριβή και την κατάνυξη που λιώνει σαν το κερί το αβέβαιο και πληγωτικό μας παρόν. Τίποτα δεν είναι δίκαιο σε Αυτόν, εάν δεν είναι πρώτα θρέμμα, προσφορά και χάρισμα της πάνσοφης αγάπης Του: για ’κείνη λοιπόν την ασταθή και βραχύβια αγάπη που Του είχες κάποτε, έστω και για μια στιγμή, για μια κλασματική στιγμή από τα τόσα χλιαρά κι αδιάφορα χρόνια της επίγειας ζωής σου, Αυτός λαβαίνει μυστικά το πληγωμένο δικαίωμα να σε αγαπάει με τέτοια φιλάνθρωπη δίψα, με τόση φιλόψυχη αναζήτηση, την οποία αδυνατούν να παραιτήσουν ή να μειώσουν ποτέ οι αιώνες.
π. Δαμιανός
https://toeilhtarion.blogspot.com/2018/07/blog-post_18.html?spref=fb&m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου