Συζητητό με τον Θεό

Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος

Τρεις και δέκα. Τη νύχτα. Κάποιο δωμάτιο αγρυπνεί σαν Άγιο Όρος. Στην πόλη μέσα, κι όμως κομπρέσα προσευχής πάνω στο κούτελο.

Το κομποσκοίνι αραιώμενο από τη χρήση. Κάμποσοι κόμποι έχουν πάει εκατοστό κι όχι ενωμένοι όπως ήτανε πριν μήνες. Χωράει ο δείκτης, τώρα πια, τόσο άνετα, τόσο ευρύχωρα, ώστε φοριέται ανάμεσα στους κόμπους.

Κομποσχοινάκι για την κοπελιά. Για τη μαμά. Για τον μπαμπά. Για τη γιαγιά. Αλλά, εκείνον τον καίει η κοπελιά και στύβεται όπως η ελιά να βγάλει τις ευχές καθαρές, αργές, επάξιες. 

Τι καθάρματα είμαστε πια; Χα χα. Τι γλυκά καθαρματάκια ώρες ώρες! Άλλες ευχούλες τις σπρώχνουμε γρήγορα κι άλλες τις πηγαίνουμε αργά.

Το κομποσκοίνι για τη μαμά, για τον μπαμπά, για τη γιαγιά, κυλάει γρήγορα να φύγει. Το κομποσκοίνι για την κοπελιά, πάει αργά αργά, να μην τελειώσει αυτό, μ’ απόλαυση, συζητητό με τον Θεό.

  

«Ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα, καί προσκολληθήσεται τῇ γυναικι αὐτοῦ». Δόξα σοι ο Θεός.

ΚΓΠ - Οκτ 2017

http://constantinoupolin.blogspot.hu/2017/10/blog-post_7.html