Ἡ ζωή καί οἱ ποιμαντικοί κόποι τῶν γερόντων τῆς μονῆς τοῦ Γκλίνσκ (1874-1958)

Ὁ Ὅσιος Σεραφείμ Ἀμελίν. Ἡ ζωή καί οἱ ποιμαντικοί κόποι τῶν γερόντων τῆς μονῆς τοῦ Γκλίνσκ (1874-1958)

  Ο πράος πατήρ Σεραφείμ, ηγούμενος και ανακαινιστής της Μονής

Με πίστη στη βοήθεια του Θεού και στη σκέπη της Θεοτόκου, της Προστασίας του ανθρωπίνου γένους, ο πατήρ Σεραφείμ αποδέχθηκε αυτό το βαρύ φορτίο χωρίς οποιαδήποτε έξωθεν υλική υποστήριξη. Άλλα μαζί με τη μικρή, πνευματικά ενωμένη αδελφότητα αποκατέστησε το προηγούμενο κοινοβιακό τυπικό του ηγουμένου Φιλαρέτου και την αυστηρή μοναχική ζωή.

Το 1948 ο πατήρ Σεραφείμ έλαβε το οφίκιο τού αρχιμανδρίτου και παρέμεινε στη θέση του ηγουμένου του κοινοβίου μέχρι την κοίμησή του.

Με την όψη του και την εσωτερική του ηρεμία ο πατήρ Σεραφείμ ενέπνεε στους γύρω του την ειρήνη και το θαυμαστό αίσθημα προστασίας από κάθε στενοχώρια. Η ηρεμία του πήγαζε από το γεγονός ότι ήταν τελείως παραδομένος στο θέλημα του Θεού. Ήταν μέσα του ζωντανή η πεποίθηση ότι ο Θεός δεν θα επιτρέψει τίποτε βλαβερό. 

Κάποτε μια επισκέπτρια του έδειξε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του κοινοβίου όπως ήταν παλαιότερα. Οι παλιές φωτογραφίες αποτύπωναν τούς χαμένους πλέον ναούς, τούς άνετους εσωτερικούς χώρους, τις μακρινές και κοντινές σκήτες του κοινοβίου. Εκείνη τότε τον ρώτησε τί τον βοηθούσε να ξεπεράσει τον πόνο μπροστά στη θέα της γενικής ερημώσεως, στη θέα του σωρού των σκουπιδιών, πού βρίσκονταν στη θέση του ναού πού είχε ανατιναχθεί. 

Εκείνος ήσυχα και με συντομία απάντησε: «Σε όλα γίνεται το θέλημα του Θεού»! Ούτε θυμός, ούτε κατάκριση τών βαρβάρων, πού δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν ούτε τά δικά τους ούτε τα ξένα Ιερά, ούτε θλίψη και οίκτος υπήρχε στον τόνο της φωνής του. Το θέλημα του Θεού, το αγαθό και τέλειο ήταν να αντικατασταθεί η μεγαλοπρέπεια της Μονής με το βδέλυγμα της ερημώσεως. Μόνο ο Θεός γνωρίζει τί ακριβώς προετοιμάζει την ψυχή για την αιωνιότητα, η μεγαλοπρέπεια ή κάτι πολύ συγκλονιστικό, πού δεν επιτρέπει στην ψυχή να παραμείνει στην ανεμελιά.

Ο πατήρ Σεραφείμ μιλούσε πολύ λίγο. Δεν καταπιανόταν με λόγια αστόχαστα και, όταν μιλούσε, γινόταν πιστευτός. Θα ήταν παράξενο να πει κάτι χάριν ευγενείας. Πάντοτε γνώριζε τί είναι αναγκαίο. Συμβουλή δεν έβγαινε από το στόμα του.

Σε όποιον είχε ανάγκη νουθεσίας όλα γίνονταν φανερά όταν έβλεπε τον μπάτουσκα ήρεμο, χωρίς να ασχολείται με τά μάταια, όταν παρατηρούσε ποιές ήσαν οι συνθήκες και ο τρόπος της ζωής του. Ασφαλώς ιδιαίτερη εντύπωση έκανε σ’ όλους η τέλεση της λατρείας στο κοινόβιο τού Γκλίνσκ. Όλα αυτά τά αισθάνονταν οι άνθρωποι στη συνείδησή τους πολύ έντονα και αυτά γίνονταν στη συνέχεια σαν αστέρι, πού τούς οδηγούσε σ’ ολόκληρη τη ζωή τους.

Πολλούς κόπους κατέβαλε και πολλές ενέργειες έκανε ο πατήρ Σεραφείμ για την αποκατάσταση τού κοινοβίου. Τί να πρωτοπεί κανείς για το πόσο δύσκολο ήταν κατά την περίοδο τού αφανισμού, πού προκάλεσε Μπάτουσκα: πατερούλης, κατ' επέκταση: παππούλης.

Ο πόλεμος, να επισκευάσει τά κτίρια πού είχαν απομείνει, να εξοπλίσει τη μοναδική εκκλησία, να οικοδομήσει νέα τράπεζα και βοηθητικούς χώρους; Ή επιβίωση τού κοινοβίου μετά το άνοιγμά του το 1942 και για τά επόμενα 20 χρόνια σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ευφυΐα και τη σύνεση τού πατρός Σεραφείμ, στην ικανότητά του να κατανοεί τούς ανθρώπους, να επιδρά σ’ αυτούς με τον πειστικό και ήρεμο λόγο του και στο να βρίσκει κοινή γλώσσα με τις αρχές.

Υπήρξε περίοδος πού είχαν περιπλακεί οι σχέσεις με την τοπική εξουσία, ή οποία απαιτούσε από το μοναστήρι να αρνείται στούς προσκυνητές τροφή και στέγη. Ό πατήρ Σεραφείμ, ως συνήθως, έλεγε ήσυχα: «Θα χαιρόμασταν να ενεργήσουμε έτσι. Για μάς θα ήταν πιο απλά τά πράγματα, δηλαδή να μη μαγειρεύουμε, να μην κάνουμε ετοιμασίες, αλλά... πού να πάνε οι άνθρωποι; 

Στο κοντινό χωριό δεν υπάρχει εστιατόριο ούτε ξενοδοχείο. Πώς να αφήσεις τούς ανθρώπους χωρίς στέγη και μια μπουκιά ψωμί;». Οι αρχές πότε συμφωνούσαν, πότε όχι, αλλά κάπως ησύχαζαν, γαλήνευαν, δεν πρόβαλλαν απαιτήσεις. Ασφαλώς όλα επιτυγχάνονταν όχι χωρίς τη βοήθεια τού Θεού και τις προσευχές τού πατρός Σεραφείμ.

Η ταπείνωση τού ηγουμένου εκδηλωνόταν σε όλα. Ήσυχος και ατάραχος παρέμεινε και όταν τον επαίνεσε από τον άμβωνα ο επίσκοπος Ευστράτιος (Ποντόλσκυ, 1887-1972). ’Άκουγε, σαν να ήταν υποχρεωμένος, τις πομπώδεις φράσεις, αλλά έμοιαζε σαν να μην άκουγε τίποτα.

Στη Μονή του Γκλινσκ ο πατήρ Σεραφείμ είχε πιάσει ένα μικρό κελί με δύο παραθυράκια. Του χρησίμευε και ως γραφείο εργασίας και για να κοιμάται και ως χώρο μονώσεως για προσευχή. Τις καθημερινές ο Γέροντας σπανίως κατέβαινε στον ναό. Τον τελευταίο καιρό πονούσε πολύ. Αλλά από το κελί του άκουγε καλά τη Θεία Λειτουργία. Όλον τον υπόλοιπο καιρό σχόλαζε στην αδιάλειπτη προσευχή.

Όσες μαρτυρίες και αν φέρουμε για τον Γέροντα, κυριότερη παραμένει ή μαρτυρία για το φως με το όποιο έλαμπε το πρόσωπό του. Από όλη τη μορφή του ακτινοβολούσε η αίσθηση μιας πληρότητας ζωής, μιας εκπληκτικής ειρήνης και ησυχίας, την οποία τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει. 

Κατά την επικοινωνία με τον πατέρα Σεραφείμ μπορούσε κάποιος με χαρά να μένει σιωπηλός μέσα σε πλήρη ησυχία και το κυριότερο να αισθάνεται ότι αυτό δεν είναι απλώς απουσία θορύβων και ήχων, αλλά η κατάσταση για την οποία ειπώθηκε το «η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος» (Άββάς Ισαάκ ο Σύρος).

ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

http://inpantanassis.blogspot.