Στον Χριστό πηγαίνουμε κοντά χωρίς προϋποθέσεις. Αφηνόμαστε στον Χριστό με έναν τρόπο υπέρλογο, όχι παράλογο, χωρίς να μιλάμε με τη λογική μας όπου δεν χρειάζεται. Τολμάμε να του απευθύνουμε λόγο σαλό: «Κύριε, θέλω δεν θέλω, σώσε με». Σαν να γυρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του από την ανάποδη, τόσο διαφορετικά λειτουργεί σε σχέση με αυτό που αποκαλείται «κοσμικό φρόνημα». Ο Νίκος Πεντζίκης, ένας χαριτωμένος άνθρωπος του Θεού, λίγο παράδοξος και παιδικός, συμβουλεύει και παρωθεί σε αυτόν τον υπέρλογο τρόπο ζωής λέγοτνάς μας να αφηνόμαστε «στο θαλασσινό μαβί των λάμδα και των μι», δηλαδή να μην εμπιστευόμαστε πολύ τον λογισμό μας και να ταπεινωνόμαστε σε εμπειρότερους.
Με τον τρόπο αυτό δείχνουμε στον Κύριο την προαίρεσή μας να καθαρθούμε. Πάνω στη θέλησή μας αυτή «χτίζει» ο Θεός τις επεμβάσεις στη ζωή μας. Μπαίνει κανείς σε μια «περιπέτεια» φανέρωσης του Χριστού στη ζωή του. Γεύεται τόσο τους γλυκασμούς και τις επιπνεύσεις της θείας χάρης, όσο και την πικρία των δαιμόνων. Γίνεται φωτοδέγμων και φωτοπάροχος, χαρίεις και ζωοπάροχος, σημείο του Θεού ανά μέσον του λαού του, ζωντανή μαρτυρία μετοχής στο Δείπνο της Βασιλείας, οδοδείκτης και για τα υπόλοιπα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
(Από τη Φωνή Κυρίου 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου