ΠΑΜΕ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ...

 «Γιατί ο Θεός δεν κάνει ένα θαύμα να απαλλαγούμε από τα άγχη μας, τις αρρώστιες, τον θάνατο;» είναι ένα ερώτημα που συχνά διατυπώνουν πολλοί νέοι.

 Τα θαύματα των αγίων τους προξενούν το ενδιαφέρον. 

Τότε γεννιέται άλλο ερώτημα: «Γιατί μόνο στους άλλους και όχι και σε μας;». 

Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα βιβλία, με την προβολή των θαυμάτων, εξάπτουν την περιέργεια. Δεν εστιάζουν όμως στη ζωή των αγίων, που είναι η ίδια θαυμαστή, αλλά με τα όσα ο Θεός επιτρέπει να κάνουν μετά θάνατον. Έτσι, τα θαύματα από καρπός της πίστης, γίνονται συχνά προϋπόθεσή της. Ένα φαινόμενο μη εξηγούμενο από τη λογική, το οποίο το θεωρούμε ως βάση για να αποδείξουμε ότι υπάρχει Θεός και ότι οι άγιοι, και μετά θάνατον, υπάρχουν. Ότι η θρησκευτική μας πίστη δεν είναι κάτι ξεπερασμένο, αφού μπορεί και γεννά θαύματα εντός της.

 Δεν αναπαύεται όμως μόνο η λογική μας. Είναι και η ανάγκη να νικήσουμε με κάποιον τρόπο τον θάνατο ή να τον αναστείλουμε, τόσο για μας όσο και για τους οικείους μας. Μας φοβίζει ο θάνατος. Φαντάζει αναπόφευκτος. Δε συμβιβαζόμαστε όμως μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν το ξέρουμε ότι θα μας νικήσει, εστιάζουμε την χρησιμότητα της πίστης στα σημεία των θαυμάτων. Δε μας ενδιαφέρει η υπόσχεση της ανάστασης. Νόημα έχει το «εδώ και τώρα». Γι’ αυτό και το θαύμα πιστεύουμε ότι εξασφαλίζει την ποιότητα της ζωής μας στο σήμερα. Αυτό ξέρουμε, γνωρίζουμε και αγαπούμε. Αν ο Θεός δεν μπορεί ή δε θέλει να μας το εξασφαλίσει, νομίζουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε.

Το θαύμα έχει έναν χαρακτήρα εντύπωσης και εντυπωσιασμού. Γι’ αυτό και ο Χριστός στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ δεν έκανε θαύματα, για την απιστία των συντοπιτών Του. Αυτό είναι ένα μήνυμα για όλους μας. Ότι προηγείται η πίστη. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη στον Θεό, που γνωρίζει τι είναι για μας ωφελιμότερο. 

Δεν απαντά ο Θεός πάντα στις προκλήσεις μας. Δεν κάνει επίδειξη δύναμης. Η πίστη είναι αυτή που παρηγορεί τον καθένα μας για την αδυναμία του έναντι του χρόνου, του κακού και του θανάτου. Τα θαύματα κάποτε συμπληρώνουν την παρηγοριά. Όμως δεν αναστέλλουν την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη να παλέψουμε για περισσότερη πίστη. Για υπερνίκηση του πνεύματος του ορθολογισμού, που μετρά τον Θεό με αποδείξεις και δε μας αφήνει να γίνουμε παιδιά που Τον βλέπουμε και Τον ζούμε ως τον πατέρα μας. Αυτόν που μας δίνει την ασφάλεια της αγάπης Του, ακόμη κι αν αυτή μας βάζει σε όρια.

 Το πρώτο θαύμα είναι η ζωή. Το δεύτερο θαύμα είναι η αγάπη. Το τρίτο και κορυφαίο είναι η ανάσταση. Με τη ζωή υπάρχουμε. Με την αγάπη έχει νόημα η ύπαρξή μας, διότι δεν είμαστε μόνοι μας. Με την ανάσταση υπάρχουμε για πάντα. Τα μικρότερα θαύματα, όταν συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν αυτά τα τρία. Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων μας, οι οποίοι, επειδή ο Θεός θέλει, εξακολουθούν να θαυματουργούν όχι όμως για να μας αφήσουν στο πρόσκαιρο, αλλά για να μας δείξουν τον Θεό και την παρουσία Του. Αυτή ας είναι η εκζήτηση και η προσευχή μας. Κι αυτό ας διδάσκουμε στους νεώτερους.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 10 Αυγούστου 2016

http://proskynitis.blogspot.gr/