Ας αφήσουμε το Μέγα Βασίλειο σε μια ομιλία του για το φθόνο να μάς τα πει καλύτερα. Ο φθονερός λυπείται για την ευτυχία του πλησίον, για τα χρήματα, πλούτη και αγαθά του. Η ανδρεία και η ομορφιά του άλλου, τα προτερήματα και τα πνευματικά του χαρίσματα γίνονται αιτίες φθόνου για το ζηλότυπο. Όλα αυτά είναι πληγές και τραύματα, που τον κτυπούν κατάκαρδα (Ταῦτα πάντα πληγαί καί τραύματα, μέσον αὐτοῦ τύπτοντα τήν καρδίαν). Ένα άλλο σύμπτωμα του φθόνου είναι πως ο φθονερός δεν μπορεί να αποκαλύψει και να εκφράσει την αρρώστια του. Μπορεί να καίγεται, να είναι κατηφής και να ντρέπεται να εκφράσει αυτό που τον βασανίζει. Το φάρμακο του φθονερού είναι να δει τον φθονούμενο να καταρρέει. Ειρηνεύει, όταν δει τον άλλο να κλαίει και να πενθεί. Ο φθονερός διαστρέφει την πραγματικότητα. Π.χ. τον γενναίο τον ονομάζει θρασύ. Τον σώφρονα αναίσθητο, τον σκληρό τον λέγει δίκαιο, τον φρόνιμο κακούργο, τον ελεύθερο άσωτο, τον οικονόμο τσιγκούνη. Προσπαθεί να διαστρέψει τα είδη της αρετής με τα αντίθετα της κακίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου