Η αλλοτρίωση που σήμερα πραγματοποιείται σ᾽ όλες τις μορφές της ζωής είναι ενδεικτική του κόσμου που έρχεται. Αλλά και αποκαλυπτική της ταυτότητας του ανθρώπου του αύριο, που από σήμερα δημιουργεί μια αυτοσυνειδησία χωρίς Θεό, χωρίς αγάπη και ενάντια σε κάθε έννοια κοινότητας και κοινωνίας προσώπων.
Η μόνη διέξοδος είναι η εκκλησιαστική ζωή και πράξη, η μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας του Χριστού. Γιατί η ζωή μας στον ορθόδοξο χώρο είναι προέκταση της Λατρείας. Είναι «λειτουργία μετά τη λειτουργία». Αν η ζωή μας δεν είναι άμεσα και οργανικά συνδεδεμένη με τη λατρεία, αν δεν είναι ευχαριστία και δοξολογία, δεν μπορεί να ονομάζεται ορθόδοξη ζωή. Τότε αποδεικνύεται ότι και η κοινωνική μας ζωή δεν είναι παρά εξωτερική συμβατότητα, τυπική και ανούσια, που αποβαίνει «εἰς κρῖμα καί κατάκριμα καί ὂχι εἰς σωτηρίαν».
Οι Χριστιανοί δεν είναι έξω από τα δεινά του κόσμου και τις θλίψεις των ανθρώπων. Είμαστε μάρτυρες μιας δαιμονικής καταστάσεως, που αποτελεί πρόσκληση και πρόκληση στη χριστιανική μας αγάπη, στον πλούτο και στη δύναμή της. Μακάριος, λοιπόν, ο άνθρωπος, ο οποίος λογαριάζει κάθε άνθρωπο σαν Θεό, μετά το Θεό (όσιος Νείλος).
Σ᾽ ένα αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο διαβάζουμε ότι «ἐκεῖνος πού ἐξαρπάζει μιά ψυχή ἀπό τήν ἀνάγκη καί τά δεινά, τή στέρηση καί τά βάσανα, στά ὁποία βρίσκεται, αὐτός προορίζει στόν ἑαυτό του μεγάλη χαρά. Ὃπως καί άντίθετα, ἐκεῖνος πού γνωρίζει τή συμφορά τοῦ ἀνθρώπου πού βρίσκεται σέ κάθε εἲδους ἀνάγκη καί δέν τόν ἐξαρπάζει ἀπ᾽ αὐτήν τήν κατάσταση αὐτός διαπράττει μεγάλη ἁμαρτία καί γίνεται ἒνοχος γιά τήν ἀπώλειά του. Μιά ἂρνηση ἢ ἀναβολή αὐτῆς τῆς στάσης μας, στό νά πράττουμε δηλαδή τό ἀγαθό στούς ἀδελφούς μας, ἒχει σάν συνέπεια νά παραμείνουμε ἒξω ἀπό τήν Βασιλεία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου