Γιὰ τὸν ἄπιστο ἄνθρωπο ὁ Θάνατος εἶναι ὁ μοναδικὸς Θεός!

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

  Πρόσφατα ρώτησα ἕναν ὑγιῆ ἡλικιωμένο, τί θὰ ἤθελε περισσότερο σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ἀπὸ τὸ Θεό. Βάζοντας τὸ χέρι στὸ στῆθος, μοῦ ἀπάντησε:

-Τὸ θάνατο καὶ μόνο το θάνατο!

-Καὶ πιστεύεις στὴ ζωὴ μετὰ τὸ θάνατο;

-Ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸ πιστεύω, ἐπιθυμῶ ὅσο πιὸ σύντομά το θάνατο, εἶπε ὁ γέρων.

Οἱ ἄπιστοι τρέμουν τὸ θάνατο, ἐπειδὴ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ πλήρης ἐξαφάνιση τῆς ζωῆς. Πολλοὶ πιστοὶ πάλι, φοβοῦνται τὸ θάνατο ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν ὁλοκληρώσει τὶς ὑποχρεώσεις τους στὸν κόσμο αὐτό, δὲν ἔβαλαν τὰ παιδιά τους σὲ μιὰ σειρά, ἢ δὲν ἀποτελείωσαν αὐτὸ ποὺ ἔχουν ξεκινήσει.

Ἀκόμη καὶ κάποιοι ἅγιοι ἄνθρωποι, φοβήθηκαν κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ὅταν οἱ Ἄγγελοι κατέβηκαν γιὰ νὰ παραλάβουν τὸν Ὅσιο Σισώη, ἐκεῖνος ὁ ἀγγελικὸς ἄνθρωπος προσευχόταν νὰ τὸν ἀφήσουν λίγο ἀκόμη σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ γιὰ νὰ μετανοήσει καὶ νὰ προετοιμαστεῖ γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Οἱ Ἅγιοι λοιπόν, δὲν φοβόταν τὸ θάνατο ἀλλὰ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ μετὰ τὸ θάνατο.

Δίχως τὴν πίστη στὴν ἄλλη, τὴν οὐράνια ζωή, ὁ φόβος γίνεται σκοινὶ γύρω ἀπὸ τὸ λαιμὸ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ θάνατος ἕλκει τοὺς καταδίκους στὸ λαρύγγι του. Ἡ ζωὴ γιὰ τὸν ἄπιστο, δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸν ἄνεμο τοῦ θανάτου, ἄνεμο ποὺ φυσᾶ καὶ καταρρίπτει τὴν πεθαμένη τοῦ στάχτη καὶ τὴν ἀπονεκρώνει. Ἂν ὁ ἄπιστος σκεφτόταν λογικὰ μέχρι τέλους, θὰ ἔπρεπε νὰ ὁμολογήσει ὅτι ζωὴ στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει. Γι’ αὐτὸν ὁ θάνατος εἶναι ἡ μόνη του πίστη, ἡ μόνη αἰώνια δύναμη! Ὁ Θάνατος εἶναι ὁ μοναδικὸς Θεός.

Γιὰ μᾶς πάλι, τοὺς χριστιανούς, ὁ θάνατος εἶναι ἡ λήξη ἑνὸς σχολείου, τὸ σῆμα τῆς ἀπολύσεως μιᾶς στρατιωτικῆς θητείας, ἡ γέφυρα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Οὐσιαστικά, ὁ θάνατος καθαυτός, εἶναι γι’ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστὸ ἕνα τίποτα. Ἐκεῖνος εἶπε στὴ Μάρθα: «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καν ἀποθάνη, ζήσεται…» (Ἰω.11, 25-26). Ποιὸν θὰ πιστέψουμε ἂν ὄχι τὸ Χριστό; Στοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖς νὰ πιστέψεις οὔτε καὶ ὅταν σου λένε τὸ ὄνομά τους, πολὺ λιγότερο ὅταν λένε: θὰ σὲ πληρώσω αὔριο καὶ ἀκόμα πιὸ λίγο ὅταν μιλοῦν γιὰ πράγματα βαθιὰ καὶ ὑψηλά.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, κανεὶς δὲ γνωρίζει τίποτα, οὔτε γιὰ τὸ θάνατο, οὔτε καὶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς περιμένει μετὰ τὸ θάνατο. Ἐκεῖνος τὰ γνώριζε καὶ μᾶς τὰ φανέρωσε καὶ τὰ ἔδειξε. «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νίκος» (Ἃ Κορ. 15,54), κατὰ τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου. Τί ἔχουμε λοιπὸν νὰ φοβηθοῦμε ἀπ’ αὐτὸ ποῦ κατεπόθη ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ; Δὲν προσκολλᾶται ὁ φόβος τοῦ θανάτου πάνω σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι προσκολλημένοι στὸ Χριστό, τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ Δωρεοδότη.

Ὅμως, παραμένει ἕνας φόβος συνειδητὸς καὶ δικαιολογημένος. Εἶναι ὁ φόβος ποὺ ἔνοιωθαν ἀκόμα καὶ οἱ ψυχὲς τῶν Ἁγίων μπροστὰ στὸ θάνατο. Αὐτὸ δὲν εἶναι φόβος τοῦ θανάτου ἀλλὰ τῆς μὴ προετοιμασίας γιὰ τὴν ἀθάνατη ζωή, εἶναι φόβος ἐξαιτίας τῆς ἀκαθαρσίας τῆς ψυχῆς. Ἐπειδὴ οἱ ἀκάθαρτοι δὲν θὰ δοῦν τὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωὴ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

ἀπὸ τὸ βιβλίο:”Ἐμπνευσμένα κείμενα Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος”

Ἐκδόσεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”

http://salpismata.blogspot.com.eg/